บททั้งหมดของ ว่าจ้างรัก เศรษฐีพันล้าน: บทที่ 21 - บทที่ 30

ปู่ของคริสเตียนเป็นไปอย่างที่ฉันจินตนาการไว้ทุกประการ สูง น่าเกรงขาม เส้นผมสีเงินถูกตัดแต่งอย่างประณีต และแววตาคมกริบที่เหมือนมองทะลุทุกหน้ากากได้หมด โจเซฟ เคนซิงตันมีรัศมีแบบนั้น แบบที่ไม่ต้องเปล่งเสียงดังแต่คนทั้งห้องก็จะเงียบลงทันทีเมื่อเราก้าวเข้าไปใกล้ ฉันสังเกตเห็นแขกหลายคนขยับตัวหลบเล็กน้อย ราวกับหลีกทางให้กับพลังแห่งธรรมชาติ เขาถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มนักธุรกิจเล็กๆ แต่ทันทีที่เขาเห็นคริสเตียน เขาก็ไล่พวกเขาออกไปด้วยท่าทางง่าย ๆ“คุณปู่ครับ นี่โซอี้ เบนเน็ตต์ คู่หมั้นของผม” คริสเตียนแนะนำด้วยน้ำเสียงสงบ แม้ว่าฉันจะจับได้ถึงความตึงเครียดเล็กน้อยที่ไหล่ของเขา“ในที่สุดเราก็ได้พบกัน คุณเบนเน็ตต์” โจเซฟพูด พลางยื่นมือมาให้จับ สำเนียงวาเลนเทียของเขานุ่มแต่ฟังออกชัดเจน“ยินดีที่ได้พบท่านค่ะ คุณเคนซิงตัน” ฉันตอบ มือของฉันสั่นน้อย ๆ ตอนที่จับมือเขาดวงตาของเขาเป็นสีฟ้าจัดที่โดดเด่น เขาจ้องมองฉันอย่างไม่เร่งรีบ ราวกับกำลังประเมินทุกรายละเอียด ฉันมีความรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกำลังถูกเอ็กซเรย์“คริสเตียนพูดถึงเธอไว้มากนะ” เขาว่า แม้ฉันจะไม่เชื่อเลยสักนิด “เธอขายชุดเจ้าสาวใช่ไหม?”“ค่ะท่า

ฟรานเชสก้า มอนต์โกเมอรี่ ชื่อที่คริสเตียนเคยเอ่ยถึงในคืนท่ามกลางพายุนั่น เหมือนแผลเป็นที่ยังเจ็บทุกครั้งเมื่อถูกแตะต้อง ผู้หญิงที่เคยทรยศเขาในแบบที่เลวร้ายที่สุด และตอนนี้เธอก็อยู่ตรงนี้ ยื่นมือมาทางฉัน รอยยิ้มที่คำนวณมาแล้วปรากฏบนริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบของเธอ“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ฉันตอบ พลางบีบมือเธอแน่นกว่าที่ตั้งใจ “ฉันโซอี้ เบนเน็ตต์”“โซอี้” เธอทวนชื่อ เหมือนกำลังลิ้มรสคำ พิจารณามัน “เป็นชื่อที่… แปลกดี คริสเตียนนี่ชอบอะไรที่ไม่เหมือนใครเสมอเลย”สำเนียงวาเลนเทียของเธอทำให้ถ้อยคำฟังไพเราะที่ขัดแย้งกับความเฉียบคมที่ซ่อนอยู่ภายใต้คำพูดเหล่านั้น ข้างกายฉัน คริสเตียนแข็งทื่อราวกับรูปปั้น ดูแทบไม่เหมือนชายคนเดียวกับที่เพิ่งจูบฉันเมื่อไม่กี่นาทีก่อน“แล้วคุณสองคนเจอกันได้ยังไงคะ?” ฟรานเชสก้าถาม ดวงตาสีเข้มของเธอสำรวจทุกตารางนิ้วบนใบหน้าของฉัน “คริสเตียนไม่ค่อยไปงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับธุรกิจ หรือเขาเปลี่ยนไปแล้ว?”“เพื่อนของเพื่อนค่ะ” ฉันตอบโดยอัตโนมัติ ตามเรื่องที่เราตกลงกันไว้ “เราเจอกันสองสามครั้งก่อนจะมีบางอย่าง…เกิดขึ้น”“น่าสนใจแฮะ” เธอยิ้ม แม้ดวงตาจะไม่ได้ยิ้มตาม “แล้วคุณขายชุ

