มนตร์เสน่หาอสูร のすべてのチャプター: チャプター 81 - チャプター 90

สิ้นเสียงตอบรับ กายาอรชรก็ถูกกอดรัดแนบสนิทชิดจนไม่มีที่ว่าง ปากอิ่มก็ขบเม้มเข้าหากัน เมื่อท่ามกลางความหฤหรรษ์กลับมีความเจ็บเสียดแทรกเข้ามา พร้อมความอึดอัดกับการผสานหลอมรวมสองกายหนึ่งเดียวกัน น้ำตาอุ่นร้อนเอ่อล้นซึมออกมาจากสองตา สองแขนเรียวยาวโอบรัดรอบกายแกร่ง นิ้วยาวเรียวจิกลงบนแผ่นหลังกว้างเต็มๆ แรงจนกายใหญ่ถึงกับสะดุ้งเฮือกเพียงแค่สองกายรวมเป็นหนึ่ง...พระเจ้า...Honey!! ไม่เคยมีใครทำให้เขาทรมานแต่ก็ลิ้มรสสุขเช่นนี้มาก่อนเลย!ไซม่อนขบกัดฟันจนแก้มนูนขึ้นสัน มันเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหงื่อกาฬถึงกับแตกพลั่ก หายใจหอบแรงจนกล้ามเนื้ออกกระเพื่อม “ฉันเจ็บ...คุณไซม่อน” บอกให้อีกฝ่ายรับรู้ อยากให้เขาหยุดเพียงแค่นี้ แต่ใบหน้าคมคร้ามและดวงตาเข้มเปล่งประกายแห่งความเจ็บร้าวที่ส่งมาทำให้เธอพูดไม่ออก เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าเธอหลายเท่านัก! มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าเข้มแผ่วเบาพร้อมส่งยิ้มปลอบโยนไป“ขอบใจ honey” สัมผัสของเธอทำให้เขารู้สึกดีจนแทบลืมความร้าวรวดที่เป็นอยู่ นิ้วยาวไล้ไปบนผิวเนื้อนวลเนียนนุ่มแผ่วเบา “อดทนอีกนิด honey เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วละคนดี” ปลอบประโลมเสียงนุ่มพร่า นิ้วยาวเคลื่อนไปกดซ

“ไม่!!” ปฏิเสธเสียงแข็ง ด้วยกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ “ถ้าพี่ไม่บอกมาก่อน เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงได้เป็นจุดอ่อนของพี่ กะอีแค่ชอบฉันว่าไม่เกี่ยวกันนะ” ไม่ได้จะเล่นแง่เอาแต่ใจ ให้เก็บข้าวของไปกับเขา...อย่างนี้ก็เรียกว่าหนีตามกันไปนะสิ แล้วจะให้เธอตอบคนในบ้านยังไงละ ไหนจะสายตาของคนภายนอกอีกละ แต่ถ้ามีเหตุผลพอ เธอก็จะยอมรับไว้พิจารณาอีกที“ถึงบ้านพี่ก่อนแล้วจะบอก ตอนนี้ไปเก็บข้าวของ...เลือกเอา จะเก็บเองหรือว่าให้พี่เก็บให้” คิดว่าพูดกันดีๆ คงจะไม่ได้เรื่อง ก็นิโกลิน่าดื้อจนเป็นรั้น บอกให้ไปซ้ายจะไปขวา เพราะความคิดนี้ทำให้เขาพลาด...ถ้าอดทนอีกนิด กล่อมหญิงสาวด้วยคำพูดหวานๆ อีกหน่อย นิโกลิน่าก็พร้อมยอมไปง่ายๆ อยู่แล้ว“ไม่...” ผลักกายร่างอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและกระโดดไปยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง มองมิโอเดรกตาไม่กะพริบ ขนาดระวังตัวอยู่แล้วเธอยังพลาดให้เขาจับได้อยู่ตั้งหลายครั้ง คราวนี้คงต้องเรียกได้ว่าระมัดระวังตัวสุดๆ แล้วในจุดนี้ถ้าหากอีกฝ่ายยื่นมือมาเพียงแค่นิด เธอก็สามารถถลาวิ่งขึ้นห้องและล็อกประตูได้ ก่อนถูกจับตัวลากขึ้นรถ เชื่อเถอะ ไอ้เถื่อนปากจัดอย่างมิโอเดรก ต้องเลือกใช้วิธีนั้นแน่น“พี่บ้าไปแล้

