All Chapters of โซ่รักมัดใจยัยน้ำชา: Chapter 1 - Chapter 10

ผ่านมาก็จะเป็นปีแล้วน้ำชาคิดว่าคงลืมความรักห่วยๆที่ผ่านมาของตัวเองได้ ทว่าพอเมาทีไรไม่รู้ทำไมต้องอยากจะร้องไห้ขึ้นมาทุกที เธอไม่ได้คิดถึง ไม่ได้อยากกลับไปหาเขา เพียงแค่ความปวดร้าวมันยังคงฝังอยู่ในใจลึกๆเท่านั้นเอง “เฮ่อ!” ริมฝีปากสวยพ่นลมหายใจออกมาพลางมองใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนในกระจกอีกครั้ง น้ำชาไม่ได้ใส่ใจผู้หญิงอีกหลายคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกเช่นกันเพราะไม่ได้รู้จัก กลัวก็อย่างเดียวคือเพื่อนเธอสองคนนั้นจะตามเข้ามาในเวลานี้ ขอบตาแดงแบบนี้เธอต้องโดนจับได้แน่ว่าแอบมาร้องไห้ แถมอาจจะต้องถูกดุอีกต่างหาก น้ำชาไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นห่วง คิดได้ดังนั้นจึงคว้าแป้งพัฟจากกระเป๋าขึ้นมาตบเข้าที่หน้าทาลิปสติกอีกสักหน่อย ทุกอย่างดูดีเข้าที่แล้วจึงค่อยเดินออกจากห้องน้ำไป ร่างระหงในชุดกางยีนส์รัดรูปเอวต่ำคู่กับเสื้อครอปสีดำตัวจิ๋วกำลังเดินทอดน่องไปตามทางเดินที่มีแสงไฟสลัว ใบหน้าสะสวยบวกกับรูปร่างโดดเด่นของเธอเป็นที่เตะตาต้องใจของใครหลายคนที่เดินผ่าน หากแต่น้ำชาไม่คิดจะสนใจใคร ใครจะว่าเธอหยิ่งยังไงก็ช่างน้ำชาไม่สน… ทว่าอยู่ๆสองขาเรียวนั้นก็ต้องหยุดเดินอย่างกะทันหัน… “น้ำชา!”

ในวันหยุดที่น้ำชาควรจะได้พักสมองด้วยการนอนตื่นสายหรือไม่ก็ยืดเส้นยืดสายด้วยการซ้อมเต้นหรือออกกำลังกายอย่างที่ชอบทำประจำ ทว่าวันนี้กลับแตกต่างออกไป เธอกับเพื่อนสาวอีกสองคนถูกรองประธานชมรมมอบหน้าที่ให้เป็นฝ่ายจัดซื้อข้าวของเครื่องใช้และขนมนมเนยที่จะไปออกค่ายชมรมในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้เป็นหน้าที่ที่มอบให้แบบไม่ถามหาสุขภาพน้ำชาเลยสักคำ… “หลายอย่างขนาดนี้วันเดียวจะซื้อหมดเหรอ” สมุดใช้จดรายการที่ต้องซื้อยาวยืดจนทั้งสามหญิงสาวมองหน้ากัน ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่โตของโซ่ที่ใช้เป็นจุดนัดหมาย “พี่หมอกแกล้งกันปะเนี่ย มีกันอยู่ไม่กี่คนแค่นี้จะซื้อยังไงหมด” เมื่อเห็นรายการที่ต้องซื้อกับคนที่มีอยู่แค่นี้แล้วฝนถึงกับทำท่าจะเป็นลม “ใครบอกแค่นี้” “อ้าว! ไม่ได้ใช่มีแค่พวกฝนสามคนเหรอ” “เลอะเทอะ ใครจะใช้ผู้หญิงทำเรื่องหนักขนาดนั้น” “แล้วยังไง?” “พวกพี่ก็ไปด้วยไง แล้วก็โน่น” หมอกประกอบคำพูดด้วยการพยักพเยิดหน้าไปทางนอกบ้านที่มีเพื่อนอีกสามคนยืนสูบบุหรี่คุยกันอยู่ “ไอ้โซ่มันจัดการขอคนจากพ่อมันไปช่วยด้วยอีกหลายคน” “โห! ลุงซันนี่ยังใจดีเหม

