บททั้งหมดของ รับโฮสต์คนนี้ไปดูแลสักคนไหมครับ: บทที่ 1 - บทที่ 10

เสียงดังกระหึ่มของเครื่องเสียงในร้านที่ผู้คนเรียกกันว่า ‘บาร์โฮสต์’ ดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง โต๊ะเรียงรายมากมายพร้อมทั้งเก้าอี้ถูกจับจองไปมากกว่าครึ่ง ส่วนอีกฝั่งก็เป็นโซฟา บ่งบอกได้ว่าโซนนี้เป็นของวีไอพี ซึ่งโต๊ะทั้งหมดจะถูกจับจองไว้แล้วเรียบร้อยบางครั้งอาจจะต้องจองกันข้ามเดือนเลยทีเดียว เพราะที่นี่คือบาร์โฮสต์ชายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในย่านนี้ แน่นอนว่าหนุ่ม ๆ ที่จะมาให้บริการ เหล่าลูกค้าก็มีแต่คุณภาพทั้งนั้นไม่ว่าจะด้วยทักษะวาจาที่เป็นเลิศ ทั้งรูปร่างหน้าตาดูดี และแน่นอนว่าพวกเขาเหล่านี้บริการได้ถึงใจอย่างแน่นอน นั่นเพราะว่าพนักงานโฮสต์ทุกคนจะต้องถูกเทรนจากเจ้าของร้านอย่างเข้มข้นก่อนจะถูกยินยอมพร้อมให้ลงสนาม “เข้ามาเถอะน่า ไม่มีใครกัดแกหรอก” หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจูงแขนเพื่อนที่มีท่าทางดูกล้า ๆ กลัว ๆ แต่งตัวค่อนข้างมิดชิดกว่าคนอื่นในที่นี้ ทว่าก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกแปลกแยกขนาดนั้น “เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหม” ผู้ที่กำลังถูกจูงมือถามขึ้น เธอเริ่มรู้สึกลังเลขึ้นมาบ้างแล้วในทีแรกก็อยากมาที่นี่อยู่หรอก แต่พอเห็นผู้คนและแสงสีเสียงที่มั

สิบห้าปีที่ก่อน “ริต้า คืนนี้เราไปเที่ยวผับกันไหม ฉลองที่สอบวิชาสุดท้ายจบแล้ว” อารียาถามเพื่อนที่นั่งด้านข้างทั้งคู่ต่างเป็นนักศึกษาชั้นปีสามที่มาเจอกันในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ในคณะบริหารธุรกิจ “เราคงไปไม่ได้โทษทีนะอารีย์” หญิงสาวปฏิเสธเพื่อนไปตามตรง ในตอนนี้ที่ทั้งคู่อายุยี่สิบปีได้มาเจอกันในคณะเรียน น่าแปลกที่ทั้งคู่ต่างกันสุดขั้วทว่ามักจะได้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ รสิตาเป็นคน เรียบร้อยเงียบและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ต่างจากอารียาที่เธอนั้นเป็นคนสดใสเข้ากันได้กับทุกคนและมักจะเป็นคนที่ชวนรสิตาคุยอยู่ตลอด “คนอื่นเขาก็ไปฉลองกันหมดนะ นี่เราก็ไปชวนกลุ่มนั้นไปเหมือนกันพวกเขาก็จะไป” อารียาชี้ไปยังคนอีกกลุ่มหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ “ถ้าไปเที่ยวตอนกลางคืนเราไปไม่ได้หรอก พวกเธอไปเที่ยวให้สนุกนะ” รสิตาไม่ได้รู้สึกเสียดายสักนิดที่ไม่ได้ไปท่องราตรีในคืนนี้กับเราเพื่อน ๆ ในคณะ “ทำไมล่ะ ไม่ดึกมากนักหรอก เดี๋ยวถ้าเธอเมาฉันจะไปส่งบ้านเอง” อารียายังคงเสนออีกครั้ง “คือพ่อกะแม่ไม่อยากให้เที่ยวกลางคืนน่ะ โทษ

