All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงดนตรีคลาสสิกและเสียงผู้คนจอแจจากงานเลี้ยงจางหายไปทันทีที่ประตูบานหนักของปีกบริการปิดลง ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าของเดชที่ดังเป็นจังหวะ และเสียงลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของลลิลมือขวาคนสนิทของธนาทัศไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากประโยคสุดท้ายที่แสนเยือกเย็นนั้น มือที่บีบต้นแขนของร่างบางไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก ลากหญิงสาวผ่านโถงทางเดินที่สว่างจ้า ตรงไปยังประตูทางออกฉุกเฉินความอัปยศแล่นริ้วไปทั่วร่าง ลลิลไม่ได้ถูกลากกลับเข้าไปในงานเลี้ยง ไม่ได้ถูกประจานต่อหน้าแขกเหรื่อ แต่นี่อาจจะเลวร้ายกว่า การถูกลากเหมือนซากสัตว์ที่ไร้ค่าออกทางประตูหลัง ตอกย้ำสถานะ 'ทรัพย์สิน' ที่เสียหายของร่างบางเท้าเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและคราบดิน ก้าวสะเปะสะปะไปบนพื้นปูนเย็นเฉียบ ชุดราตรีสีแดงสดที่เคยงดงาม ตอนนี้ขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนจนดูน่าสมเพชเดชลากร่างบางมาจนถึงลานจอดรถด้านหลังที่มืดสลัว รถลีมูซีนสีดำสนิทคันเดิมจอดรออยู่ เครื่องยนต์ติดอยู่ แต่เงียบกริบราวกับสัตว์ร้ายที่รอคอยเหยื่อประตูหลังฝั่งหนึ่งถูกเปิดออกโดยคนขับรถที่ยืนรออย่างนอบน้อม เดชไม่พูดพร่ำทำเพลง มือหนาผลักร่างที่ไร้วิญญาณของลลิลเข้าไปด้านในอย่างไ

ความเจ็บปวดคือสิ่งแรกที่ปลุกสติสัมปชัญญะของลลิลให้ตื่นขึ้นไม่ใช่เสียงนก ไม่ใช่แสงตะวัน แต่เป็นความปวดร้าวที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู ร่างบางลืมตาขึ้นช้าๆ เพดานสีขาวนวลของเซฟเฮาส์คือภาพแรกที่เห็น มันพร่าเลือนไปชั่วขณะ ก่อนที่โลกทั้งใบจะถาโถมกลับเข้ามาพร้อมกับความทรงจำที่โหดร้ายร่างบางยังคงนอนอยู่บนเตียงที่ยับเยิน ผ้าปูที่นอนราคาแพงกองรุมอยู่แทบปลายเท้า เผยให้เห็นรอยด่างดวงจากค่ำคืนที่แสนป่าเถื่อน กลิ่นอายของบุรุษผู้นั้นยังคงอบอวลอยู่จางๆ ปะปนกับกลิ่นคาวเลือด และสัมผัสของการถูกย่ำยี มันทำให้คลื่นเหียนชายหนุ่มออกไปแล้วห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความหนาวเหน็บที่เกาะกุมหัวใจหญิงสาวพยายามขยับตัวเพียงเล็กน้อย แต่ก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ร่างกายทุกส่วนกรีดร้องประท้วง โดยเฉพาะจุดศูนย์กลางที่ถูกลงโทษอย่างหนักหน่วงและไร้ความปรานีเมื่อคืน ความรู้สึกระบมและแสบร้อนทำให้ร่างบางแทบไม่กล้าหายใจข้อมือทั้งสองข้าง...ร่างบางยกแขนขึ้นมามองช้าๆ เนกไทเส้นนั้นหายไปแล้ว แต่รอยแดงช้ำที่ถูกพันธนาการไว้กับหัวเตียงยังคงปราก

เสียงสัญญาณจากอินเตอร์คอมถูกตัดไปแล้วความเงียบที่ตามมานั้น หนักอึ้งและโหดร้ายยิ่งกว่าเสียงใดๆ ลลิลยังคงยืนตัวแข็งทื่อ นิ้วที่สั่นเทาจิ้มค้างอยู่บนปุ่มเรียก หูแนบอยู่กับลำโพงที่ไร้เสียงตอบรับรอคำพูดของเดชก่อนที่สายจะตัดไป มันไม่ใช่คำรับปาก มันไม่ใช่การปฏิเสธ มันคือคำสั่งที่แฝงไว้ด้วยความไม่แน่นอนที่บีบหัวใจร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นข้างประตูอย่างหมดแรง ความบ้าคลั่งและความเด็ดเดี่ยวเมื่อครู่ เหือดหายไปราวกับไอน้ำ เหลือเพียงความหนาวเหน็บที่เกาะกุมจิตใจรอ...ต้องรอ...แต่จะรอได้นานแค่ไหน ยายกำลังจะตาย…ทุกลมหายใจของยายมีค่าทุกวินาทีหญิงสาวตะเกียกตะกายลุกขึ้นอีกครั้ง วิ่งกลับไปที่โทรศัพท์เครื่องเก่าของป้าพิม ร่างบางกดเบอร์ของป้านวลซ้ำแล้วซ้ำเล่า หวังเพียงจะได้ยินข่าวดี หวังเพียงว่าทุกอย่างเป็นแค่ฝันร้าย"ลลิลเหรอลูก...ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย...หมอเขากำลังรอ..."ร่างบางวางสายก่อนที่จะได้ยินคำว่า "รอญาติ"โทรกลับไปก็ช่วยอะไรไม่ได้…หญิงสาวกรีดร้องออกมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงกรีดร้องที

