All Chapters of เจ้าพ่อมาเฟีย ( SET มาเฟีย ): Chapter 71 - Chapter 80

@ห้างใหญ่ในตัวเมือง“นึกยังไงพาฉันมาซื้อของ ถูกหวยเหรอ?” ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ชั้นที่เขาพาขึ้นมา มันเป็นชั้นที่มีแต่ของหรูๆ ราคาแพงๆ ทั้งนั้นเลย ไม่ว่าจะเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า และอีกหลายๆ อย่างที่คนในสังคมไฮโซชอบมากัน“ฉันว่าฉันมีเธอแบบนี้ โชคดียิ่งกว่าถูกหวยอีกนะ”“ช่างพูดนะ” ฉันปรายตาไปมองเขาแล้วยิ้มเล็กน้อย เดี๋ยวนี้ช่างพูดช่างจาอย่างกับเด็กเพิ่งหัดพูดได้“มีคนเคยบอกว่า มีคู่ชีวิตที่ดีมันโชคดีกว่าถูกหวยร้อยล้านอีก”“เหรอคะ”“อือ อยากได้อะไรก็เลือกเลยนะเดี๋ยวจ่ายเอง”“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ฉันมีเงินที่ไหนกัน”“แล้วที่ให้ทุกเดือนล่ะ?”“อยู่ในบัญชีไง เอาออกมาใช้ทำไม” ฉันตอบ เงินที่เขาโอนใส่บัญชีของฉันทุกเดือนฉันไม่เคยเอาออกมาใช้เลย และเงินที่เขาให้ในแต่ละวันมันก็เหลือเฟือจนมีเก็บได้อีก เพราะฉันเองก็ไม่ใช่คนใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอะไร“รู้จักคิดนะ”“ทำไมอะ รวยไม่ใช่เหรอ?”“ไปเถอะ อยากได้อะไร”“แล้วคุณพาฉันขึ้นมาบนนี้ทำไม ฉันใช้ของพวกนี้ไม่เป็นซักหน่อย มันแพงไปและฉันก็ไม่มีรสนิยมใช้ของแพงๆ ด้วย” แต่ฉันก็ไม่ได้บอกว่าของแพงมันไม่ดีหรอกนะ มันแล้วแต่รสนิยมของคนเรา เพราะแต่ละคนมันไม่เหมือนกั

@โกดัง“มันอยู่ไหน”“อยู่ด้านในครับนาย”“….” มาเฟียหนุ่มเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับลูกน้องที่ออกมารับของที่เขาเอามาเป็นของที่เขาชอบใช้เป็นประจำทุกครั้งที่มีการทำอะไรแบบนี้“ปล่อยกูนะเว้ย พวกมึงเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาทำกับกูแบบนี้!!” มันโวยวายเสียงดัง เพราะถูกลูกน้องของแดรงจับมัดไว้อยู่กับเสาแต่ไม่ได้ถูกซ้อมเพราะลูกน้องของแดรงจะไม่ทำอะไรเกินหน้าที่เด็ดขาดถ้าเจ้านายไม่ได้สั่งเอาไว้“แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาทำกับเมียกูแบบนั้น!?” มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“กะ ก็เมียมึงมายั่วกูก่อนเอง จะโทษกูไม่ได้หรอกนะ เมียมึงมันร่านคxxเอง!”ปัก!!“ไอ้สารเลว!” แดรงกำหมัดที่มีโซ่พันมืออยู่ต่อยหน้าของมันอย่างแรง จนเลือดไหลออกมาเต็มปาก “กูรู้จักเมียของกูดี เธอไม่มีทางไปยั่วเศษสวะแบบมึงหรอก!”“มึงแน่ใจได้ยังไงวะ ถุย!!”“แน่ใจได้ยังไงน่ะเหรอ ฮึ!!”ปัก!!เขาซัดหน้าของมันอีกทีแต่คราวนี้มีฟันของมันหลุดออกมาด้วย ก็แน่ล่ะแรงอย่างเขาบวกกับความแข็งแรงของโซ่ในมือ ก็ไม่แปลกที่ฟันจะหลุดออกมาจากปาก แต่มันก็สมควรแล้วที่มันจะโดนแบบนี้“อึก!!”“แน่จริงอย่ามัดดิวะ ตัวต่อตัวไปเลย”“ได้…แก้มัดให้มัน”ผู้ชายคนนั้นถูก

