All Chapters of เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Chapter 191 - Chapter 200

แก้วกัลยารีบหลบสายตาจากจุดนั้น เพราะเกรงว่าหากมองนานอีกนิด เจ้าของ Zenith Club จะคิดว่าเธอต้องการมันก็เป็นได้ สายตาของเธอหันไปมองผนังติดกระจกดำเงา ด้านหนึ่งของห้อง มีกระจกเงาบานใหญ่ ที่จะสะท้อนทุกการเคลื่อนไหว แต่เธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นแค่กระจกธรรมดา หรือเป็นกระจกด้านเดียวที่ให้ใครบางคนมองเห็นจากอีกฝั่ง ในห้องนี้เธอคาดเดาไม่ได้เลยว่าจะเจอกับอะไรบ้าง หันไปสำรวจโซฟาที่ไม่ได้มีไว้แค่นั่ง เบาะกำมะหยี่สีเข้มมีร่องรอยเหมือนถูกใช้มานับครั้งไม่ถ้วน จากที่เห็นมันรองรับสรีระ คงสำหรับกิจกรรมที่ไม่ใช่แค่ดื่มเหล้า คิดได้ดังนั้นใบหน้าสวยของแก้วกัลยาพลันเห่อร้อนพร้อมกับมีเลือดฝาดขึ้นที่ข้างแก้ม จนคนที่แอบลอบสังเกตยกยิ้มคล้ายกับพอใจในปฏิกิริยาของเธอ นั่นก็เตียงคิงไซส์ที่เป็นเหมือนสนามประลอง ผ้าปูเตียงสีดำสนิท ล้อมรอบด้วยหมอนใบโต และมีเชือกหนังเล็ก ๆ โผล่ให้เห็นที่ขอบหัวเตียง ราวกับบอกใบ้ว่าห้องนี้ไม่ได้มีเพียงการพักผ่อนนอนหลับธรรมดา และตอนนี้เธอรู้สึกได้ว่าอันตรายจากเจ้าของคลับหรูกำลังจะคืบคลานเข้ามาหาเธอ เขาเดินไปกดปุ่มบางอย่าง ทำให้ทั้งห้องเปลี่ยน

เธอเกือบลืมหายใจร่างทั้งร่างเหมือนโดนตรึงไว้ด้วยปลายนิ้วเพียงนิ้วเดียวที่ยังคงลูบวนเบา ๆ อยู่บนลูกไม้ขาวบางใต้กระโปรง เธอเกร็งขาแน่น ขณะที่ลมหายใจเริ่มกระชั้นถี่ ความวูบวาบที่ไหลซ่านจากจุดสัมผัสไล่ขึ้นไปถึงท้ายทอยมือของเขาไม่ได้หยุดและแววตาคู่นั้นก็ยังคงจับจ้องเธอ...แน่นิ่ง ดิบเถื่อน และเต็มไปด้วยความกระหายเธอกำลังจะเคลิ้มไป...แต่ทว่าก็ยังดิ้นให้สติกลับมาเงียบ ๆ อยู่ในใจ พยายามต้านแรงกระตุ้นที่ไม่มีวันชนะเธอไม่กล้าสบตาเขา...แต่ก็ยิ่งรู้ว่าร่างกายไม่สามัคคีกับหัวใจเลยสักนิด มันคอยจะคล้อยตามการจับจูงของเขาอยู่ร่ำไปมือเล็กของเธอเผลอกำชายกระโปรงแน่นอย่างความหนักแน่น กลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง ก่อนจะกระซิบเสียงเบา“คุณธีร์...อย่าทำแบบนี้...อื้อ”ธีร์โน้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ ลมหายใจร้อนเฉียนปลายจมูกของเธอ“ทำไม?” เขาถามเสียงเบา แต่แรงสะเทือนทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนหมัดหนัก“เพราะเธอไม่อยาก...หรือเพราะเธอเริ่มอยากจนควบคุมตัวเองไม่ได้กันแน่?”มือเขาลูบไล้หนักขึ้นทีละนิด จังหวะเน้นย้ำมากขึ้นแต่ก็ยังคงแนบเนื้ออยู่ในขอบเขต...ขอบเขตที่เขาสร้างขึ้นเองแล้วปล่อยให้เธอ ‘สั่น’ อยู่ในนั้น“มะ...ไม่...อื้

ร้านอาหารหรูใจกลางเมือง…โต๊ะริมกระจกวิวดีที่สุดถูกจองไว้ล่วงหน้า และเป็นที่รู้กันในแวดวงว่าถ้าโต๊ะนี้ถูกใช้ นั่นหมายความว่า “ธีร์ อัศวเกียรติ” มาเองแก้วกัลยานั่งฝั่งตรงข้ามเขา แต่ไม่กล้าสบตา เธออยู่ในชุดนักศึกษา ที่ดูธรรมดาเกินกว่าบรรยากาศรอบตัว พลางมองเขาสลับกับมองตัวเอง โดยที่เขามีชุดสูทเต็มยศ ส่วนเธอแค่ทำผมง่าย ๆ ในชุดนักศึกษากับแต่งหน้าเบา ๆดูอย่างไรก็ไม่เข้ากันเลย ไม่ใช่แค่เธอและสถานที่ ยังรวมถึงอาหารเช้าที่ไม่ควรจะมากินที่นี่ตอนนี้หรือเปล่ากลิ่นไวน์อ่อน ๆ ลอยอยู่ในอากาศ จานหรูเรียงรายตรงหน้า ทุกอย่างดูเกินกว่าที่คนเป็นหนี้อย่างเธอควรแตะต้องได้เธอยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปหยิบช้อนธีร์ก็ยกช้อนของตัวเองขึ้น ตักข้าวคำเล็ก ๆ แล้วส่งมันข้ามโต๊ะมาตรงหน้าที่ปากของเธอ“อ้าปาก”เสียงนั้นเบา แต่น้ำเสียงไม่มีคำว่าให้ปฏิเสธอยู่ในนั้น เธอมองรอบ ๆ พบว่าไม่มีใครก่อนจะทำตามอย่างที่เจ้าหนี้สั่งเพราะการขัดคำสั่งถือเป็นเรื่องที่ไม่ให้เกิดขึ้น ระหว่างที่เธอกำลังหาเงินมาใช้หนี้เจ็ดหมื่นให้เขาแก้วกัลยากะพริบตาถี่ ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ อ้าปากรับข้าวจากปลายช้อนของเขาเข้าปาก“เคี้ยว”คำสั่งถัดมา

