บททั้งหมดของ มนตร์เสน่หาอสูร: บทที่ 51 - บทที่ 60

คิ้วเข้มเลิกสูง สอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพ่งมองผู้หญิงซึ่งไซม่อนหวงแหนมากเสียเหลือเกิน เพียงแค่เห็นเขาเท่านั้นไอ้ตัวร้ายก็รีบคว้าแขนยายตัวเล็กเหมือนตุ๊กตาไปยืนข้างๆ แล้วสอดแขนแข็งแกร่งรัดรอบเอว แหม...น่ากลัวถ้าหากจับแรงไปสักหน่อยจะหักเป็นสองท่อน รอยยิ้มหยามหยันผุดขึ้นบนวงหน้า หน้าตาก็สวยดีหรอก แต่ก็ไม่ถูกใจเขา ว่าแต่งานนี้...นัยน์ตาเจ้าเล่ห์กลอกกลิ้งไปมา นิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ปลายคางสากระคาย ก่อนรอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมหนึ่งของปาก ‘ลีน่าจะรู้ไหมนะ คนที่เธอแอบชอบมาทำหวานกับสาวคนอื่น เรื่องอย่างนี้มันต้องขยาย’“ไงไซม่อน มาทำหวานกับแม่ตุ๊กตานี่ ไม่กลัวว่าที่คู่หมั้นแสนสวยจะโกรธเอาหรือไง” เอ่ยถามอย่างครึกครื้นคำพูดชายตรงหน้าเป็นดั่งเหล็กแหลมถูกเผาไฟจนแดงปลั่งปักลงกึ่งกลางกลางใจ อับอายขายหน้าก่อนความโมโหจะตามมาเมื่อรู้ว่าตัวเองโง่เง่าเต่าตุ่นถูกผู้ชายหลอก! งามหน้าดีไหมที่ยอมให้อีกฝ่ายจับต้องเนื้อตัวเห็นเป็นของเล่นแล่นพล่านในเรือนกายที่สั่นเทิ้มใบหน้านวลนุ่มร้อนผ่าวและแดงยิ่งกว่ากุ้งถูกต้มสุก ปากอวบอิ่มสั่นระริกจนต้องขบเม้มเอาไว้ ประกายในดวงตาเจิดจรัสด้วยเปลวเพลิงพร้อมเผาให้ทุกสิ่งมอ

3ปึก!! เหมือนถูกลูกศรร้อนๆ ปักกลางหัวใจซึ่งกำลังเต้นอยู่ มธุรสรีบเมินหน้าเห่อแดงหนี เพราะกลัวอีกฝ่ายจะมองเห็นความจริง ซึ่งเธอยังไม่อยากยอมรับและต้องรีบซุกซ่อนเอาไว้ให้ลึกสุดซอกของหัวใจ ด้วยไม่อยากต้องเจอกับความผิดหวังและเจ็บปวด“เปล่า....” ตอบกลับเสียงสูงลิ่ว ส่ายศีรษะอย่างแรง “เปล่าสักหน่อย ฉันเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรทำอย่างที่คุณว่า แค่ฉันไม่ชอบใจที่ต้องกลายเป็นมือที่สามแทรกระหว่างคุณกับผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นเอง” ไหล่กว้างเลิกขึ้นสูง ทำราวกับว่าไม่แคร์ แต่ในหัวใจกลับอยากฟังคำปฏิเสธจากไซม่อน สิ่งที่ได้ยินนั้นผิด“อย่าไปเชื่อคำเจ้าซาโวเลยเลย ฉันยังไม่มีใคร honey ก็ไม่ได้เป็นมือที่สามด้วย” รั้งปลายคางมธุรสให้แหงนขึ้น ใบหน้าคมสันได้รูปแย้มยิ้มพร่างพราว ท่าทางงอนนิดๆ กระเง้ากระงอดหน่อยๆ ทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจใน มธุรสเริ่มมีใจให้ตึก...ตึก...ดีใจจนเนื้อเต้น จนอยากยิ้มหวานๆ และกว้างๆ ทั้งปากและนัยน์ตา ดีว่าระงับเอาไว้ได้ทันทีเสียก่อน ไม่งั้นถูกอีตาบ้านี่เอาไปล้อเล่นแน่เลย “เรื่องของคุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนี่น่า” ปกปิดความจริงในหัวใจ และรีบเบือนหน้าหนีสายตาคมเข้มมองเหมือนต้องการหาความจริงแ

“ฉันเจ็บนะ honey เดี๋ยวเธอถูกเอาคืนจนตัวอ่อนไม่รู้ด้วยนะ”“ก็ลองดูสิ คราวนี้ฉันโกรธไม่พูดกับคุณจริงๆ ด้วย” ในเมื่อเล่นไม้แข็งไปอีกฝ่ายก็เอาคืนได้ เล่นไม้อ่อนก็แค่นั้น สุดท้ายอีกฝ่ายก็ยังเอาแต่ใจตัวเองอยู่ดี งั้นก็ลองเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาดูละกัน ใช้ทำอะไรได้บ้าง แต่ทำไมมันถึงไม่ยอมไหลหว่า? บ้าชะมัน ตอนไม่ต้องการนะไหลได้ไหลดี พอต้องการแล้วกลับไม่มีมา“โกรธจริงๆ หรือ honey”“จริง” เชิดหน้าขึ้นสูงเสหันหน้ามองไปทางอื่น แต่แอบเหลือบสายตามองไซม่อนที่ทำหน้าคว่ำ ตาละห้อยแล้วยังกะพริบปริบๆ ยังกับมีอะไรเข้าตาเสียอีก จนเธอหรืออดไม่ได้หัวเราะคิกออกไป“แน่ะ...หลอกกันนี่น่า”“ไม่ได้หลอก แค่อดขำไม่ได้ที่คุณทำหน้าเหมือนเด็กปัญญาอ่อน ตัวโตยังกะตึก แต่ดันทำนิสัยเหมือนเด็กๆ เสียได้” ศีรษะทุยส่ายไปมาอย่างระอิดระอาใจ ตีมือแกร่งเบาๆ “ช่วยอยู่เฉยๆ หน่อยได้ไหมคุณไซม่อน”ศีรษะทุยส่ายเล็กน้อย “honey หอมและนุ่มไปทั้งตัวเลย จะให้ฉันปล่อยตัวได้ยังไงกัน” จมูกโด่งได้รูปป่ายปัดไปบนพวงแก้มนุ่มทั้งสองฝั่ง กระชับร่างอรชรแนบชิดจนแทบไม่มีที่ว่าง “แล้วฉันก็คิดว่า...กอดกันอย่างนี้ จูบกันบ้างจนกว่าจะถึงเรือน่าจะดีกว่า”“คุณทำอ

