Lahat ng Kabanata ng โซ่รักมัดใจยัยน้ำชา: Kabanata 21 - Kabanata 30

“ไอ้เหี้ยโซ่!” แซมสบถออกมาอย่างคนหัวเสียเมื่อถูกโซ่ใช้เท้าถีบเข้าที่หน้าอกอย่างแรงจนกระเด็นลงไปกองกับพื้น โซ่ใช้จังหวะช่วงที่ลูกน้องแซมเผลอสลัดตัวเองออกจากการเกาะกุมได้ ร่างสูงก้าวเข้าไปหาแซมทันที ก่อนที่จะผลัวะ! ผลัวะ! สาวหมัดเข้าใส่ใบหน้าของแซมไม่ยั้งในตอนที่อีกคนยังไม่ทันตั้งตัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบฉับพลันส่งผลให้ลูกน้องของแซมตะโกนดังลั่นจนพวกที่อยู่ข้างนอกพากันวิ่งกรู่เข้ามาอีกหลายคน “จับมันไว้” ไม่รอช้าพวกนั้นก็เร่งรุมเข้าไปจับโซ่ไว้เพื่อให้นายตัวเองได้ลุกขึ้นมาตั้งตัวบ้าง “พี่โซ่! ปล่อยนะ” ฝ่ายน้ำชาก็ถูกลูกน้องคนสนิทของแซมจับตัวไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้โซ่เช่นกัน “พอได้แล้วนะพี่แซม ทำเกินไปแล้วนะ” “เกินไปงั้นเหรอ?” แซมเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วมองดูนิ้วตัวเองที่เปื้อนเลือดนั้น “มันทำพี่ขนาดนี้ไม่เห็นเธอห่วงพี่บ้าง?” “…” “เป็นห่วงมันมากใช่ไหม?” “…” “เดี๋ยวพี่ทำไรให้ดู”ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ! ถึงตาแซมเอาคืนบ้าง แต่การเอาคืนของเขาเรียกว่า ‘หมาหมู่’สุดๆ โซ่ถูกพวกลูกน้องแซมล็อกตัวไว้ได้อีกครั้ง ในขณะเดียวกันแซมก็ประเคนหมัด เท้า เข่า

ท่ามกลางห้องน้ำกว้างที่ชื้นเปียก มีเพียงเสียงดูดดึงริมฝีปากของคนซึ่งปล่อยใจปล่อยอารมณ์ไปตามกันดังอย่างต่อเนื่อง สองร่างกอดเกี่ยวแทบจะหลอมเป็นคนเดียวกัน ลมหายใจก็ติดพันเหมือนจะแยกออกห่างกันไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว โซ่ละริมฝีปากห่างออกมาแล้วกวาดสายตาทั่วดวงหน้าขาวผ่องของคนในอ้อมแขน ช่วงล่างของเขาตอนนี้มันปวดหนึบ อยากจะปลดปล่อยกับเธอจนแทบจะทนไม่ไหว “อยาก…จะไม่ไหว” เขาบอกกับเธอตามตรงอย่างไม่อายปาก ก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหาลำคอขาวแล้วตวัดปลายลิ้นดูดเลียจนน้ำชาต้องย่นคอเพื่อหลบหลีก “พี่โซ่ อย่าทำเป็นรอยนะ” “ไม่ พี่ไม่ทำรอยหรอก อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” “บ้า!” ใบหน้าน้ำชาฝาดแดงขึ้นมาทันที คำว่า ‘อย่างอื่น’ ของเขาเธอรู้ดีว่ามันคืออะไร “นะครับ” เสียงพร่ากระซิบอ้อนที่ข้างใบหูเบาๆแล้วงับมันเล่นจนคนฟังจั๊กจี้ ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ ภายในหัวประเมินความคิดเห็นให้กับตัวเอง น้ำชาไม่อยากพ่ายแพ้ให้กับคำอ้อนของเขาให้มากนัก แต่อีกใจหนึ่งกลับอยากลองอยากรู้ อีกทั้งอารมณ์ที่เขานำพาเธอมาในตอนแรกนั้นก็ยากที่จะหยุดยั้งให้มันค้างคา สองสายตาประสานกันนิ่ง โซ่ยกมือขึ้นเกลี่ยริมฝีปากอ

