Lahat ng Kabanata ng พ่ายรักร้ายคุณชายตำรวจ : Kabanata 21 - Kabanata 30

ด้านร่างบางใบหน้าสวยสะพรั่งอย่างข้าวตัง หลังจากที่กลับมาจากห้องน้ำ ร่างบางกลับมานั่งที่โต๊ะ ขณะที่เดินเข้ามาเมื่อครู่ให้ตายเถอะฉันพึ่งจะสังเกตว่าโต๊ะที่ถัดจากโต๊ะพวกฉันเพียงสองโต๊ะนั้นคือโต๊ะของเขาคนนั้น สายตากลมเล็กสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นว่าคนที่ไม่เจอหน้ากันนานเล่นจ้องมาไม่หยุด ฉันจึงเบนสายตาออกจากหน้าหล่อๆ ของเขา เอาจริงการที่เจอเขาจูบต่อหน้าต่อตานั้น ฉันก็เฟลอยู่เหมือนกันแต่จะทำไงได้ในเมื่อฉันมันดื้อด้านไปรู้สึกกับเขาเอง สิ่งที่เขาทำกับฉันในวันนั้นเขาไม่ได้จูบเพียงแค่ฉันคนเดียวสินะ จู่ๆ ความรู้สึกผิดหวังเศร้าใจมันก็ตีกันในหัว รู้สึกร้อนพราวๆ ขึ้นมาขอบตาราวกับน้ำตานั้นจะไหลออกมาให้ได้ชัดเลยอาการแบบนี้ตลอด 2 ปีที่ผ่านมาฉันลืมเขาไม่ได้ ฉันพยายามที่จะไม่คิดถึงใบหน้าหล่อๆ ของผู้กองธีร์ เขาไม่คิดจะทักฉันสักคำ ใช่สิเขาลืมฉันไปแล้วจริงๆในเมื่อผู้ชายมีมากมายที่วนเวียนเข้ามาในชีวิตฉัน รูปลักษณ์ภายนอกฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์ทำไมต้องมาเฝ้ารอผู้ชายเพียงคนเดียว ฝ่ามือเรียวกำมือแน่นด้วยความโกรธ"ข้าว" ไม่มีเสียงตอบกลับ"ข้าวตังแกเป็นไรป่าว" ด้านโรราที่สังเกตเห็นส

ด้านข้าวตังที่ถูกธีร์ณัฐดูถูกทั้งคำพูดและสายตาที่เหลือบมองเธอนั้น ปากบางจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธจัด ฝ่ามือเรียวยกขึ้นมาหวังจะตบเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของคนนิสัยไม่ดี แต่นั้นผู้กองหนุ่มมาดนิ่งกับไหวตัวทัน ฝ่ามือหนาจับที่ข้อมือของคนที่จะตบหน้าตน"เก่งขึ้นเยอะเลยนิ" ธีร์ณัฐบีบเข้าที่ข้อมือของข้าวตัง"ปล่อย... ฉันไม่มีอะไรคุยกับคนนิสัยไม่ดีอย่างคุณ" ข้าวตังเอ่ยเสียงแข็งด้วยท่าทีทั้งโกรธและโมโห"ทำไมจะไม่มีละ เราเคยสนิทถึงขั้นแลกลิ้นกันนิ จำไม่ได้เหรอ" สายตาคมสบตาเข้ากับคนตัวเล็ก เขาจงใจเหลือบมองที่หน้าอกของเธออย่างจงใจ ฝ่ามือเรียวอีกข้างยกขึ้นมาปิดที่ส่วนนั้น"อายเหรอ ที่เต้นยั่วหนุ่มๆ เมื่อกี้ฉันไม่เห็นว่าเธอจะอาย" รอยยิ้มอันร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปากหยักหนาของธีร์ณัฐ หึ...ฉันนี้นะเต้นยั่ว รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นที่ใบหน้าสวย"ฉันว่าคุณคงจะทักคนผิด เพราะฉันจำได้ว่าไม่ได้เต้นยั่วใคร" จูบทั้งลงลิ้นให้ขนาดนี้ยังบอกว่าเขาทักผิด กอด...สันกรามของผู้กองมาดนิ่งขบเข้าหากันด้วยท่าทีเดือดปุๆ"ทักคนผิดงั้นเหรอ" ธีร์ณัฐทวนคำพูดของเธอ"ถ้าคุณหูไม่หนวกก็คงเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด" ข้าวตังหันมาเอ่ย

