มนตร์เสน่หาอสูร의 모든 챕터: 챕터 71 - 챕터 80

หัวใจหนุ่มเต้นแรงรัวเร็วด้วยเลือดอุ่นๆ ไหลไปทั่วร่าง ปากอิ่มหวานนุ่มเสียจนเขาแทบกู่ไม่กลับ ยิ่งคนใต้ร่างตอบสนองกลับมาอย่างไม่ประสาอีก ลมหายใจถึงกับติดขัดที่มาพร้อมความปวดร้าวด้วยความต้องการ เสียงร้องคำรามหลุดออกจากลำคอแกร่ง ขบกัดกลีบปากนุ่มบนล่างหนักหน่วงดุดันอือ...อยากห้ามปราม แต่กายอ่อนระทวย ได้แต่นอนหายใจรวยริน ปล่อยให้ฝ่ามือร้อนผ่าวราวกับถ่านไฟลากเลื่อนไปมาบนกายนุ่มนิ่ม คลึงเคล้นไปนวดเฟ้นทรวงอกนุ่มหยุ่นอย่างย่ามใจ แม้ไม่อยากให้ทุกอย่างสิ้นสุดลง แต่เมื่อยังไม่ถึงเวลาของมัน ไซม่อนก็ต้องทำใจยอม...หยุด! จุมพิตนุ่มนวลห่างหายไปแต่ก็ยังถูกทดแทนด้วยปลายนิ้วยาวร้อนผ่าวยกขึ้นทาบทับบนกลีบปากอวบอิ่ม “เอาไว้เราไปต่อให้ถึงจุดหมายนะ honey”“บ้า!! คุณนะคิดเรื่องนี้เรื่องเดียวหรือไง” ยกมือขึ้นทุบอกกว้างเบาๆ ด้วยเขินอายและรีบเมินหน้าแดงปลั่งหนีนัยน์ตาพราวระยับและแรงร้อนด้วยไฟอารมณ์อย่างที่เจ้าตัวพยายามข่มกลั้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ“ถ้าจะไปก็ลุกได้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรบอกคุณป๋าด้วย” ไซม่อนหุบยิ้มลงทันควัน กายหนาใหญ่ผุดลุกอย่างรวดเร็ว เรื่องกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว มธุรสกลับเอาชื่อภาวัติมาพูดให

เมื่อได้ข่าวโรงแรมเกิดวิกฤต ถึงเขาจะรีบแค่ไหนก็ไปแก้ไขเรื่องราวให้ดีขึ้นอย่างรวดเร็วทันใจไม่ได้ ผนวกกับอารมณ์ร้ายๆ เรื่องราวคงได้ลุกลามใหญ่โตจนไม่รู้ว่าจะเรียกชื่อเสียงที่เสียไปกลับมาได้ยังไง เลยคิดโทรหาถามดูไซม่อนอยู่ไหน จะได้ปรึกษาหาทางแก้ไขปัญหาสถานการณ์ให้ดีขึ้น แต่เมื่อฟังน้ำเสียงเพื่อนยามเอ่ยคงรู้อะไรดีๆ อย่างนี้ไอ้ตัวก่อกวนคงตกที่นั่งลำบาก กลายเป็นหมูให้เสือจับโยนไปซ้ายทีขวาทีตามความพอใจละ“พอดีแขกที่มาพักมีปัญหานะครับสารวัตร ผมแนะนำให้แจ้งความ ก็พอดีกับสารวัตรโทรมา ว่างแวะมาที่นี่หน่อยไหม...อ๋อไม่ว่าง” สิ้นคำไม่ว่างของไซม่อนคนก่อเหตุผ่อนลมหายใจออกจากปอดแรงๆ แต่กลับต้องหน้าซีดแทบลุกขึ้นวิ่งหนี เมื่อได้ยินประโยคถัดมา“ให้ผมพาแขกไปแจ้งความกับลูกน้อง ได้ครับ ผมจะรีบไปด่วนจี๋เลยครับ”ศีรษะทุยเอียงเล็กน้อยตวัดสายตามองคนตัวใหญ่กว่า ซึ่งเธอรู้สึกว่าจะคุยเสียงดังจนเกินเหตุ แต่เมื่อได้เห็นประกายในแววตาคมกริบคู่นั้นก็เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมารางๆ แล้ว แต่อดสงสัยไม่ได้ คนที่อีกฝ่ายคุยด้วยนะเป็นใคร ตำรวจจริงหรือปลอม แต่ดูประกายตาวาววับนั่นแล้ว ปลอมแหงๆ“ตกลงคุณจะเอาไง แจ้งความหรือเปล่า...อ๋อๆ

