Semua Bab เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Bab 121 - Bab 130

“ชิมก่อนสิคะ” เด็กสาวค้อนเขาให้ จนคนเป็นพ่อจับมาฟัดให้หายมันเขี้ยว เมื่อวานรับบทเป็นคนไข้ให้คุณหมอตรวจ วันนี้รับบทเป็นลูกค้าในร้านอาหาร พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะอาชีพอะไร ลูกสาวของเขาเป็นสาวน้อยร้อยอาชีพไปแล้ว “ตะวันขา...มาทานข้าวเย็นค่ะ พี่แสงด้วยค่ะ มาทานข้าว” รวิวรรณเป็นแม่บ้านเต็มตัว ดูแลลูกและสามีไม่ได้ทำงานอีกแล้ว เพราะสามีจ่ายเงินเดือนระดับหกหลักให้เธอทุกเดือน แต่เธอก็ไม่รู้จะซื้ออะไรนอกจากของใช้ของลูก กับของให้สามี บางวันก็ฝากคุณแม่ให้ดูยายตะวันแล้วตัวเองออกไปสปาบ้าง ไปทานข้าวกับเพื่อนบ้าง พันแสงอุ้มเด็กน้อยแก้มยุ้ยมาฟัดแก้มนุ่มนิ่มก่อนจะอุ้มไปที่โต๊ะอาหารเมื่อได้ยินเสียงภรรยาสาวเรียก พันแสงทำงานสิบโมงเช้าและเลิกบ่ายสี่โมงเย็น เพื่อมีเวลาให้กับครอบครัว ตอนแรกเขาจะสร้างบ้านหลังใหม่แต่ทว่าคุณแม่อยู่คนเดียวก็กลัวจะเหงา จึงตัดสินใจอยู่ที่บ้านกับคุณแม่เป็นหลัก โดยมีคุณแม่ของรวิวรรณลงมาหาหลานตัวน้อยทุกวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เขาดูแลผู้หญิงที่รักสี่คนด้วยกัน รวมยายหนูตัวป้อมน่ารักของเขาด้วย เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารก็มีแต่อาหารที่เขาชอบทานเป็นหลัก แต่จะมีต้มจืดกับ

“ยัยตัวแสบ!” ออสตินไม่เคยรู้สึกขยะแขยงขนาดนี้มาก่อน หน้าตาก็สวย หุ่นก็ดี นมก็ใหญ่ ก้นก็เด้ง แต่ทำไมเมาแล้วเรี่ยราดมาก ขณะที่กำลังก่นด่าผู้หญิงที่ทั้งอ้วกใส่เขา แล้วก็โลมเลียเขาด้วยสายตาไม่พอ สาวเจ้ายังคว้ามือมาขยำเข้ากับความเป็นบุรุษเพศขนาดหกสิบนิ้ว ของเขาเสียอีก หมับ! “อ่าห์~” เสียงครางที่ร้องออกมา ทำให้ข้าวหอมอมยิ้มขณะที่มุมปากยังเปื้อนอ้วก แต่ดวงตาฉ่ำวาวมองเขาอย่างต้องการบางอย่าง ที่มันแข็งขืนอยู่ใต้กางเกงยีนส์ราคาแพงสีกรมนี้ “จิ๊! ยัยขี้เมา” เสียงชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย นอกจากจะอ้วกใส่เขาแล้วยังมีหน้ามาลวนลามเขาอีก “ขี้เอาด้วยนะ” เอิ๊ก! เสียงเรอออกมาอย่างน่าอาย แต่กลับไม่ทำให้คนเมาเลิกลวนลามเขาทั้งคำพูดและสายตา เขาจึงพายายตัวแสบเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็เปิดน้ำล้างหน้าเพื่อเรียกสติเธอกลับมา ซ่า!!! เสียงน้ำจากก๊อกน้ำที่ไหลลงมายังอ่างล้างหน้า ก่อนที่ข้าวหอมจะเอามือวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าที่เปรอะเปื้อนของเธอ จนเมื่อรู้สึกได้สติเล็กน้อยเธอจึงเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนจะเปิดเผย... “พี่...คืนนี้ไปเอา

นิ้วโป้งแกร่งของออสตินขยี้ไปยังติ่งใจกลางความเป็นสาว แล้วขยับยัดส่วนใหญ่โตของตัวเองเข้าไป ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหา โดยที่สองมือเล็กปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังของเขา “เอาออกก่อน...มัน...มันแน่น...หายใจไม่ออก” “ไม่ได้ชักออกไม่ได้ ต้องยัดเข้าเท่านั้น” คนอย่างออสตินไม่มีวันที่จะปรานีเหยื่อเด็ดขาด ต่อให้เป็นครั้งแรกก็เถอะ “แต่...อื้อ...” ริมฝีปากช่างเจรจาอวดเก่งเมื่อตอนต้นถูกปิดพร้อมกับส่งเสียงครางในลำคอ โดยที่ร่างใหญ่ยังคงแช่ค้างอยู่อย่างนั้นแล้วค่อย ๆ ขยับเข้าที่ละนิดแล้วก็ถอนออกมาและย้ำถี่ ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตัวใหญ่อึดอัดแค่ไหน แต่หากเขาชักออกตอนนี้ที่พยายามมาทั้งหมดจะสูญเปล่า เสียงที่ร้องงึมงำในลำคอเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานอย่างต้องการ ความรู้สึกของข้าวหอมยามนี้เหมือนถูกความต้องการและความเจ็บปวดกัดกินร่างกาย จนเมื่อความเป็นชายของเขาเสียบเข้าลึกจนสุดโคนโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวก็รู้สึกอยากให้เขาขยับจนต้องผลักใบหน้า ที่กำลังจะโน้มลงมาเพื่อจูบเธอออก “ฮึก...ขยับ...เร็วเข้า...อื้อ...ทรมานช่วยหน่อย” คนตัวใหญ่พยักหน้ารับทันที ยิ่งได้ยินเสียงเร่งเ

