All Chapters of อย่ารักคุณเคน (Mpreg): Chapter 31 - Chapter 40

ก่อนกลับถึงบ้านน่านน้ำพาลูกชายมาเล่นที่สนามเด็กเล่นที่สวนใกล้บ้าน เพราะเวลานี้จะมีพ่อแม่พาลูกมาเล่นที่นี่กันเยอะ ส่วนตัวเองกับพลับจีนก็นั่งอยู่ใกล้ ๆ ดูมีคุณเล่นกับเพื่อน“เฮียคินทร์จะว่าอะไรหรือเปล่าที่เราไปนอนด้วย”“ไม่ว่าหรอก ไม่ต้องคิดมาก”“จริง ๆ เราก็เกรงใจ”“ไม่เอาน่าพลับ บอกแล้วไงว่าสำหรับพลับไม่มีอะไรต้องเกรงใจ พึ่งพาเราได้ทุกเรื่องนั่นแหละ”“ขอบคุณนะน่าน”พลับจีนเบะปากคล้ายคนจะร้องไห้ ซึ้งใจที่เพื่อนแสนดีขนาดนี้ แม้ว่าที่ผ่านมาตัวเองแทบเป็นที่พึ่งให้น่านน้ำไม่ค่อยได้ แต่น่านน้ำกลับเป็นเหมือนที่พึ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่ ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจแค่มีน่านน้ำอยู่ด้วย เขาก็แทบจะลืมเรื่องราวทุกข์ใจไปได้เกือบทั้งหมด ต่อให้น่านน้ำไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแต่ก็ยังคอยอยู่ข้าง ๆ มาตลอด อย่างเช่นตอนนี้“ว่าแต่พลับเถอะ อยู่กับคุณเคนเป็นยังไงบ้าง”“ก็.. โอเคนะ”สีหน้า แววตา และคำพูด ดูสวนทางกันไปหมด ถึงอย่างนั้นน่านน้ำก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร พลับจีนน่ะ ถ้าไม่ถึงที่สุดก็คงไม่พูดออกมาเคนกลับมาถึงห้องก็ไม่เจอพลับจีน เมื่อเช้าตอนออกไปก็ไม่ได้บอกอะไร เพราะคิดว่าพลับจีนยังไม่ตื่น ไม่คิดว่าจะได้เจอ

เคนขับรถมาที่โรงพยาบาลเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียเวลาตรงที่เวลานี้รถค่อนข้างติด พลับจีนเองก็ดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัว ตั้งแต่โดนอุ้มจากห้องมาถึงรถยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินพักใหญ่ คนป่วยก็ถูกส่งขึ้นห้องพักต้องนอนโรงพยาบาล เนื่องจากไข้ขึ้นสูง หมอวินิจฉัยว่าเป็นไข้เลือดออก หากมาช้ากว่านี้อีกนิดคงจะช็อกไปแล้วตื่นขึ้นมาเมื่อไรเขาจะตีสักที ที่ห้ามอะไรก็ไม่เคยจะฟัง ไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงไหน ทำอะไรมาถึงได้ถูกยุงกัดจนเป็นไข้ได้ อาจเป็นเพราะร่างกายที่โหมงานหนักจนพักผ่อนไม่เพียงพอด้วยก็เป็นได้ ถึงทำให้ภูมิต้านทานในร่างกายตกจนได้ไข้แบบนี้เคนคอยเช็ดตัวให้พลับจีนช่วงที่ไข้ขึ้นตัวร้อน แทบจะไม่ออกห่างจากเตียงไป กระนั้นก็ยังคงโทรถามไถ่วาโยอยู่เป็นระยะ เป็นห่วงเพื่อนที่ต้องอยู่คนเดียว ใจจริงก็อยากจะโทรหาน่านน้ำให้มาหาอยู่เฝ้าพลับจีน แต่ก็เกรงว่าจะไปรบกวนเวลาพักผ่อนเสียเปล่า ๆ อีกอย่างน่านน้ำก็ต้องดูแลมีคุณจึงไม่ค่อยว่างเท่าไรนัก“วาอยู่ได้ไหม ให้เคนกลับไปอยู่เป็นเพื่อนไหม”[ไม่เป็นไร เราอยู่ได้ คนที่เคนควรเป็นห่วงคือพลับจีนไม่ใช่เรา ดูแลน้องเถอะ]“ถ้ามีอะไรวารีบโทรหาเราเลยนะ”[อือ รู้แล้ว]เวลาเกือบสองท