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ชมรมจิตอาสาพัฒนาจะอยู่ช่วยที่นี่ หลังจากจบงานและพักผ่อนกันคืนนี้พรุ่งนี้ช่วงสายๆทุกคนก็จะต้องเดินทางกลับ แม้ว่าอยากจะช่วยต่อจนทุกอย่างแล้วเสร็จจริงๆ ทว่านักศึกษาทุกคนก็มีเรื่องเรียนที่ตัวเองต้องรับผิดชอบเช่นกัน “เหนื่อยไหม?” นี่เป็นคำถามเดิมที่น้ำชาได้ยินทุกวัน วันละหลายๆรอบจากคนเดิมๆ ทว่าน้ำชาเองก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจอะไร ตอนนี้เธอกำลังช่วยโซ่เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดไปรวมกันไว้เพื่อที่จะขนขึ้นรถกลับ “อันนี้หนักเดี๋ยวพี่จัดการเอง” ประกอบคำโซ่ก็แย่งเอากระเป๋าเครื่องมือช่างใบใหญ่ขึ้นไปถือไว้ ส่วนมืออีกข้างก็มีบันไดอลูมิเนียมจับอยู่ด้วย “เธอถืออันเล็กๆไป” คนบอกยิ้มกว้างเหมือนเช่นทั้งวันที่ผ่านมา หลังจากวันนั้นที่เกิดเหตุการณ์บางอย่างเขาก็กลับมาเป็นคนเดิมได้ในทันทีจนน้ำชายังแปลกใจ “เธอไปพักเถอะเดี๋ยวที่เหลือพี่ทำเอง” “ไม่เป็นไร ทำๆให้เสร็จไปทีเดียวจะได้พักพร้อมกัน” “หึ! น่ารัก” “…” น้ำชาหันกลับไปมองหน้าคนซึ่งอยู่ๆก็เอ่ยชมกันทันที ถ้าไม่ได้เข้าใจผิดคิดไปเองสองสามวันที่ผ่านมาเธอได้ยินคำนี้น่าจะเกินสิบครั้งได้แล้ว “เธอแต่งตัวแบบนี้เห

ภายในโต๊ะกลับมาที่บรรยากาศครึกครื้นอีกครั้งหลังจากเกิดสภาวะอึมครึมไปชั่วขณะ ตอนนี้นักร้องวงดังขึ้นทำการแสดงแล้ว สาวๆที่เริ่มกรึ่มก็พากันออกสเต็ปแดนซ์ตามท่าเต้นของเพลงที่กำลังเป็นที่นิยมในช่วงนี้ คงจะมีแต่พวกหนุ่มๆที่ไม่ได้อินอะไรด้วยกับนักร้องหล่อๆ แต่ถึงอย่างนั้นแล้วพวกเขาต่างก็พากันมองไปทางพวกผู้หญิงอยู่ตลอดเพราะเกรงว่าจะมีพวกฉวยโอกาสในช่วงเวลานี้เข้ามาวุ่นวายกับพวกเธอ “ไงมึง ถึงไหนแล้ว” “ถึงไหนอะไรมึง” โซ่หันไปถามริวที่อยู่ดีๆก็เข้ามานั่งใกล้เขาแล้วกอดคอถาม ปกติเพื่อนคนนี้ไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องของคนอื่นสักเท่าไรแต่วันนี้มาแปลก “มึงชอบเขาจริง?” “น้ำชาเหรอ?” “…” ริวไม่ได้ตอบแต่มองไปยังกลุ่มผู้หญิงสามคนที่กำลังเต้นกันอยู่อย่างสนุกแทน “ถ้าไม่สนใจกูคงไม่จีบ” “ไม่ใช่จะจีบเพราะ…” “ทำไมวันนี้มึงพูดมากจังไอ้ริว เมาหรือไง” โซ่ทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อนที่วันนี้ดูจะสนใจเรื่องของเขาเป็นพิเศษทั้งที่ปกติมันไม่เคยจะมาวุ่นวายไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม “กูก็แค่อยากเตือน ถ้ายังลืมไม่ได้ก็อย่าดึงใครเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย” ริวว่าพลางก็ตบที่บ่าเพื่อนเบาๆก่อนจะลุก

หลังจากเรียนเต้นเสร็จความที่ไม่ได้เจอกันนานพอสมควรน้ำชาถูกเพื่อนๆชักชวนให้ลงมาหาอะไรทานด้วยกัน สรุปจบกันได้ที่ร้านไอศกรีมเจ้าประจำชั้นสามของตึกใหญ่ เธอขอตัวมาทำธุระที่ห้องน้ำได้สักพักแล้ว ความจริงตอนแรกก็อยากจะเนียนชิ่งหนีกลับเพราะไม่อยากจะปั้นหน้าใช้เวลาร่วมกับใครบางคนให้นานนัก แต่คิดว่าตัวเองไม่ใช่เด็กแล้วและไม่อยากให้ใครคิดว่าขี้ขลาดคอยหลบหน้าตลอดจึงได้ตัดสินใจย้อนกลับเข้ามาภายในร้านตามเดิม “มาแล้วเหรอ เห็นหายไปนานฉันเลยสั่งอันที่เธอชอบไว้รอ” เข้ามาถึงก็ต้องแอบถอนหายใจอีกรอบเบาๆ น้ำชามองดูไอศกรีมช็อกโกแลตที่เคยชอบกินแค่เพียงแวบเดียวก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่อย่างจำใจ ก็ดีหน่อยว่ามันเป็นที่ฝั่งตรงข้ามหากว่าเป็นที่ข้างๆกันเธอคงอึดอัดตาย “วันนี้ฉันอยากกินอันนี้มากกว่า” น้ำชาว่าพลางหยิบเมนูขึ้นมาและยกมือเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์ใหม่โดยไม่สนใจไอสกรีมอีกถ้วยที่อดีตเพื่อนสนิทสั่งไว้ให้ “เมื่อก่อนไม่เคยเห็นกินรสนี้” อายปั้นหน้างุนงงที่เห็นน้ำชาสั่งไอศกรีมรสมอคค่าชิพซึ่งปกติแล้วน้ำชาไม่เคยสั่งมา “เวลาเปลี่ยนไปอะไรๆมันก็ต้องมีเปลี่ยนบ้าง ใจคนยังเปลี่ย