All Chapters of อย่ารักคุณเคน (Mpreg): Chapter 41 - Chapter 50

ตั้งแต่กลับมานั่งอยู่ที่เดิม พลับจีนก็ชวนพฤกษ์ดื่มด้วยกันจนคนคออ่อนตอนนี้เมาจนแทบไม่มีสติหลงเหลืออยู่“ชนสิคุณพฤกษ์”“พอแล้วครับ คุณเมามากแล้ว เดี๋ยวผมพากลับไปส่งดีกว่า”“อือ ไม่เอา ผมไม่เมา ดื่มอีก”ใบหน้าแดงก่ำ ตาก็ลืมไม่ขึ้น พูดก็ฟังไม่ค่อยจะเป็นคำ ยังจะบอกว่าไม่เมา“กลับบ้าน” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้น พลับจีนคุ้นเสียงนี้จนต้องเงยหน้าขึ้นมอง“คุณเป็นใคร”“คุณล่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับพลับ”“...” พฤกษ์ไม่รู้ว่าควรบอกว่าตัวเองเป็นอะไรกับพลับจีน เพราะหากให้บอกว่าเป็นเพื่อนเขาก็พูดได้ไม่เต็มปากนัก คนรู้จักก็ห่างเหินเกินกว่าสิ่งที่อยากเป็น“ผมจะพาพลับกลับเอง”“ม่าย! พลับไม่ไปกับคุณเคน”คนเมาเริ่มจะแผลงฤทธิ์ออกมาตามวิสัย เคนเคยเจอสภาพนี้มาแล้วหนึ่งครั้ง พอจะรู้ว่าต้องเจอกับอะไร และคิดว่าตัวเองคงรับมือได้ไม่อยาก อีกอย่างเขาไม่ไว้ใจผู้ชายตรงหน้าที่ไม่เคยเจอมาก่อน และมั่นใจว่าคงรู้จักพลับจีนได้ไม่นานเหมือนกัน“คุณพลับเขาไม่อยากไปกับคุณ ผมจะไปส่งเขาเอง”“ไม่ต้องยุ่ง ผมดูแลคนของผมเองได้” ไม่ใช่แค่คำพูดที่หนักแน่น แต่สายตาที่จ้องอีกฝ่ายก็ไม่นึกเกรงกลัวเช่นกัน แค่เห็นมันเอามือมาคอยจับเนื้อจับตัวพลับจีน

หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อย พลับจีนก็ออกมาให้ปากคำกับตำรวจเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะมีสายโทรเข้ามา เมื่อตอนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินก็ได้ยินเสียงโทรเข้ามาอยู่หลายสายแต่พลับจีนไม่ได้รับ จนให้ปากคำเสร็จถึงได้หยิบมาดูว่าเป็นใครที่โทรเข้ามาคุณเคน…พลับจีนชั่งใจอยู่นานนับนาทีว่าจะรับสายดีไหม เพราะแค่เห็นชื่ออีกฝ่ายปรากฏขึ้นบนหน้าจอน้ำตาก็คลอเบ้าเสียแล้ว“ไม่รับเหรอครับ” พฤกษ์พอจะรู้ว่าเป็นใคร คงเป็นคนเดียวกับที่เจอกันเมื่องานวันเกิดสองสามเดือนก่อนพลับจีนหันมองหน้าพฤกษ์ ก่อนจะกดรับสาย ไม่ทันที่เจ้าของมือถือจะได้พูด ปลายสายก็ยิงคำตามมารัว ๆ จนตอบแทบไม่ทัน อีกทั้งน้ำเสียงที่ได้ยินยังดูร้อนใจมากอีกด้วย[อยู่ไหน เป็นยังไงบ้างพลับ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ฉันมาหาเธอตามแผนที่ที่เธอส่งมาแล้ว แต่ไม่เจอใครสักคน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ได้ยินไหมพลับ ตอบฉันที]“…”[พลับจีน.. เธออยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีใช่ไหม]น้ำเสียงสั่นเครือคล้ายกับคำจะร้องไห้ทำให้พลับจีนเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เคนกำลังเป็นห่วงเขาอย่างนั้นหรือ.. แล้วก่อนหน้านี้หายไปไหนมา“พลับไม่เป็นอะไรแล้ว”[ตอนนี้อยู่ไหน]“โรงพยาบาล”[ฉันจะรีบไป]เ

