All Chapters of คีนขอเพียง (Mpreg): Chapter 1 - Chapter 10

กริ่ง~กิจวัตรประจำวันของพลับจีนแทบไม่มีอะไรต่างกันเลย ในหนึ่งวันใช้ชีวิตหมดไปกับการทำงาน อย่างวันนี้ต้องทำงานที่ร้านเบเกอรี่ของพี่ฝน ซึ่งเป็นร้านที่พลับจีนทำมาตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งจนถึงตอนนี้ความสนิทสนมของเขาและเจ้าของร้านแทบจะกลายเป็นพี่น้องกันไปแล้ว อีกทั้งยังได้รับความไว้วางใจให้ดูร้านแทน จึงได้ขึ้นเป็นหัวหน้าพนักงานในร้าน เพราะฝนต้องคอยไปดูแลร้านสาขานั้นทีสาขานี้ที พลับจีนจึงต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายที่นี่แทน“พี่พลับครับ เก็บร้านเลยไหมครับ น่าจะไม่ค่อยมีลูกค้าแล้ว”“อืม ใกล้ห้าโมงแล้ว เก็บเลยก็ได้”เด็กหนุ่มนักศึกษาพยักหน้ารับก่อนเข้าไปเก็บกวาดหลังร้าน ส่วนคนอื่น ๆ ช่วยกันจัดการหน้าร้าน พลับจีนเองก็ใช่ว่าได้เป็นหัวหน้าแล้วจะอยู่เฉย ๆ เขาเองทำทุกอย่างในร้านด้วยเหมือนกัน เลิกงานจากที่นี่พลับจีนต้องกลับบ้านไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเริ่มงานใหม่ในคืนนี้เวลาประมาณหนึ่งทุ่มพลับจีนมาถึงร้าน Black butterfly เป็นผับขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในซอย ในหลืบห่างไกลจากบ้านของผู้คน เลี่ยงการรบกวนผู้อื่นได้พอสมควร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นที่รู้จักของพวกหนุ่ม ๆ สาว ๆ รวมไปถึงพวกเสี่ยแก่ ๆ ที่ออกมา

ระหว่างทางไม่ได้มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างเงียบ พลับจีนเองก็อึดอัดจนทำตัวไม่ถูก กวาดสายตามองไปรอบ ๆ รถคล้ายกับกำลังสำรวจอะไรอยู่อย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วแค่ไม่รู้ว่าควรเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน ครั้นเหลือบไปเห็นสีหน้าเรียบนิ่งที่มักจะเห็นทุกครั้งเวลาเจอกันก็ยิ่งทำให้พลับจีนหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูกสถานที่ที่พลับจีนตั้งใจแวะมาเป็นบ้านเด็กกำพร้าที่ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก คนรู้จักก็ไม่มากมาย เพราะเพิ่งย้ายสร้างขึ้นที่กรุงเทพฯ เมื่อสี่ห้าปีที่แล้ว ที่นี่มีตั้งแต่เด็กเล็กไปจนถึงเด็กใหญ่รวมแล้วไม่เกิน 20 คน“สวัสดีครับครูใหญ่” พลับจีนยกมือไหว้ทักทายรัศมีหรือครูใหญ่ผู้ที่ดูแลอยู่ที่นี่ เรียกว่าเป็นผู้ใจบุญท่านหนึ่งที่ควักเงินตัวเองสร้างที่นี่ขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือเด็ก ๆ อาจเป็นเพราะตัวครูใหญ่เองก็เคยเป็นเด็กกำพร้ามาก่อนถึงได้เข้าใจพวกเด็ก ๆ มากที่สุด และครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากผู้หญิงใจดีคนนี้เหมือนกันเขายังความรู้สึกวันที่ถูกพ่อแม่พาไปทิ้งได้ดี ความเสียใจที่เกิดขึ้นกับเด็กอายุเก้าขวบยากเกินจะอธิบาย พอนานวันเข้าความเสียใจพวกนั้นก็กลายเป็นความชินชาและน้อยใจในวาสนาต

