All Chapters of ดอกไม้ของจอมมาร: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 20"น้องทานตะวันแต่งหน้าแบบนี้สวยหวานมากเลยฮ้า!" แพตตี้สาวสองช่างแต่งหน้าเอ่ยอย่างมีจริตจะก้าน"ขอบคุณค่ะ" ทานตะวันกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม"สวยจริง สวยกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เคยเป็นคู่ขาของคุณคริส น้องทานตะวันสวยมาก เป็นดาราได้สบายๆเลยค่ะ""ค่ะ" ทานตะวันส่งยิ้มเจื่อนๆให้ เพียงแค่เอาเธอไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงของเขา เธอก็ไม่โอเคแล้ว เธอไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของเขาเหมือนผู้หญิงพวกนั้นเธอไม่ได้ต้องการ และไม่ได้เต็มใจแม้แต่น้อยร่างเล็กอยู่ชุดราตรีสวยงาม ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง แพตตี้เอียงหน้าของทานตะวันไปมาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ"สวยมากเลยฮ้าคุณคริส""อืม ถ้าเสร็จแล้วก็ออกไปเงินกับไอ้อาคม" "ฮ้า พี่ไปแล้วนะน้องทานตะวันคนสวย""ค่ะพี่""ว่าแต่น้องคนสวยคนนี้จะเหมือนทุกๆคนไหมฮ้าคุณคริส เบื่อก็ทิ้งๆไป""ไม่เหมือนเพราะเธอเป็น...ผู้หญิงของฉัน" คำพูดของคริสทำให้ทานตะวันต้องหันหน้าไปมอง เขากล่าวนิ่งๆกอดอกเอาหลังพิงกำแพง "ฮ้า แพตตี้ไปแล้วนะคะ" แพตตี้โบกไม้โบกมือก่อนจะเดินออกไป คริสมองร่างเล็กที่อยู่ในชุดสีแดงเพลิงอย่างพอใจ เด็กสาววัยสิบแปดร่างระหงขาวผ่อง ยิ่งใส่ชุดสีแด

Chapter 22"ออกไปให้พ้นหน้าฉัน!" คริสตวาดดังลั่น ลิลลี่รีบลนลานวิ่งออกจากห้อง สภาพเธอตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กสาวที่เธอทำร้าย เธอแค้นใจมาก เธอไม่จบเรื่องนี้แน่นอนลิลลี่หยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงออกมาจากกระเป๋าจากนั้นก็กดโทรออกหาใครบางคน"ไอ้แสง"(ครับคุณลิลลี่)"แกช่วยจัดการนังเด็กคนนี้ให้ฉันด้วย เดี๋ยวฉันส่งรูปไปให้ดู"(ได้เลยครับ) ปลายสายตอบตกลง ลิลลี่กดส่งรูปทานตะวันไปให้แสง"คนนี้แหละ"(ได้เลยครับ)"ดี! ฉันจะรอฟังข่าวดี แล้วแกอย่าให้พ่อของฉันรู้ล่ะ"(ครับ) ลิลลี่กดวางสายแล้วยิ้มร้ายออกมา อีกไม่นานหรอก ยัยเด็กผู้หญิงที่ชื่อทานตะวัน จะหายไปจากชีวิตของคริสตลอดกาล"ไอ้น้องเลวนี่มันทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างทานตะวันได้ยังไง เลวโคตรเลวไอ้น้องระยำ!" อลิซสบถออกมาอย่างโมโห มองร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นหลังจากที่ฟังเรื่องราวระหว่างทานตะวันและคู่ขาน้องชายตัวดีของเธอ "เรื่องนี้ต้องถึงหูพ่อ ไอ้น้องเลวกับคู่ขามันต้องเจอกับพ่อวิคเตอร์""ใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งทำเรื่องเล็กให้มันเป็นเรื่องใหญ่" โนอาห์พยายามปราม"มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ ผู้หญิงถูกกระทำ ยังคิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆเหรอ?""ฟังนะ ถ้าพ่อวิคเตอร์มาจัดการไ

Chapter 24ทานตะวันวันต่อมาฉันแต่งตัวไปเรียนที่มหาวิทยาลัย หลังจากที่หยุดไปหลายวันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ฉันสวมรองเท้าของตัวเองก่อนจะเดินไปที่ครัว ฉันหยิบมะม่วงดองกับพริกเกลือออกมา แค่เห็นก็น้ำลายไหล ฉันอยากจะเอามะม่วงเข้าปากแล้วจริงๆ"ไม่ทานข้าวก่อนเหรอทานตะวัน?" คุณลุงเอ่ยถามฉันขณะที่ถือแก้วกาแฟออกมา"ไม่ล่ะค่ะคุณลุง ทานตะวันจะรีบไปเรียน""อืม เอาแซนวิชโบราณไปทานด้วย" คุณลุงวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วหยิบถุงใส่แซนวิชให้สามอัน รักลุงจังดีกับฉันเสมอเลย"ขอบคุณค่ะ""ตอนเย็นลุงมีงาน ลุงต้องไปเอาของที่เกาะกับคุณคริสเตียน ถ้ามาไม่เห็นลุงแสดงว่าลุงยังทำงานไม่เสร็จ ไม่ต้องห่วงลุงช่วงนี้ลุงงานเยอะ เลิกเรียนก็รีบกลับเลยนะอย่าเถลไถล""ค่ะ""ตั้งใจเรียนนะ""ทานตะวันไปแล้วค่ะ""อื้ม!" อำพลพยักหน้าแล้วมองหลานสาวที่เดินออกไปขึ้นรถ วันนี้สารถีที่ไปส่งฉันก็คือคุณลุงคง คาเตอร์ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะวันนี้โรงเรียนหยุด ฉันมองถุงมะม่วงดองแล้วยิ้มออกมา วันนี้ฉันจะกินมันให้สะใจไปเลย"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" ฉันยกมือไหว้ลุงคง หลังจากที่รถจอดสนิทแล้ว"ยินดีครับ ตั้งใจเรียนนะครับ""ค่ะ" ฉันยิ้มแล้วลงจากรถเดินตรงไปหาเพื

