All Chapters of โหด (ร้าย) รัก: Chapter 161 - Chapter 170

เพนต์เฮาส์สุดหรูราคากว่าสองร้อยล้าน ตกแต่งแบบผู้ชาย เน้นโทนสีเทาเหลือบดำ ดูอึมครึมและดาร์กสมกับเนื้อแท้ที่ซุกซ่อนอยู่ของผู้เป็นเจ้าของ กินอาณาเขตชั้นบนสุดและดาดฟ้าของตึกเก้าสิบชั้น รอบด้านกรุกระจกกันกระสุนชั้นเยี่ยม สามารถมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยา ฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ กันเป็นไอคอนสยาม เรือนร่างสูงใหญ่สมส่วนเกินวัย ซึ่งอยู่ภายใต้เสื้อยืดสีขาวที่รัดท่อนแขนจนเห็นมัดกล้ามสวย และกางเกงวอร์มสีเทา พลันชะงักเมื่อเหลือบเห็นร่างสง่างามในชุดสูทสีดำสนิทกำลังนั่งกอดอกหลับตาอยู่ตรงโซฟาชุดรับแขก“แอบเข้าห้องคนอื่นโดยพลการเขาเรียกบุกรุกนะเฮีย เป็นคนแก่ที่นิสัยเสียจริงๆ” น้ำเสียงยียวนที่โพล่งขึ้นทำลายความเงียบงัน ทำให้คนที่กอดอกหลับตาเปิดเปลือกตาขึ้น สะบัดศีรษะขับไล่ความเมื่อยขบ ขยับนั่งด้วยท่วงท่าสบายๆ แล้วตวัดขาขึ้นไขว่ห้าง ท่าทางดูดีไปทุกอริยาบถทำให้คนเด็กกว่านึกทึ่งปนอิจฉา เพราะจริงๆ แล้วเขามีอีกฝ่ายเป็นไอดอลมาตั้งแต่เล็กจนโต “งายยยย…ไอ้หนู”จักรพรรดิขยับปากหยักเอ่ยทักทายด้วยน้ำคำที่ทำเอาอีกฝ่ายหน้าตึง ธิปกไม่ชอบทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะเป็นคำว่าโปรเฟสเซอร์บอย ไอ้หนู หรือเจ้าหนู

ซึ่งมื้อกลางวันเอื้อมพรจะนำมาใส่ตู้เย็นไว้ให้ เพราะบูรณิมาเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องเอากับข้าวมาส่งเธอทุกมื้อ เอามาพร้อมกันทั้งสามมื้อในตอนเช้าเลยก็ได้ ตอนเช้าเธอจะกินเลย แต่มื้อกลางวันและเย็นเธอจะเอาใส่ตู้เย็น ถ้าหิวจะเอาออกมาอุ่นเอง แต่จักรพรรดิก็ไม่ยอมให้เธอกินของแช่ตู้เย็นถึงสองมื้อ ฉะนั้นมื้อค่ำส่วนใหญ่จึงเป็นเขาที่เอากับข้าวมาส่งเธอ ยกเว้นจะติดธุระจริงๆ ถึงจะให้เอื้อมพรและห้อยมาแทน จากนั้นเอื้อมพรก็นั่งคุยกับบูรณิมาที่กินข้าวไปด้วยคุยไปด้วย ท่าทีผ่อนคลายของคนที่เอาแต่ทำหน้าเศร้าในก่อนหน้านี้ทำให้คนมองนึกเบาใจ อย่างน้อยเวลาก็น่าจะเยียวยาอะไรได้บ้าง “คืนนี้พรอาจจะได้มานอนเป็นเพื่อนพี่บี๋อีกคืน ถ้านายหัวยังจัดการกับคนพวกนั้นไม่ได้” เอื้อมพรว่าพลางเก็บกล่องใส่อาหารลงในตะกร้า หลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายอิ่มแล้ว“พรไม่ต้องมาก็ได้ พี่มีเจ้าเหมียวหง่าวอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”เธอเอ่ยเป็นเชิงปฏิเสธ พลางชะโงกหน้าลงไปมองเสือขาวเพศผู้ตัวโตเต็มวัยที่กำลังจัดการกับอาหารของมันด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย โดยมีห้อยยืนมองอยู่ห่างๆ“ถ้านายหัวไม่มาเอง ยังไงพรก็ต้องมาจ้ะ นายหัวไม่ยอมให้พี่บี๋อยู่ตามลำพั