วาโยบินกลับไปอยู่ต่างประเทศกับคชาเหมือนเดิมหลังจากคุยกันเข้าใจดีแล้ว เคนยอมรับในการตัดสินใจของเพื่อน ไม่ลืมที่จะขอโทษเรื่องที่ได้ทำลงไป สัญญากับตัวเองและวาโยว่าจะไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกส่วนพลับจีนเคนก็ไม่ได้เจอหน้าอีกนับตั้งแต่ผ่านคืนนั้นไป เพิ่งเข้าใจว่ามันรู้สึกโหวงเหวงในใจมากแค่ไหนตอนที่ตื่นมาแล้วคนที่นอนกอดอยู่ด้วยกันได้หายไป เกือบเดือนที่เคนต้องกลับมาใช้ชีวิตคนเดียวอีกครั้ง บางวันก็เข้าผับ ว่างก็ไปช่วยงานที่ร้านอาหาร เพียงเพราะไม่อยากอยู่คนเดียวที่ห้อง“หวังว่าเคนจะรู้ตัวเร็ว ๆ นะว่าจริง ๆ แล้วคนที่เคนรักคือใครกันแน่”คำที่วาโยได้พูดเอาไว้ก่อนไปเคนยังจำได้ดี และมันก็กำลังย้อนถามเขาซ้ำ ๆ เพื่อหาคำตอบภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงของเครื่องปรับอากาศ ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกเหงาขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียวมาตลอด ไม่เคยเรียกร้องหรือโหยหาให้ใครมาอยู่ด้วยเคนนั่งมองนกกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เป็นตัวเดียวกับที่พลับจีนเคยพับให้เมื่อสองปีก่อน มองอยู่นานนับครึ่งชั่วโมง ความทรงจำหลาย ๆ อย่างย้อนเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป

“อร่อยไหมครับ”“อร่อยครับ”“อร่อยก็กินเยอะ ๆ”พฤกษ์ว่าพลางตักกุ้งตัวโตที่แกะแล้วใส่จานให้พลับจีน ดูแลเป็นอย่างดี จนตัวเองแทบไม่ได้กิน แค่เห็นพลับจีนกินอิ่ม นอนหลับ ยิ้มได้พฤกษ์ก็พลอยมีความสุขไปด้วย ยิ่งช่วงนี้พลับจีนเปิดใจให้มากขึ้น ต้องยิ่งเร่งทำคะแนนส่วนคนที่คะแนนติดลบอย่างเคนก็เอาแต่ตามดูพลับจีนมาเกือบอาทิตย์แล้ว กลางวันก็แวะไปที่ร้านเบเกอรี่ วนเวียนอยู่แถว ๆ นั้นเพื่อให้ตัวเองได้เห็นหน้าพลับจีน พยายามที่จะหาจังหวะเข้าไปคุยด้วย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะเมินกันเหมือนเคนเป็นอากาศ ก็ยังจะอยู่พฤกษ์ทุกครั้งที่เห็นไม่รู้ว่าไม่มีงานมีการทำหรือไง ถึงมาเฝ้าพลับจีนอยู่ได้ทั้งวันเขาละเกลียดขี้หน้ามันจริง ๆไม่ใช่ว่าพลับจีนไม่รู้ ไม่เห็นที่เคนคอยตามกันอยู่ทุกวัน แต่ก็แค่ทำเป็นไม่สนใจ เมินอีกฝ่ายไปเหมือนอย่างที่เคนเคยทำ อีกอย่างพลับจีนไม่อยากให้พฤกษ์รู้สึกไม่ดีวันหยุดแบบนี้พฤกษ์พาไปเที่ยวแบบหนำใจ เปิดโลกสุด ๆ ที่ผ่านมาพลับจีนเอาแต่โหมงานจะไปไหนก็ไม่สะดวกเพราะต้องหาเงิน ตอนอยู่กับเคนก็ไม่ได้ออกไปไหนด้วยกันเท่าไร ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันที่ห้องมากกว่าในตอนแรกเคนตั้งใจว่าพลับจีนกลั

“เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะครับพี่พฤกษ์”“ทำไมล่ะพลับ พี่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า พลับบอกพี่มาตรง ๆ ได้เลยนะ พี่พร้อมแก้ไขทุกอย่าง”ปากบางเม้มติดกันแน่น ก้มมองมือที่ถูกอีกฝ่ายกอบกุมเอาไว้แน่น ใบหน้าเปื้อนยิ้มยามนี้หม่นหมองคล้ายคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ“พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด.. ไม่เคยเลยสักครั้ง”“แล้วทำไมถึงบอกให้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันล่ะครับ”หยดน้ำจากตาหยดแมะลงบนหลังมือพลับจีน เจ้าของร่างเล็กยืนตัวแข็ง นึกสงสารอีกฝ่ายจับใจ“พลับท้อง..”“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่รับได้ พี่ดูแลได้ทั้งพลับแล้วก็ลูกของพลับ”“แต่พลับทำแบบนั้นไม่ได้ จะให้พี่มารับผิดชอบดูแลทั้งพลับทั้งลูกได้ยังไง ไม่ได้ครับ ยังไงก็ไม่ได้”พลับจีนคิดมาดีมากแล้ว ยังไงเขาก็คงไปต่อกับพฤกษ์ไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะพูดว่ารับได้ที่เขามีลูกกับคนอื่น พร้อมที่จะดูแลทั้งเขาและเด็ก แต่ด้วยจิตสำนึกของพลับจีนในตอนนี้ทำไม่ได้จริง ๆ“ไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ เป็นพี่ไม่ได้จริง ๆ เหรอ”“พลับขอโทษ”มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับพฤกษ์ แต่สำหรับพลับจีนแล้วมันเป็นเรื่องที่ใช้เวลาคิดตรึกตรองอยู่หลายวัน การตัดสินใจทำอะไรสักอย่างไม่ใช่ว่าจะปุบปับทันที“ไม่เป็นไร พี่เ