All Chapters of เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Chapter 31 - Chapter 40

ลินลดาออกมาเรียนด้วยหัวใจที่ยังหนักอึ้งเรื่องของตัวเองและลีอันโดรไม่รู้แล้วว่าความรักโดยที่บ้านของเขาไม่ยอมรับในตัวเธอมันจะไปกันรอดจริง ๆ เหรอ “ลิลลี่เป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าเครียด ๆ” นกกระจิบเพื่อนสนิทผู้หญิงเพียงคนเดียวของลินลดาเอ่ยถามขณะอาจารย์พักเบรกครึ่งแรก “ยายนกจิ๊บ...เธอว่าถ้าแม่ผัวไม่ชอบลูกสะใภ้ แต่งงานกันไปจะรอดไหม” “อะไรกัน...แม่เขาไม่ชอบเธอเหรอ” นกกระจิบกระซิบเสียงเบา “ใช่ ฉันไม่รวยไม่มีหน้ามีตา ไม่ช่วยส่งเสริมเขาก็เลยไม่ชอบ ที่จริงแม่เขาเลือกผู้หญิงคนหนึ่งไว้ให้ด้วยล่ะ” เขาบอกให้เธออย่าคิดมาก แต่ไม่คิดไม่ได้จริง ๆ “อย่างนั้นก็แย่หน่อยนะ บ้านฉันนะพ่อเป็นคนจีน แกรู้ใช่ไหมอาม่าฉันน่าจะเป็นคนยังไง” นกกระจิบพูดถึงตรงนี้แล้วก็สงสารแม่ไม่หาย “แล้วแม่แกอยู่รอดมาได้ยังไง” ลินลดาคิดดสภาพของแม่นกกระจิบว่าจะต้องลำบากเหมือนเป็นสาวใช้ในบ้านทาสในเรือนเบี้ยแม่สามีจะเหนื่อยขนาดไหน “หึ...แต่พ่อฉันหรือเตี่ยเนี่ย ตัดสินใจแยกบ้านเลยจ้ะ ตอนแม่ท้องอาม่ายังใช้ให้ซักผ้า ยกน้ำทำงานหนัก ๆ แต่แม่ไม่เคยบ่นนะ แล้วแม่ฉันเนี่ยเก็บลูกนกกระจิบต

“โจฟ วันนี้ฉันลางานนะ” ลีอันโดรบอกผู้ช่วยตัวเองให้รับรู้ไว้ว่า ไม่ว่าจะงานด่วนแค่ไหนก็ต้องรอ วันนี้จะไปฉลองสอบเสร็จกับเมียแล้วจะยาวไปยันพรุ่งนี้และมะรืน “ครับนาย...เอ่อแล้วนายจะไปต่างจังหวัดไหมครับ” โจฟผู้รู้ใจเจ้านายเป็นอย่างดีเอ่ยถามพร้อมสายตากรุ้มกริ่มส่งไปหา “ทำเป็นรู้มากนะนายน่ะ...” เขาคิดภาพตามที่ผู้ช่วยบอก เอ๊ะหรือว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศไปต่างจังหวัด สายลมแสงแดด สายน้ำฉ่ำเย็น กับสองเรา... เขานั่งเท้าคางเอานิ้วเคาะโต๊ะไปมาวาดฝันช่วงเวลามีความสุขกับยายเมียตัวแสบ @ ห้องสอบ “ฮะ...เวลาสอบ 3 ชั่วโมง...เขียนบรรยายล้วน” อีลิลลี่ขอบ้าแป๊บ อาจารย์ออกข้อสอบฆ่าตัวตายชัด ๆ “นักศึกษาเริ่มทำข้อสอบได้” เมื่อได้รับกระดาษคำตอบลินลดาก็เขียนแบบไม่เงยหน้าเลย มือเล็กทุบต้นคออยู่หลายครั้ง แล้วก็สะบัดมือไปมา สมัยนี้เทคโนโลยีก้าวล้ำแล้วทำไมยังให้เขียนอยู่อีกนะ เธอเองก็ไม่เข้าใจ แต่ดีที่อ่านมาจนจำได้ขึ้นใจแล้วจึงไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่นัก เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนอีกไม่กี่นาทีจะหมดเวลาสอบ “ใกล้หมดเวลาแล้ว...เตรียมส่งกระดาษคำตอบ”

