Semua Bab โหด (ร้าย) รัก: Bab 171 - Bab 180

เมื่อรอแล้วรอเล่า บวกกับติดต่อหลายหน คเชนทร์ก็ไม่ยอมรับสายและไม่โทรกลับ กาจพลจึงบุกมาที่อพาร์ตเมนต์ของอีกฝ่าย เพราะจักรพรรดิเร่งรัดมาว่ารอต่อไปไม่ได้แล้ว “คุณ…เข้ามาในห้องผมได้ยังไง”คนที่เพิ่งกลับจากไปทำข่าวคดียาเสพติดพันล้านชะงักกึก ก่อนจะละล่ำละลัก หลังจากเปิดประตูเข้าห้องมาเจอกาจพลนั่งไขว่ห้างรออยู่ตรงโซฟาชุดรับแขกสีน้ำตาลหม่น “เดินผ่านประตูเข้ามา”หลังจากขยับนั่งตัวตรงด้วยท่วงท่ากระฉับกระเฉง แขกไม่ได้รับเชิญที่มานั่งรอเจ้าของห้องนานกว่าชั่วโมงก็ไหวไหล่ พร้อมเอ่ยรวนหน้าตาย “ผมจะแจ้งความข้อหาบุกรุก!” คเชนทร์ขู่ฟ่อ “ก็เอาซี้ ถ้าคุณอยากให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูผู้การสังหาร”บอดี้การ์ดร่างยักษ์ลอยหน้าท้าทายอย่างไม่ยี่หระ หยิบยกเอาผู้การสังหารมาเล่นกับความรู้สึก เพราะอ่านใจอีกฝ่ายออกว่าหากผู้การสังหารรู้ว่าเขามาพบคเชนทร์ อะไรจะเกิดขึ้น “เกี่ยวอะไรกับเขา”“ไม่ใช่ว่าอาทิตย์ก่อนคุณไปกินข้าวกับเขามาหรอกเรอะ”คนถูกรู้ทันเกือบหลุดสะดุ้ง ใช่ว่าลึกๆ แล้วคเชนทร์จะไม่กริ่งเกรงกาจพล ผู้ชายหน้านิ่งตัวใหญ่บึกบึนเหมือนยักษ์ปักหลั่น แถมยังแววตาดุกร้าวเอาเรื่อง หากจะฆ่าเขาด้วยมือเปล่า ก

“แค่เกือบตายก็พอ ทำยังไงก็ได้ให้นังบูรณิมาเจ็บหนัก และพลัดพรากจากจักรพรรดิ ฉันชอบเห็นการจากเป็นมากกว่าการจากตาย เพราะการมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมานและหัวใจแหลกสลาย…น่าสะใจที่สุด” กล่าวจบฆาตกรสาวจิตวิปลาสก็ระเบิดเสียงหัวเราะชวนขนหัวลุก ทำเอาลูกน้องที่ยืนกุมมือตัวสั่นงันงกก้มหน้ารับคำเสียงสั่นๆ ก่อนจะรีบถอยฉากออกมาจากห้องแห่งความลับสุดสะพรึง อาทิตย์ถัดมา หลังจากทนรอคำตอบจากพงษ์สวัสดิ์ไม่ไหว อีกฝ่ายยังไม่ติดต่อมาก็แสดงว่าคงยังไม่ได้ข้อมูลอะไร บูรณิมาร้อนใจจนไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้ เธอนอนคิดไตร่ตรองอยู่หลายคืนว่าจะทำอย่างไรดี ถึงจะได้รู้ความจริง กระทั่งคิดได้ว่าเธอเคยมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็หายไปจากชีวิต หายไปในช่วงเวลาที่นลินนิภาก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ มาทำดี มาตีซี้กับเธอ จนเธอยอมเปิดใจคบหาเป็นเพื่อน แต่ไปๆ มาๆ เพื่อนของเธอที่เคยสนิทสนมกันมาก่อนกลับหายหน้าไปเสียดื้อๆ หลังฟื้นจากการนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา เธอถามเรื่องเพื่อนคนที่ว่ากับแม่ และได้คำตอบว่าครอบครัวของอีกฝ่ายย้ายไปตั้งรกรากที่เมืองนอก และไม่สามารถติดต่อได้ “ฮัลโหล ที่นี่ไม่ได้โทรไป แล้วที่ไหนโทร

รอแล้วรอเล่า ไม่ว่าจะรอข่าวคราวจากศรีจิตตราหรือพงษ์สวัสดิ์ ราวสองอาทิตย์ก็มีเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามา หมายเลขสิบหลักที่โชว์หราบนหน้าจอมือถือทำให้บูรณิมาตาโต หากไม่ใช่มิจฉาชีพก็อาจจะเป็นเบอร์เพื่อนเก่าของเธอที่กำลังเฝ้ารอ ลังเลสักพัก สุดท้ายก็กดรับสาย “สวัสดีค่ะ”“บี๋ นี่พี่เองนะ” “พี่ป๋า?”“อ่าฮะ พี่เอาเบอร์ภรรยาพี่โทรมา จะได้คุยกันสะดวก โดยไม่ต้องกลัวว่าไอ้คิงส์จะแอบดักฟังทางโทรศัพท์” พงษ์สวัสดิ์เอ่ยอธิบายถึงสาเหตุที่ต้องใช้มือถือภรรยาโทรหาเธอ “พี่ป๋าได้ข้อมูลมาแล้วใช่ไหมคะ”บูรณิมาเข้าเรื่องด้วยความร้อนใจระคนตื่นเต้น “ใช่ ทุกอย่างเป็นไปตามที่แม่บี๋ว่าจริงๆ อ้างอิงจากประวัติการรักษาที่บี๋ไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลรักษ์ เป็นช่วงอายุสิบเก้าปี เมื่อเทียบกับอายุของฟ้าใสสามขวบก็คือใช่เลย”“แล้วมีหลักฐานการคลอดไหมคะ”“แน่นอนว่ามี แต่พี่ไม่สามารถส่งต่อในรูปแบบของไฟล์เอกสารให้บี๋ได้ ทำได้อย่างมากก็แค่เอากล้องในมือถือถ่าย เดี๋ยวพี่ส่งรูปที่ถ่ายมาให้บี๋ทางเมลแล้วกันนะ น่าจะปลอดภัยกว่า” คนฉลาดย่อมรอบคอบเสมอ“งั้นแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวบี๋ส่งอีเมลแอดเดรสไปให้”นาทีต่อมาเสียงข้อความมือถือของพง

