Semua Bab เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Bab 141 - Bab 150

ข้าวหอมนั่งอยู่บนรถของที่บ้านได้ครู่ใหญ่ ขณะรถเคลื่อนผ่านหน้ามหาวิทยาลัยที่มีปริมาณรถแน่นถนนในช่วงเที่ยงวัน จนไปถึงไฟจราจรที่ขึ้นสีแดงอยู่ด้านหน้า เธอเอามือล้วงเข้าไปหยิบมือถือขึ้นมานั่งรูดแก้เบื่อกับปัญหารถติดของกรุงเทพฯ จะว่าไปต่อให้เธออาศัยอยู่ที่กรุงเทพมาตั้งแต่เกิด เธอก็ไม่เคยรู้สึกชินสักนิดเดียว การย้ายมาอยู่คอนโดที่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยนัก ถือว่าเป็นการตอบโจทย์เธอที่สุด แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าจะดันได้มาเจอเข้ากับผู้ชายที่เธอเผลอไปมีวันไนต์ด้วย และที่สำคัญไปกว่านั้นเขายังมาคอยตามติดเธออยู่ตลอด ทั้งที่ตัวเขาก็มีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ยังจะมาทำแบบนี้กับเธออีก นี่มันถือว่าผิดกฎการผูกปิ่นโตระหว่างเธอและเขาชัด ๆ ‘ห้ามมีใคร ระหว่างมีความสัมพันธ์กับพี่’ ถ้อยคำที่กำชับนักกำชับหนาสุดท้ายก็แค่ลมปากของผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ควรค่าให้เธอใส่ใจสักหน่อย แต่เมื่อได้เห็นช่องแช็ตส่วนตัวของตัวเอง ที่มีข้อความส่งมาจากพี่ออสติน เธอจึงเปิดเข้าไปดูพร้อมกับได้เห็นภาพหวิวของเขา ‘อร๊ายยยย...’ เธอมองแล้วใบหน้าแดงก่ำไปหมด ไม่นึกว่าเขาจะท

ข้าวหอมไม่ชอบเลยที่เขาทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้ เธอลุกขึ้นก่อนจะบอกกับเพื่อนที่เหลือ “เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” อบเชยกับลลินพยักหน้าให้ แต่มีเพียงหมอบูมคนเดียวที่ขันอาสาไปเป็นเพื่อน “ให้ผมไปเป็นเพื่อนข้าวหอมนะครับ” ออสตินกัดฟันกรอด นึกขัดใจไอ้หมอบูมอะไรนี่ยิ่งขึ้นไปอีก มันฉลาดแต่เรื่องเรียนหรือไง ถึงดูไม่ออกว่าข้าวหอมเป็นคนของใคร “หมอบูมดื่มต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมไปดูให้เอง” ถ้อยคำสุภาพของเขาทำเอาข้าวหอมหน้าบูดบึ้ง เพราะเขาเสนอหน้ามาทำไมก็ไม่รู้ ทำให้การเที่ยวของเธอเป็นอันต้องกร่อย แต่เธอก็เลือกไม่สนใจเขาแล้วเดินมุ่งตรงไปห้องน้ำ แต่ทว่าก็ถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้ จนเธอเซกลับหลัง “จะกวนประสาทพี่ให้ได้อะไร” ออสตินเปิดปากถามเธอก่อน หากต้องการจะยั่วเขาล่ะก็ มันได้ผลเขาเหมือนจะบ้าทุกครั้งที่มีคนมายุ่งกับเธอ “เราไม่ได้กวนประสาท เรื่องของเรามันจบลงแล้ว” ข้าวหอมเองก็อยากให้เขาเข้าใจเหมือนกัน เพราะที่ผ่านมาเธอก็เต็มที่แล้วเช่นกัน หากเขาเลือกชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้นเธอก็จะไม่สานต่อ แต่นี่...เขาหลอกเธอ “เธอจบแต่พี่ไม่จบ” “พ

ออสตินส่งเครดิตการ์ดให้พนักงานพร้อมบอกให้คิดสองโต๊ะ ส่วนเขาก็จับยายตัวแสบเก็บมือเก็บไม้ไม่ให้ปัดป่ายไปทั่ว ลลินกับอบเชยมองหน้ากันอย่างรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่แล้วเป็นอบเชยที่เป็นหน่วยกล้าตายเอ่ยถามคนหน้านิ่งที่ใส่แว่นอยู่ด้านข้าง “พะ...พี่ออสตินคะ แล้วข้าวหอม...” ถามแล้วก็ต้องกลืนคำถามลงคอ เมื่อคนถูกถามหันสายตาคมกริบมามอง พร้อมกับยักคิ้วเชิงว่ามีปัญหาอะไร แต่เขาก็ไม่รอให้เธอเก้อ จึงตอบสิ่งที่เธอควรรู้ออกมา “พี่จะไปส่งข้าวหอมเองไม่ต้องห่วง เมาขนาดนี้ให้ไปกับใครได้ที่ไหน” อบเชยเหมือนจะเข้าใจว่าใครที่ไหนนั่นหมายถึงใคร จึงได้แต่นิ่งเงียบสงบปากสงบคำซะ เอาไว้ยายข้าวหอมฟื้นเมื่อไหร่ค่อยจัดการ เมาทีไรพังทุกที! ออสตินเมื่อรวบมือของคนหื่นตอนเมาไม่ได้จึงรวบตัวขึ้นอุ้ม แล้วก็พาไปขึ้นรถตรงที่จอดรถ โดยมีทั้งสามคนมาส่ง แต่หมอบูมก็ยังไม่อยากให้ข้าวหอมกลับกับหมอนี่อยู่ดี จึงเอ่ยขัดขึ้น “ที่จริงให้ผมไปส่งก็ได้นะครับ” ออสตินมีสีหน้าบึ้งตึงมากขึ้นไปอีก เห็นทีว่าหากไม่พูดตรง ๆ ไอ้หน้าอ่อนนี่คงไม่เลิกยุ่งกับคนของเขาเป็น

