All Chapters of เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Chapter 21 - Chapter 30

เสียงครางของลินลดาและลีอันโดรกว่าจะสงบลงก็จวบจนรุ่งเช้าพอดี ร่างเล็กเหน็ดเหนื่อยกับการรองรับแท่งเอ็นร้อนอย่างดุเดือดอ่อนเพลียแม้กระทั้งเขาอุ้มไปอาบน้ำยังไม่อาจจะลืมตาขึ้นมาได้ ร่างสูงเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เพราะมันเลอะเทอะไปด้วยน้ำรักของทั้งเธอและเขาจนไม่อาจจะนอนได้ ความสุขแล่นเข้าสู่หัวใจผู้ชายอายุ 32 เมื่อได้มองเมียเด็กที่หลับตาพริ้มอย่างน่ารัก เขาแทบไม่อยากหลับตาเลยทีเดียว แต่ความง่วงสะสมมานานทำให้ฝืนต่อไปไม่ไหวจึงหลับไปโดยกอดหมอนข้างที่ดิ้นได้ไว้ คฤหาสน์ลอเลนโซเดือดดาล เมื่อมาดามเลเอน่าที่ติดต่อเจ้าลูกชายไม่ได้จวบจนมันบินกลับกรุงเทพ ภาพที่เด็กสาวอยู่ในอ้อมกอดของลูกชายตัวดีถูกปัดทิ้งกระจัดกระจายเต็มโต๊ะ “จองตั๋วให้ฉันไปกรุงเทพอาทิตย์หน้า” เลโอน่าทำอะไรก็ต้องทำให้จริง ในเมื่อเจ้าลูกชายตัวดีดื้อดึงขนาดนี้ เธอก็จะสั่งสอนมันเสียหน่อย ในเมื่อเล่นกับมันไม่ได้ก็จัดการแม่เด็กนั่นเสีย โรร่าเจ็บใจนักที่ไม่ทันได้วางแผนรวบหัวลีอันโดรมาเป็นผัวอีกรอบ ทั้งโดนผู้เป็นบิดาสาปส่งเช้ากลางวันเย็นจนไม่อาจจะนิ่งเฉยอยู่บ้านได้ จึงต้องออกไปหาอะไรดื่มแก้เซ็งสักหน่อย แล้วก็

ปัง! เสียงจานข้าวของพราวกระแทกกับโต๊ะเสียงดังจนคนทั้งโรงอาหารหันมอง “แกจะเอาเหรอนังลิลลี่” “เอาก็เอาดิวะ...กล้าแลกไหมล่ะ” ลินลดาเองก็ไม่ยอมเช่นกัน คิดว่าเป็นรุ่นพี่ข่มได้คนเดียวหรือไงกัน “พราวใจเย็นอาจารย์มาไปกินข้าวกัน” สุดท้ายคนที่ล่าถอยไปก็เป็นพี่ปีสอง ส่วนน้องปีหนึ่งที่สวยเผ็ดร้อนทั้งหุ่นและปากเรียกเสียงกระซิบให้กับทุกโต๊ะเป็นอย่างดี “เชิญมานั่งกินตีนให้สบายใจที่โต๊ะเลยค่ะเพื่อน” นกกระจิบซื้อข้าวราดไข่พะโล้กับผัดผักเดินมาเติมน้ำปลา แล้วก็กระซิบกับเพื่อนที่ยืนเด็ดใบโหระพาใส่ในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง “ได้...เดี๋ยวตามไป” เมื่อโดนกวนโมโหเธอก็รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก จึงเติมเครื่องปรุงให้เผ็ดร้อนต้องการจะกระแทกปากให้สะใจ เมื่อถ้วยก๋วยเตี๋ยวของลินลดาวางลงตรงหน้าของเพื่อน แต่ละคนก็ทำหน้าเหยเกทันที “แกแน่ใจนะว่านี่ก๋วยเตี๋ยว” “ใช่...เกาเหลาตีนไก่พิเศษตีน จะแทะให้มันปากไปเลย” ด้วยความโมโหบวกหิวจึงทำให้เธอตั้งหน้าตั้งตากินอย่างไม่สนใจว่าท้องมันจะประท้วงหรือเปล่า โดยที่ผู้ปกครองนั้นมาก่อนเวลาจึงเดินไปหาที่