หลังจากสอบเสร็จหนึ่งอาทิตย์ ก็ได้เวลาค่ายอาสาที่ลินลดาลงชื่อไว้ การเดินทางเป็นรถบัสของทางมหาวิทยาลัย เธอจึงต้องไปขึ้นรถตั้งแต่ตีสี่ เนื่องจากการเดินทางไปยังดอยในพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่นั้นระยะทางค่อนข้างไกล เธอจึงสะลึมสะลือตื่นขึ้นแล้วนั่งรถกอดเขาซบหลับมาตลอดทางที่มามหาวิทยาลัย ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับคนที่มีจิตอาสาแต่ตาไม่ลืม หลังจากสอบเสร็จเขาก็จัดหนักอิ่มหนำทุกวันสมใจ จนวันนี้เขาก็จะไปกับเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ตอนแรกจะขับรถไปเอง แต่รู้สึกว่ามันจะมีอภิสิทธิ์มากเกินไปหน่อย ทั้งประธานค่ายที่เขาซื้อตัวด้วยการอำนวยความสะดวกตั้งแต่เงินทุนการเดินทางและค่าใช้จ่ายทั้งหมด ก็ได้รับอนุญาตให้เดินทางไปด้วยทันทีเมื่อเขาเอ่ยปาก “ลีออนถึงยัง” แม้ตาจะหลับแต่ก็สะดุ้งตื่นทุกสิบนาที กลัวว่าจะมาขึ้นรถไม่ทัน แต่ก็ได้รับมือที่แสนอบอุ่นลูบที่หัวเบา ๆ “นอนเถอะฉันจะเรียกเธอเอง” ถ้อยคำแสนคำอบอุ่นของเขาทำให้เธอคลายใจ ลีออนเป็นทุกอย่างในชีวิตเธอจริง ๆ เป็นผู้ปกครอง เป็นคนเลี้ยงเธอมา ส่งเสียให้เรียน แล้วสุดท้ายก็เป็นผัว อันสุดท้ายนี่พีคที่สุดเพราะว่าใครจะคิดว่าไอ้เจ้านายของพ่อที่รับเ

ลินลดาไม่ได้ง้อเขาต่างคนต่างนอน แต่พอดึก ๆ คนที่บอกว่างอนก็ซุกเข้ามากอดเมื่อเวลาดึกสงัดทำเอาคนที่กำลังนอนสั่นซุกเข้าหาทันที เธอหลับแบบทรมานมาตั้งนานกว่าคนตัวใหญ่จะเมตตา ไม่คิดว่าอากาศบนดอยยิ่งดึกยิ่งหนาว แม้ว่าจะมีถุงนอน คนที่เป็นคนไทยเกิดเมืองร้อนย่อมไม่ชิน แต่กับฝรั่งอย่างเขาที่เคยเจออากาศเย็นมาจนชินแล้วนั้นย่อมไม่รู้สึกอะไร กึก ๆ ๆ ๆ ๆ !!! เสียงปากสั่นฟันบนกระทบกับฟันล่างจนคนที่นอนด้านข้างสงสาร แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก หญิงสาวไม่ได้ตอบได้แต่ครางงึมงำเมื่อได้รับไออุ่น แล้วก็หลับไปจวบรุ่งเช้า วันนี้อาคารเรียนรุดหน้าไปจนเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่มุงหลังคาจึงให้ช่างมืออาชีพทำ เพราะเหล่านักศึกษาน่าจะปีนขึ้นที่สูงอันตรายไป ที่เหลือจึงไปจัดการงานส่วนอื่น ทั้งแจกอุปกรณ์กีฬาแล้วก็เล่นกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างน้อง ๆ กับรุ่นพี่ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม หญิงสาวไม่เคยมาเจอบรรยากาศที่มองแล้วอบอุ่นเช่นนี้เลย เธออยู่กับคำว่ากำพร้ามาตั้งแต่เด็กจนโต เธอลอบมองคนที่เติมเต็มชีวิตของเธอให้สมบูรณ์ รอยยิ้มของเขากว้าง ไร้แววกังวลในดวงตา เขาดูสนุกและ

“น้องแซนด์ อย่าวิ่งครับ...” เวลาป้อนข้าวลูกเธอต้องวิ่งรอบบ้านให้กินข้าว เพราะน้องแซนด์นั้นดื้อมาก ดื้อเหมือนพ่อไม่มีผิดเรื่องไม่ดีโยนให้พ่อรับไปเรื่องดีของแม่ น้องแซนด์ที่มาจากคำว่าทรายในภาษาอังกฤษนั้นมีที่มา ค่ำคืนฮันนีมูน ‘ผมอยากลองบนหาดทราย’ ‘ไม่เอาเดี๋ยวทรายบาดหยาบด้วย’ ‘มีเสื่อนี่นา...มาเถอะเดี๋ยวเอาผ้ามารอง’ เขาที่อยากลองเอาท์ดอร์ครั้งแรกก็จัดหนักจัดเต็ม จนเธอแทบร้องไม่ออก บนพื้นทรายท่ามกลางหมู่ดาวมีสองร่างที่เคลื่อนเข้าหากันอย่างกับระรอกคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง ไม่สนว่าจะมีคนมาพบหรือไม่ “คุณ...เร่งหน่อย” “อ่าห์...ฮึบ!” เขาเร่งเข้าหาเธอตามคำเรียกร้อง แล้วก็ปลดปล่อยลูกหลานเข้าสู่ท้องของเธอครั้งแรก...ไม่พอเบิลครั้งสองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ลินลดาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าคนบ้าอย่างเขาจะเอามันบนพื้นอย่างนี้ สาบานว่าแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ ผ่านไปสามปี สภาพของคนคึกคักในวันนั้นเริ่มเปลี่ยนไป เรื่องผาดโผนไม่เคยเจออีกเลย แต่เรื่องบนเตียงนั้นไม่เคยได้พัก “แม่ฮะ...ป๋มอิ่มแล้ว” เด็กชายแซนด์ หรือ