All Chapters of ดอกไม้ของจอมมาร: Chapter 31 - Chapter 40

Chapter 30ก็อกๆ!"คุณลุงขา มาทานข้าวนะคะ วันนี้มีอาหารที่ลุงชอบเยอะมากเลย" ฉันเคาะโลงเบาๆ "ลุงจำกุ้งลายเสือที่ทานตะวันทำให้ทานได้ไหม ลุงเคยบอกว่ากุ้งลายเสือกระเทียมของทานตะวัน ฮึก! อร่อยที่สุด มาทานสิคะทานตะวันทำมาให้คุณลุง กุ้งตัวโตๆเนื้อฉ่ำๆ มันอร่อยนะคะทานตะวันตั้งใจทำให้คุณลุงสุดฝีมือเลย" ฉันปาดน้ำตาตัวเองเบาๆ ร่างสั่นเทาเพราะเเรงสะอื้น"ทานตะวัน" แม่เซลีนเข้ามาจับที่บ่าของฉันเบาๆ"ทานตะวันอยากให้มันเป็นแค่ฝันร้าย ทานตะวันอยากให้มันผ่านไป คุณลุงยังอยู่กับทานตะวัน ฮื่อๆ" ฉันร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดขอบตาฉันแดงช้ำเพราะการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่ฉันไม่สามารถหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา มันไหลรินพรั่งพรูออกมาไม่หยุด ไม่สามารถปรามได้เลย"ถ้าคุณลุงมองอยู่แล้วเห็นทานตะวันร้องไห้ ลุงอำพลของทานตะวันจะไม่สบายใจนะรู้ไหม? ทานตะวันต้องเข้มแข็ง""ทานตะวันไม่เหลือใครแล้ว ฮึก! คุณลุงคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของทานตะวัน ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ทานตะวันไม่เหลือใครแล้ว""ทานตะวันยังเหลือลูกนะ ยังเหลือแม่เหลือพ่อวิคเตอร์เหลือพี่ๆทุกคน ครอบครัวของแม่พร้อมที่จะดูแลทานตะวันกับลูก" ท่านลูบที่หน้าท้องแบนราบของ

Chapter 32 ทานตะวันฉันเดินขึ้นไปวางดอกไม้จันทน์ ฉันร้องไห้ออกมาไม่หยุด มองรูปคุณลุงผู้ที่เป็นโลกทั้งใบอย่างอาลัย วันนี้เป็นวันเผาคุณลุงแล้ว แต่หัวใจของฉันมันแทบขาดใจ ฉันยังทำใจไม่ได้และจะไม่มีวันทำใจได้วันนี้ฉันถือตุ๊กตาไอ้เน่ามาด้วย ฉันกอดมันเอาไว้ แล้ววางดอกไม้จันทน์ น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด"หลับให้สบายนะคะ หลานที่ไม่ได้เรื่องคนนี้จะดูแลคุณลุงเอง เราจะอยู่ด้วยกันเราจะไม่พรากจากกัน ทั้งชีวิตคุณลุงเลี้ยงดูปกป้องทานตะวันมาตลอด ต่อไปนี้ให้ทานตะวันได้ดูแลคุณลุงนะคะ" ฉันพูดเสียงเบา วางดอกไม้ลงด้วยมือสั่นระริก แม่เซลีนท่านน้ำตาลคลอวางดอกไม้เช่นกัน คุณลุงมีคนรักมากมาย ทุกคนต่างอาลัยท่าน"หลับให้สบายนะอำพล กูจะดูแลทานตะวันกับลูกเอง กูจะทำให้ทานตะวันกับลูกมีความสุข กูจะทำให้ทั้งสองมีชีวิตที่ดีขึ้นกูสัญญา" พ่อวิคเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาดูแลฉันอีกแล้ว สิ่งที่ฉันตั้งใจก็เสร็จสิ้นไปแล้ว หลังจากนี้ก็คงเป็นพวกพี่อลิสพี่คริสโตเฟอร์และครอบครัวเป็นคนที่เก็บอัฐิของคุณลุงต่อไป ส่วนฉันก็คงไปจากที่นี่"ลีอากับพี่คาวีมาลาค่ะ หลับให้สบายนะคะคุณลุง

