All Chapters of โซ่รักมัดใจยัยน้ำชา: Chapter 41 - Chapter 47

ดวงตาสวยช้อนขึ้นมองเจ้าของเสียงพร่าที่ร้องเรียกหาการเอาอกเอาใจจากเธอ แค่เพียงเห็นใบหน้าหล่อที่มากไปด้วยอารมณ์กระสันพลันรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้น “อมให้ผัวที ขอร้อง” หน้าโซ่ตอนนี้ดูทรมานมาก สายตาเว้าวอนที่ส่งมายังเธอเหมือนเสือที่กลายร่างมาเป็นแมวไม่มีผิด น้ำชาไม่ใช่คนใจร้ายอยู่แล้วแค่ถูกอ้อนนิดอ้อนหน่อยใจดวงน้อยของเธอก็โอนอ่อนทันที “อ่า…” มือเล็กผ่อนจังหวะการขยับชักรูด จากนั้นจึงก้มหน้าลงกดจูบตรงบริเวณปลายหัวหยัก ลิ้นอุ่นที่แลบออกมาแตะกับส่วนหัวที่ว่านั่นเล่นเอาโซ่ถึงกับสะดุ้งเฮือก น้ำชาเงยขึ้นมองตาแป๋วแล้วเอ่ยถาม “แบบนี้ถูกไหม?” “…” เจ้าของลมหายใจติดขัดในตอนนี้พยักหน้าตอบ ดวงตาคมกดมองคนเบื้องล่างด้วยความปารถนาก่อนจะเอ่ยปากสอนเธอ “ค่อยๆก่อน อย่าให้โดนฟัน” “รับทราบ” “อ่า…น้ำชา แบบนั้นครับ” เสียงสูดลมหายใจยิ่งดังชัดขึ้นเมื่อตัวตนอันใหญ่โตของเขาถูกริมฝีปากเล็กครอบครอง ภายในกายหนาเลือดลมสูบฉีดผิดปกติกว่าครั้งไหน ลมหายใจเข้าออกก็แทบจะไม่เป็นของตัวเอง โซ่ยอมรับเลยว่าพ่ายแพ้ให้แก่คนไม่ประสีประสาอย่างเธอ แค่ถูกปากเล็กปรนเปรอให้เขาก็จะคลั่งตายอยู่แล้ว นี

โรงแรมxxx ภายในงานวันเกิดของท่านผู้ว่าราชการประจำจังหวัดแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากกรุงเทพนัก แขกเหรื่อที่เข้ามาในงานต่างเป็นผู้คนมีหน้ามีตาและรู้จักกันดีในหมู่สังคม ทว่ารอยยิ้มที่ส่งให้กันนั้นต่างก็เป็นรอยยิ้มแค่เพื่อสร้างภาพด้วยกันทั้งสิ้น โซ่เบื่องานแบบนี้เหลือเกิน แต่ที่ต้องจำใจมาเพราะท่านผู้ว่าเจ้าของวันเกิดนั้นเป็นลุงแท้ๆและเป็นพี่ชายของแม่เขาเอง “เลิกทำหน้าแบบนั้นได้ไหม นี่มันงานวันเกิดลุงแกนะ” เสียงเจ้าสัวซันเอ็ดลูกชายเบาๆเป็นรอบที่ร้อยเห็นจะได้ ตั้งแต่เดินเข้างานมาโซ่ก็เอาแต่ทำหน้าซังกะตายเหมือนถูกบังคับตลอด “รู้แล้วน่า ป๊าจะไปคุยกับใครก็ไปเถอะ” แชมเปญในมือถูกยกขึ้นซดจนหมดแก้วก่อนจะวางลงให้บริกรเข้ามาเติม โซ่เข้าใจในสิ่งที่พ่อเตือนดีแต่ในขณะนี้รอบบริเวณที่เขานั่งไม่มีใครให้ความสนใจเสียหน่อย จึงไม่จำเป็นที่ต้องปั้นหน้าดูดีเพื่อให้ใครมอง “ป๊าไปหาเพื่อนๆเถอะ ผมขอนั่งอยู่ตรงนี้นี่แหละ” “เออ ตามใจ” เจ้าสัวก็หน่ายจะคุยกับลูกชายแล้วเหมือนกัน ไม่ต้องให้มันไล่เป็นครั้งที่สามชายวัยกลางคนก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนที่รู้จักกันทันที โซ่กวาดตามองควา