เสียงเนื้อกระทบยามโยกขยับเคล้ากับเสียงครางหวานของข้าวหอม แผ่นหลังบอบบางแนบกับเตียงนอนจนเป็นรอยเหงื่อตามเรือนร่าง ร่างกายทั้งสองเชื่อมประสานกันจนแทบไร้ที่ว่างให้อากาศไหลผ่าน ความเหนอะหนะของเนื้อสาวที่ฉ่ำชุ่มไปด้วยน้ำหวานดูดลำท่อนใหญ่แน่นหนึบ แต่ถึงกระนั้นคนที่ผ่านการรักมาอย่างช่ำชองก็สามารถขยับเข้าหาอย่างไม่ขาดจังหวะ แม้จะโดนตอดรัดจนเขาแทบสั่นไปทั้งร่างก็ตาม เมื่อยามถึงฝั่งฝันอีกคนหลับตาซึมซับความสุขชั่วขณะพร้อมกับความรู้สึกอุ่นที่ท้อง เมื่ออีกคนฉีดเอาน้ำขุ่นขาวเข้ามา แต่ความแข็งขืนก็ไม่ลดน้อยลงเลย และเขาก็ขยับต่อไปเรื่อย ๆ คล้ายกับขาของเธอกำลังจะหมดแรง ริมฝีปากเล็กเปิดอ้าอยากจะประท้วง แต่ก็โดนปิดด้วยริมฝีปากได้รูปสวยของอีกคน ออสตินได้โอกาสสอดเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากเขาไม่ต้องการให้เธอพูดคำอื่นนอกจากครางเป็นชื่อเขาเท่านั้น ยอมรับว่าตัวเองหื่นกระหายร่างกายของข้าวหอมจนเรียกได้ว่าเสพติด การไม่ได้ร่วมรักกันก่อนนอน เพราะเธอเข้าใจผิดเรื่องเนยหวานเพียงแค่อาทิตย์เดียว เขาก็แทบบ้า ปกติเซ็กส์ของเขาไม่เคยซ้ำคน และก็หาได้จากบาร์ที่เขาเป็นเจ้าของ แต่สำหรับข้าวหอมอยู่เหน

เขาไม่พูดเกินจริง กว่าจะได้หลับอีกรอบก็ให้เธอช่วยรีดน้ำออกจากลำท่อน เพราะเธอบอกว่าไม่ไหวจะตายแล้ว แต่อีกคนก็อ้างว่าเห็นหน้ายั่วของเธอของเขาจึงขึ้นอีกแล้ว สองมือประสานชักขึ้นลงกับเรียวลิ้นปัดป่ายไปทั่วลำท่อนด้านบน ก่อนจะก้มลงดูดกลืนตามความยาว แล้วเป็นคนหน้านิ่งที่ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด เพราะจับหัวเธอกดลงไปจนเธอสำลักหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะฉีดน้ำขาวขุ่นเข้ามาในปาก แค่ก แค่ก แค่ก !!! เธออยากรู้เสียจริงว่าไอ้ที่ใหญ่ยาวนั่นมันเป็นเครื่องสูบน้ำหรือไงกัน ถึงได้ปล่อยน้ำทั้งคืนโดยไม่หมดสักที “จุ๊บ...ฝันดีนะครับ เดี๋ยวตื่นพี่จะไปส่งบ้าน” ถ้อยคำหวานหูกระซิบบอกคนที่เพลียจนลืมตาไม่ขึ้นและหลับลงไปตอนตีห้าของเช้าวันเสาร์ ซึ่งเธอควรจะนอนตั้งแต่เที่ยงคืน แต่เขาก็เคี่ยวกรำทั้งให้เธอช่วยคั้นกะทิจากเขาทั้งคืน และรางวัลของเธอก็คืออ้อมกอดของคนตัวใหญ่ที่กอดเอาไว้อย่างหวงแหน ออสตินมองคนที่พริ้มตาหลับหลังจากช่วยเขาปลดปล่อยอีกรอบก่อนนอน ก็คนมันต้องรีดน้ำทุกเช้าถึงเวลามันก็ตื่นขึ้นมา และเมื่อมีคนที่เรียกได้ว่าเป็นเมียเต็มปากอยู่ด้วย คนอย่างออสตินหรือจะรอให้มันหดเ