Semua Bab เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Bab 131 - Bab 140

เสียงรูดซิปลงทำให้ข้าวหอมตะลึงกับลำท่อนที่มันบวมเป่ง สายตาไหวระริกมองไปยังหน้าประตูอย่างหวาดระแวง กลัวว่าหากใครสักคนเปิดเข้ามาแล้วเจอว่าเธอกับเขากำลัง~‘ใส่’~ กันอยู่ เธอไม่ต้องเอาปี๊บคลุมหัวหรือไง แต่ทว่าลำท่อนอันใหญ่โตของเขามันพองจนข้าวหอมรู้สึกสั่นจนเสียวไปถึงท้องน้อย ชุดเดรสสั้นเว้าหลังถูกร่นขึ้นไปอยู่ที่เอวอย่างหมิ่นเหม่ สะโพกงอนงามสัมผัสกับหินอ่อนที่ปูบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าจนเย็นสะท้านไปถึงทรวงใน สองมือจับสองขาเรียวเล็กให้ชันขึ้นสองข้าง เพื่อให้ส่วนของสองกลีบดอกไม้เชิดขึ้น “ดะ...เดี๋ยว...นี่ห้องน้ำนะ” ข้าวหอมเตือนเขาให้หยุด เพราะที่นี่ไม่เหมาะที่จะทำกิจกรรมเข้าจังหวะอะไรทั้งนั้น ทั้งยังเป็นที่ที่คนพลุกพล่าน มันค่อนข้างเสี่ยง “ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก” “แต่~อ๊าห์” ยังไม่ทันได้เอ่ยต่อคนหื่นกามไม่เลือกเวลาก็ใช้นิ้วโป้งขยี้มาตรงส่วนติ่งที่ยื่นออกมาเล็กน้อย ทำให้เอวคอดเล็กร่อนขึ้นตามแรงบดขยี้ พร้อมกับเสียงครางขณะที่สองแขนเกร็งขึ้น ยันให้สะโพกยกขึ้นลงตามนิ้วของพี่ออสติน ทุกอณูร่างกายเต็มไปด้วยขนอ่อนที่ลุกชัน เมื่อเขากำลังปลุกปั่นใ

ข้าวหอมสะลึมสะลือขึ้นในวันเสาร์ พยายามควานหาใครอีกคนที่เป็นคนพาเธอกลับห้อง แต่ทว่ากลับคว้าได้แต่ความว่างเปล่า ความรู้สึกอ้างว้างกัดกินหัวใจคนมั่นอย่างข้าวหอมเอาเสียดื้อ ๆ ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพียงแค่คนที่บังเอิญไปซั่มแล้วติดใจจนผูกปิ่นโตกัน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเขาข้าง ๆ ก็รู้สึกเหงาเฉย “แกเป็นอะไรข้าวหอม” ข้าวหอมยกมือขึ้นยี้หัวจนยุ่ง นึกถึงสภาพเมื่อคืนที่ในห้องน้ำบาร์ของพี่ออสติน เธอกับเขาทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอย่างเมามัน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีเธอกลับอยู่ในห้องอย่างเดียวดาย แต่มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าวะ จะคิดมากไปทำไม เมื่อควานหาโทรศัพท์เพื่อจะเปิดดูข้อความจากเจ้าของห้องชั้นล่าง แต่กลับมีแค่ข้อความสุดท้ายคือสติ๊กเกอร์โกรธเท่านั้น “ช่างปะไรไม่ได้คบกันสักหน่อย แค่ดีลลับของพี่ออสตินกับเราแค่นั้น” เมื่อเธอตื่นแล้วก็ลุกขึ้นไปเอาเสื้อผ้าใส่ถังซักผ้า แล้วก็อดที่จะชะโงกลงไปมองชั้นล่างไม่ได้ แต่ก็ไร้การเคลื่อนไหวจนคิดว่าเขาคงยังไม่ตื่นกระมัง ร่างสะโอดสะองค์จึงเดินเข้าห้องไปไถโทรศัพท์เพื่อจะทักหาเพื่อน แต่ก็พบข้อความที่

ข้าวหอมนั่งอยู่ในรถตัวเองก็จริง แต่คนขับกลับเป็นคนที่พักอยู่ชั้นล่างของคอนโดเธอ ที่สำคัญมือที่ควรจะจับพวงมาลัยรถ กลับมาวางเกลี่ยอยู่บนต้นขาข้างหนึ่งของเธอ และมันมาพร้อมกับความรู้สึกจั๊กจี้ปนเสียวอยู่ในทีเวลาเขาลูบขึ้นลง “พี่ออสติน เราเสียวตั้งใจขับรถไปสิ” มือเล็กยกมือหนาขึ้นไปวางที่พวงมาลัย แต่แล้วก็ดีดกลับมาอีกเหมือนสปริงที่เด้งได้ ‘ให้ตายเถอะ’ เมื่ออาหารบนโต๊ะถูกกวาดเข้าท้องของคนที่นั่งด้านข้างของเธอในเวลาอันรวดเร็ว พร้อมกับตาขวาง ๆ ที่คอยมองกราดผู้ชายที่มองเธอไม่วางตา แล้วก็เป็นคนเดินไปจ่ายเงินพร้อมกับรับของกลับมาถุงใหญ่ จากนั้นเขาก็แบมือขอกุญแจรถจากเธอ แล้วก็พาเธอเดิน... ใช่ไม่ผิดเพราะไม่อยากให้คนอื่นเห็นขาขาว ๆ เลยพาเธอเดินย่อยไปที่จอดรถทั้ง ๆ ที่ตอนมาเธอนั่งสกายแลปมาไม่ต้องเดิน ดีที่ไม่ได้ใส่ส้นสูง การเดินเป็นกิโลสำหรับคนที่ขี้เกียจออกกำลังกายอย่างข้าวหอม หลังจากกินอิ่มคือนรกชัด ๆ แต่อีกคนก็ยอมเดินช้า ๆ เพื่อรอ “ถ้าไม่อยากให้จับทีหลังก็ใส่ให้มันยาว ๆ หน่อย” คุกคามกันชัด ๆ เธอเป็นผู้หญิงมีสิทธิ์ใส่อะไรก็ได้ “เราก็ใส่ข

