All Chapters of Unfriend เพื่อน (ไม่) จริง: Chapter 11 - Chapter 20

ชายหนุ่มเดินทอดน่องตามหลังหญิงสาวไปพร้อมกับห่อริมฝีปากแล้วเป่าลมออกมาเป็นจังหวะเพลงที่ชื่นชอบอย่างอารมณ์ดี ใจเย็นผิดกับเธอที่กระวนกระวายและคอยเหลียวกลับมามองค้อนให้เขาเป็นระยะ ๆ จนน่าขัน"จะรีบไปไหนเล่า รถมันไม่หนีเธอไปไหนหรอกน่า"ต้นไม้ตะโกนแซวด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ หญิงสาวไม่ได้ตอบโต้แต่หันมาตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่แทน ในขณะที่ฝีเท้าของเธอยังคงจ้ำตรงไปข้างหน้าโดยไม่ลดความเร็วลง นี่ถ้าล้มหน้าคะมำ เขาจะยืนขำดัง ๆ ให้พอใจก่อนแล้วค่อยช่วย!ใบหน้าหวานหงิกงอคอหักเสียยิ่งกว่ากระบวยที่บ้าน หงุดหงิดกับสีหน้าระรื่นของคนทะเล้นจนอยากเอากระเป๋าฟาดแรง ๆ แต่พอนึกถึงภาพแรกที่ปะทะสายตาเมื่อครู่ ใบหน้าก็เห่อร้อนวูบวาบไม่หยุดจนตอนนี้เธอเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าที่ร่างกายร้อนรุ่มอยู่แบบนี้ มันเป็นเพราะเธอโมโหหรือเขินอายอย่างที่เขาเอ่ยแซวกันแน่"นี่~ เดินช้า ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวก็หกล้มหรอก เห็นไหมว่าตรงหน้ามันมีอะไร! "ต้นไม้เร่งฝีเท้ามาจนทันคนตัวเล็ก เอื้อมมือมารั้งให้เธอเดินช้าลงแล้วเอ่ยตำหนิเธอเสียงเข้ม เมื่อสังเกตเห็นพื้นปูนต่างระดับที่ถูกทำให้มีลักษณะเป็นร่องระบายน้ำบริเวณใกล้กับผนังของลานจอดรถ ใบบัวมองตาม

ศีรษะทุยสัปหงกครั้งแล้วครั้งเล่าจนต้นไม้เกรงว่าเธอจะคอเคล็ดเอาเสียก่อน เขาเอื้อมมือไปหยิบเสื้อเจ็คเก็ตก่อนโน้มตัวเข้าไปวางมันลงคลุมบนร่างเล็กอย่างเบามือทว่าในจังหวะที่กำลังจะผละออกคนง่วงก็ดันลืมตาขึ้นมาเสียก่อน"นะ...นี่ นะ...นาย จะทำอะไร""คลุมไว้ จะได้นอนหลับสบาย ๆ ขึ้นไง"น้ำเสียงและสายตาที่อบอุ่นตรึงให้ใบบัวนิ่งงันไปชั่วขณะ เหม่อมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของคนที่ก้มหน้าก้มตาจัดแจงเสื้อคลุมให้เข้าที่เข้าทางอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆเธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาผละออกห่าง มือเล็กกระชับเสื้อในมือแน่นแล้วพลิกตัวหันหนีไปอีกทาง ใบหน้าเห่อร้อนวูบวาบพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงจนผิดจังหวะอย่างน่าประหลาดไม่ได้นะใบบัว แกจะหลงคารมผู้ชายเจ้าชู้ไม่ได้ไม่ได้เด็ดขาด!.รถยนต์สีดำคันหรูแล่นไปตามท้องถนนที่ยังคงมีการจราจรติดขัดอยู่บ้างในบางช่วง เพื่อมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านจัดสรรซึ่งเป็นโครงการยักษ์ใหญ่ในย่านรังสิตตามแผนที่ที่น้ำค้างปักหมุดแล้วส่งมาให้ปลายนิ้วเรียวเคาะลงบนพวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่ถูกเปิดทิ้งไว้เพื่อทำลายความเงียบ ในขณะที่สายตาคมกริบคอยชำเลืองเสี้ยวหน้าของคนง่วงที่หลับคอพับคออ่อนอยู่เป็นระยะ ๆ ด้วยคว