มธุรสผ่อนลมหายใจออกจากปอดเบาๆ คำพูดเธอเมื่อครู่อีกฝ่ายคงไม่ได้ยิน ถึงได้ไม่พูดจากให้เธอหวั่นไหวเล่น “น่ารักดีค่ะ” ตอบไม่ตรงคำถาม ยอมตกอยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นอย่างไม่คิดหลีกหนีเหมือนเมื่อครั้งก่อน แล้วยังทาบทับมือเล็กบนมือใหญ่ เอนกายอิงกับอกกว้าง “มาอยู่ด้วยกันไหม...ไม่ต้องตอบวันนี้ตอนนี้ก็ได้ เอาไว้ให้เธอมั่นใจก่อนแล้วค่อยตอบฉัน” เพราะรู้ว่าถ้าฝืนบังคับเอาคำตอบในวันนี้ สิ่งที่เขาจะได้รับคือความผิดหวัง ซึ่งเขาไม่ปรารถนาจะรับ! “ว้าย!” หวีดร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ดีๆ กายก็ลอยขึ้นจากพื้น รีบยกสองแขนขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง “คิดจะทำอะไรคุณไซม่อน” ทว่าคำตอบซึ่งส่งผ่านสายตาคมกริบเป็นประกายร้อนแรง เปิดเปลือยความรู้สึกของชายคนหนึ่งกลับทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ได้แต่ซบหน้ากับอกกว้างเพราะไม่กล้าสบตาด้วย“ทำตามประเพณี อุ้มสาวเข้าบ้าน” ‘เจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าเรือนหอ’“คะ” มธุรสตอบรับเสียงสูง เคยได้ยินมีแต่ธรรมเนียมอุ้มเจ้าสาวข้ามประตูเข้าห้องหอ เอ่อ...ที่นี่มีประเพณีอย่างนี้ด้วยหรือ “มีด้วยหรือคะประเพณีอย่างนี้ ไม่เคยได้ยินนะ”ไซม่อนได้แต่ยิ้มไม่ยอมตอบ เขาถือวันนี้แม้มีเรื่องร้ายๆ เข้ามาไม่ได้หยุดหย่อน ท

เจ็บ...ปวดรวดร้าวที่ได้ยินชื่อผู้ชายคนอื่นออกจากปากมธุรส แวบหนึ่งประกายในดวงตาคมกริบร้อนแรงประดุจเปลวไฟกำลังลุกไหม้ ก่อนเลือนรางจางหายไป เมื่อรับรู้ถึงความเป็นจริง เขาคนนั้นมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะไม่ยอมแพ้ มาก่อนหรือหลังไม่สำคัญ เพียงแค่หัวใจเขากับมธุรสและความรู้สึก...รัก! ที่มีกันและกันเท่านั้นจะเป็นตัวตัดสินอนาคต“honey...ลืมได้ไหมที่รัก” ไซม่อนไม่สะดุดใจเลยว่าคำเรียกว่ารักนั้นมันออกมาจากหัวใจของเขาจริงๆ ไม่“ลืมผู้ชายคนนั้นไปสักวินาที ให้ตอนนี้มีเพียงแค่เราสองคน”ทาบสองมือบนแก้มสีชมพูเรื่อ จ้องเข้าไปในดวงตากลมโตฉายแววจริงจังและมั่นคง“ได้ไหม honey ให้ตอนนี้มีแค่ฉันกับเธอ เราจะมีกันและกันได้ไหม...ที่รักของฉัน”น้ำเสียงนุ่มทุ้มหวานนุ่มเว้าวอนหวานเชื่อมแทรกซึมเข้าไปในหัวใจดวงน้อยของคนตัวเล็ก ซึ่งพยายามผลักไสเฉือนหัวใจตัวเองออกจากกาย สายตาอ่อนหวานระคนเจ็บปวดทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออกและยอมแพ้ในที่สุด“คุณไซม่อน” “ไม่ต้องกลัวนะ honey ฉันสัญญาจะไม่ทำให้เธอเจ็บ”นิ้วลากเลื่อนไปบนผิวเนื้อนุ่มราวกับขนนกกำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า ปากหนาทาบบนมุมหนึ่งของเรียวปากนุ่มอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน จน

เพราะได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ทำให้อาการเจ็บข้อเท้าของนิโกลิน่าดีขึ้นอย่างรวดเร็ว จนสาวน้อยสามารถเดินเหินได้อย่างไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยและตอนนี้เธอก็อยู่ในความร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงใครบางคนซึ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของเมือง คนที่เธอรู้ดีว่าไม่ควรเป็นห่วง แต่ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ทำไมถึงอยากหยิบโทรศัพท์โทรหาเขาอยากต่อว่า เป็นบ้าไปแล้วหรือไง ถึงได้อยากรู้ อยากถามไถ่ กินข้าวหรือยัง ที่ถูกรุมต่อยเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บไหม กินยาหาหมอหรือยัง แต่พอยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มากดไล่เรียงเบอร์เท่านั้น เธอกลับไม่กล้ากดปุ่มโทรออกนิโกลิน่าหงุดหงิดใจตัวเองเป็นยิ่งนัก บางเรื่องกล้าทำโดยไม่มีคำว่าอาย ทว่าเพียงแค่ถามไถ่อาการป่วยไข้ของบางคนกลับไม่กล้า...แต่เหมือนฟ้าเห็นใจ โทรศัพท์ที่วางไปเมื่อครู่ดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อของคนปลายสายที่โชว์อยู่หน้าจอก็เรียกรอยยิ้มจากหน้านวล ในหัวใจเต้นแรงรัวเร็วจนแทบทะลุออกมาจากทรวงแปลก...ทำไมเธอถึงได้รู้ดีใจจนเนื้อเต้นแบบนี้ด้วย ในอกก็อุ่นวาบและมีความสุขเหมือนครั้งแรกที่ได้รู้จักกับคำว่ารักเลย ไม่...เธอรู้สึกแบบนี้ไม่ได้นะ ศีรษะทุยสะบัดส่ายไล่ความคิดแปลกๆ ในสมองออกไป ปล่