ออสตินเห็นสีหน้ายั่วเย้าของข้าวหอมที่ดูครั้งนี้มันจะมากกว่าครั้งไหน แววตาที่มองจ้องมานัยน์ตามันบ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้หมดแล้ว ว่าเธออยากแค่ไหน ปลายนิ้วโป้งของออสตินเลื่อนลงไปขยี้ติ่งเสียวของเธอ นั่นยิ่งทำให้เอวเล็กร่อนราวกับร่านสวาท พร้อมกับเสียงครางสลับกับสูดปากอย่างเสียดเสียว “อูยยย~อ่าห์หหห~” ข้าวหอมที่นอกจากจะตื่นเต้นที่ได้มีเซ็กส์กับพี่ออสตินในลานจอดรถแล้ว ยังเสียวกับการทำให้เธอมีความสุขสมไปพร้อม ๆ กัน ต่อให้ไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาเลย แต่ว่าพี่ออสตินก็ทำให้เธอเหมือนตกอยู่ในห้วงสวาทของเขา นี่มันยิ่งกว่าทำของใส่ก็คือได้ของใหญ่ของคนฮอต ภายใต้คนหน้านิ่งที่สวมแว่นเหมือนเด็กเนิร์ดอยู่เบื้องหน้า แต่เธอรู้ดีว่าเขาคือผู้ชายแซ่บที่เอวดีที่หนึ่ง ออสตินยิ่งเห็นเธอร่านเขาก็ยิ่งชอบใจ แม้ในเงาสลัวที่มีแสงเพียงเล็กน้อยในรถ ก็ไม่อาจปิดบังความต้องการบนใบหน้าเธอได้เลย ลมหายใจหอบถี่ของเธอทำให้เขาจัดท่าให้อ้าขาให้กว้างขึ้น แล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบตรงริมเบาะทั้งสองข้าง ก่อนจับสะโพกของเธอให้ลอยขึ้น จากนั้นดีดลำท่อนให้ตรงกับติ่งสาวของเธอ จนน้ำที่ไ

ข้าวหอมให้รถของที่บ้านมาส่งและก็นัดว่าตอนบ่ายให้มารับ รู้สึกไม่อยากขับรถเองและไม่มีอารมณ์เวลารถติดตอนเช้า เมื่อร่างในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอฟิตเสมอหุ่น กับเสื้อนักศึกษาที่รัดไปกับหน้าอก จนมีช่องแยกตรงสาบเสื้อเนื่องจากหน้าอกอันอวบอิ่มที่เดินมาแต่ไกลทำให้สองเพื่อนซี้อย่างลลินกับอบเชยรู้สึกแปลกใจ “ข้าวหอม...ทางนี้” อบเชยโบกมือเรียกเพื่อน ปกติจะเห็นเดินมาจากลานจอดรถ วันนี้มาแปลกเดินมาจากหน้าตึกคณะ ที่สำคัญแต่งตัวเหมือนจะยั่วผู้ชายทั้งมหาวิทยาลัย ซึ่งไม่ได้เห็นเพื่อนแต่งแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่หลังจากที่เริ่มมีความสัมพันธ์กับพี่ออสติน “โหย...ร้อนชิปเป๋งเลย” มาถึงข้าวหอมก็บ่น เดินเข้ามาไม่กี่ก้าวรักแร้เกือบเปียก “อะไรยังไง ไม่ขับรถมา” อบเชยเริ่มซักทันที เมื่อเพื่อนหยุดบ่นพร้อมส่งน้ำเย็น ๆ ให้ดื่มแก้กระหาย “ย้ายไปอยู่บ้านก็เลยให้ที่บ้านมาส่ง” ข้าวหอมตอบไปพลางหลบสายตาเพื่อน “โดนคุมความประพฤติ?!” ลลินหว่านคำถามแรกออกไป แต่ก็ได้รับการส่ายหน้าแบบหลบสายตากลับมา “ไม่ใช่ แค่ไม่อยากอยู่หอแล้ว” “ไม่เชื่อ...มีอะไรไหนเล่า” อบเชยยกมือขึ้นไข