Chapter 34คริสกวาดสายตามองหา ผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังไม่พบร่างทานตะวันเลย ตอนนี้เขารู้สึกกลัว กลัวมาก เขาอยากจะให้เธอยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่อยากให้เรื่องเลวร้ายมันเกิดขึ้นเขาเข้าใจแล้วว่าการแบกรับความรู้สึกผิดนั้นมันเป็นอย่างไร ทานตะวันก็คงจะเอาแต่โทษตัวเอง ถ้าอำพลไม่ปกป้องเธอ อำพลก็คงจะไม่ตาย ตอนนี้เขาเข้าใจความรู้สึกผิดที่ต้องแบกรับเอาไว้แล้ว ถ้าเขาไม่บีบบังคับเธอถ้าเขาไม่ใช่ตัวต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น ทานตะวันก็คงจะไม่ใจพังจนไม่อยากจะอยู่โลกใบนี้"คริส!" คริสเตียนเรียกน้องชายเบาๆ ค่ำมืดแล้วที่ชายหนุ่มไม่ไปไหน มองภาพการค้นหาทานตะวันอย่างมีความหวัง เขากอดตุ๊กตาที่เจ้าหล่อนรักเอาไว้แน่น"อืม!" เขาพยักหน้าเบาๆแต่สายตาก็ยังจับจ้องมองกู้ภัยที่ช่วยการค้นหาร่างของทานตะวันอย่างสุดความสามารถ แต่ทว่ามันกลับไร้วี่แววคนร่างเล็กถ้าเกิดว่าหาเธอไม่เจอจริงๆเขาก็ขอให้เธอรอดโดนน้ำพัดไปขึ้นฝั่งที่ไหนสักที่ เขาจะไปตามหาเธอกับลูกจนพบ ตามหาจนกว่าจะเจอแล้วพามาอยู่ด้วยกัน คริสสัญญาเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ จะทำทุกอย่างให้ดีกว่าเดิม"เผื่อใจบ้างก็ดีนะ""ถ้ากูไม่เห็นศพ กูไม่เชื่อว่าทานตะวันตาย" คริสพูดเสี

Chapter 36"คะ ...คริส!""กูเอง...อีผู้หญิงสารเลว" คริสเสียงกระด้าง ย่างสามขุมเข้าหา ลิลลี่ลนลานหมุดโต๊ะไปอีกฝั่ง"คิดว่าจะรอดเหรอ? มาถึงขั้นนี้อย่าคิดว่ามึงจะมีชีวิตรอดออกไป! หึ!""คริส อย่าทำอะไรลิลลี่เลยนะคะ ลิลลี่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ทำไมไอ้พวกระยำนั่นถึงจับลิลลี่มา" คริสยิ้มร้าย ย่างสามขุมเข้ามาหาเธอช้าๆน้ำตาหญิงสาวเอ่อคลอจากนั้นก็ไหลรินอาบแก้ม เธอต้องพยายามเอาตัวรอดจากเรื่องนี้ ความกลัวมันกัดกินเข้าไปในหัวใจ จนร่างกายของสั่นสะท้าน"เรื่องเสแสร้งแกล้งทำต้องยกให้เธอจริงๆ ฉันเองก็งงตัวเองเหมือนกันนะ ฉันทนอยู่กับผู้หญิงตอแหลแบบเธอได้ยังไงตั้งหลายปี ถึงแม้ว่าจะมีแต่เรื่องบนเตียงก็เถอะ" คริสแสยะยิ้มที่มุมปาก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มยิ้มให้เธอ แต่รอยยิ้มนั้นมันไม่ใช่รอยยิ้มที่ดูมีความสุข แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว"ลิลลี่พูดความจริงทุกอย่าง ลิลลี่ไม่ได้ทำอะไรเลย พวกมันอาจจะเอาชื่อลิลลี่ไปอ้างก็ได้ ที่ทานตะวันถูกลอบฆ่าเธออาจจะมีศัตรูที่อื่น แต่พอพวกมันมาตามฆ่า พวกมันก็อ้างชื่อลิลลี่ขึ้นมา คุณอย่าไปเชื่อคำพูดพล่อยๆพวกนั้นนะคะ""ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยนะว่าทานตะวัน

Chapter 38"ผมจับพิรุธคนเก่งนะ และป้ากำลังมีพิรุธรู้ไหม?" เขาจ้องป้าเขม็ง พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายออกมา"พะ...พิรุธอะไรกันคะ ป้าไม่ได้มีพิรุธอะไรทั้งนั้นค่ะ จะซื้อส้มหรือเปล่าคะถ้าไม่ซื้อก็ช่วยหลบจากหน้าร้านด้วยค่ะ คนอื่นจะได้ซื้อของมายืนแบบนี้มันเกะกะ ป้าต้องทำมาหากินไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับคุณหรอก""เรื่องนี้มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย มันเป็นเรื่องสำคัญสำหรับชีวิตของผมมาก ผมต้องการรู้ว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน ผมต้องการรู้จริงๆมันไม่ไร้สาระสำหรับผม!""แต่ไร้สาระสำหรับป้าค่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่ป้าจะต้องมาตอบคำถามคุณ ทั้งที่ป้าก็บอกคุณไปทุกอย่างแล้ว ขอความกรุณาหลบด้วยค่ะ ป้าต้องทำมาหากิน""ผมเหมาทั้งร้านก็ได้ กว่าป้าจะขายผลไม้พวกนี้หมดก็คงหลายวัน ถ้าผมเหมาแล้วให้เงินมากกว่าเดิม ป้าก็จะมีเงินต่อทุนไปอีก แต่ขอให้ป้าพูดความจริงมา ถ้าป้าบอกผมว่าผู้ชายที่ป้าขายส้มให้เมื่อกี้อยู่ไหน ผมจะซื้อของของป้าในราคาที่แพงกว่า 10 เท่า""ผู้ชายที่คุณพูดถึงป้าไม่เห็นหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นที่เขามาซื้อเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว บ้านเขาอยู่ตรงตีนสะพานฝั่งโน้น แต่เขาเป็นคนแก่อายุประมาณ 60 แล้วนะคะ ป้าไม่รู้