เธอกลืนน้ำลายช้า ๆ แล้วเดินอ้อมเตียงไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่ง มือกระชับชายเสื้อนอนแน่นเตียงนุ่มยวบลงตอนที่เธอนั่งลง ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยพยายามหันหลังให้เขา…แต่ก่อนที่เธอจะได้หลับตาแขนแข็งแรงจากด้านหลังก็รั้งเอวเธอเข้าหาอกเขาแน่นหนา“คะ…คุณธีร์…”“แค่กอด” เขาตอบเบา ๆ แต่ทำให้คนที่ได้ยินทำให้เนื้อสาวเต้นแรงจนจิตใจวาบหวิว ไม่รู้ว่าจะรอดปากเสือธีร์ไปไหม แต่เมื่อริมฝีปากของเขาแตะที่หลังคอเธอแผ่วเบา กลิ่นหอมจากตัวเธอชัดขึ้นในทุกขณะของลมหายใจที่เขา ดูดซับ“ฉันจะไม่ทำอะไร…ถ้าเธอไม่ขอเอง”ประโยคนั้นเหมือนกับดักที่คลุมทั้งเตียงนี้ไว้ เธอไม่รู้ว่ากำลังสั่นเพราะอายหรือกลัว หรือเพราะจริง ๆ แล้ว…หัวใจเธอกำลังเต้นเพราะเขาธีร์ไม่ขยับอีก ไม่แตะต้องเธอเกินไปกว่านั้น เขาแค่นอนกอดเธอจากด้านหลัง มือวางไว้บนหน้าท้องแบนราบของเธอ และนิ่งอยู่อย่างนั้นผ่านไปหลายนาที เธอคิดว่าเขาคงหลับไปแล้วแต่ก่อนที่เธอจะเผลอหลับตาม ริมฝีปากของเขาก็ขยับกระซิบที่หลังใบหู“คืนนี้ฉันปล่อยเธอไว้ก่อน…”“เพราะอยากรู้ว่า ถ้าไม่จับเธอ…เธอจะเดินเข้ามาหาฉันเองรึเปล่า”แขนแกร่งที่รั้งจากด้านหลังแน่นขึ้นทีละน้อย มือของเขาวางไว้บนหน้าท้อง

หลังจากมื้อเที่ยงเรียบง่ายในร้านอาหารญี่ปุ่นหรูย่านใจกลางเมือง ธีร์ก็พาแก้วกัลยาเดินเลือกเสื้อผ้าแบรนด์เนมในห้างระดับไฮเอนด์ ทุกชิ้นเขาเป็นคนเลือกให้เอง ตั้งแต่เสื้อเชิ้ต กระโปรง กางเกง เดรส รองเท้า กระเป๋า ยันชุดชั้นใน“ทำไมต้องซื้อเยอะขนาดนี้คะ” เธอกระซิบเบา ๆ ตอนที่พนักงานกำลังห่อชุดสุดท้ายใส่ถุงแบรนด์“ก็ของเดิมเธอฉันทิ้งไปแล้วไม่ใช่เหรอ” เขาตอบเรียบ ๆ แล้วส่งบัตรเครดิตสีดำให้แคชเชียร์หลังจากนั้น รถยนต์หรูของเขาก็เคลื่อนตัวจากห้างตรงสู่ตึกสูงกลางเมืองที่มีชื่อว่า อัศวเกียรติ คอร์ปอเรชั่น ที่เป็นดั่งศูนย์บัญชาการของอาณาจักรธุรกิจทั้งหมดในมือเขาเมื่อรถจอดเทียบหน้าอาคาร พนักงานรักษาความปลอดภัยโค้งให้ทันที ชายหนุ่มเปิดประตูให้เธอลงจากรถด้วยตัวเองแก้วกัลยาเดินเคียงเขาเข้าไปในล็อบบี้หรูอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ใบหน้าเธอแดงซ่านเมื่อพบว่า ทุกสายตากำลังจับจ้องมายังเธอ ทั้งฝ่ายประชาสัมพันธ์ แผนกรักษาความปลอดภัย และพนักงานต้อนรับที่โต๊ะหน้าลิฟต์ไม่มีใครพูด แต่แววตาที่มองเธอเต็มไปด้วยคำถาม‘ใคร?’‘มาด้วยกัน?’' ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?'“เดินดี ๆ” เสียงกระซิบข้างหูทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจ