มนตร์เสน่หาอสูร のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

“ตะ...แต่อะไร” ถามเสียงสั่น ทั้งความหวังและความกลัวจนหัวใจเกือบจะหยุดเต้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แล้ว อีตาบ้าสกังค์มิโอเดรกยังจะพูดเสียงแข็งอยู่ได้ อยากเห็นเธอกลัวจนฉี่ราด เป็นลมก่อนหรือไง ถึงจะพูดดีๆ ด้วยนะ“นายคงไม่ฆ่าฉันทิ้ง หมกไว้แถวๆ นี้ใช่ไหม” กวาดสายตามองไปรอบๆ ตรงที่เธอมาล้มอยู่ เป็นตรอกซอยเล็กๆ ที่ดันมีหลุมอันเป็นเหตุทำให้เธอล้ม จนเจ็บตัวและถูกจับได้“แล้วมันน่าฆ่าทิ้งไหมล่ะ”“ไม่!” รีบตอบอย่างฉับพลัน “ฉันทั้งสวยและน่ารัก นาย...เอ่อ...พี่เดรก” เพราะต้องง้ออีกฝ่าย เลยต้องพูดหวานๆ เอาไว้ก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวอีตาสกังค์ตัวเหม็นแถมยังใจร้ายอีก จับหักคอหมกไว้แถวๆ นี้ ใครจะช่วยเธอได้ล่ะ“พี่เดรกคงไม่ทำอย่างนั้นกับฉันจริงๆ ใช่ไหม...คะ”“ทำแน่ลีน่า แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เอาไว้ให้เธอหายก่อน รับรองฉันเอาคืนชนิดร้องไม่ออกแน่นอน” ตอกย้ำน้ำเสียงเข้มดุ ก่อนสอดแขนอุ้มร่างเพรียวบางขึ้นจากพื้น พาไปยังรถของตัวเองคำตอบที่ได้รับทำเอานิโกลิน่าแทบร้องไห้ แต่ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก จำต้องยอมอีกฝ่ายไปก่อน “พี่เดรกจะพาลีน่าไปไหน” เอ่ยถามพร้อมรอฟังคำตอบจากปากหนา ทว่า...ไม่มีคำตอบจากมิโอเดรก ยิ่งทำให้เธอเกิดอาก

อย่างแรกที่รับรู้คือรสชาติความหวานของปากนุ่ม ที่ตามมาคือความกระหายที่มาพร้อมความแปลกใจ...แปลกที่มธุรสไม่ต่อต้านขัดขืนแล้วยังให้ความร่วมมือเสียอีก จนเขาร่ำๆ อยากช้อนกายนุ่มๆ ไปวางบนเตียงแล้วก็...ไซม่อนขบกัดกลีบปากอิ่มบนสลับล่าง เรียวลิ้นสากระคายตวัดไล้ล้วงล้ำเข้าไปในโพรงปากนุ่ม กวาดไล้ซอกซอนดื่มด่ำกับความหวาน ดูดซับเลาะเล็มอย่างอ่อนโยน พลางกระหวัดกวัดเกี่ยวกลับเรียวลิ้นเล็กที่ไม่แน่ใจว่าควรถอยหนีหรือตอบรับดี แต่สุดท้ายแล้วเมื่ออารมณ์ปรารถนาพัดพาไปมธุรสก็เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายตอบสนองมือเล็กลูบไล้ปลายนิ้วสะกิดกระดุมเสื้อจนหลุดออกจากรังดุมทีละเม็ดจนได้สัมผัสกับอกกว้างเต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อบึกบึนล่ำอย่างที่เรียกว่าซิกแพ็กอย่างถนัดถนี่ ก่อนเคลื่อนขึ้นไปโอบรัดรอบลำคอแข็งแกร่ง ปลายนิ้วซอกซอนพัวพันกับเส้นผมหนานุ่ม ลิ้นเล็กตวัดพลิกพลิ้วเกี่ยวกระหวัด พร้อมบดเบียดเรือนกายอุ่นนุ่มแนบชิดกายแกร่ง จนไซม่อนร้อนรุ่มด้วยความต้องการที่ไหลพล่านไปทั่วกายา แต่จำต้องหยุดเพียงแค่นี้ ด้วยตอนที่เขาอยู่ในห้องทำงาน เผอิญคิดบางสิ่งบางอย่างซึ่งมาพร้อมกับผลประโยชน์กับความสุขของเขาและทุกๆ คนได้“ถ้ารู้ว่าการลงไปช้