เคนเลี้ยวรถมาจอดหน้าห้องแถวที่พลับจีนอยู่ ก่อนจะปลุกอีกฝ่ายให้ลงไปจากรถ นั่งมองพลับจีนจนอีกคนเข้าห้องไปแล้วถึงจะขับรถออกไปทว่าขับออกมาได้ไม่ไกลก็ต้องวนรถกลับมาอีกครั้ง ขายาวก้าวเท้าเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องพลับจีน นอกจากหงุดหงิดเด็กที่อยู่ในห้องแล้วยังหงุดหงิดตัวเองอีกด้วยที่ทำอะไรแบบนี้ เขาไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ แต่ไหน ๆ ก็กลับมาแล้ว แค่เช็กดูให้หายคาใจแล้วรีบกลับไปแค่นั้นก็พอมือหนาจับลูกบิดเพื่อตั้งใจจะเช็กดูว่าเจ้าของห้องได้ล็อกประตูหรือยัง เพราะเห็นว่าเมาแทบไม่ได้สติกว่าจะเข้าห้องได้ก็ทุลักทุเลไม่น้อยเป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เข้าห้องไปแต่ไม่ได้ล็อกประตู หากใครคิดไม่ดีก็คงเปิดเข้าไปได้ง่าย ๆ ถ้าเป็นน่านน้ำหรือคีนคงโดนเขาตำหนิไปแล้วโตจนอายุยี่สิบหกแล้วแต่กลับไม่รู้จักระมัดระวังตัว เอาตัวรอดมาตัวคนเดียวได้ยังไงเคนกดล็อกกลอนประตูจากด้านใน เช็กจนแน่ใจว่าไม่สามารถเปิดเข้าไปได้แล้วจากนั้นถึงได้กลับไปที่รถ กระนั้นก็ยังหันไปมองหน้าห้องพลับจีนอยู่ครู่หนึ่งก่อนขับรถออกไปหวังว่าตื่นมาพรุ่งนี้คงจะจำได้ว่าพูดอะไรไว้กับเขาบ้าง...เช้าวันต่อมาพลับจีนยังคงต้องแบกร่างตัวเองมาทำงานอย่างเช่นท

“เจ็บไหม” คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงเบา“ฉันจะทำเบา ๆ”คำถามนี้ของพลับจีนพอจะเป็นคำตอบได้หรือเปล่าว่าไม่ปฏิเสธ ไม่รู้เป็นเพราะบรรยากาศมันพาไปหรือว่าความต้องการอยากรู้อยากลองของพลับจีนเองที่ทำให้ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับเกิดมายี่สิบหกปีพลับจีนไม่เคยผ่านมือชายใด หรือนัวเนียกับสาวคนไหนมาก่อน นี่จะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเขา และไม่แน่ว่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย เอาเถอะมาถึงขนาดนี้แล้ว ลองสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร ให้ได้รู้ว่ามันเป็นยังไง เพราะยังไงหลังผ่านคืนนี้ไปเคนก็คงทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเขาก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน หลังจากนี้เราคงไม่มีเรื่องบังเอิญเจอกันบ่อยเหมือนช่วงนี้“แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่จูบ”“ครับ”“แน่ใจใช่ไหมว่าให้ฉันทำจริง ๆ ปฏิเสธตอนนี้ก็ยังไม่สาย เพราะถ้าเริ่มแล้วฉันจะไม่หยุดกลางคัน ต่อให้เธอขอร้องอ้อนวอนยังไงก็ตาม”“พะ พลับแน่ใจ พลับอยากลอง”นับว่าเป็นคนกล้าได้กล้าเสียพอสมควร เคนไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะกล้าทำเรื่องอย่างว่ากับตน ตอนแรกก็แค่จะขอดูเฉย ๆ ถ้าได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ไม่คิดว่าพลับจีนจะตอบตกลงง่าย ๆ แบบนี้ที่ผ่านมาเคนไม่ใช่คนติดเซ็กซ์ไม่ได้มีอะไรกับ

หลังจากผ่านพ้นความอึดอัดบนโต๊ะอาหารมาได้ กลับต้องมากระอักกระอ่วนต่อในรถ เพราะน่านน้ำเป็นห่วงเขาจนจับยัดใส่รถคุณเคนให้พามาส่งที่บ้าน ประจวบเหมาะกับเวลาช่วงทุ่มครึ่งแบบนี้ท้องถนนเต็มไปด้วยรถ ติดไฟแดงยาวเหยียดกว่าจะได้ขยับเขยื้อนพลับจีนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ครั้นจะลงจากรถตอนนี้ก็ทำไม่ได้ ยังดีหน่อยที่ในรถยังมีคีนนั่งมาด้วยอีกคน“เฮียส่งคีนข้างหน้านี้ก็ได้ครับ เพื่อนคีนอยู่แถวนี้คีนจะไปหาเพื่อนก่อน”เวร!!! หรือเขาควรลงตรงนี้ด้วยเลยดีไหมวะ?รถยนต์ขับมาจอดเทียบริมฟุตพาทปล่อยให้เคนได้ลงตามที่ต้องการ พลับจีนกำลังชั่งใจอยู่หลายนาทีก่อนจะพูดออกไปไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก“พลับขอลงตรงนี้ด้วย---”“ปิดประตู”พูดไม่ทันจบเจ้าของรถก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน น้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงไปด้วยคำสั่งอยู่กลาย ๆ ทำให้พลับจีนต้องกระเถิบมานั่งที่เดิมพร้อมกับปิดประตูคนตัวเล็กหน้างอง้ำขึ้นเล็กน้อย ไม่พอใจที่ตัวเองเชื่อฟังคำสั่งของเคน ทั้งที่ควรทำตามที่ต้องการ ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรต้องนั่งอยู่ต่อเลยสักนิดเจ้าของรถเอื้อมมือไปหยิบของในเก๊ะเก็บของ ก่อนจะโยนมาไว้บนตักพลับจีน คำสั่งถูกเอ่ยออกจากปากเคนอีกครั้ง พลันดวงตากลมสบเข้า