คำสารภาพที่มาอย่างกะทันหัน​ทำเอาใบบัวเบิกตากว้างนิ่งงันไปทันที ถึงมันจะแสนหยาบคายและดิบเถื่อนแต่มันกลับทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างรุนแรงจนมือไม้อ่อนเผลอลดแรงผลักลงอย่างลืมตัวใบหน้าแดงก่ำก้มงุดหลบสายตาวิบวับเป็นพัลวัน​ มันจะเป็นเธอไปได้อย่างไรเพราะเท่าที่รู้และสังเกตด้วยตัวเองมาสักระยะ เธอแน่ใจว่าเธอดูไม่ผิดว่าเขาชอบน้ำค้าง "ยะ...อย่ามาพูดเล่น ๆ นะ ฉัน...ฉันไม่ตลกด้วย""ฉันก็ไม่ตลก"ต้นไม้สวนกลับทันควัน สองมือประคองใบหน้าหวาน บังคับเธอให้เงยขึ้นมาสบประสานสายตา เขาจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาวูบไหวที่สะท้อนความสับสนลังเลคู่นั้นแล้วพูดความในใจออกมา"คนที่ฉันชอบก็คือเธอ คนที่ฉันอยากจีบก็คือเธอ ได้ยินไหมยัยจอมเพ้อเจ้อ!"น้ำเสียงและแววตาที่จริงจังบ่งบอกได้ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้พูดมันออกมาเล่นๆ"เรา...มาลองคบกันดูไหม"ภายในรถตกอยู่ในความเงียบงัน ใบบัวอ้ำอึ้งอึกอัก เบือนหน้าหนีสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง​ ทุกอย่างมันถาโถมเข้ามาพร้อมกันจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ยิ่งเจอสายตาเว้าวอนที่มองมาเธอก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก"ฉัน...ไปก่อนนะ" จบคำใบบัวก็ลนลานวิ่งหนีลงจากรถ ต้นไม้เปิดประตูแล้วก้าวยาว ๆ ตามไปติด ๆ มือเอ

คาดโทษคนป่วนอยู่ในใจเสร็จต้นไม้ก็แสร้งทำเป็นฉีกยิ้มหวานแล้วหยิบแซนด์วิชออกมายื่นให้สองสาวเยี่ยงทุกครั้งที่แวะมาบริการ“อาหารเช้าครับบบ”“ขอบคุณค่า ขยันเอามาให้ทุกวันขนาดนี้ หวังอะไรจากใครอยู่หรือเปล่าน้าา~”คำแซวของน้ำค้างทำเอาคนมีความลับอย่างใบบัวถึงกับสำลักน้ำลาย ไอคอกแคกจนหน้าดำหน้าแดงอย่างมีพิรุธ เธอรีบผลักห่อแซนด์วิชออกห่างจากตัวแล้วก้มหน้างุด ๆ เขี่ยหน้าจอไปมาหวังหลบสายตาที่มองมาจ้องจับผิด“ก็นิดหนึ่งแหละ หึหึ”ต้นไม้ยอมรับอย่างว่าง่าย เหล่ตามองเสี้ยวหน้าแดงก่ำของหญิงสาวอีกคนแล้วเค้นหัวเราะในลำคอ ขบขันคนที่เขินจนแทบจะเอาหน้ามุดเข้าไปในจออยู่รอมร่อ จัดการแกะแซนด์วิชออกจากห่อใสแล้วจ่อมันเข้าที่ปากเธอ สบสายตาดุดันของผู้เป็นเจ้าของแล้วพยักพเยิดหน้าให้เธอยอมอ้าปาก "ออกเช้าขนาดนี้ ฉันแน่ใจว่าเธอยังไม่ทานข้าวเช้าแน่ใบบัว"หญิงสาวยังคงปิดปากสนิท หน้าทั้งหงิกงอและแดงก่ำ ไม่แน่ใจว่าเธอเขินอายหรือโกรธเคืองกันแน่ ต้นไม้จึงใช้ขนมปังสะกิดริมฝีปากของเธออย่างหยอกเย้าหวังจะได้ยินเสียงก่นด่าเช่นทุกครั้ง"ต้นไม้อุตส่าห์เอามาให้นะ แกจะไม่กินหน่อยเหรอ เดี๋ยวเพื่อนเสียน้ำใจน้าา~"ใบบัวหันไปถลึงตา

"โอ๊ยยย จะตามไปถึงห้องน้ำเลยไหม"ใบบัวบ่นอุบพลางเร่งฝีเท้ามากขึ้น หลังจากที่เธอไม่ยอมให้คำตอบใด ๆ และหลีกเลี่ยงการอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง คนเอาแต่ใจก็เอาแต่ตามติดเธอต้อย ๆ ไม่ยอมห่างกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านในช่วงห้าโมงเย็นอีกฝ่ายก็ยังทำท่าจะตามขึ้นรถมาด้วย ทำเอาเธอเหนื่อยใจจนต้องหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากันตรง ๆ"นี่! ฉันไม่ใช่แม่เป็ดนะ นายจะมาเดินตามทำไม""รู้""รู้แล้วก็เลิกตามฉันได้แล้ว""ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เธอ"พวงแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เขินอายกับความตรงไปตรงมาของชายหนุ่มจนประกอบหน้าไม่ถูก ใบบัวจึงหมุนตัวกลับแล้วหนีขึ้นรถแทนการต่อปากต่อคำมือเล็กรีบเอื้อมไปกดปุ่มล็อกประตูทันทีที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ทว่าก็ยังช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวขึ้นมานั่งทำหน้าแป้นแล้นอยู่บนเบาะข้างคนขับอยู่ดี"วันนี้ขอกลับด้วยคนนะ""รถนายก็มีนี่ จะมากลับรถชาวบ้านทำไมเล่า""ให้คนรถมาเอากลับไปแล้ว"ต้นไม้ตัดบทด้วยข้ออ้างที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด แล้วรีบออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมส่งสายตาเว้าวอนเมื่อหญิงสาวอ้าปากจะพูดไล่เขาอีกรอบ"นะ ๆ ขอติดรถไปด้วย""แต่วันนี้ฉันมีธุระในเมือง ไม่มีเวลาว่างพอ