All Chapters of เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Chapter 181 - Chapter 190

เช้าวันรุ่งขึ้น ร่างของข้าวหอมคล้ายกับกำลังจะแหลกละเอียด ร่างกายทั้งหมดของเธอร้าวไปทั้งร่างไม่พอแถมยังปวดหัวอีกต่างหาก และจากการที่กินแค่ข้าวต้มเป็นอาหารเพียงมื้อเดียวเมื่อวาน น้ำย่อยที่ไหลออกมาจนเกินกระเพาะพาให้ร่างที่อยากนอนไม่อยากลุก กลับต้องรีบวิ่งไปอ้วกเอาน้ำย่อยเปรี้ยว ๆ ออกจากปากในห้องน้ำ ฮึก...อ้วก!!! ออสตินที่พริ้มตาหลับกอดอีกคนเอาไว้หลวม ๆ ตกใจตื่นเมื่อรับรู้ว่าเธอขยับ จากนั้นอีกคนก็ดีดตัวเร็วจนเขาจับเอาไว้ไม่ได้ แล้วผลก็คือเธอเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ เขาจึงเดินไปหยิบขวดน้ำ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำลูบหลังพร้อมกับบ่น!! “ข้าวไม่กิน กินแต่เหล้าเป็นไงล่ะ เห็นไหมว่าทำร้ายตัวเองขนาดไหน” ข้าวหอมที่หงุดหงิดอยู่แล้วด้วยเพราะภาพการร่วมรักเมื่อคืนยังชัดเจนอยู่ในหัว บวกกับคนที่เคยพูดน้อยแต่เอาหนักกลับทำตัวขัดจากปกติ เป็นพูดมากแล้วก็เอาหนักทำให้เธอขึงตาเขียวใส่ “ยังจะมองอีก ถ้าเมื่อคืนพี่ไม่ไปด้วย ได้โดนไอ้ผู้ชายที่ไหนหิ้วไปแล้ว คิดยังไงชวนกันไปชาร์จแบต บอกเลยนะห้ามไปดื่มเหล้าคนเดียว พี่ไม่ยอมแล้วนะ” คนที่ทำผิดยังหน้าทนมาเจ้ากี้เจ้าการอีกนะ

ตลอดปิดเทอมของข้าวหอม ออสตินไปเฝ้าอยู่ที่บ้านข้าวหอมทุกวันจนกลายเป็นแขกอีกคน ทั้งไปนั่งคุยกับคุณพ่อของข้าวหอม เข้าครัวทำอาหารกับคุณแม่ของเธอ แต่อีกคนก็ไม่ค่อยคุยกับเขา ยกเว้นจะโผล่ไปคอมเมนต์ในโพสต์ ทำให้เขาโพสต์วันละสามสี่โพสต์ เพราะอย่างน้อยเธอก็เหลือที่ให้เขาและเธอได้ตอบโต้กัน “เหนื่อยไหมลูก” พสิษถามว่าที่ลูกเขย เพราะเข้าใจหัวอกคนที่รักกันดี ตอนที่ง้อแม่ของข้าวหอมเขาก็เหนื่อยเช่นกัน “ไม่เหนื่อยหรอกครับ ขอแค่เขาให้อภัย ผมยอมทำทุกอย่าง” นับวันเขาก็ยิ่งแน่ใจว่าข้าวหอมคือคนที่เขาไม่อยากให้ห่างกาย และรู้สึกปวดใจหากต้องเลิกกันจริง ๆ ตอนนี้เขามีช่วยงานในบริษัทของแม่ แต่ก็ไม่ลืมจะแวะมาหาเธอทุกวัน “ข้าวหอมเป็นคนไม่ค่อยโกรธใครง่ายนักนะ แต่ว่าถ้าโกรธคือนาน เหมือนแม่เขา” พสิษกลัวว่าคนง้อจะหมดแรงเสียก่อน ง้อนาน ๆ แบบนี้แล้วลูกสาวก็ไม่ใจอ่อน “ผมรู้ว่าผมผิด ข้าวหอมโกรธก็สมควรแล้วครับ อย่างน้อยเธอก็ทำให้รู้ว่าเธอยังรักผม หากเธอเมินและเฉยชากับสิ่งที่ผมทำ นั่นแสดงว่าเธอไม่รัก” ออสตินพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง และนั่นคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจของเขาให้พยายามง้อเธอ

