All Chapters of ดอกไม้ของจอมมาร: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 11คริสลากร่างบางของทานตะวันในขณะที่มือเล็กทุบตีเขาไม่หยุด ยิ่งทำให้เขาเจ็บเขาก็ยิ่งรุนแรงกับเธอ "กรี๊ด!" มือหนาตะปบที่หน้าอกแล้วฉีกบราเซียร์จนขาด หน้าอกขนาดพอเหมาะอวดความงาม ทานตะวันรีบใช้มือปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ พยายามถดถอยกายหนี ห้องที่เธออยู่มีเพียงประตูหน้าประตูเดียว ไม่มีหน้าต่างเป็นเพียงห้องที่เอาไว้เก็บของเท่านั้น มีผ้าเก่าๆถูกแขวนเอาไว้และของที่ไม่ได้ใช้อีกหลายอย่าง"ฮ่าๆ ฉันโคตรชอบเลยเวลาที่เห็นเธอกลัว ถ้าพ่อกับแม่เธอยังอยู่แล้วเห็นว่าฉันกำลังทำอะไรกับลูกมันคงสะใจพิลึก" เขาหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัว "แต่ฉันก็เชื่อนะ ว่าพ่อแม่สารเลวของเธอก็ยังเฝ้ามองเธออยู่ตลอด หึหึ! อย่าเพิ่งไปเกิดล่ะ อยู่เป็นผี อยู่ดูความฉิบหายของลูกมึงเลย เพราะกูจะให้มันย่อยยับด้วยน้ำมือกูเอง""ฮึก! คุณป๋า อย่าทำอะไรทานตะวันเลย ถ้าคุณป๋าเกลียดทานตะวัน ทานตะวันไปอยู่ที่อื่นไม่มาให้คุณป๋าเห็นหน้าตลอดชีวิตเลยก็ได้ ฮึก! แต่ขอร้องอย่าทำอะไรทานตะวัน" ยกมือไหว้เขาประหลกๆ ขอความเมตตาจากเขา ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา"ขอความเห็นใจจากฉันเหรอ?" เขาแสยะยิ้มแล้วนั่งยองๆ ยื่นมื

Chapter 13ฉันลงจากรถแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ คฤหาสน์หลังงามตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ทายาทของตระกูลนี้มีแต่คนร่ำรวย"พ่อกับแม่มาแล้ว" เด็กชายอายุประมาณเจ็ดแปดขวบวิ่งตรงมา คุณคริสเตียนคุกเข่าอ้าแขนรอ ก่อนจะโอบกอดร่างเล็กที่วิ่งมาด้วยความรัก"ว่าไงครับสุดหล่อ""คิดถึงพ่อกับแม่ครับ""อะไรกันคาเตอร์ พ่อกับแม่ไปไม่ถึงสองชั่วโมงเลย" คุณโมนาเอ่ย"ก็คนมันคิดถึงอ่ะครับ คิดถึงมันผิดด้วยเหรอ?" เด็กน้อยใบหน้าคมเข้มใบหน้าละหม้ายคล้ายผู้เป็นบิดาเอ่ย "ไม่ผิดจ้าพ่อเด็กช่างพูด" คุณโมนาดึงแก้มบุตรชายเบาๆ"ทานตะวัน" ภาพบิดาอ้าแขนรอ ในขณะที่ฉันวิ่งเข้าสู่อ้อมแขน ช่วงเวลานั้นมันเป็นช่วงเวลาที่แสนจะมีความสุข ฉันน้ำตาคลอมองภาพความสุขของคุณคริสเตียน ภาพจำในอดีตลอยวนให้ฉันได้คิดถึงมันอีกครั้ง ฉันไม่เคยลืม แม้มันจะเลือนลางแล้วก็ตามคิดถึงเหลือเกิน แต่ไม่มีโอกาสได้กอด"เข้าบ้านกันดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวแม่จะให้พี่บัวจัดแจงห้องให้พี่ทานตะวัน""ครับ" คาเตอร์พยักหน้าแล้วยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนั้นมีเสน่ห์มาก หล่อตั้งแต่เด็กหน้าตาดีทั้งบ้าน ฉันเดินตามทุกคนเข้าไป คฤหาสน์หลังใหญ่โตมีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงประดับอยู่เต็มไปหมด ยิ่งมอง

