Semua Bab โหด (ร้าย) รัก: Bab 181 - Bab 190

ร่างอวบอั๋นที่ช่วงนี้ผุดผ่องมีน้ำมีนวล ทำให้คนที่นั่งซ้อนหลังอยู่ตาพร่า ปากคอแห้งผากด้วยความกระหายอยาก ยอมรับว่าเขาไม่เคยพิศวาสผู้หญิงรูปร่างอวบอั๋น ที่สูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบมาก่อนแม้แต่คนเดียว ทว่าบูรณิมาคือข้อยกเว้น แม่เมียเด็กของเขาเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ แถมยังอวบอัดสุดๆ นมเป็นนม ก้นเป็นก้น สะโพกผาย เอวคอด หุ่นสะบึมชวนน้ำลายหกทั้งช่วงบนและช่วงล่าง แถมขาที่ควรจะใหญ่ตันกลับเรียวเสลาจนเขาอยากให้ร้อยรัดรอบเอวใจแทบขาด เห็นแล้วแทบจะคุกเข่ายอมทูนหัวทูนเกล้าหมดทุกสิ่งอย่างขอเพียงให้ได้ร่วมรักกับเธอ ไม่ใช่แค่ความหลงใหลคลั่งไคล้ แต่มันมีความรู้สึกทางใจเจือปนอยู่ด้วย และไอ้ความรู้สึกที่ว่าก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเขาเองยังตกใจ สภาพน่ารังแกให้ร้องไห้เพราะความสุขสมทำให้เขาอดใจไม่ไหว ยิ่งเห็นผ่านกระจกตรงหน้าว่าเธอกำลังกัดปากหน้าแดงเถือก ยิ่งรู้สึกมันเขี้ยว บูรณิมาไม่กล้าสบตากับเขาผ่านกระจกจึงเอาแต่ก้มหน้างุด แล้วก็ต้องสะท้านเฮือก หายใจสะดุด เมื่ออีกฝ่ายลดปลายคางลงมาเกยตรงลาดไหล่มน พร้อมสอดแขนร้อยรัดเอวนิ่ม “ฮื้อ…ยะ…อย่า” เสียงอู้อี้ติดจะสั่นพร่าครางประท้วง เมื่อถูกดูดเม้มตรงซอกคอจ

“คนนิสัยไม่ดี”“จ้า”คนถูกด่ายิ้มร่า จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเช็ดตัวให้เธอทุกซอกทุกมุม แม้คนป่วยจะต่อต้าน เพราะเขินอายที่เปิดเผยเนื้อตัวแก่สายตาพราวระยับ บ่นอู้อี้ปนด่าทอสารพัด แต่เขาก็ไม่ยี่หระ “เสร็จแล้ว เดี๋ยวเอาข้าวมาให้กิน จะได้กินยา”“จะใส่เสื้อผ้า”ท่าทางงอแงเหมือนเด็กน้อยทำให้คนตัวโตหลุดยิ้ม วางฝ่ามืออุ่นลงบนศีรษะนุ่มสลวย ลูบเบาๆ แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล “เดี๋ยวผมไปหาชุดใหม่มาใส่ให้” ว่าแล้วเขาก็เดินไปทางราวแขวนผ้าตรงมุมห้อง เลือกเสื้อผ้าตัวหลวมๆ ใส่สบาย และไม่รัดจนเกินไป เพราะคิดว่าคืนนี้อาจจะได้เช็ดตัวให้คนไข้จอมรั้นอีกหลายหน แต่เสียงหวานเจือแหบก็ประท้วงขึ้นมาเสียก่อน“ฉันจะใส่เสื้อผ้าฉัน”เพราะไอ้ที่กำลังใส่อยู่คือเสื้อผ้าของเขา“ของผัวก็เหมือนของเมียนั่นแหละน่าเบบี๋”“…”คราวนี้หญิงสาวพูดไม่ออก อีกทั้งคร้านจะต่อปากต่อคำ หลังจากใส่เสื้อผ้าให้เธอเสร็จจักรพรรดิก็ออกไปเอาถ้วยข้าวต้มที่ลูกน้องเพิ่งเอามาส่ง ตักพอดีคำ เป่าจนแน่ใจว่ามันคลายร้อน แล้วนำไปจ่อที่ปากอิ่ม หากแต่คนไข้กลับเบือนหน้าหนี พร้อมเอ่ยเสียงพร่า “จะกินเอง”“ให้ผมป้อนเถอะ อย่าดื้อนักเลย ถ้าอยากแผลงฤทธิ์ก็รอให้หา