แกร็ก...เสียงปลดล็อกประตูดิจิทัลดังขึ้น มันคือสัญญาณลลิลซึ่งยืนรออย่างสงบนิ่งอยู่ในความมืดสลัวของห้อง หันขวับไปมองบานประตู จิตใจว่างเปล่าแต่เป้าหมายชัดเจน ร่างบางยืนอยู่กลางห้อง ไม่ได้ซ่อนตัวอยู่บนเตียงประตูเปิดออก ป้าพิมก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารเช้าเช่นเคย หญิงชราสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางยืนรออยู่แล้วในชุดคลุมผ้าฝ้ายสีขาวด้วยดวงตาที่บวมช้ำแต่ไร้ซึ่งน้ำตา"คุณผู้หญิง..." ป้าพิมเอ่ยเสียงแผ่ว มองร่างบางด้วยความตกใจและไม่เข้าใจร่างบางก้าวสวนร่างของป้าพิมออกไปที่โถงทางเดินด้านนอก โดยไม่แม้แต่จะมองหน้าหญิงชรา"เดี๋ยวค่ะ! คุณผู้หญิง!" ป้าพิมร้องตามหลังวางถาดอาหารลงเสียงดังโครม "คุณผู้หญิงออกไปไม่ได้นะคะ! นายท่านยังไม่..."แต่ลลิลไม่ฟัง ยังคงเดินต่อไป นี่เป็นครั้งแรกที่ร่างบางก้าวออกจากห้องขังนี้ด้วยตัวเอง โดยไม่ถูกกระชากลากถูทุกย่างก้าวคือความเจ็บปวด ความระบมช้ำจาก 'บทลงโทษ' ในคืนนั้นยังไม่จางหาย กล้ามเนื้อทุกส่วนยังคงประท้วง แต่ความเจ็บปวดทางกายมันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจร่างบางเดินไปตามโถงทางเดินห

สิ้นเสียงที่แตกสลายนั้น ข้อตกลงอันน่าสะพรึงกลัวก็เริ่มต้นขึ้นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมบนใบหน้าของธนาทัศจางหายไปในทันที ถูกแทนที่ด้วยความเฉยชาที่เย็นเยียบ ราวกับเพิ่งปิดการเจรจาธุรกิจที่น่าพอใจลงและนับจากวินาทีนั้น ทุกอย่างก็เกิดขึ้นรวดเร็วอย่างน่าสะพรึงกลัวธนาทัศไม่พูดอะไรกับร่างที่คุกเข่าอีก ไม่มีการปลอบโยน ไม่มีการข่มขู่ซ้ำ บัดนี้ ลลิลกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ ไร้ตัวตนในสายตาของชายหนุ่มร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นขึ้นมา เครื่องที่ใช้เป็นอาวุธขู่บังคับเมื่อครู่ ชายหนุ่มกดโทรออก โดยที่สายตาคมกริบยังคงจับจ้องร่างที่สั่นเทาราวกับเป็นถ้วยรางวัลที่ไร้ชีวิต"เดช" เสียงทุ้มกรอกลงไป ราบเรียบและเด็ดขาด "ดำเนินการตามแผน เฮลิคอปเตอร์ ทีมแพทย์ ย้ายผู้ป่วยไปที่ VVIP ของโรงพยาบาลหลัก ฉันต้องการให้ศัลยแพทย์ประสาทที่ดีที่สุดผ่าตัดทันทีที่ทำได้"น้ำเสียงนั้นหยุดฟังปลายสายเพียงอึดใจเดียว "เรื่องค่าใช้จ่าย ไม่ใช่ปัญหา ฉันต้องการ 'ผลลัพธ์' ที่สมบูรณ์แบบ... เข้าใจนะ"สิ้นคำก็กดตัดสายทันที โดยไม่รอคำตอบรับใดๆธนาทัศลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ชายหนุ่ม