ด้านข้าวตังที่ถูกธีร์ณัฐลากขึ้นคอนโดของเขานั้น ร่างบางใบหน้าสวยถึงกับทำหน้าไม่ถูก ถึงฉันจะชอบเขา แต่ขึ้นคอนโดผู้ชายที่ไม่ถึงขั้นสนิทแบบนี้ฉันก็ไม่ชินหรอกนะ"ผู้กองธีร์ นี้ผู้กองพาฉันมาที่นี่ทำไม" ข้าวตังเอ่ยถามเขาเสียงดัง"ทำแผล" ธีร์ณัฐเอ่ยพร้อมกับเดินเข้าไปยังห้องนอนไม่นานเขาก็กลับออกมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลด้านข้าวตังเขาพาฉันมาทำแผลจริงๆ เหรอ คงไม่ทำอย่างอื่นหรอกใช่ไหม คนตัวเล็กได้แต่คิดฉันพึ่งจะสังเกตว่าร่างสูงตรงหน้านั้นถอดเสื้อ นี่เขาถอดออกตั้งแต่ตอนนั้นสายตากลมเล็กเอาแต่จ้องมองหน้าอกหนา และซิกแพคของคนตัวโต ที่ยืนโชว์เนื้อหนังมังสาต่อหนาของเธอ กล้ามท้องที่หนาเป็นมัดๆ ทำเอาซะคนตัวเล็กถึงกับละสายตาออกจากร่างหนาหุ่นล่ำร่างกำยำของธีร์ณัฐไม่ได้เลยด้านข้าวตังรู้ตัวอีกที กับมีน้ำอะไรที่ไหลออกจากจมูกของเธอ ฝ่ามือเรียวสัมผัสเข้าที่จมูก"เลือด"ข้าวตังทั้งอายและตกใจ"ยัยหื่นนี่เป็นอะไรของเธอ" ด้านข้าวตังที่ถูกธีร์ณัฐเรียกชื่อตนเช่นนั้น ร่างบางถึงกับวิ่งเข้าที่ยังห้องน้ำทันที ให้ตายเถอะ เลือดกำเดาฉันไหล เป็นไรของแกยัยข้าวน่าอายชะมัดด้านธีร์ณัฐที่ผมถอดเสื้อเพราะ ผมเป็นคนขี้ร้อน บวกกลับก่อ

ด้านธีร์ณัฐเมื่อเล้าโลมปรนเปรอ ปลุกเร้าอารมณ์ข้าวตังด้วยลิ้นสากหนาจนคนตัวเล็กเกิดมีอารมณ์ไฟพิศวาสร่วมไปกับตนนั้น ฝ่ามือหนาถอดชุดเดรสของคนตัวเล็กโยนลงจากโซฟาตัวยาว มือหนาเกี่ยวแพนตี้ตัวน้อยออกจากขาเรียว เผยให้เห็นกลีบดอกไม้งามอมชมพูที่บานเบ่งต่อหน้าของตนด้านธีร์ณัฐที่เห็นเช่นนั่นร่างสูงถึงกับทนมองของสวยๆ งามๆ ตรงหน้าต่อไม่ไหว จมูกโด่งคมสันกดเข้าที่กลีบดอกไม้รอยคับแคบที่มีน้ำหวานของกลีบเกสรที่ไหลปริ่มออกมาให้เขาได้ลิ้มลอง ลิ้นสากหนาตวัดเข้าที่น้ำเกสรดอกไม้ของคนตัวเล็กอย่างหิวกระหาย โดยไม่คิดจะรังเกียจว่าก่อนหน้านี้เธอผ่านใครมา ทั้งสวยทั้งหอมแบบนี้เขาจะอดใจไม่ลงลิ้นได้ยังไง"สวยมาก ข้าวตังสวยมาก" น้ำเสียงแหบกระเส่าเอ่ยออกมาราวกับไม่เป็นตัวเอง เขาศูนย์เสียกับเป็นตัวเองทุกครั้งที่อยู่กับเธอด้านข้าวตังที่คิดไม่ถึงว่าเธอ จะถูกธีร์ณัฐนั้นจับลิ้มลองลงลิ้นลึก ร่างบางที่ถูกเรียวลิ้นร้อนตวัดเข้าที่กลีบดอกไม้ ข้าวตังที่รับรู้ถึงลิ้นของเขาที่ทั้งดูดทั้งเลียเข้าที่ส่วนสวยงามของเธอ ฝ่ามือเรียวถึงกับซุกเข้าที่เรียวผมดกดำของผู้กองหนุ่ม ร่างเล็กถึงกับบิดตัวไปมาตามจังหวะของลิ้นที่รุกล้ำเข้าๆ ออก" จ๊วบ

3 วันต่อมา @มหาลัย B ร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทสั้นที่ยาวเลยเข่าเพียงหนึ่งนิ้ว นั่งทานผลไม้กับสองสาวอย่างโรรา และมะปรางอยู่นั้นด้านข้าวตังหลังจากที่วันนี้ฉันกลับจากคอนโดผู้กองธีร์ นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ฉันรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ที่ฉันบอกให้เขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ใช่ว่าตัวฉันเองจะลืมได้ ไม่ว่าจะนั่งจะนอน หรือแม้กระทั่งตอนพรีเซนต์งานฉันกับไม่มีสมาธิ ในหัวของฉันก็มีภาพใบหน้าอันหล่อเหลา ร่างหนาหุ่นล่ำกำยำ ของผู้กองธีร์ อยู่ในหัวฉันเต็มไปหมด"ไม่ใช่เหรอน่า เขาทั้งหล่อ และการงานเพียบพร้อมขนาดนั้น จะโสดได้ไง" จู่ๆ เสียงของคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่นั้นถึงกับหลุดออกมาเบาๆ แต่นั้นท่าทีของข้าวตังก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของสองสาวเพื่อนสนิทของเธอไปได้ เสียงหวานที่เอ่ยออกมานั้นทำเอาโรราและมะปรางถึงกับเหลือบมองหน้ากัน"คนที่แกกำลังเอ่ยถึง เขาคือใครเหรอ" ด้านโรราที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับถามข้าวตังทันที"ใคร...ไม่มี้" คนถูกเพื่อนจี้ถามถึงกับปฏิเสธเสียงสูง"ใช่เหรอ" โรราถามอย่างไม่เชื่อ"ใช่...คนเดียวกับที่อิโต้งเห็นปะ อิโต้งบอกว่า แกมีผู้ แค่เห็นข้างหลังยังหล่อมาก หล่อยันเงา" ข้าวตังที่ได