“ฉันเพิ่งเห็นเจ้าไซม่อนเดินผ่านไปพร้อมกับ...” ซาโวหัวเราะกลั้วในลำคอ ดวงตาเป็นประกายวาววับ ขยับมือใหญ่มาวางบนหลังคารถเคาะเบาๆ ไม่ต้องเอ่ยว่าเป็นใครนิโกลิน่าก็คงพอเดาออกในทรวงไหววูบด้วยความรู้สึกบางอย่าง ทำให้นิโกลิน่าเผลอหลุดปากออกไป “กับใคร อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ มัวอมพะนำอ้ำอึ้งอยู่ได้” ในภวังค์ความคิด...หวนไปหาผู้หญิงคนที่เธอเองได้เห็นและรู้ว่าไซม่อนกำลังตามตื๊ออยู่“แหม...จะไม่ถามฉันสักคำหรือจ๊ะลีน่า สบายดีไหม ทานอะไรหรือยัง คนเขาหรืออุตส่าห์คิดถึง อย่างนี้ฉันก็เสียใจแย่สิ” ซาโวกลับถามไปอีกทาง“ซาโว!” คนที่กำลังหงุดหงิดด้วยเธอกำลังจะไปหาไซม่อนอยู่ แต่กลัวไม่เจอคนที่ใจพึงปรารถนาและอาจต้องเจอกับพ่อตัวร้าย...มิโอเดรก พ่อคู่กัดคู่แค้นที่พักนี้ชอบมาวนเวียนวิ่งเล่นในหัวใจให้เต้นไม่เป็นจังหวะบ่อยๆ “ถ้าไม่พูดฉันวางสายแล้วน่ะ” ตวาดแว้ดอย่างหงุดหงิด เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของซาโวและลูกน้องดังเล็ดลอดมา“โธ่...คนสวยใจร้ายจริงๆ คนเขาอุตส่าห์นำข่าวมาบอก จะพูดหวานๆ ให้ชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ จ้า...จ้า บอกแล้วจ้า” รีบเอ่ยเมื่อได้ยินเสียงขลุกขลักๆ ดังจากปลายสาย “ฉันแค่ถาม เธอไปอยู่ไหนมา ถึงได้ปล่อยให

อ่า...สงสัยมุกนี้เธอใช้บ่อยแล้ว มิโอเดรกถึงได้จับทางถูก ว้า...เสียดายจัง แต่จะให้คิดมุกใหม่ตอนนี้ก็คิดไม่ออกเสียด้วยสิ สงสัยต้องยอมๆ ไปก่อน ฟันขาวสะอาดขบกัดกลีบปากนุ่มข้างหนึ่ง ตากลมโตหลุกหลิกกลิ้งกลอกไปมาซ้ายทีขวาที พร้อมกับลมหายใจเป่าพ่นออกทางจมูกแรงๆ“เอาน่า เชื่อใจกันหน่อย บอกแล้วคราวนี้จะไม่หนี ฉันเหนื่อยจนไม่มีแรงหนีนายแล้วจริงๆ” นิโกลิน่าเอ่ยบอกเสียงอ่อย เพราะภายในร้านเย็นสบายทำให้สมองเริ่มโปร่งโล่ง มุมปากเล็กหยัดยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตเป็นประกายเจิดจรัส “แต่ทำอย่างอื่นได้ใช่ไหม โดยนายไม่เอาคืนด้วย” เอ่ยปะเหลาะเสียงหวานคิ้วหนาเลิกขึ้นสูง รอยยิ้มและคำพูดของนิโกลิน่าฟังดูแปลกๆ แต่ยังไม่ทันได้ตกลงอะไร มือเล็กก็ยกขึ้นโบกสะบัดเรียกพนักงานที่ยืนรีๆ รอๆ ให้เข้ามารับออเดอร์ น้ำเสียงนุ่มแผ่วพลิ้วสั่งกาแฟที่ทำให้เขาแปลกใจ ด้วยเธอสั่ง...espresso ซึ่งเป็นกาแฟที่เขาชอบ แล้วยังมีชาและขนมอีกหลายชิ้น สั่งเสร็จก็ตวัดใบหน้ายิ้มหวานจนหัวใจเขาถึงกับเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว“นายเลี้ยง...ตกลงไหม”แม้กระทั่งเสียงถาม ก็ยังหวานแผ่วพลิ้วจนเขานึกถึงนกไนติงเกล เผลอพยักหน้ารับไปอย่างไม่อิดออด “อือ.