เฝ้ารอฟังมิโอเดรกจะพูดอะไรด้วยหัวใจเปี่ยมล้นด้วยความหวัง ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจเต้นตึกตักๆ รัวเร็วอย่างปืนกล แต่กลับต้องเบะหน้ารับ เมื่อเสียงนุ่มทุ้มขาดหายไปอย่างกะทันหัน ทำไมถึงหงุดหงิดขนาดนี้ก็ไม่รู้ เธออยากได้ยินเขาบอกอะไรใช่ไหม บ้าชะมัดไอ้พี่เดรกบ้านี่ ก่อนหน้าพูดจาจ๋อยๆ มาตอนนี้กลับเงียบเป็นเป่าสากเสียได้ ชิ...จมูกโด่งได้รูปยู่ย่น วงหน้านวลผ่องงอง้ำ อยากทุบอกกว้างให้มีเสียงดังปึกด้วยความหงุดหงิดเออ...แล้วทำไมต้องอยากรู้ด้วยล่ะ เขาพูดเรื่องอะไรก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเลยนี่น่า...แน่ใจหรือว่าไม่เกี่ยว อยากได้ยินเขาบอกความรู้สึกไม่ใช่หรือ...บอกว่าเธอเป็นคนพิเศษของเขาไม่ใช่หรือไง เสียงเล็กๆ ในหัวใจต่อเถียงกันเองพวงแก้มนุ่มป่องออกเล็กน้อย ด้วยความคิดแตกแยกออกเป็นสองฝักสองฝ่าย รู้แล้วได้อะไร ไม่รู้แล้วจะได้อะไร ทว่าสุดท้าย ความอยากรู้ก็เป็นฝ่ายชนะเสียด้วยสิ...เธออยากรู้จริงๆ นี่ว่าตาหื่นจอมเจ้าเล่ห์นี่จะพูดอะไร ประกายนัยน์ดวงตาเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมาแวบหนึ่ง“พี่เดรกจ๋า...พี่จะพูดอะไรหรือจ๊ะ” แหวะ...นี่ฉันพูดไปได้ยังไงนะ เลี่ยนชะมัด แต่นะ...ก็อยากรู้จนทนเก็บเอาไว้ไม่ได้นี่น่า“เ

“แหวนหมั้น...ตีตราจองลีน่าไว้ก่อน เดี๋ยวใครไม่รู้แหย็มเข้ามา ไม่อยากมีเรื่องชกต่อยกับใคร ทำให้หน้าตาไม่หล่อมีแผล เดี๋ยวลีน่าเปลี่ยนใจ”เหวอ...อ้าปากกว้าง ใบ้กิน! นิโกลิน่าได้ก้มลงแหวนเพชรน้ำงามกล่องสลับแหงนขึ้นมองหน้ามิโอเดรกที่เปื้อนยิ้มหวานนุ่มจนหัวใจสาวถึงกับเต้นรัวเร็วราวกับรัวกลอง อบอุ่นและเป็นสุขจนไม่รู้ว่าจะเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไรดี คงมีแต่รอยยิ้มแย้มเยือนวงหน้าเท่านั้น นิ้วเรียวยาวถึงกับสั่น เมื่อแหวนวงเล็กขยับเคลื่อนจากกล่องย้ายมาอยู่บนนิ้ว“หมายความว่า...พี่เดรก” ตื้อและปลื้มเปรมจนพูดอะไรไม่ถูก ในดวงตากลมโตมีคำถาม มั่นใจแล้วหรือที่เลือกเธอ...คนเอาแต่ใจ ปากร้ายปากจัด ชอบชวนทะเลาะ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดูแล้วไม่น่ารักเอาเสียเลย อีกอย่างที่อยากรู้...เขารักเธอไหม ความรู้สึกที่มีคืออะไร ยังเป็นคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจ นิ้วยาวทาบบนกลีบปากนุ่มเผยแย้มอ้าห้ามไม่ให้พูด ก่อนเคลื่อนไปรั้งปลายคางมนให้แหงนขึ้น ลากไล้กลีบปากอวบอิ่มแผ่วเบา โน้มใบหน้าลงไปอย่างช้าๆ“อย่าโกรธนะ ถ้าจะบอกว่า...ยังไม่ถึงกับรักเต็มหัวใจ แต่ก็รักและชอบที่ไม่ยอมให้ลากขึ้นเตียงง่ายๆ ชอบเวลาวีน ทั้งหน้าและปากแ

“อยากพักจริงๆ หรือ honey” เอ่ยถามเสียงเว้าวอนระคนเปี่ยมล้นด้วยความสงสารเอ่อล้นท่วมท้นใจ ใบหน้านวลผ่องแดงปลั่งชื้นไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ กลีบปากอวบอิ่มเห่อบวมแดงช้ำ แม้เหนื่อยแต่เขากลับเห็นถึงความสุขฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่สวย จนมิอาจหักห้ามใจตัวเองหยุดฝากฝังหยั่งรากรักในกายสาวไม่ได้“ขอฉันรักเธออีกครั้งนะ honey” ใช่ว่าเขาไม่อยากให้มธุรสได้พัก แต่การรีดเอาเรี่ยวแรงที่หญิงสาวมีออกไป ทำให้เธอนอนหลับอย่างเป็นสุขบนเตียง มีคนที่เขาไว้ใจแอบหลบซ่อนตัวคุ้มครองความปลอดภัยให้ ในขณะที่เขาไปควบคุมดูแลเรื่องแผนจัดการเจ้าตัวร้าย ไม่กล้ามาก่อกวนได้อีกต่อไปก็สำคัญ “นะ honey my darling”“จริงๆ นะคะ” แม้ความสุขอาบล้น แม้ใจปรารถนาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง ให้คอยคุ้มภัยและให้ความสุขล้ำลึก แต่ร่างกายทนไม่ไหว ประท้วงขอการพักผ่อนต่างหากล่ะ“จริงที่สุดเลย honey” ตอบรับเสียงนุ่มทุ้ม จับสองแขนเล็กเรียวยกขึ้นโอบรอบกายแข็งแกร่ง “เป็นเพราะ honey ดูดเอาเรี่ยวแรงฉันไปหมดเลย” ลากไล้ฝ่ามือร้อนผ่าวไปบนผิวกายเนียนนุ่ม สอดรั้งกายอรชรจนลอยขึ้นจากเตียงในสภาพที่มธุรสได้แต่อ้าปากค้าด้วยสยิวซ่านรัญจวนใจแล่นพล่านไปทั่วทุกรูขุมขนการข