เปิดเรียนวันแรกข้าวหอมก็มีสารถีรับส่งเป็นคนที่ประกาศออกโซเชียลว่าเธอเป็นคนที่เขาต้องการจะแต่งงานด้วย เมื่อมาถึงตึกคณะวิทยาลลินกับอบเชยก็ยืนหน้าบูดอยู่แล้วพร้อมกับรีบวิ่งเข้ามาหา “เพิ่งเสด็จรู้ไหมว่าคู่กรณีรออยู่” ลลินมาถึงก็รีบบอกทันที เธอหมั่นไส้ยายข้าวฟ่างอะไรนั่นมาก มั่นหน้าขนาดมานั่งรอเพื่อนเธอที่ตึกคณะ ดูก็รู้ว่าต้องการมาหาเรื่อง “ใครคู่กรณี ฉันยังไม่ได้ไปเหยียบหางใครเลยนะ” ข้าวหอมพูดติดตลก แต่เดาในใจว่าน่าจะเป็นบรรดาแฟนคลับของพี่ออสติน ขณะที่เธอกำลังล้วงเอามือถือจะส่งข้อความบอกเขา แต่กลับหาไม่เจอจนเธอคิดว่าน่าจะลืมไว้ที่รถ แต่ด้วยเดินมาใต้ตึกแล้วขี้เกียจเดินกลับ จึงยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรหาเขาเพื่อจะให้เอามือถือมาให้ “ข้าวฟ่าง อดีตพี่ออสตินผัวแกสิ มารอตั้งแต่เช้าล่ะ” อบเชยบอกเพื่อนให้รู้ตัว เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนกันแน่ “ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเขานะ จะมาดักฉันทำไม” ข้าวหอมไม่อยากเข้าไปยุ่ง เธอคิดแค่ปัจจุบันจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไรมากกว่า “แต่ยายนั่นมีแน่ ฉันได้ข่าวว่านางพยายามตามหาพี่ออสตินนะ แต่ว่าเขาไม่รับสายเลยแล้วบล็อกด้

ออสตินเมื่อเห็นสภาพตัวเองผ่านรูปถ่าย ลบภาพหล่อ ๆ ของเขาทิ้งจนหมดก็โมโหนัก แต่พอจะไปเอาเรื่องเธอก็ห้ามเอาไว้ “ก็หล่อดีเหมือนกันนะ” “หล่อกับผีนะสิ” ไม่รู้ตอนนั้นอะไรดลใจให้เชื่อผู้ช่วยตัวเอง คงจะตื่นเต้นเกินไปที่ข้าวหอมจะมาฝึกงานกับเขา แต่ก็ไม่คิดว่าสภาพตัวเองจะออกมาทุเรศขนาดที่เดินไปส่องกระจกยังรับไม่ได้ จึงต้องเปลี่ยนชุดกลับเป็นแบบเก่า แล้วก็นั่งหน้าหงิกให้กับนักศึกษาที่มานั่งใกล้ ๆ เพราะต้องสอนงาน ข้าวหอมแม้จะตั้งใจฟังอย่างดี แต่เมื่อนึกถึงสภาพเขาตอนเข้ามาก็อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องหัวเราะออกมา จนออสตินไม่ทนอีกต่อไปจับเธอมานั่งตักเสียเลย “พี่ออสติน...!” ร่างของเธอโดนจับให้นั่งตักเขา โดยที่สองแขนของเขากักตัวเธอเอาไว้ แล้วเกยคางมนกับหัวไหล่ของเธออ่านเอกสารและเซ็นต่อไป “อยู่นิ่ง ๆ” “ทำงานก็ปล่อยข้าวหอมสิคะ” “ชอบทำท่านี้” คำว่าชอบทำท่านี้ของเขาทำให้เธอหวิวทีเดียว นึกถึงวันที่ทำหน้ากระจกเขากดเข้าข้างหลัง จากนั้นก็จับเธอยกขึ้นสองขาชี้เป็นตัววี แล้วภาพของเขาที่กำลังมุดเข้ามาในตัวเธอก็เด่นชัดเสียจนเธอขมิบตอดแรงและรัวนั

ดวงตากลมฉายแววตระหนกเหมือนกับเหยื่อตัว น้อย ๆ ที่กำลังอยู่ในกรงเล็บราชสีห์ อย่างธีร์ อัศวเกียรติแก้วกัลยาไม่คิดว่าการตัดสินใจหาเงินค่าหอพักและค่าเทอมวันนี้จะนำมาซึ่งหนี้ถึง ‘เจ็ดหมื่น’ เมื่อเธอเผลอมือสั่นตอนเห็นสายตาอีกคนจ้องมองมาดวงตาคมเข้มของธีร์จับจ้องเธอไม่วาง มือใหญ่ที่จับปลายคางเธออยู่ยังไม่ละไปไหน“เธอจะจ่ายยังไงล่ะ?”เขาย้ำคำถามที่แฝงนัยยะบางอย่าง ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้องไวน์สีแดงยังไหลเป็นทางเปื้อนพรมหรู แต่ดูเหมือนคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าจะไม่สนใจมันแม้แต่น้อยเขาสนใจแค่ เธอ“ฉัน… จะหาเงินมาจ่ายให้เร็วที่สุดค่ะ” เธอพยายามดึงตัวเองออกจากสถานการณ์ แต่มือหนากลับกดแน่นขึ้นกับปลายคาง ลูบไล้ไปตามแนวกรามเบา ๆ“เร็วที่สุดของเธอ… คือเมื่อไหร่?”เสียงทุ้มต่ำทอดช้าๆ ราวกับกำลังล่อลวงเหยื่อ ลมหายใจอุ่นร้อนแทบสัมผัสได้“ฉะ… ฉันจะหามาให้ภายในหนึ่งเดือน” เธอพยายามตอบให้หนักแน่น แม้ในใจจะสั่นไปหมดริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มขำเบาๆ ก่อนที่ธีร์จะเอนตัวไปพิงโซฟาช้า ๆ“นานไป”เสียงทุ้มขาดห้วน แต่กลับทำให้เธอใจสั่นเขาใช้นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะเบาๆ จังหวะเชื่องช้า ก่อนจะตวัดสายตามองเธออีกครั้ง“เธอมีตัวเล