All Chapters of โซ่รักมัดใจยัยน้ำชา: Chapter 11 - Chapter 20

หลายวันต่อมา@บ้านหมอก… วันนี้ช่วงบ่ายน้ำชาและเพื่อนอีกสองคนไม่มีเรียนแล้วแต่มีงานกลุ่มที่ต้องทำด้วยกันจึงมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของหมอก และด้วยวิชานี้อาจารย์ที่สอนค่อนข้างเนี้ยบและเป๊ะทั้งสามสาวจึงต้องตั้งใจทำกันเป็นพิเศษกว่าจะแล้วเสร็จฟ้าก็ใกล้จะมืดพอดี “ทำไมพี่หมอกไม่รับสายเนี่ย บอกว่าจะกลับตั้งแต่สี่โมงแล้ว” น้ำชาหันไปมองพิมที่บ่นเสียงขุ่นนิ้วก็จิ้มสมาร์ตโฟนเพื่อโทรออกหาแฟนหนุ่มไปด้วย “รถติดหรือเปล่า” เธอคิดในแง่ดีพยายามให้เพื่อนใจเย็นแล้วปลอบบอกไปแบบนั้น ทว่าพิมก็ยังคงส่งข้อความแบบจิ้มเอาจิ้มเอาไม่หยุด “แต่โทรหาคนอื่นก็ไม่มีใครรับเลยนะข้อความก็ไม่อ่าน” สายฝนเป็นอีกคนที่ตั้งข้อสงสัย “ปกติพี่หมอกบอกกลับตอนไหนก็ตรงเวลาตลอด” “ไม่ใช่ว่าแอบไปนัดเจอสาวกันเหรอช่วงนี้ยิ่งมีท่าทางแปลกๆกันอยู่” “เดี๋ยวก็คงมากันมั้งพวกแกใจเย็นๆ” ถึงจะรู้สึกผิดสังเกตเช่นกันแต่น้ำชาก็พยายามพูดเพื่อให้เพื่อนสบายใจ วันนี้ตั้งแต่ช่วงบ่ายโซ่ก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาหาเธอเลยเหมือนกัน ทั้งที่ปกติอย่างน้อยก็จะส่งสติกเกอร์มาหยอดเธอตลอด ทว่าในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรู้สึกกังวลเสียงเครื่อง

คำพูดของเขาทำให้น้ำชารู้สึกเหมือนตัวเองถูกต้องคำสาปให้นิ่งแล้วนิ่งอีก สมองและหัวใจตีกันวุ่นวายถกเถียงกันในหัวข้อที่ว่าจะยอมให้เขาจูบดีไหม? ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองจูบกันแต่ในครานี้ต่างออกไปตรงที่เป็นภายในสถานที่ปิด อะไรก็เกิดขึ้นได้หากว่าเธอและเขายั้งใจตัวเองไม่อยู่…นี่คือสิ่งที่สมองของเธอบอก “ได้ไหม?”หากแต่หัวใจกลับสั่งให้ร่างกายทำในสิ่งที่คิดต่าง… น้ำชาได้แต่ยิ้มบางๆส่งให้เขาพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต สรุปได้ว่าความต้องการของหัวใจชนะความหวังดีจากสมองแบบขาดลอย… ท่ามกลางความเงียบเชียบในห้องนั่งเล่น โซ่โน้มใบหน้าหล่อพร้อมจรดริมฝีปากเข้าหากันด้วยความแผ่วเบา มือหนาประคองแก้มเธอไว้พลางเอียงคอจัดองศาให้พอดิบพอดีแก่การบดเบียดริมฝีปากนุ่มเด้งเหมือนเยลลี่ของเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่รินลดใส่กันพาให้ใจดวงน้อยของน้ำชาสั่นไหว ยิ่งคนเจนจัดปลุกปั่นเธอด้วยการสอดแทรกลิ้นหนาเข้าหาโพรงปากนุ่มแล้วดูดดุนไล่ต้อนกับลิ้นเล็กของเธอ ก็ยิ่งทำให้เผลอโต้ตอบเขากลับไปโดยไม่ทันตั้งตัว “อื๊อ!” หากแต่คนมีประสบการณ์น้อยกว่าย่อมเสียเปรียบให้คนซึ่งช่ำชองกว่าเห็นๆ ในขณะที่โซ่สามารถที่จะควบคุมก