@ด้านใน“คุณ! พอแล้ว พอแล้วคุณ!” เธอรีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนของมาเฟียหนุ่มเอาไว้ ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของลูกน้อง“เธอมาได้ไง!?” เขาหันมามองด้วยความตกใจ พร้อมกับปรายหางตาไปมองลูกน้องที่เขาสั่งให้เฝ้าเธออยู่ที่โรงพยาบาล “พวกมึง!”“อย่าโทษพวกเค้าเลย ฉันเป็นคนบังคับพวกเค้าเอง”“เธอมาทำไม ยังไม่หายดีเลยนะ”“พอได้แล้วนะ”“….”น่านน้ำมองไปที่ร่างของชายหนุ่มที่เคยพยายามจะข่มขืนเธอ เขาร่างกายสะบักสะบอมเพราะถูกแดรงซ้อม และเธอไม่อยากให้เขาฆ่าใคร“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้อีกเลย ปล่อยให้ทางการจัดการดีกว่านะคุณ”“แต่มันทำร้ายเธอนะ!” เขาเถียงกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน“ไหนเราเคยสัญญากันแล้วไง คุณจำไม่ได้เหรอว่าเคยสัญญาอะไรไว้กับฉัน”“….” มาเฟียหนุ่มชะงักนิ่งไปทันทีเมื่อเธอพูดแบบนั้น“ฉันขอร้องนะ”“…..”“ฉันรู้ว่าคุณโกรธที่ผู้ชายคนนี้ทำไม่ดีกับฉัน แต่เรื่องแบบนี้ควรให้ตำรวจจัดการไม่ดีกว่าเหรอ ยังไงเค้าก็ติดคุกอยู่แล้ว”“มันจะสาแก่ใจได้ยังไง เธอรู้อะไรบ้างมั้ย มันไม่ได้ทำแบบนี้กับเธอแค่คนเดียว มันเป็นฆาตกรฆ่าข่มขืน ปล้นชิงทรัพย์ มีหมายจับและตอนนี้ตำรวจก็ยังจับตัวไม่ได้ มันหนีคดีอยู่แต่ก็ยังก่อเหตุเพิ่ม เธอคิดว่ามันส

@สองเดือนถัดมา“โอ้ยคุณจะมาเกะกะทำไมเนี่ย”“อื้อคิดถึงอะ”ฉันหันไปต่อว่าเขาเพราะเขาชอบมาเกะกะตอนฉันทำอะไร ไม่ได้รำคาญหรอกนะแต่ฉันไม่ชอบให้ใครมาเกะกะหรือก่อกวนตอนฉันกำลังทำอะไรอยู่ เพราะมันจะทำให้ฉันเสียสมาธิ“เจอกันทุกวันจะมาคิดถึงอะไร ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ จะได้มากินข้าวกันกับข้าวใกล้เสร็จแล้ว”“กอดหน่อย”“คุณ!”“ขอหอมแก้มก่อนนะ”“ไม่เอาฉันมีแต่เหงื่อเห็นมั้ย ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ”“ฟอด”“คุณนี่!”“บอกแล้วไงว่าขอหอมแก้มก่อน ไปล่ะ”@ผ่านไปสักพัก“มาแล้วค่า กินกันได้เลย”“หูย…อาหารพวกนี้พี่น้ำเป็นคนทำเองหมดเลยเหรอครับ”“ใช่ครับพี่ทำเอง กินให้อร่อยนะครับ”“ครับพี่น้ำ”“กินสิคุณเป็นอะไรไปทำไมทำหน้าแบบนั้น” เขาไม่ยอมกินอาหารที่ฉันทำมา“ทำไมฉันไม่อยากกินเลยอะ”“ทำไมล่ะ สีหน้ามันดูไม่น่ากินเหรอ หรือว่ามันไม่อร่อย”“ไม่นะ ฉันแค่รู้สึกไม่อยากกินอะ”“ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่าลูก ระวังจะเป็นโรคกระเพาะเอานะกินข้าวไม่ตรงเวลาน่ะ น่านน้ำก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกไม่อยากอาหารไม่อยากกินอะไรแล้วก็จะเริ่มปวดท้อง สุดท้ายไปหาหมอหมอก็บอกว่าเป็นโรคกระเพาะเพราะกินอาหารไม่ตรงเวลา”

@วันต่อมาฉันสะดุ้งตื่นในตอนเช้าของอีกวันแต่ก็ยังไม่เจอกับคุณแดรงและเดาได้ว่าเขาเองก็ยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อคืนเขาเป็นแบบนี้ประจำ จนในใจลึกๆ ฉันเองก็รู้สึกน้อยใจ ที่เขาเอาแต่ทำงานจนไม่ค่อยดูแลรักษาสุขภาพตัวเองเลย“ตื่นแล้วเหรอคะคุณน้ำ”“อื้อ…วันนี้ตื่นสาย ลำบากแม่นมอีกแล้ว” ฉันบ่นให้ตัวเอง เมื่อคืนฉันอยู่รอคุณแดรงจนดึกดื่นเพราะปกติเขาจะมาตอนดึกๆ แต่นี่ฉันรอจนหลับ แต่เขาก็ยังไม่กลับมา“ไม่เป็นอะไรค่ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะคะ รับนมอุ่นๆ สักแก้วมั้ยคะ”“ก็ดีเหมือนกันค่ะแม่นม”“เดี๋ยวนมให้แม่บ้านไปอุ่นนมให้นะคะ”“ขอบคุณมากค่ะ”ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง แปลกนะฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่กลับรู้สึกไม่มีแรงซะงั้น“น้องมินอยู่ที่บ้านหรือเปล่าคะแม่นม”“อยู่ค่ะคุณน้ำ เจ้ามินมันเลี้ยงคุณหนูน้อยอยู่ค่ะ คุณกรไปทำงาน”“แสดงกว่าไปด้วยกันกับคุณแดรง”“ใช่ค่ะ เวลาไปทำงานพี่น้องทั้งสี่คนจะไปด้วยกันตลอด จะไม่มีใครทิ้งใคร เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วค่ะ”“….”“นมอุ่นๆ ได้แล้วค่ะคุณน้ำ”“ขอบคุณมากนะคะ”“คุณน้ำจะไปหาเจ้ามินเหรอคะ”“ค่ะ ตั้งแต่ย้ายเข้ามาไม่ได้ไปหาเลย แต่น้ำว่าจะออกไปซื้อของก่อนน่ะค่ะถึ