All Chapters of อย่ารักคุณเคน (Mpreg): Chapter 21 - Chapter 30

“คุณเคน!!”“จะสองทุ่มแล้วพลับ พักบ้างเถอะ ไม่ทำงานสักวันไม่ตายหรอก อย่างเธอเนี่ยจะตายเพราะทำงานมากเกินไป”“ถ้าพลับรวยแบบคุณ พลับก็อยากนั่งกินนอนกิน เป็นเจ้านายคอยสั่งคนอื่นดูบ้างเหมือนกัน แต่เพราะพลับไม่รวยไงครับถึงต้องขยันทำงานหาเงิน”“หึ” คนฟังแค่นขำให้ลำคอหนึ่งคำ คีบบุหรี่ขึ้นมาดูดจนเต็มปอด ก่อนจะปล่อยควันออกมาอีกครั้ง “ก็รู้นี่ว่าฉันรวย”“แล้วยังไงครับ เงินของคุณไม่ใช่ของพลับสักหน่อย”“ก็ถ้าเธอเป็นเด็กดี เชื่อฟังฉันมากกว่านี้ เงินของฉันอาจจะเป็นของเธอก็ได้”“เดี๋ยวนี้พูดเก่งจังเลยนะครับ” ปกติพูดอะไรแบบนี้กับเขาที่ไหน“คงอยู่กับเธอมากเกินไป”“คุณจะบอกว่าพลับพูดมากเหรอ”“ไม่รู้ตัวหรือไง?”คิ้วสวยขมวดมุ่นจนแทบจะเป็นปม ใบหน้างอง้ำ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครั้นถูกกล่าวหากันซึ่ง ๆ หน้า เขาไม่ได้พูดมากขนาดนั้นสักหน่อยเคนทิ้งบุหรี่ในมือลงจานเขี่ยบุหรี่ ตามเข้ามาในห้อง เหลือบมองคนอายุน้อยกว่าที่ขึ้นไปนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงก่อนเดินผ่านออกไปล้างหน้าบ้วนปากในห้องน้ำเดินกลับมาขึ้นเตียงนอนซ้อนหลังอีกฝ่าย วาดวงแขนกอดเอวบางกระชับเข้ามาแนบชิดกัน มีเพียงผ้าห่มเท่านั้นที่กั้นกลางระหว่างเราสองคน“

เคนขับรถกลับมาทางเดิมอีกครั้งตั้งใจจะเอาโทรศัพท์มาคืน เผื่อว่าพลับจีนมีธุระต้องใช้ แต่พอมาถึงก็เห็นคนออกมายืนดูอะไรกันอยู่หน้าห้องพลับจีน ด้วยความร้อนใจจึงรีบลงจากรถวิ่งไปดูสภาพพลับจีนตอนนี้แทบดูไม่ได้ด้วยซ้ำ ใบหน้ามีแต่รอยแดงจากการถูกตบ เสื้อถูกกระชากจนขาดวิ่น เนื้อตัวช้ำเป็นจ้ำเขียว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโดนทำร้าย เขาน่าจะมาช้าไปเพราะตอนนี้คนร้ายที่ว่าไม่อยู่แล้ว ทั้งที่เขาเพิ่งออกไปไม่ถึงสิบนาที คาดว่าคงรอจังหวะที่พลับจีนกลับมาอยู่ก่อนแล้ว“ใครทำ!” ร่างสูงเดินเข้ามานั่งยองลงข้าง ๆ เอ่ยถามเสียงเข้ม พลับจีนเอาแต่นั่งเงียบเนื้อตัวสั่นไม่ยอมพูด “ลุกขึ้น”“...”พลับจับลุกขึ้นยืนตามที่เคนสั่ง เคนเดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่มาใส่ให้พลับจีน จัดการเปลี่ยนให้เสร็จสรรพ ก่อนจะประคองออกไปที่รถ ปล่อยให้พลับจีนนั่งอยู่ในรถคนเดียว ส่วนตัวเองกลับมาที่ห้อง เก็บเอาเสื้อผ้าของใช้ที่คิดว่าจำเป็นของพลับจีนใส่กระเป๋าที่มีอยู่ในห้อง ก่อนจะกดเบอร์โทรหาคินทร์ให้ช่วยส่งคนมาขนของพลับจีนที่นี่ รวมถึงหาตัวคนที่ทำร้ายพลับจีนด้วยเคนกลับมาที่รถโยนกระเป๋าผ้าเพียงหนึ่งใบไปไว้เบาะหลัง ดวงตาคมสำรวจร่างกายบอบบางที่เขียวช้ำไปทั