@นครสวรรค์… บ้านไม้หลังใหญ่ตั้งตระหง่านถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่มองดูแล้วให้ความร่มรื่น บรรยากาศในต่างจังหวัดเวลานี้ไม่ร้อนไม่หนาว ลมเย็นกำลังสบายเหมาะแก่การนั่งเล่นผ่อนคลายอยู่ที่ชานบ้านนัก หากแต่ลูกสาวเจ้าของบ้านอย่างน้ำชากลับนั่งตาบวมอยู่ภายในห้องนอนของเธอเงียบๆ ดวงตาสวยมองภาพบางอย่างที่อยู่หน้าจอแล้วก็เอาแต่ถอนหายใจออกมา หน้าจอสมาร์ตโฟนถูกดับลงก่อนที่เจ้าของจะกดปิดเครื่องและโยนไปไว้อีกทางอย่างไม่อยากจะสนใจอีก เพจข่าวซุบซิบที่น้ำชาได้เห็นยิ่งตอกย้ำคำพูดที่เธอได้ยินในตอนนั้นว่าโซ่กับผิงคือคู่หมายกันจริง น้ำชาพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่ไม่ว่าจะห้ามน้ำตายังไงมันก็ไหลออกมาอยู่ดี จากที่ตอนแรกจะรอให้เขากลับมาจากงานวันเกิดญาติก่อนแล้วค่อยถามถึงเรื่องราวของผู้หญิงคนนั้น แต่พอได้เห็นภาพพวกนั้นเธอก็เก็บเสื้อผ้าบึ่งรถมาบ้านแม่ที่ต่างจังหวัดทันที “ มีใครอยู่ไหมครับ” เสียงร้องเรียกจากใครบางคนที่หน้าบ้านส่งผลให้คนที่นั่งร้องไห้มาหลายชั่วโมงจำต้องรีบขยับตัวไปหยิบทิชชูมาซับน้ำตาตัวเองให้แห้งโดยเร็ว ก่อนจะออกไปดูว่าผู้มาเยือนในเวลาเย็นย่ำอย่างนี้แล้วนั้นเป็นใครกัน

ช่วงเย็น… โซ่ดีใจเหลือเกินที่วันนี้จะได้นั่งร่วมวงทานข้าวกับสุดที่รักครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผ่านมา อาหารหลายอย่างบนโต๊ะก็ล้วนแต่เป็นฝีมือเขาทำเพื่อจะเอาใจเธอทั้งนั้น แต่ตอนนี้เขากลับนั่งหน้านิ่งยิ้มแทบไม่ออกเลย อุตส่าห์มโนไว้ว่าจะได้นั่งทานกันไปคุยกันไปแบบคนในครอบครัวแต่ดันมีผู้ชายอีกตัวมานั่งหัวโด่ร่วมวงด้วยเสียอย่างนั้น แถมยังชวนเมียเขาคุยนั่นคุยนี่ไม่หยุดปาก มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ากำลังจีบน้ำชาอยู่ “แต้วเพิ่งเอามาให้พี่ดู เต้นเก่งเหมือนกันนะเรา” “พี่ต้นชมแบบนี้ก็เขินแย่สิคะ” คนหน้าไม่สบอารมณ์ได้แต่กำมือแน่นซ่อนไว้ที่ใต้โต๊ะ น้ำชาเมินเขาได้ทั้งวันแต่กับไอ้เวรนี่ดันพูดคุยหัวเราะเสียงหวาน เขาแทบอยากจะล้มโต๊ะอาหารให้มันจบๆ ถ้าไม่เกรงใจแม่ยายวันนี้เห็นทีต้องมีคนเจ็บตัวไปแล้วแน่ “ไม่กินข้าวเหรอไง?” น้ำรินเอ่ยถามทั้งที่ในใจนั้นรู้ว่าโซ่คิดอะไรอยู่ มองหน้าชายหนุ่มแล้วบางทีก็นึกสงสาร แต่ก็นั่นแหละ เธอเป็นคนชวนต้นกล้ามาทานข้าวที่บ้านเอง “เอ่อ คนนี้คือ?” ต้นกล้าละจากการพูดคุยกับน้ำชาชั่วคราวเพื่อสอบถามสถานะของคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเมื่อสิบนาทีก่อน เขาว่าจะถามอย