คำพูดของอเล็กซ์ยังค้างอยู่ในอากาศ หนักอึ้งไปด้วยนัยยะที่แฝงอยู่ ร่างกายของฉันตอบสนองอย่างขัดแย้งกัน อาการสั่นสะท้านต่อความทรงจำที่ทรยศหัวใจซึ่งฉันยังไม่อาจลืมเลือนไปได้หมดสิ้นก่อนที่ฉันจะเอ่ยตอบ เสียงเย็นชาและมีอำนวจควบคุมก็แทรกเข้ามาในจังหวะนั้น“ผมมาขัดจังหวะรึเปล่า?”คริสเตียนยืนอยู่ที่ฐานบันได มองมาทางเราด้วยสีหน้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาของเขาที่ปกติมักจะอบอุ่นเมื่อสบตาฉัน ตอนนี้แข็งกร้าวราวกับหิน กรามของเขาเกร็งแน่น ท่าทางตึงเครียดอเล็กซ์ยิ้ม ก้าวถอยหลังไปแต่ไม่แสดงอาการกระดากอายแม้แต่น้อย“แค่รำลึกความหลังกับคู่หมั้นของคุณนิดหน่อยเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองอย่างจงใจ “ผมกับโซอี้มี… อดีตร่วมกันมากมายน่ะครับ”คริสเตียนก้าวเข้ามาสร้างระยะห่างระหว่างเราอย่างมีจังหวะ วางตัวเองไว้ข้างฉัน แขนของเขาสอดรอบเอวฉันในท่าทางเป็นเจ้าของ ปลายนิ้วกดเบา ๆ ลงบนเนื้อผ้าบางเบาของชุดฉัน“อดีต ใช่เลยล่ะ” คริสเตียนตอบ เสียงของเขาเย็นจัด “บางสิ่งที่ควรอยู่แค่ในอดีต”เขามองฉันอย่างแรงกล้าแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสบตาอเล็กซ์อีกครั้ง“แขกเริ่มเข้าห้องอาหารกันแล้ว ผมขอแนะนำให้คุณไปร่วมกับ

ฉันมองตัวเองในกระจกในขณะที่กำลังทาลิปสติกเสร็จพอดี ชุดที่ฉันเลือกสำหรับงานนี้เป็นสีน้ำเงินเข้ม ตัดเย็บราวกับว่าถูกวัดมาพอดีตัวฉัน ผ้าไหมที่พลิ้วไหวเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลทุกย่างก้าว สร้างภาพลักษณ์ที่ดูประณีตซึ่งตัดกับความเรียบง่ายของการออกแบบ เช่นเดียวกับของขวัญอื่น ๆ ของคริสเตียน มันสง่างามโดยไม่ฉูดฉาด ดูดีมีรสนิยมโดยไม่มีความเกินเลยคริสเตียนลงไปตรวจความเรียบร้อยขั้นสุดท้ายก่อนแล้ว ทิ้งให้ฉันอยู่กับความคิดที่ว้าวุ่นของตัวเอง ทิ้งฉันไว้กับความคิดที่ไม่สงบ การสนทนาจากคืนก่อนยังคงก้องอยู่ในหัวของฉัน เขาที่ยอมรับว่ายังรู้สึกบางอย่างกับฟรานเชสก้า ฉันที่เปิดเผยความฝันที่ฝังลึกมานานในด้านการประชาสัมพันธ์ คนสองคนที่แตกสลายแสร้งทำเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบ ความย้อนแย้งนี้ยังอยู่กับตัวฉันเมื่อฉันเดินลงไปถึงไร่องุ่นที่จัดงาน ฉันก็แทบจำสถานที่ไม่ได้ ความสง่างามแบบชนบทของโรงบ่มไวน์ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นปรากฏการณ์ที่มีสีสัน ซึ่งดูเหมือนถูกดึงออกมาจากงานแสดงของตกแต่งโซเชียลมีเดียเลยทีเดียว ซุ้มลูกโป่งโทนสีพาสเทล หมอนอิงขนาดใหญ่วางกระจัดกระจายอย่างมีกลยุทธ์ ไฟระยิบระยับห้อยลงมาจากโครงโลหะ แม้แต่ชิงช้า

ฉันวิ่ง โดยไร้ทิศทาง ปราศจากจุดหมาย แค่หนีไปให้ไกล แค่หนีจากภาพนั้น หนีจากเขาภาพของคริสเตียนกับฟรานเชสก้าที่อยู่ใกล้กันจนเกือบจะจูบกันเผาไหม้อยู่ในใจฉันเหมือนรอยตราประทับร้อน ๆ “ไม่ต้องห่วง มันจบแล้ว” เขาพูดก่อนจะเดินออกไป ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไรฉันไม่ควรจะรู้สึกอะไร นี่เป็นแค่ข้อตกลง ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น คริสเตียน เคนซิงตันไม่ได้มีภาระผูกพันเรื่องความซื่อสัตย์หรือความจงรักภักดีกับฉัน นอกเหนือจากที่ตกลงกันไว้ แล้วทำไมหน้าอกฉันถึงเจ็บเหมือนโดนต่อย ทำไมภาพถึงพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลเท้าของฉันพาฉันผ่านสวน แล้วเข้าสู่ไร่องุ่น แสงจันทร์ส่องทางระหว่างแถวองุ่น ชุดสีน้ำเงินที่ดูสมบูรณ์แบบเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตอนนี้พันขาฉันไว้ ทำให้หนีได้ช้าลง แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะไปไหน ไม่มีทางหนีจากตัวเองได้ จากความรู้สึกทรยศที่กำลังฉีกหัวใจฉันในที่สุดฉันก็หยุด ฉันหายใจหอบอยู่ที่จุดชมวิวเล็ก ๆ บนยอดเขา จากตรงนั้น ฉันเห็นคฤหาสน์ที่สว่างไสว งานอีเวนต์ของอินฟลูเอนเซอร์ยังคงคึกคักอยู่เบื้องล่าง ร่างเล็ก ๆ เคลื่อนไหวเหมือนมดหลากสี เป็นไปได้อย่างไรที่บางสิ่งจะดูห่างไก