หลังจากที่กรวิวัฒน์กลับมาจากที่ทำงานเขาก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อนตามกิจวัตรประจำวันของเขาที่แสนเบื่อหน่าย ก่อนจะหลับไปก็นึกถึงหญิงสาวที่เรียกใช้เขาในฐานะโฮสต์ในเกือบทุกค่ำคืน และล่าสุดก็ต้องการเขาให้มาดูแลเธอในตอนกลางวันด้วย เรียกได้ว่าเธอคนนี้ช่างใสซื่อแต่ก็ดูมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจพอสมควร คนที่เรียกได้ว่าเป็นหญิงสาวที่เก่งและเพอร์เฟกต์แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะขี้เหงาขนาดนี้ จะคล้ายกับเขาหรือเปล่านะที่รู้สึกเปล่าเปลี่ยวแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนที่รายล้อมอยู่ทุกคืนวัน เกียรติยศ ชื่อเสียง หรือแม้กระทั่งความร่ำรวย สำหรับคนที่พ่อแม่ตามใจทุกอย่างอย่างกรวิวัฒน์นั้นไม่ได้ต้องการแม้แต่น้อย สิ่งที่ตัวเขานั้นปรารถนามากที่สุดคือการที่พ่อแม่ร้องขอให้เขากลับบ้านเสียที นี่ก็ผ่านมาร่วมปีแล้วที่ไม่ได้เจอกับพ่อและแม่ แต่ไหนแต่ไรพวกท่านคอยแต่ผลักให้เขาออกไปเผชิญโลกกว้าง ท่านมักจะบอกเสมอว่าเขาต้องดูแลตัวเองให้ได้ เพราะท่านไม่สามารถดูแลเขาไปตลอดชีวิตได้ เขารู้ดีว่าชีวิตมันก็แบบนี้แหละ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนเสมอ แต่ทำไมในตอนที่เขาทำผ

ทั้งคู่เลือกมาเดินห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ บ้านของรสิตา ทั้งที่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันฟีลแฟนแท้ ๆ แต่เขากลับไม่กล้าเดินจูงมือเธอเสียอย่างนั้น เพราะจำได้ดีว่ารสิตานั้นไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัว เขาจึงทำได้เพียงเดินเคียงข้างกับเธอ พร้อมกับถือของที่เธอซื้อมาก็เท่านั้นเอง ในใจนึกสงสัยว่าคนคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่นะ ตั้งแต่รู้จักเธอดูไม่ค่อยเข้าสังคม แต่ทว่ากลับต้องการให้อยู่เป็นเพื่อนเพราะตลอดทั้งวันที่อยู่ด้วยกันมา เขาไม่เห็นว่ารสิตาจะส่งข้อความคุยกับใครเลยแม้แต่คนเดียวในขณะที่เขานั้นยังตอบข้อความคนอื่นอยู่บ้าง จนกระทั่งในตอนนี้ทั้งคู่เดินมาจนถึงร้านหนังสือ รสิตาตัดสินใจเข้าไปยังร้านนี้ เธอบอกว่ามีหนังสือบางอย่างที่อยากจะอ่านเขาจึงตามใจ พาเธอเข้าไปดู จนกระทั่งเดินมาถึงชั้นหนังสือเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวในการเข้าสังคมก็ทำให้เขาต้องสงสัยขึ้นมาอีกรอบ “ผมมีเรื่องที่อยากจะถามคุณริต้าครับ” เขาคิดว่าเขาควรจะรู้อะไรเกี่ยวกับเธอให้มากขึ้น และรู้สึกเหนื่อยกับการคิดไปเองว่าเธอจะเป็นคนเช่นไร และกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะรสิตานับได้ว่าเป็นคนไม่ค่อยแสดงสีห

“นี่คืออะไร ทำไมยอดไม่ตรงกันอีกแล้วคะ คุณรู้ไหมแค่ยอดไม่ตรงกันสักยอดสองยอดมันก็ส่งผลกระทบอยู่นะคะ ทำงานมากี่ปีทำไมเรื่องแค่นี้คุณถึงไม่รู้ ทำงานสะเพร่ากันเกือบทุกวันขนาดนี้เห็นที่ฉันต้องพิจารณาใหม่แล้วแหละ” รสิตาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง เธอรู้สึกหัวเสียอย่างมากที่เห็นยอดสรุปของเดือนนี้มันผิดปกติอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันเป็นแบบนี้มาหลายครั้งมาก ๆ บางเดือนยอดก็ตรงบางเดือนก็ไม่ตรง เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพนักงานเก่าแก่ที่ทำงานมาตั้งแต่ตอนที่พ่อของเธอบริหารถึงได้ทำงานชุ่ยแบบนี้ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเกรงใจที่เป็นคนเก่าคนแก่เธอคงไล่ออกตั้งแต่วันนี้ไปแล้ว “ขอโทษครับท่านประธาน ผมจะระวังให้มากขึ้น” ชายวัยกลางคนก้มศีรษะลงเพื่อสำนึกผิดที่ตัวเองสรุปยอดผิดพลาด “นี่ก็เป็นรอบที่ 3 ของปีแล้ว ถ้างั้นริต้าจะให้ลงรายชื่อติดทัณฑ์บนเอาไว้ เผื่อคราวหน้าคุณจะระมัดระวังให้มากขึ้น ถ้ามีอีกจะถือว่าคุณไม่เหมาะกับการเป็นพนักงานของเรา” ในวันนี้เธอสุดจะทน ก่อนหน้านี้ที่เกิดปัญหาเธอยังพอพูดคุยด้วยดี ๆ ได้ เพราะถือซะว่าคนเรามันผิดพลาดกันได้แ