“พี่เดรก” นิโกลิน่าร้องเรียกคนที่ยืนใกล้ๆ หัวใจเหมือนถูกบีบคั้นด้วยความกลัวที่อัดแน่น เพราะเป็นห่วงคนใกล้ตัวจะได้รับอันตราย มือเล็กเย็นเฉียบยกขึ้นจับแขนแกร่งอย่างไม่รู้ตัว “ขึ้นรถดีกว่าไหมคะ อย่าเอาตัวไปแลกกับอันธพาลพวกนี้เลยค่ะ ได้ไม่คุ้มเสีย”“แหม...พูออย่างนั้นก็ไม่สวยนะจ๊ะลีน่า” ก็รู้อยู่ ไซม่อนไม่คิดปล่อยแม่ตุ๊กตาสาวให้หลุดมือไปได้ ก็น่ารักใช่หยอกนี่น่า แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิด ตัวเองไม่ต้องการ ทำไมถึงต้องส่งคนอื่นมาแทรกกลางระหว่างเขากับนิโกลิน่าด้วย มิหนำซ้ำไอ้เจ้านั่นดันเป็น...มิโอเดรก! ไอ้ศัตรูคู่แค้นลำดับที่สอง“ไปไงมาไงถึงมาอยู่กับไอ้เจ้านี่ได้ละลีน่า”ยิ้มใส่ตากลมโตของคนที่เขาต้องพยายามทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าเพราะไซม่อนไม่ต้องการ คนเราต่อให้รักสุดใจขาดดิ้น แต่จะทนได้สักกี่น้ำกัน เมื่อถูกผู้ชายที่รักผลักไสไปให้เพื่อน ไม่อายหรือที่วิ่งไล่วิ่งตามอีกคน แต่กลับต้องมาทนรองรับอารมณ์ของอีกคนที่ยังไงก็แค่อยากมีอะไรด้วย แล้วพอได้เจอหญิงที่พึงพอใจเมื่อไหร่ก็ทิ้งคนตรงหน้าอย่างไม่แยแส“อ้าว...ตายจริง ฉันลืมอะไรไปใช่ไหม ลืมไปจริงๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจที่ไซม่อนไม่เอา แล้วยังเตะ

“ไม่จำเป็น” มิโอเดรกเอ่ยอย่างไม่มีเยื่อใย หักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปจอดในบ้านหลังใหญ่ “เธอเองก็เจ็บอยู่ ไปพักผ่อนเถอะ” เอ่ยปากทั้งที่รถยังจอดไม่สนิทด้วยซ้ำ กรามหนาขบกัดฟันจนแน่น ประกายในดวงตาวาววับแข็งกร้าวลุกโชนด้วยเพลิงไฟ เจ็บตัวแค่นี้ไม่ระคายผิวเขาหรอก แต่เจ็บใจที่ถูกหยามหน้ามากกว่า ยังไงต้องเอาคืนให้อีกฝ่ายเข็ดหลาบ จะได้ไม่กล้ามาทำร้ายเขาหรือคนอื่นอีก“แต่ว่า...” แม้หน้าชาทว่านิโกลิน่าก็ยังอิดออดรีรอไม่ทำตามคำสั่งด้วยความเป็นห่วงเป็นใยคนตัวใหญ่“เจ็บเท้าใช่ไหม ไม่เป็นไรเดี๋ยวอุ้มเข้าไปส่งในบ้าน” ตีความหมายไปอีกทาง เปิดประตูเดินไปช้อนร่างนุ่มนิ่มแต่หญิงสาวกลับเบี่ยงหนีและก้าวลงมาเอง แต่เพียงแค่เท้าแตะกับพื้นเท่านั้น ร่างอรชรก็ทรุดลงกองเพราะเจ็บที่ข้อเท้า“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้” บอกเสียงแข็ง ปัดมือแกร่งและพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนด้วยขาอันสั่นเทา ทีเขายังไม่รับความหวังดีของเธอเลย แล้วเธอจะไปสนใจเขาทำไมกันล่ะนิโกลิน่าไม่ถามตัวเองว่าทำไมถึงได้เกิดความรู้สึกงอนอีกฝ่ายจนน้ำตาแทบไหลออกมาจากสองตา ใบหน้านวลแหงนขึ้นเล็กน้อยข่มกลั้นน้ำตาให้ไหลย้อนกลับไปทางเก่า “ไม่ต้องมาทำเป็นเรื่องมากได้ไ

“แกทำตามฉันบอกแล้วกัน ถึงเวลาเมื่อไหร่ เราค่อยจัดการเก็บพวกผีเร่ร่อนลงหม้อแล้วฝังดินกลบซะ ส่วนพวกหมาที่ตามไล่หลังก็เอาใส่กรงให้หมด” ถ้าจับสุนัขที่ลอบกัดได้ หลักฐานแน่พอ แม้ใหญ่โตสักเพียงไหน ก็อัปเปหิไปอยู่ในคุกได้เหมือนกัน สังคมนี้คนมีสิทธิ์ยืนอยู่ได้ต้องเป็นคนดีเท่านั้น!“อือ...” ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมบอก ต่อให้คาดคั้นจนปากฉีกถึงใบหูก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดีนั่นแหละ เอาเป็นว่าเขาทำตามคำแนะนำของอีกฝ่ายดีกว่า ไปเที่ยวกับสาวให้สนุก...แล้วจะไปที่ไหนดี หรือว่าเก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านให้สาวเจ้าคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ...อย่างนี้ท่าจะดีกว่าเป็นไหนๆมิโอเดรกวางโทรศัพท์ลงใบหน้าเปื้อนยิ้มกับความคิดในสมองไซม่อนเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า มองน้ำทะเลสีน้ำเงินเข้าสาดซัดเข้าหาฝั่งอยู่เป็นครู่ ก่อนละสายตาไปหาคนบนเตียงนอนซึ่งตอนนี้พลิกไปพลิกมา มือก็ควานหาร่างของเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มพริ้มเพรา รีบพากายหนาใหญ่เดินไปทอดตัวลง ปลายนิ้วยาวสะกิดไล้ปลายจมูกโด่งได้รูป รอยยิ้มแต้มบนวงหน้าคร้ามแกร่ง มีเจ้าหญิงนิทราอยู่ตรงหน้า เขาควรปลุกด้วย...สินะใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไปได้เพียงแค่เล็กน้อย ไม่ทันได้สัมผัสกับกลีบปากอิ่มก็ต้องหยุดชะงัก จ