หลายวันต่อมา… หลายวันแล้วที่น้ำชาไม่ได้เจอกันกับโซ่เลย มีแต่ข้อความหยอดมาจีบเธอเท่านั้นที่ยังคงส่งมาอย่างต่อเนื่อง แต่จะว่าไปก็ยังมีพวกขนมและผลไม้ที่เขาฝากสายฝนกับพิมมาให้เธอในทุกวันอีกอย่างหนึ่ง สายฝนบอกว่าช่วงนี้พวกกลุ่มของหมอกและเพื่อนๆไม่ค่อยว่างเพราะมีเรียนกันหนัก น้ำชาก็ได้แต่ฟังผ่านๆอย่างทำเหมือนไม่ได้ให้ความสนใจสักเท่าไร แต่ว่าในใจเธอก็แอบอยากรู้ว่าเขาหายไปไหนเหมือนกัน เธอแค่อยากรู้ว่าที่เขาหายไปสาเหตุเป็นเพราะใครหรือเปล่า ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นจริงเธอเองจะได้ถอยตัวเองให้ห่างออกมา น้ำชาไม่อยากเข้าไปเป็นตัวแทรกในความสัมพันธ์ของใคร แล้วเธอเองก็ยังไม่พร้อมที่จะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดอีก แค่ปล่อยตัวเองให้เผลอใจไปกับเขาวันนั้นเธอก็โมโหตัวเองมากพอแล้ว “น้องครับ” เสียงของใครบางคนทำให้น้ำชาหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเองแล้วหันไปมอง คนที่เข้ามาทักเธอเป็นผู้ชายสูงยาวรูปร่างหน้าตาดี เธอจำได้ว่าคนนี้เป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันกับพวกเธอเอง “เราชื่อน้ำชาใช่ไหมครับ?” “ค่ะ” น้ำชาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ “พี่ชื่อเอกนะครับ…คือ พอดีพี่กับเพื่อนๆจะทำหนังสั้นส่งอาจารย์ก่อนจบ อยา

ภายในโรงภาพยนตร์ที่หน้าจอกำลังฉายหนังแอ็กชั่นยิงกันถล่มทลาย เลือดสาดกระเซ็น มันเป็นฉากที่ลุ้นระทึกของทุกคนที่นั่งอยู่ภายในโรงซึ่งต่างพากันลุ้นตัวโก่งว่านางเอกจะเข้าไปช่วยพระเอกกับเพื่อนๆได้ไหม หากแต่หนึ่งในนั้นไม่รวมถึงน้ำชา ไม่ว่าเรื่องจะดำเนินไปถึงตอนไหน ใครจะนั่งลุ้นระทึกอย่างไร คงมีเพียงน้ำชาคนเดียวที่ไม่สามารถโฟกัสเรื่องราวของตัวละครพวกนั้นได้ เพราะลำพังตัวเองจะสลัดคนด้านข้างให้ออกห่างเพียงนิดก็ยากลำบากแล้ว ตั้งแต่เข้ามานั่งในโรงหนังโซ่ที่วันนี้เอาแต่ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เอาแต่กอดเธอไม่ยอมปล่อย แล้วที่มากไปกว่านั้นเขายังพยายามเอียงศีรษะมาซบที่ไหล่เธอบ่อยๆบางทียังแกล้งเอาจมูกมาเฉียดที่แก้มและลำคอเธออีก “หอมจัง” “พี่โซ่!” น้ำชาใช้ข้อศอกดันคนที่เอาแต่กอดเธอให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิด ครั้นเธอจะหันไปดุเขาเสียงดังก็ไม่ได้เพราะนั่งกันอยู่ในโรงหนัง สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วหยิกเข้าที่แขนของเขาหลายต่อหลายที “ฮึ!” คนที่ถูกหยิกไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไรเลย แถมยังมีหน้าหัวเราะในลำคอชอบใจไปอีก แรงหยิกเพียงแค่นี้มันก็เหมือนมดกัดสำหรับเขา ถ้าจะแขนช้ำเขียวแ

ในรถ… วันนี้โซ่ทำหน้าตึงใส่เธออีกแล้ว แต่คราวนี้เธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องถามอะไรเขาให้มาก เพราะที่เขาแสดงออกต่อหน้าทุกคนมันก็ชัดเจนแล้วว่าไม่พอใจเรื่องอะไร แต่ถึงอย่างนั้นแล้วเธอก็คิดว่าเขาไม่สมควรทำแบบนั้นอยู่ดี เพราะจริงๆแล้วทั้งสองคนก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ “พี่ไม่ควรทำแบบนี้นะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่เหรอ” “…” โซ่ได้แต่หันมองหน้าคนด้านข้างอย่างเถียงอะไรไม่ได้ เพราะสิ่งที่เธอพูดมาตัวเขานั้นรู้ดีแต่พอเห็นคนอื่นมาใกล้เธอแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้อยู่ดี “พี่ขอโทษ” “พี่ควรเว้นระยะให้ชาบ้างนะ ชายังไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของพี่เลย” ขนาดเธออยากรู้ว่าคืนนั้นเขาออกไปหาแฟนเก่าทำไมยังไม่กล้าเข้าไปยุ่งเลย แล้วดูเขาสิ แค่มีคนมาจีบเธอแข่งแค่นี้ทำมีอาการ “ชาอยากกลับไปพัก พี่ลงไปได้แล้ว” ครั้งนี้น้ำชาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยใจเล็กน้อย บางทีเขาก็เข้าหาเธอหนักเกินไปจนลืมเว้นพื้นที่ไว้ให้กัน “เค งั้นพี่ไปก็ได้” โซ่หันบอกเธอเสียงแผ่วเบาแล้วเปิดประตูรถลงไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง น้ำชาเห็นแบบนั้นก็รู้สึกผิดอยู่ในใจที่พูดไล่เขาไปอย่างนั้น แต่ใน