วันต่อมา… แสงแดดที่รอดผ่านม่านสีฟ้าในยามบ่ายของอีกวันไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้น้ำชาต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่อาการเจ็บร้าวตรงช่วงหว่างขาก็ทำให้น้ำชานอนหลับต่อไปไม่ได้อีกเช่นกัน เธอเจ็บระบมไปหมด แค่ขยับตัวนิดหน่อยก็เจ็บจนอยากจะร้อง ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อสติกลับมาครบถ้วนหลังจากการตื่นนอนที่ไม่สบายตัวเท่าไรนัก คนต้นเหตุซึ่งทำให้เกิดอาการเจ็บร้าวที่ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่บนเตียงกับเธอแล้ว ทว่าร่องรอยเปรอะเปื้อนเป็นดวงจากน้ำต่างๆที่ยังคงอยู่ก็เป็นหลักฐานชั้นดีที่ยืนยันได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือเรื่องจริง “ฟู่…!” น้ำชาไม่ได้นึกเสียใจเพียงแค่ยังรู้สึกว่าบางทีเธออาจจะดูใจง่ายเกินไปหรือเปล่าที่ยอมเขาไปแบบนี้ ทั้งที่เธอกับเขายังไม่ได้ตกลงที่จะคบกันในสถานะไหนแต่เธอก็ดัน… “เฮ้อ!” คิดแล้วมือเรียวก็ยกขึ้นลูบใบหน้าสวยแรงๆพลางก็จิกศีรษะตัวเอง อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆให้กับความใจง่ายในตอนนั้น แค่เขารุกเร้านิดๆหน่อยๆเธอก็ตกหลุมพรางเขาเสียแล้ว แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะบางครั้งเธอเองก็เป็นฝ่ายเรียกร้องด้วยเหมือนกัน ทว่าในระหว่างที่น้ำชากำลังตบตีกับความคิดของตัวเอง และ

@คอนโดG…20.00น. กว่าครึ่งชั่วโมงแล้วที่น้ำชายืนอยู่ในคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งไกลจากคอนโดที่เธออยู่พอสมควร และจากข้อความที่ของขวัญเขียนลงในกระดาษเธอจึงสามารถที่จะขึ้นมาถึงชั้นนี้ได้เพราะกล่าวอ้างกับพนักงานว่าจะมาหาเพื่อน หากจุดที่เธอยืนอยู่ตอนนี้นั้นไม่ใช่ในห้องของเพื่อนที่เธออ้างชื่อไปแต่อย่างใด แต่มันกลับเป็นทางเข้าบันไดหนีไฟที่มีแค่ไฟสลัวๆจนดูน่ากลัวไปหมด “เอาจริงดิ?” ตอนนี้น้ำชาเหมือนพวกเมียหลวงมาจับบ้านเล็กของสามีไม่มีผิด ถึงจะรู้สึกลังเลขึ้นมานิดหน่อยว่าทำไมตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทว่ากล้องถ่ายรูปในสมาร์ตโฟนก็ถูกเปิดไว้รอใช้งานตลอดเวลา นัยน์ตาสวยมองไปที่หน้าห้องเป้าหมายนั่นแทบจะไม่ละสายตาไปไหน แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นมีอะไรที่เธออยากรู้อย่างที่ของขวัญว่าสักที20นาทีผ่านไป… “ไม่เห็นมีอะไร?” น้ำชาเริ่มจะหงุดหงิดกับหน้าจอที่ดับแล้วดับอีกแต่อะไรบางอย่างก็ไม่เห็นเกิดขึ้นส่วนคนบางคนก็ไม่เห็นจะโผล่มา ไอ้ที่ของขวัญบอกว่า ถ้าอยากรู้ก็ให้มาดูกับตา สงสัยครั้งนี้เธอคงจะถูกอีกคนปั่นหัวเล่นเป็นแน่ “จิ๊” น้ำชาว่าเธอเสียเวลามามากพอแล้วจึงคิดที่จะกลับห้องไปนอนพักดีกว่า ทว่าในขณะ

กว่าสามชั่วโมงที่น้ำชาถูกคนเอาแต่ใจตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอจนเธออ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด เขาแทบจะไม่ปล่อยให้เธอได้พักเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ จากหลักฐานที่เห็นได้ด้วยตาก็คงเป็นที่นอนที่ยับยู่ยี่ไม่เหลือชิ้นดี แล้วไหนจะไอ้ตรงจุดบอบบางของเธอที่มันบวมช้ำเป็นสีแดงนี่ก็อีก แต่จะว่าเขามีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะเธอเองก็เผลอปลดปล่อยตัวเองไปกับเขาด้วยเหมือนกันกระทั่งความหฤหรรษ์ที่ยาวนานได้ผ่านพ้นไป… น้ำชาที่นอนหอบอยู่พักใหญ่จึงทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นอน ทว่าก็ถูกท่อนแขนแกร่งของคนที่นอนอยู่ข้างกันกอดเกี่ยวเอาไว้ก่อน “จะไปไหน” คนถามพรมจูบไปที่บริเวณแผ่นหลังที่ชื้นเหงื่อของเธอ ก่อนจะไล่ลามมาถึงต้นคอ พอเธอทำท่าจะขัดขืนก็จับเธอให้พลิกมาหันหน้าเขาหากัน “ชาจะกลับ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า” “นอนพักนิดนึงก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “ไม่ ชาจะกลับเอง” “แล้วจะกลับทั้งแบบนี้?” ถามพลางโซ่ก็เปิดผ้าห่มแล้วหลุบตาลงมองสภาพของอีกคนที่มีแต่ความเปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิด “เธอจะใส่ชุดชั้นในหรือไม่ก็ผ้าเช็ดตัวของโรงแรมกลับหรือไง” “ก็แล้วใครใช้ให้พี่ฉีกชุดของชาแบบนั้นล่ะ?” น้ำชานึกอยากจะ