Chapter 15ฉันนั่งแท็กซี่มาจนถึงคอนโด ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะมานะคะแต่ในเมื่อมันจำเป็นฉันก็ต้องมา ฉันรู้ว่าฉันมาหาเขา เขาอาจจะไม่เผยแพร่คลิปที่ฉันกับเขามีอะไรกัน แต่ก็ใช่ว่าจะมั่นใจ 100% นะคะ ผู้ชายคนนี้ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่เขาก็เหลี่ยมจัด สายตาของเขายากจะคาดเดาว่าเขากำลังจะคิดทำอะไร ฉันรู้ว่าการที่ฉันมาที่นี่มันเป็นเรื่องโง่งี่เง่าก็ตาม แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะคะ ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้นไม่ยอมก็ต้องอับอาย ใครจะอยากอับอาย มันไม่ใช่ฉันคนเดียวที่อับอาย แต่เป็นคุณลุงผู้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ถึงท่านจะไม่พูดในหลายๆเรื่องแต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าท่านคาดหวังกับฉันมาก ฉันไม่อยากทำให้ท่านต้องเสียใจอีกแล้ว ฉันไม่อยากให้ท่านต้องมารับรู้เรื่องที่ฉันกำลังทำอยู่ "ทานตะวัน" ฉันยืนละล้าละลังอยู่หน้าคอนโด ก็มีคนเรียกฉันจนต้องหันตาม คุณลุงอาคมยืนยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน เออ เวลาอยู่ลับลังคุณป๋าท่านจะอ่อนโยนใจดีเสมอ"ค่ะ" "นายรออยู่ชั้น48นี่คีย์การ์ดครับ" ท่านยื่นคีย์การ์ดให้ฉัน"แล้วห้อง...""มีแค่ห้องเดียวครับอยู่บนสุด" ท่านพูดแล้วเดินออกไป ฉันเม้มปากแน่นเดินตรงไปที่ลิฟท์ ไม่รู้ว่าจะเจออะไร ไม่

Chapter 17ทานตะวันยกท่อนแขนของชายที่นอนอยู่ข้างๆให้พ้นตัว เธอหายมาทั้งคืนป่านนี้คุณลุงคงจะเป็นห่วงเธอแล้ว ต้องหาข้ออ้างตอบคำถามแบบไหน หญิงสาวยังคิดไม่ตกเลย"เฮ้อ!" คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม พยายามคิดหาทางออกกับทุกอย่างที่เกิดตอนนี้"อืม" เสียงครางในลำคอเบาๆของคริสทำให้ทานตะวันปลายตามองเล็กน้อย ก่อนจะตวัดปลายเท้าเรียวสวยลงบนพื้น มือเล็กกุมหน้าท้องแบนราบของตัวเองแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อคืนเตียงที่เธอนอนและร่างกายผ่านศึกหนักมาทั้งคืน ตอนนี้เธอรู้สึกจุกและแสบที่ใจกลางความสาว เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ อาบน้ำชำระร่างกายปล่อยสายน้ำอุ่นๆชโลมร่าง มือเล็กถูไปตามร่างระหง ปล่อยความคิดของตัวเองล่องลอยออกไป ปึก! ประตูห้องน้ำถูกเปิดพร้อมกับร่างเปลือยเปล่าของคนตัวโตที่เดินเข้ามา ทานตะวันไม่เอ่ยคำพูดใด เพราะต่อให้เธอพูดหรือไม่พอใจที่เขาเข้ามา ผู้ชายอย่างเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี เขาเอาแต่ใจ บ้าอำนาจและชอบขู่เข็ญ ถ้าไม่ทำตามเธอและคนรอบข้างเธอก็จะไม่ปลอดภัย เธอไม่อยากเสี่ยง ไม่อยากให้ใครต้องเดือดร้อน"อ้ะ!" ร่างเปลือยเปล่าถูกอุ้มขึ้นไปวางบนเคาเตอร์อ่างล้างหน้า เขาแทรกกายตรงหว่างขา

Chapter 19วันต่อมา แสงแดดอุ่นๆส่องผ่านผ้าม่านทำให้คนร่างเล็กที่นอนซุกอยู่กับอกอุ่นทั้งคืนรู้สึกตัว ทานตะวันลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตาเบาๆ"กินกาแฟไหม?" คริสเอ่ยถาม เขาอยู่ในชุดคลุมสีขาวสะอาดตา"ไม่ค่ะ ทานตะวันจะทานโอวัลติน มีโอวัลตินไหมคะ?" ว่าจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหาคริสที่นั่งดื่มกาแฟ"ไม่มี!" เขาส่ายหน้าเบาๆ "เดี๋ยวให้อาคมไปซื้อมาให้""ถ้ามันลำบากลุงอาคมต้องไปซื้อ ทานตะวันไม่ทานก็ได้" เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม"จะลำบากอะไร ไอ้อาคมมันมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉัน ถ้าฉันสั่งให้มันทำอะไรมันก็ทำ เดี๋ยวฉันสั่งมันซื้อมาให้เธอจะเอาอะไรเพิ่มไหมทานตะวัน""ทานตะวันอยากกินปาท่องโก๋ค่ะ""อืม เดี๋ยวสั่งมันซื้อมา" ว่าจบคริสก็กดโทรศัพท์ส่งข้อความหาลูกน้องคนสนิท ไม่นานนักอาคมก็มาพร้อมกับปลาท่องโก๋และโอวัลติน"มาแล้วครับนาย""อืม" คริสพยักหน้าเบาๆ"ให้ผมชงให้ไหมครับ?""เดี๋ยวทานตะวันชงเอง มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ""ครับนาย" อาคมก้มหน้าอย่างสำรวม "ถ้าไม่เรียกอย่าเข้ามา""ครับนาย" อาคมเอ่ยแล้วเดินออกไป คริสหันไปมองคนร่างเล็กที่หยิบถุงโอวัลตินเดินตรงไปที่ครัว เธอสาละวนหยิบแก้วกดน้ำร้อนใส่แล้วก็