พลับจีนมาถึงโรงพยาบาลก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องผ่าตัดทันที มีพยาบาลยืนรออยู่ก่อนแล้ว เอกสารในมือที่พลับจีนรู้ดีว่าระบุอะไรเอาไว้บ้าง เนื่องจากน้องสาวเคยได้รับการผ่าตัดมาแล้วหนึ่งครั้ง ซึ่งนี่นับเป็นครั้งที่สอง เรื่องค่าใช้จ่ายพลับจีนยิ่งรู้ดีว่ามันมากแค่ไหน แต่เรื่องนั้นจะสำคัญไปกว่าชีวิตลูกพลัมได้ยังไง ไม่ว่าต้องใช้เงินเท่าไรเขาก็จะหามารักษาน้องให้ได้มือสั่นเทาบรรจงเขียนชื่อลงในเอกสารยินยอมเพื่ออนุญาตให้เข้ารับการผ่าตัด เสียงหอบหายใจเหนื่อยบ่งบอกว่าพลับจีนรีบมากแค่ไหน ทันทีที่พยาบาลเดินไป ร่างกายแทบยืนไม่อยู่ ภาวนาในลูกพลัมไม่เป็น ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ดี หัวใจที่บอบช้ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้วไม่สามารถหักห้ามความคิดในแง่ลบได้ ต่อให้พยายามปลอบตัวเองมากแค่ไหนก็ตาม น้ำตาก็ยังไหลรินลงมาอาบแก้มจนเปียกปอนในที่สุด“ฮึก..”ใบหน้าสวยถูกปิดบังด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง พรั่งพรูความเสียใจอยู่กับตัวเองอย่างคนอดกลั้นตัวเองไม่ได้ ช่วงนี้อ่อนแอเหลือเกินไม่ว่าจะทางกาย หรือทางใจ พลับจีนแทบนับครั้งไม่ได้ที่ตัวเองร้องไห้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เสียน้ำตาให้กับอะไรเลยถ้าไม่ถึงที่สุด ทว่าเดี๋ยวนี้กลับร้องไห้ออกไม่ง่าย ๆ เ

เช้ามาพลับจีนรีบอาบน้ำแล้วออกไปทำงานทันที ข้าวต้มกุ้งอะไรนั่นที่เคนบอกว่าจะทำไว้ให้พลับจีนก็ไม่อยู่รอกิน เมื่อคืนนี้ตั้งใจจะหนีออกมา แต่แค่ก้าวเท้าออกจากห้องก็เจอกันคนเอาแต่ใจที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง คงคาดเอาไว้แล้วว่าเขาคงจะหนีไปเลยลงทุนมายืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืน พลับจีนอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอรีบออกมาก่อนมาถึงร้านก็เข้าไปที่ห้องทำงาน เคลียร์เอกสารที่ค้างอยู่จากเมื่อวาน เหลืออีกแค่นิดเดียวก็เสร็จแล้ว ช่วงบ่ายจะขอลางานสักชั่วโมง เพื่อไปคุยกับเจ้าของอะพาร์ตเมนต์ เนื่องจากเมื่อวานนี้เขาได้แจ้งไปว่าจะย้ายเข้าไปแต่ก็ไม่ได้ไป ได้ขอโทษสักหน่อยก็คงจะดีเพราะคุณป้าคงรอเขาอยู่เดินออกมาจากหน้าร้านได้ไม่ไกลก็มีรถยนต์คันหนึ่งขับชะลอตามมาช้า ๆ ก่อนจะหยุดลงเทียบริมฟุตพาท พลับจีนหยุดฝีเท้าเพื่อมอง กระจกรถลดลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันที่ที่เขาทำงานเมื่อไม่กี่วันก่อน“คุณพลับ จะไปไหนครับ”“ผมกำลังจะเดินไปหาวินมอเตอร์ไซค์ข้างหน้านี้ครับ”“คุณพลับจะไปที่ไหนครับ ให้ผมไปส่งไหม”“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า”“ให้ผมไปส่งเถอะครับ”เพราะปกติเป็นคนที่ไม่ค่อยไว้ใจคนอื่นง่าย

ช่วงสายพลับจีนออกช่วยงานน้อง ๆ หน้าร้าน เพราะงานตัวเองเสร็จหมดแล้ว เขาเพียงต้องการหาอะไรทำไม่ให้ตัวเองว่างจนเกินไปจะได้ไม่มีเวลามาคิดฟุ้งซ่าน“คุณพลับ”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกจากทางด้านหลัง เจ้าของชื่อวางมือจากถาดแก้วหันกลับไปมองต้นเสียง ชายหนุ่มกำลังยกยิ้มกว้างให้กันราวกับดีใจที่เจอกันอย่างไรอย่างนั้น“สวัสดีครับคุณพฤกษ์” พลับจีนเอ่ยทักทายคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน“ได้เจอกันคุณสักที”“ครับ?” หรือว่าคนที่น้องพนักงานบอกคือพฤกษ์“ก่อนหน้านี้ผมแวะมาที่ร้านแต่ไม่เจอคุณพลับเลยสักวัน พนักงานในร้านก็ไม่รู้ว่าคุณไปไหน”“คุณพฤกษ์มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”“จริง ๆ ก็ไม่มีหรอกครับ ผมแค่อยากเจอคุณพลับเฉย ๆ”“...” คิ้วสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากเจอกันถ้าไม่มีอะไร“คือผมเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่นะครับ ไม่รู้จักใครเลย มีแค่คุณพลับคนเดียว พอเลิกงานไม่รู้จะไปไหนเลยแวะมาที่นี่เผื่อว่าจะได้เจอคุณ”“อ๋อ ครับ”คนที่หัวเดียวกระเทียมลีบคงจะอยากมีเพื่อนจริง ๆ เขาก็พอจะเข้าใจ“แต่ถ้าผมทำให้คุณพลับไม่สบายใจผมขอโทษนะครับ”“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณไม่รู้จะไปไหนจริง ๆ มาที่นี่ก็ได้”“จริงเหรอคร