Chapter 26ฉันนั่งทานไอศกรีมหมดตั้งหลายอัน ฉันรู้สึกว่าการทานไอศกรีมครั้งนี้มันอร่อยมาก ฉันมีความสุขมากกับการที่ได้มานั่งอยู่หน้าบ้านหลังเก่า บ้านที่พ่อแม่ของฉันอยู่ด้วยกันด้วยความรักฉันนั่งพูดคุยกับคุณลุงหลายเรื่อง เรื่องเรียนเรื่องงานของคุณลุงเรื่องอาหารการกินและเรื่องอาการป่วยของฉัน ท่านยังคงรักและห่วงใยฉันเสมอช่วงนี้อาการคลื่นเหียนอาเจียนของฉันก็ไม่ค่อยมีแล้ว ฉันเลือกที่จะทานอาหารที่มันไม่มีกระเทียม กลิ่นกระเทียมมันทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้ฉันจึงเลี่ยงไปทานอาหารอ่อนๆอย่างอื่นซึ่งตอนนี้อาการของฉันมันก็ดีขึ้นมากฉันไม่มีอาการเหมือนวันนั้นแล้ว ฉันเลือกที่จะทานอาหารที่มันไม่ตรงกับคนอื่น ส่วนเรื่องการทานอาหารกับคุณลุง ผ่านมา 2-3 อาทิตย์ เพิ่งได้ทานข้าวด้วยกันก็วันนี้ล่ะค่ะส่วนเรื่องคุณป๋าคุณลุงเขาก็ไม่เคยถาม ฉันเองก็ไม่พูดเหมือนกัน ฉันไม่อยากจะพูดคุยเรื่องที่ทำให้คุณลุงไม่สบายใจ ฉันอยากจะพูดคุยเรื่องที่ทำให้ฉันกับคุณลุงสบายใจและมีความสุขมากกว่าฉันรู้ว่าท่านรักฉันมากฉันเองก็รักท่านมากเช่นกัน คุณลุงเปรียบเสมือนโลกทั้งใบของฉัน เป็นทั้งพ่อทั้งแม่เป็นเชฟคอยทำกับข้าวให้ทานตอนอยู่ที่เกาะ เป็

Chapter 28ปัง!ปัง!ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ฉันกอดคุณลุงแน่น ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร แต่คนที่ถูกยิงมันไม่ใช่ฉัน ร่างชายที่เล็งปืนจะยิงฉันล้มลงปรากฏร่างของคุณคริสเตียนอยู่ทางด้านหลังลูกน้องอีกหลายคนวิ่งไปอีกทางไปตามไล่ยิงพวกลูกน้องคุณลิลลี่ที่ยังเหลืออยู่ เสียงปืนดังกึกก้องเสียงต่อสู้กันดังขึ้นไม่หยุด"ทานตะวัน" คุณคริสเตียนเข้ามาดึงร่างฉันที่กอดคุณลุงเอาไว้ขึ้นนั่ง คุณลุงนอนหลับตาแน่นิ่ง ยิ่งทำให้ฉันใจแป๋ว ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักแล้วยื่นนิ้วเรียวของตัวเองจ่อที่จมูกของท่านท่านไม่มีลมหายใจแล้ว ...."ไม่ๆ คุณลุงต้องอยู่กับทานตะวันสิ อย่าทิ้งทานตะวันสิ ฮื่อๆ" ฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวด สมองของฉันมันอื้ออึงไม่อยากรับรู้กับสิ่งต่างๆรอบข้างแล้ว ร่างกายมันชาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ฉันหัวใจสลายมองใบหน้าซีดเผือดนั้นอย่างเจ็บปวดคุณคริสเตียนรีบเข้ามาจับชีพจรก่อนจะทำการปั๊มหัวใจ ส่วนฉันยกมือคุณลุงขึ้นมาแนบหน้า อ้อนวอนต่อทุกอย่างให้คุณลุงกลับมา"กลับมาสิคะคุณลุง กลับมาหาทานตะวันก่อน กลับมาให้ทานตะวันได้ทำให้คุณลุงมีความสุข กลับมาให้ทานตะวันได้ดูแล กลับมาอยู่ที่บ้านของทานตะวัน ฮือๆ กลับมาหาหลานท