ตกเย็นเคนแวะเข้าไปที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ใกล้ BTS สะพานควาย แม้ไม่ได้เป็นร้านที่ใหญ่มากแต่เพราะทำเลค่อนข้างดี จึงมีคนเข้าออกจนแน่นร้านทุกวัน นักรีวิวที่ทำคอนเทนต์เกี่ยวกับอาหารก็มาบ่อย จนกลายเป็นที่รู้จัก เชฟที่จ้างมาก็มีฝีมือในการทำอาหาร จนได้รางวัลมิชลิน 3 ดาว ถือว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมากสำหรับกิจการของเคนป๊ากับม๊าก็ออกความคิดว่าให้ลองเปิดสาขาย่อยที่อื่นดูบ้าง ทว่าคนที่ทำอะไรตามใจตัวเองแบบเคนมีหรือจะทำตามคำแนะนำป๊าม๊า แค่ร้านเดียวก็ไม่ค่อยได้เข้ามาดูแลเท่าไร ส่วนใหญ่จะแวะเข้ามาที่ร้านก็ช่วงกลางเดือนเพื่อตรวจสอบบัญชีและความเรียบร้อยในเรื่องต่าง ๆ ส่วนใหญ่เวลามีปัญหาอะไรก็จะมีผู้จัดการร้านคอยรายงานอยู่ตลอด ซึ่งเป็นคนที่ไว้ใจได้เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม จะเรียกว่าเพื่อนก็ได้ เพียงแต่ไม่ได้สนิทกันสักเท่าไรหลังจากจัดการธุระเสร็จก็แวะไปรับพลับจีนที่ทำงาน นั่งรออยู่ในรถไม่ยอมเข้าไป เรื่องเมื่อเช้ายังทำเขาหงุดหงิดไม่หายทุกครั้งที่นึกถึง ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีพลับจีนก็เดินออกมาพร้อมกับพนักงานอีกสองคน โบกมือลากันเสร็จก็ทำการล็อกร้าน ทั้งยังถ่ายรูปส่งไปให้กับเจ้าของร้านรายงานความเรียบ

ช่วงเที่ยงของวันพลับจีนไม่รอให้ตัวเองมีสติมากขึ้น พอทรงตัวได้ก็ขอกลับบ้าน แม้ว่าหมอจะห้ามแล้วห้ามอีกแต่คนดื้อรั้นก็ไม่ฟัง ป่านนี้เคนคงเป็นห่วงเขาแย่แล้วเพราะเมื่อสอบถามผู้หญิงคนนั้นเขาถึงได้รู้ว่าเธอและสามีเป็นคนช่วยเอาไว้ ตอนขับรถผ่านมาพอดี ข้าวของเครื่องใช้ก็ถูกขโมยตอนคนร้ายหนีไป โชคดีที่มันยังไม่ทันได้ทำอะไร พลับจีนถูกพามาส่งโรงพยาบาลตอนที่ไม่ได้สติ นอนหลับไปสองวันสองคืนเต็ม ๆ ค่ารักษาพยาบาลผู้หญิงใจดีคนนั้นเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด พลับจีนไม่ลืมที่จะขอช่องทางติดต่อเธอเอาไว้ เพื่อใช้คืนในภายหลังพลับจีนนั่งวินมอเตอร์ไซค์มาลงหน้าคอนโดฯ รีบขึ้นไปที่ห้องเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่รู้ว่าที่เขาหายตัวไปแบบนี้เคนจะเป็นห่วงขนาดไหน หรืออาจจะกำลังโกรธอยู่ก็ได้“ฮ่า ฮ่า หน้าเปื้อนหมดแล้ว”“เคนนั่นแหละแกล้งเรา”ครั้นเปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ไม่ไกล และยังมีอีกเสียงที่เขาไม่คุ้นหูมาก่อน เท้าเล็กก้าวเดินไปตามต้นเสียงช้า ๆ ก่อนจะเห็นภาพตรงหน้าชัดเต็มสองตา ในวินาทีนั้นร่างกายกลับชาวาบขึ้นมา ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ชายหนุ่มสองคนที่กำลังหยอกล้อกันอยู่ในครัวไม่ละสายตานี่มันอะไรกัน... ผู้

แค่ไปเที่ยวกันคงดูเป็นส่วนเกินไม่มากพอ ตอนนี้เขาถึงได้ออกมานั่งดูหนังอยู่กับสองเพื่อนรัก ทั้งที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่ลุกออกไป“ขนมไหมน้องพลับ”“ไม่เป็นไรครับ” ทั้งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นกว้างพอที่จะนั่งสามคน แต่พลับจีนกลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกยิ่งนั่งอยู่ข้างเคนด้วยแล้วยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ แม้ว่าเคนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าไม่ได้อยากนั่งข้างเขา ทว่าวาโยกลับเป็นคนบังคับให้ไปนั่งประกบข้างพลับจีนเอาไว้คนละข้าง“น้ำหมดแล้วอะ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำก่อนดีกว่า”“นั่งเถอะเดี๋ยวเราไปเอาให้”“ไม่เป็นไร เราไปเอาเองเคนนั่งอยู่กับน้องพลับนี่แหละ”วาโยหันไปทำตาดุใส่เคน ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป เขาไม่ได้อยากรบกวนเคนมากนัก แค่มาขอพักด้วยก็เกรงใจจะแย่ แต่เขาเองก็ไม่มีที่ไปเหมือนกัน พ่อกับแม่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ บ้านที่เคยอยู่ก็ขายทิ้งไปแล้ว บูมที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคนก็ไปทำงานอยู่นอกเมือง แม้แต่เคนเองนานครั้งถึงได้นัดเจอกันสักที ครั้นถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวในห้องนั่งเล่นกับเคน พลับจีนก็ยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ เขาไม่ชอบความรู้สึกตัวเองตอนนี้เลยสักนิด ความรู้สึกที่จุกแน่นกลางอกจนอยากจะร้