คำว่าวันนี้จะเอาให้สุดไปเลยนั่นทำให้ข้าวหอมหน้าตาตื่น หากคืนนั้นยังไม่เรียกว่าสุดแล้วต้องให้หมดถุงยางนั่นเลยเหรอถึงจะเรียกว่าสุด ถ้าเป็นอย่างนั้นน้ำเธอหมดตัวแน่ ๆ “เดี๋ยวก่อน...ใจเย็น ๆ” มือเล็กคว้ามือแกร่งเอาไว้ก่อนที่จะล้วงลึกเข้ามาภายใต้กระโปรงทรงเอตัวสั้นของเธอ แน่นอนว่าขึ้นชื่อเป็นสาวฮอตวิทยา มันต้องแต่งตัวแซ่บ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมาแซ่บกับเขาในวันนี้นะ ออสตินมองดวงตาคู่สวยที่เคยมองเขาหยาดเยิ้มยาม อยู่บนเตียงในคืนนั้น มาวันนี้เธอกลับดูหวาดกลัวเขาไม่เหมือนคนปากดีคนนั้นเลย จนเขานึกสนุกและอยากแกล้ง “ไหน ๆ เธอก็ให้สถานะคู่ซ้อมกับคนกินจุอย่างออสติน เธอก็ควรรู้ว่ามันไม่ได้อิ่มง่าย ๆ” “เดี๋ยว...แต่วันนี้...วันนี้ยังไม่ได้” ข้าวหอมสาบานว่านอกจากออสตินแล้ว ชีวิตนี้เธอจะไม่ดูถูกผู้ชายคนไหนอีกเลย นี่ขนาดจ่ายไปสามพันยังตามติดขนาดนี้ ไม่รู้ข้องใจอะไรนัก “แต่วันนี้ยังไงก็ต้องได้” คนตัวใหญ่ฝังจมูกลงกับเนินอก จากนั้นขบเม้มแรง ๆ ก่อนจะดึงชุดนักศึกษาทีเดียวเม็ดกระดุมสีเงินก็ร่วงกราวลงมา เผยให้เห็นเนินเนื้อภายใต้บาร์สีขาวที่อัดแน่นอยู่ข้างใน จนรู้สึ

ข้าวหอมรู้สึกไม่ไว้ใจอีกคน แต่ความหอมของมาม่าตอนนี้ทำให้เธอเลือกจะกินมันให้หมดชาม อย่างน้อยหากท้องอิ่มสมองอาจจะแล่นก็เป็นได้ ออสตินไม่เคยกินมาม่าที่อร่อยขนาดนี้เลย ไม่รู้ด้วยเพราะหิวหรืออยากกินของหวานหลังอาหารคาวกันแน่ จึงทำให้เขากินเกลี้ยงแทบเลียชาม ส่วนอีกคนก็กินเสร็จพร้อม ๆ กับเขา จากนั้นออสตินคนฮอตก็ถามคนตรงหน้าทันที “พร้อมพิสูจน์หรือยัง” เขาให้โอกาสเธอได้ย่อยสักเล็กน้อยก็แล้วกัน เดี๋ยวจะกลายเป็นกระแทกปากล่างออกปากบนเสียเปล่า ๆ “พิสูจน์ยังไง ว่าใครติดใครอ่ะเหรอ” คนที่กินอิ่มมีแรงสู้ก็ปากดีทันที ทั้งยักคิ้วท้าทายอีกฝ่ายกลับไปด้วยเช่นกัน ‘วันนี้แค่อมก็แตกแตนไปแล้ว ใครกันแน่ที่ติด’ “ครับ...พี่ออสตินก็อยากรู้ว่าน้องข้าวหอมกล้าพอพิสูจน์หรือเปล่า” เสียงนุ่มทุ้มราวกับได้ยินเสียงดนตรีไพเราะกล่าวออกมา แต่อีกคนกลับกลืนน้ำลายลงคอเมื่ออีกฝ่ายรูดรั้งกางเกงขาสั้นของตัวเองทิ้ง เผยให้เห็นท่อนกายลำใหญ่ที่ขาวอมชมพูน่ากิน...เอ้ยน่ากลัวอยู่ตรงหน้า หัวบานหยักผงกหัวหงึก ทำให้สายตาอีกฝ่ายจดจ้องมองไม่วางตา ปลายส่วนหัวฉ่ำวาวด้วยน้ำใสไปตามรอ