“กูยังไม่ได้คุยกับเมียมึง”“อย่ามาตอแหล กูรู้ว่ามึงโทรคุยกับเธอแล้ว” “วาร์ปเก่ง”“พอได้รู้เรื่องที่เธอขอให้มึงไปสืบแล้ว เธอเป็นยังไงบ้างวะ ท่าทีของเธอเป็นยังไง เธอร้องไห้ไหม เธอเสียใจมากหรือเปล่า แล้วกูควรทำยังไง กูกลัวเธอจะกลับไปซึมและไม่ยอมพูดยอมจาอีก” เสียงห้าวทุ้มเจือกระวนกระวายจนปิดไม่มิดทำให้พงษ์สวัสดิ์ฉีกยิ้มกว้าง เขาล่ะชอบจริงๆ โหมดที่จักรพรรดิควบคุมตัวเองไม่ได้ ใครจะคิดว่าคนที่ทั้งชีวิตไม่สนห่าอะไร จะมาตกม้าตายเพราะเมียเด็ก“ถามมากจังวะ มึงอยู่กับเขาตลอด ทำไมไม่สังเกตดูเอาเอง”“ช่วงนี้กูยุ่งจนหัวหมุน ไม่ได้ไปเจอหน้าเขาเลย ไปหาเฉพาะเวลานอน ไปถึงเธอก็หลับแล้ว”เห็นเธอหลับเขาก็ไม่กล้าปลุก ไม่กล้ารบกวน ทำได้ก็แค่มองตาละห้อย นอนเฝ้าจนแน่แก่ใจว่าเธอหลับลึกแล้วจริงๆ ถึงได้ขยับเข้าไปตระกองกอดร่างนุ่มนิ่มแนบอก จะมีผู้ชายคนไหนน่าอนาถใจเท่าเขาบ้าง เมียอยู่ใกล้แค่คืบ แต่ทำอะไรไม่ได้ ถ้าจะทำก็ต้องอาศัยทีเผลอ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น “ตอนที่กูเล่าให้เธอฟังจนจบ กูก็ลองหยั่งเชิงถามดูว่าเธอโอเคไหม เธอตอบกูว่าโอเค ซึ่งในน้ำเสียงนั้นมันฟังไม่ได้ดูแย่อะไร อาจจะมีคิดมากอยู่บ้าง แต่ก็คิดว่า

มีคนพูดไว้ว่าคิ้วเป็นมงกุฎของใบหน้าท่าจะจริง เพราะช่วงนี้บูรณิมาหมกมุ่นอยู่กับการแต่งหน้า โดยเฉพาะการเขียนคิ้วมากเป็นพิเศษ ชนิดที่ว่าฝากเอื้อมพรที่มักข้ามฟากเข้าเมืองในวันหยุดซื้อเครื่องสำอางมาให้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดจะเขียนคิ้ว ปัดแก้ม หรือแต่งหน้าทาตามาก่อน ไม่เคยรักสวยรักงามขนาดนั้น ด้วยความที่เป็นนักเขียน และไม่ชอบออกไปไหน วันๆ หมกตัวอยู่แต่บ้าน ไม่ก็คอนโดเสียส่วนใหญ่ ช่วงไหนเร่งงานยิ่งไม่ต้องพูดถึง แทบจะกินนอนหน้าคอม สภาพหน้ามัน ขอบตาดำ หัวฟูเป็นยายเพิ้ง จะออกไปไหนแต่ละทีก็ทาแค่เดย์ครีม วันไหนรู้สึกขยันขึ้นมาหน่อยก็ทากันแดดบ้าง ตามด้วยแป้งเด็ก เติมปากด้วยลิปกลอสเป็นอันจบ ส่วนตอนกลางคืนก็อาบน้ำถูสบู่ ครีมทาบ้างไม่ทาบ้างแล้วแต่อารมณ์ แค่ปะแป้งให้พอสบายตัวก็เป็นอันนอนได้แล้ว ไม่พิถีพิถันดูแลตัวเอง ไม่มีพิธีรีตองเหมือนผู้หญิงคนอื่น เพราะไม่ได้คิดจะใช้หน้าตาตัวเองเป็นใบเบิกทาง อีกอย่างหุ่นอวบระยะสุดท้ายแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะชายตาแล แต่ไม่รู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองส่องกระจกบ่อยผิดปกติ รักสวยรักงามจนน่าแปลกใจ แล้วก็หัดแต่งหน้าทุกวัน จุดที่ยากสุดคงเ