All Chapters of เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Chapter 41 - Chapter 50

พระพายเดินเข้าไปสั่งเพื่อนหนุ่มขอเครื่องดื่มพร้อมกับสูตรการชงที่ทำให้คอพับเร็ว ๆ จะได้รีบมอมพร้อมกลับบ้านเร็ว ๆ แม่จะได้ไม่เป็นห่วง วันนี้เพิ่งสองทุ่มหากมอมได้ภายในสามทุ่มเธอก็จะเป็นคนที่ทำงานต่อชั่วโมงได้แพงที่สุด แล้วจะได้มีเงินพาแม่ไปหาหมอเก่ง ๆ รักษาโรคให้หาย “โอมนายแน่ใจนะว่าจะเมา” พระพายกระซิบถามเพื่อนให้มั่นใจ พร้อมกับบอกผู้จัดการว่าแขกคนนั้นต้องการให้เธอไปยืนชงเหล้าส่วนตัวให้ ผู้จัดการเหลือบไปเห็นแขก วีไอพีแล้วก็พยักหน้า เขาไม่กล้าขัดใจอยู่แล้ว ไม่อยากมีปัญหากับเสี่ยซ้ง “ไม่เมาก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว” โอมบอกปริมาณที่ชงแล้วเมาเร็วที่สุดให้กับเธอ แล้วของบางอย่างลงไป ซึ่งโอมไม่บอกว่าคืออะไร แต่รับประกันว่าเมาแน่นอน นั่นทำให้เธอมั่นใจมากขึ้นว่าจะสามารถล้มยักษ์คนที่เป็นถึงท่านประธานได้ แต่ว่าหากเขาจับได้เธอก็ซวยเช่นกัน ดังนั้นต้องทำให้แนบเนียนที่สุด “แน่ใจนะว่าจะให้หนึ่งหมื่น” โอมไม่อยากจะเชื่อ น้อยคนที่มาระเริงบาร์จะจ่ายหนัก ส่วนใหญ่เศรษฐีขี้เหนียว เขาเคยไปรับงานพาร์ตไทม์ที่ร้าน Thousand lightss ที่นั่นของจริง แต่ว่ายังไม่มีตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ว่าง นอกจากพี่

ขณะที่เธอกำลังมองท่อนเนื้อขนาดใหญ่ยาวที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็ต้องตกใจที่มันขยับคล้ายผงกหัวเหมือนกับกวักมือเรียกเธอ “อื้อ...!” เธอเผลออุทานออกมาเมื่อนี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นของจริงที่ใหญ่และยาวอีกต่างหาก พลันรู้สึกเสียวเข้าไปที่ท้องน้อยชอบกล นึกขึ้นว่ามันกำลังเข้าช่องทางอันคับแคบตรงนั้นก็แทบจะถอยหลังหนี แต่มีมือใหญ่ ๆ ที่มันเคยหนุนหัวเขาอยู่คว้ามาที่มือของเธอดึงรั้งไว้เสียก่อน หมับ!! “อย่ากลัวมัน ลองสัมผัสมันสิ” เขาเห็นใบหน้าซีดเผือกราวกับหวาดกลัวเจ้าท่อนยักษ์นั้นก็อดให้นึกสงสารไม่ได้ เธอคงยังไม่เคยสินะ! เขาคิดในใจอารามยินดียิ่งหากเธอจะได้ลองอมของเขาเป็นคนแรก เขาจะตั้งใจสอนเธออย่างอดทนเลยทีเดียว “เอ่อ...คะ...คะ...คือว่า...อ๊า!!!” น้ำเสียงเธอตะกุกตะกักทันทีเมื่อเขาจับมือเธอขึ้นไปลูบไล้แล้วก็ให้เธอกำเข้าที่ลำท่อนนั้นทำให้เธอร้องอย่างตกใจ เพราะว่ามือเธอนั้นรู้สึกว่ามันใหญ่มาก แถมยังรู้สึกอุ่นจนเกือบร้อนไปด้วยซ้ำ ‘ที่เขาพูดกันติดปากว่ารับเอ็นอุ่น ๆ เพิ่มไหม ที่แท้ก็อุ่นแบบนี้นี่เอง’ ดวงตาตระหนกของเธอจ้องมองไปราวกับกลัวว่ามันจะมาทำอ