ลีอันโดรไม่อาจจะเถียงได้ออก เวลายายเมียเด็กของเขาดื้อรับมือได้ยากจริง ๆ จนต้องเงียบไปตลอดทางเพื่อให้เราทั้งคู่ใจเย็นลง ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยใจเย็นอย่างนี้หรอก แต่เพราะเป็นลินลดาไง เขาถึงยอม เมื่อถึงคอนโดเฟลิเป ลินลดาก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับลุกไปไหน ที่จริงก็อยากเล่นแง่ แม้จะรักเขามากก็ตามแต่ว่าครั้งนี้มันเกินไป ทั้งที่เคยตกลงว่าจะรักเธอเพียงคนเดียว แต่เขาก็ยังมีคนอื่นมาพัวพัน เธอไม่ได้อยากงี่เง่า แต่อารมณ์มันพาไป “ลงรถไปคุยกันบนห้อง” เสียงเครียดเปิดประตูด้านคนขับแล้วโน้มตัวก้มลงปลดเข็มขัดให้คนรัก แต่ใบหน้าบูดบึ้งนี่มันจริง ๆ เลย เขาอยากฟัดเธอเต็มแก่แล้วไม่รู้หรือไง “ไม่อยากคุย” “งั้นก็ เอา” ลินลดาอ้าปากค้างกับคำพูดเขา เวลานี้มันใช่เวลาจะมา 18+ไหม เขาและเธอทะเลาะกันอยู่นะ “เอาอะไรเล่า” “ขึ้นไปเดี๋ยวก็รู้ว่า เอา อะไร” เมื่อพูดดี ๆ แล้วไม่รู้เรื่องก็ต้องครางก่อนค่อยคุยทีหลัง ร่างเล็กของลินลดาในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าโดนฉุกกระชากลากขึ้นไปบนห้องเพนต์เฮาส์สุดหรูชั้นบนสุด ของคอนโดชื่อดังที่มูลค่าห้องเป็นร้อยล้าน แน

คนที่โดนด่าเป็นอัมพาตขยับไม่ได้แทนที่จะสลดไม่มี กลับขึ้นมาขย่มเธออีกรอบ และอีกรอบ กว่าจะได้คุยจริง ๆ จัง ๆ เวลาก็ล่วงเลยมาจวบจนจะเช้าของอีกวันร่างกายเล็กอ่อนเพลียมากก็จริง แต่ก็อยากจะรู้ว่าเขาจะง้อเธอด้วยวิธีไหน “ลิลลี่...ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ” เสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนแมวน้อยในคราบสิงโตหนุ่มอย่างลีอันโดรอ้อนเมียเด็กที่ตอนนี้งอนจนไม่มองหน้าเขา หลังจากทรมานเธอด้วยความเสียวซ่านไปทั้งคืน ก็ใครมันจะอดใจไหวล่ะ ในเมื่อเมียน่ากินขนาดนี้ เรื่องเครียดอื่นก็สมควรเอาไว้ก่อน แล้วหันมากินเมียให้ฉ่ำหนำใจแล้วค่อยว่ากัน “มันน่าโกรธไหมล่ะ” เธอว่าเสียงห้วน แต่มือของเขานี่ก็ช่างซุกซนไม่ยอมห่างอกเลยบีบบี้ขยี้ขยำจนเธอเริ่มเจ็บไปหมดแล้ว และก็ก่อนหน้านั้นยังดูดกลืนเสียจนเสียวไปหมด ไม่รู้ว่าปลายยอดถันเธอแดงหมดหรือยัง “ผมไม่มีอะไรกับโรร่าจริง ๆ เขาแค่อดีตที่พยายามมารื้อฟื้น แต่ผมยืนยันหนักแน่นไปแล้วว่า ผมกับโรร่าไม่อาจจะกลับมาเป็นคนรักกันได้อีกแล้ว” เขาง้อไปก็จูบที่ขมับของเธอไป หวังให้คืนดีและหายโกรธไว ๆ เวลาปกติเขาก็ติดสกินชิพกับคนเป็นเมียอยู่แล้ว ชอบจูบลูบคลำยิ่งอยู่ใกล้ต้อ

ชายหนุ่มเรียกทั้งคู่อย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะมาระรานถึงที่ แม่มาหาถึงห้องทำไมเขาไม่รู้ กระทั่งน้องชายมันก็ปิดปากเงียบ “รู้ด้วยเรอะ...ว่าฉันแม่” มาดามเลโอน่ามองแม่เด็กเมื่อวานซืนแล้วต่อว่าต่อขานลูกชาย ทั้งยังเมินแม่นั่นเมื่อมันยกมือไหว้ทักทายแบบคนไทย “สวัสดีค่ะ” ลินลดามองหน้าแม่ผัวด้วยสายตาประหม่าแต่ก็สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เมื่อโดนสะบัดหน้าใส่เชิดหน้าค้อนคอแทบเคล็ด “คุณ...แม่คุณนอนตกหมอนเหรอ” ลินลดากระซิบถามหวังให้คำพูดติดตลกของเธอทำให้เขาเบาใจ “...” “แม่น่าจะไม่พอใจ...คุณนิ่ง ๆ ไม่ต้องพูดอะไร” ลีอันโดรพูดภาษาสเปนกับมารดา “แม่มามีอะไรครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ แต่พื้นที่นี้นับว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว แม่จะมาย่อมต้องบอกก่อน ไม่ใช่บุกรุกมาอย่างนี้ “ฉันก็อยากมาเห็นแม่นั่นตัวเป็น ๆ น่ะสิ มันหน้าตายังไงกันทำไมลูกชายควาย ๆ อย่างแกถึงได้หลงมันนัก ว่าจะเอาหญ้ามาให้กินแทนข้าว” เลโอน่าปากแซ่บไม่หยอก โรร่าอมยิ้มให้กับเด็กนั่น หากแม่สามีแบบนี้โรร่ารับรองว่าเปิดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ไม่ยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อให้โดนด่าแบบยายหน้าจืดนั่น