หลังจากทั้งกอดทั้งหอมซาลาเปาน้อยในยามบ่ายแก่ๆ ของห้าวันถัดมา บูรณิมาก็จำต้องเอ่ยล่ำลาหนูน้อยฟ้าใส เพราะพ่อของยายหนูมารับกลับบ้าน เนื่องจากพรุ่งนี้จักรพรรดิจะพาลูกไปสมัครเข้าเรียนเตรียมอนุบาล ซึ่งเขาชวนเธอไปด้วยอย่างกระตือรือร้น หากแต่บูรณิมาก็ยังทำใจแข็งปฏิเสธ คล้อยหลังสองพ่อลูกที่เธอเอาแต่ชะเง้อคอมองตาม หญิงสาวก็พ่นลมหายใจออกมาจากจมูกแรงๆ ตะกอนความอาลัยอาวรณ์ยังคงเจืออยู่ในหัวใจไม่สร่างซา เพราะการมาอยู่ด้วยเพียงแค่ห้าวันของเด็กน้อยยังไม่พอ มันไม่อาจชดเชยช่วงเวลาที่สูญเสียไประหว่างเธอกับลูกได้เลยสักนิด ร่างอวบถอนหายใจออกมาอีกครา ยกมือขึ้นลูบหน้า แล้วก้าวเข้าไปยังห้องนอน สักพักก็กลับออกมาพร้อมกับโน้ตบุ๊ตในมือ ตัดสินใจว่าจะเขียนนิยายเพื่อขจัดความฟุ้งซ่าน แต่พอเอาเข้าจริงกลับทำได้เพียงพิมพ์ข้อความลงไปแล้วลบทิ้ง ทำอย่างนั้นอยู่หลายครั้ง ก่อนจะนั่งจับเจ่าอยู่หน้าโน้ตบุ๊กที่ถูกเปิดค้างเติ่งเอาไว้ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด กระทั่งโทรศัพท์แผดเสียงขึ้นทำลายความเงียบงันและภวังค์ความคิด บูรณิมาถึงได้สติ หลังจากคว้ามือถือที่วางอยู่ข้างตัวมาดู เธอก็ถึงกับเบิกตาโพลง เมื่อเห็นว่าผู้ที่โทรมาค

จักรพรรดิทำให้เธอนึกขึ้นได้ ว่ายังมีพงษ์สวัสดิ์อีกคนที่เธอน่าจะพอขอความช่วยเหลือได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นหมอ น่าจะรู้ในเรื่องของโรงพยาบาล หรือไม่ก็น่าจะพอมีเส้นสายที่สามารถสืบหาข้อเท็จจริงให้เธอได้ ทันทีที่จักรพรรดิกลับไปทำงานในตอนบ่ายของวันถัดมา บูรณิมาก็หลบเข้ามาในห้องนอน แล้วโทรหาพงษ์สวัสดิ์ รอสักพักอีกฝ่ายก็กดรับ พร้อมเอ่ยเสียงสุภาพ“ฮัลโหล สวัสดีครับ” “พี่ป๋าพงษ์ นี่บี๋เองนะคะ” “อ้าว! บี๋เองเหรอ โทรหาพี่มีอะไรหรือเปล่า” คนที่เพิ่งตรวจคนไข้เสร็จเอ่ยถาม“พี่หมอสะดวกคุยไหมคะ”“พี่ว่างพอดี เรามีอะไรว่ามาได้เลย”“เอ่อ…คือบี๋มีเรื่องอยากขอให้ช่วยค่ะ” “มีเรื่องอะไรจะให้พี่ช่วย ว่ามาได้เลย”ที่เปิดทางอย่างเต็มที่ เพราะนึกเป็นห่วงเด็กสาวที่ตนค่อนข้างถูกชะตาและนึกเอ็นดู อยากช่วยด้วยใจจริง อีกอย่างหากเหนือบ่ากว่าแรงก็ยังมีจักรพรรดิ แต่เดาว่าที่อีกฝ่ายโทรมาหาเขาจักรพรรดิก็คงไม่รู้เรื่องนี้“บี๋อยากให้พี่หมอช่วยไปสืบเรื่องในโรงพยาบาลนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ บี๋ส่งรายละเอียดไปทางข้อความแล้วค่ะ”หญิงสาวเอ่ยด้วยท่าทีเกรงใจ หากอีกฝ่ายไม่ช่วยเธอก็ไม่ว่าอะไร เพราะก็พอเข้าใจว่าการจะไปสืบเรื

“บี๋เชื่อมั่นในตัวแม่ของบี๋ แต่ก็อยากได้หลักฐานให้ความจริงมันชัดเจน พี่เข้าใจถูกไหม” “ถูกค่ะ พี่หมอพอจะช่วยบี๋ได้ไหมคะ”“พี่จะพยายามหาทางช่วยให้ถึงที่สุด”“รบกวนด้วยนะคะ บี๋ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใครแล้วจริงๆ”“อืม ถ้าได้เรื่องยังไง พี่จะโทรบอกอีกทีแล้วกัน” “ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ”บูรณิมาละล่ำละลักด้วยความซาบซึ้งใจ ทั้งคู่คุยกันอีกเล็กน้อย จิตแพทย์หนุ่มสอบถามไปถึงอาการทางใจของเธอ ก่อนจะวางสายไปหลังจากประเมินแล้วว่าบูรณิมาดีขึ้นแล้ว เพียงแต่ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอยังปล่อยวางเรื่องราวในอดีตไม่ได้ ซึ่งหลักๆ ก็คงเป็นเรื่องที่โทรมาขอความช่วยเหลือจากเขา หลังวางสายจากบูรณิมา พงษ์สวัสดิ์ก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีผ่อนคลาย ยกข้อมือขึ้นมองหน้าปัดนาฬิกา ปลายนิ้วเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ ผิวปากฮัมเพลงเบาๆ ขณะเริ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจ และก็เป็นดังคาดเขายังนับเลขไม่ทันจะถึงสิบเสียด้วยซ้ำจักรพรรดิก็โทรมา ไอ้หมอนั่นมันจมูกไวและแสนรู้ที่หนึ่ง ครืด…ครืด…ครืด…แน่นอนคนกวนประสาทอย่างเขาย่อมปล่อยให้คนโทรมาเฝ้ารอการกดรับสาย ประวิงเวลาแกล้งให้อีกฝ่ายกระวนกระวาย กระทั่งสายตัดไป