พระพายกว่าจะตั้งสมาธิให้กลับมาสู่การทำงานก็เกือบชั่วโมง เธอลบภาพโจ้ยใหญ่ ๆ ของประธานผีเปรตที่จ้องจะเป็น ‘ผีลูบหัว’ ของเธอไป แล้วกลับไปทำงานนรกแตก กับยอด Sale Order ที่ถาโถมเข้ามาอย่างถล่มทลายจนคีย์เข้าระบบสายการผลิตแทบไม่ทัน แม้หน้าที่นี้ต้องให้คนที่มีประสบการณ์ทำ แต่ทว่าคุณพี่นุชรีกลับโยนงานแสนยากมาให้เธอ ด้วยอ้างกับพี่วายุว่าน้องใหม่มีความสามารถมาก ควรให้ได้รับงานที่ท้าทาย ไม่แน่ว่าหากไปที่อื่นก็จะได้คุยได้ว่าบริษัทของเรามีแต่บุคลากรที่ผ่านงานอย่างเชี่ยวชาญมา จะได้ไม่อายบริษัทอื่น แต่ไม่รู้ว่าพี่วายุคิดอย่างไรถึงเห็นด้วยกับพี่นุชรีก็ไม่รู้ แม้ว่าสริตาจะขัดโดยอ้างเหตุผลแล้วก็ตาม ทำให้เธอนั้นติดขัดในการทำงาน และต้องรบกวนพี่วายุตรวจงานของเธออย่างละเอียดทุกวันไป วันนี้อยากจะเลิกเร็วเพื่อจะไปสมัครงานที่ Thousand lights สงสัยได้กลับบ้านก่อนแหง เธอดูเวลากับกองงานตรงหน้าแล้วรู้ได้ทันทีว่าอย่างไรก็ไม่ทันแน่นอน จึงเข้าไปเคาะห้องของหัวหน้าเพื่อขอทำโอที ที่บริษัทแห่งนี้หากพนักงานจะทำโอทีต้องให้หัวหน้าอนุมัติ เพราะเวลาพักผ่อนของพนักงานเป็นสิ่งสำคัญ ผู้บริหารเล

พระพายได้ฟังคำตอบของเขาแล้ว อยากจะหยิกที่เอวนัก ขนาดผู้หลักผู้ใหญ่ยังทะลึ่งขนาดนี้เชียวเหรอ แม่เธอคงไม่รู้ความหมายที่เขาแฝงสินะ จึงหัวเราะให้กับข้อแก้ตัวของเขา แต่คนอย่างเธอที่ผ่านงานกลางคืนในผับมาก่อนมีหรือไม่รู้ เธอค้อนเขากะหลับกะเหลือกแล้วก็กินข้าวไป จนเมื่อกับข้าวพร้อมกับข้าวในหม้อหมดลง ก็สมควรที่เขาจะอิ่มได้แล้ว เพราะว่าเขาเติมข้าวถึงสามรอบ ‘กินจุชะมัด’ เธอบ่นในใจพร้อมเก็บจานเข้าไปล้างในครัว แล้วให้แม่นั่งคุยกับเขาแทน เพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาคิดว่าล้างจานเสร็จเขาจะกลับ แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ เขายังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ห้องรับแขกคุยกับมารดาของเธออย่างออกรส “นึกว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก” เนื่องจากครัวของเธอเป็นครัวไทยแยกออกจากตัวบ้านป้องกันกลิ่นเข้าบ้าน จึงไม่ได้ยินว่าข้างในยังพูดคุยกันจนเมื่อเดินเข้ามา “บ้านน่าอยู่ครับ ผมเลยอยากนั่งเล่นอีกหน่อย” เขากล่าว แต่เมื่อเห็นว่ารบกวนเวลาพักผ่อนของเจ้าของบ้านมาเยอะแล้วก็ถึงเวลาลาจากกัน เขาหันมองบ้านหลังเล็กที่แสนอบอุ่นและกดบันทึกจีพีเอสไว้โดยไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องบันทึก

“ไม่นะคะ” พระพายเบิกตากว้างด้วยความตกใจแต่ว่าท่านั่งของเธอก็พร้อมให้เขาเอาจริง ๆ มือเล็กที่โดนเขารวบไปจับเจ้าโลกอันแสนยิ่งใหญ่ ที่เคยได้สัมผัสมาแล้วแต่ทว่ายามนี้กลับไม่อยากสัมผัสมัน สายตาเล็กสอดส่ายหาทางรอด มืออีกข้างที่ว่างอยู่นั้นเธอจึงเท้ากับพนักโซฟาเพื่อจะหยัดกายขึ้น แต่คนที่สัมผัสไวรับรู้ว่าเธอกำลังจะหลีกหนี เขาจึงเปลี่ยนมือไปโอบอุ้มกับสะโพกกลมมนของเธอไว้แทน ปลายนิ้วสากล้วงเข้าไปเกี่ยวกับแพนตี้ตัวจิ๋วแล้วรั้งมันออกมา “อ๊า...คุณ!” พระพายกรีดร้องแล้วดิ้นสุดแรง แต่ทว่าเขาจับกระชับสะโพกแน่นแล้วกดลงให้มันสัมผัสกับความใหญ่ของแท่งเนื้อของเขา ‘ตายแน่พระพาย...ตายแน่ ๆ ’ “คุณอย่าทำอย่างนี้ค่ะ แล้วฉันจะชงเหล้าให้คุณยังไงล่ะคะ” เธอแกล้งทำเป็นสาวใสไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ยิ่งส่วนนั้นมันขยายใหญ่ขึ้น ทว่าติดเพียงยังไม่ถูกงัดออกมาจากชั้นในก็เท่านั้น จุดอ่อนไหวของเธอจึงสัมผัสกับความอุ่นร้อนใต้เนื้อผ้าฝ้ายชั้นดีนั้นแทน แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะรอดชีวิต เพราะคืนนี้ดูอย่างไรแล้ว ประธานจอมหื่นของเธอก็ต้องการจะพรากพรหมจรรย์ให้ได้เลย “ไ