“อื้อ…อ๊า ยะ…อย่า…” เสียงครางเซ็กซี่ปนกระเส่าหลุดจากปากเจ่อ ความรู้สึกร้อนรุ่มอยากปลดปล่อย และต้องการต่อต้าน ต่างตีกันให้วุ่น “ให้ผมเถอะนะ ผมไม่ไหวแล้วเบบี๋ อยากเข้าไปในตัวคุณจะแย่”อึ๋ย! คนอะไรลามก หยาบคายที่สุดวินาทีถัดมาเธอก็ต้องหอบหายใจแรง เพราะมือใหญ่ที่ฟอนเฟ้นหน้าอกนุ่มหยุ่นจนสติเธอเตลิด เคลื่อนคล้อยลงสู่สะดือบุ๋ม วนปลายนิ้วหยอกเอินนิดหน่อย แล้วลากลงสู่กลางกายสาว ร่างงามสะดุ้งเฮือก ตั้งท่าจะหุบขาทั้งสองข้างเข้าหากัน แต่คนแก่ประสบการณ์กลับไวกว่า ตะปบมือขยำ แล้วใช้นิ้วกลางลากตรงรอยแยกบุปผาสวรรค์ขึ้นลง จนเธอครางฮือด้วยความเสียววาบไปทั้งสรรพางค์ “อ๊ะ…มะ…ไม่ อื้อ…”แล้วร่างเย้ายวนก็ถูกพาไปวางลงบนฝาชักโครกในท่านั่งชันเข่า เท้าทั้งสองข้างเหยียบฝาชักโครก ส่วนขาก็กางออกอ้าซ่า เปิดเปลือยความสาวสดให้เขาได้มองแบบเต็มตา ร่างทรงพลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหว่างขา จ้องความอวบอูมตาเป็นมัน เลียริมฝีปากแห้งผาก เพราะหิวเมียจัด อยากอึ๊บเธอแรงๆ ใจแทบขาด มือกระด้างดันต้นขาอวบให้แยกห่างอีกนิด แล้วก้มลงประกบจูบความอ่อนไหวติดๆ กันหลายครั้งด้วยความเสน่หา บ้างขบเม้มประหนึ่งหยอกเอิน ทำเอาร่างอวบอัดเกร็งสะท้าน

“กลับบ้านไปหาลูกดีไหมคะ?” จักรพรรดิเอ่ยถามในยามสายของวันถัดมา หลังจากเอาข้าวมาส่ง และถือวิสาสะนั่งกินมื้อเช้าร่วมกันกับเธอ อิ่มก็ย้ายตัวเองไปนั่งลงใกล้ๆ แม่ของลูกที่ก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับการเขียนนิยาย หลังจากเกิดเหตุการณ์ชวนวาบหวามขึ้นในห้องน้ำเมื่อวาน รู้สึกว่าเธอจะหน้าแดงเรื่อตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา และไม่ยอมสบตา ทว่าความสัมพันธ์ของจักรพรรดิและบูรณิมาก็ยังอึมครึมเหมือนเดิม คนถูกรบกวนสมาธิด้วยน้ำคำดึงดูดใจพยายามแสร้งทำเป็นหูทวนลม ทว่ามือที่กำลังรัวอยู่บนแป้นพิมพ์ของโน้ตบุ๊กพลันสะดุดไปหนึ่งจังหวะกับประโยคที่เขาเอ่ยในเวลาต่อมา “บี๋ไม่คิดถึงยายหนู ‘ลูกเรา’ เหรอคะ” การเน้นย้ำคำว่า ‘ลูกเรา’ ทำให้คนฟังเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว “…ลูกคุณ ไม่ใช่ลูกฉัน”หลังจากนั่งเงียบไปอึดใจใหญ่ คนที่เอาแต่เม้มปากก็เอ่ยออกมา ขณะที่นิ้วจิ้มลงไปบนแป้นพิมพ์ แต่ถ้อยคำที่พิมพ์ลงไปกลับจับใจความไม่ได้สักนิด เพราะสติหลุดลอย “ฟ้าใสเป็นลูกของเราสองคนครับ”“บอกว่าไม่ใช่ไง”แม่สาวจอมรั้นยังคงกัดฟันยืนกรานคำเดิม“ผมมีผลตรวจดีเอ็นเอ บี๋อยากดูไหมจ๊ะ แต่ที่จริงบี๋ก็น่าจะได้เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ

“ถึงเวลาจะพามารู้จักเอง”“จ้า…พ่อคนหวงเมีย กับน้องกับเชื้อก็ไม่เว้น”แม่สาวสังคมตัวยงลากเสียงยาวด้วยความหมั่นไส้ท่าทางนิ่งๆ ของคนขี้หวง เห็นอีกฝ่ายทำเพียงยักไหล่กับน้ำคำเหน็บแนมในตอนท้ายก็ย่นจมูกใส่ “แล้วเรื่องคดีพี่คิงส์จะเอายังไงคะ จะปล่อยให้พวกนั้นดึงเวลาเล่นแง่แบบนี้เหรอ”คราวนี้ม่อนฟ้าเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ ไม่ใช่เป็นเพราะกลัวว่าพี่ชายจะแพ้คดี แต่เธอเกรงว่าก่อนที่ศาลจะตัดสินพิพากษาถึงที่สุดจักรพรรดิจะโดนอิทธิพลมืดเล่นงาน “พี่ก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก ตอนแรกจะใช้วิธีเถื่อนๆ ตามใจตัวเองด้วยซ้ำ แต่ลองปรึกษากับไอ้จอมแล้ว พ่อมันเตือนว่าให้ใจเย็นๆ ถ้าเราเล่นแรงๆ สุดท้ายเราจะคว้าน้ำเหลว ทั้งจับคนร้ายที่จงใจขับรถมาชนครอบครัวพี่ไม่ได้ จับคนบงการเบื้องหลังการฆาตกรรมนีราไม่ได้ และจับฆาตกรต่อเนื่องที่ไอ้จอมควานหาตัวมานานไม่ได้”“ที่ว่ามาทั้งหมดคือฝีมือคนร้ายคนเดียวกันไหมคะ” “น่าจะ…”“ฮื้อ…อย่างนี้หนูก็ยิ่งเป็นห่วง” “ไม่ต้องห่วงน่า พี่ไม่เป็นไรง่ายๆ หรอก”“ไม่ห่วงได้ไง พี่ชายหนูทั้งคน ทั้งชีวิตหนูเหลือแค่พี่กับยายหนูฟ้าใสแล้วนะ”คนที่สูญเสียครอบครัวไปเพราะเหตุเรือล่มเอ่ยเสียงสั่น