All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 21 - Chapter 30

ความเงียบสงัดในห้องนอนหรูหราขนาดใหญ่ของปีกตะวันตก ช่างแตกต่างจากความเงียบที่เซฟเฮาส์ มันไม่ใช่ความเงียบของสถานที่รกร้าง แต่มันคือความเงียบของ 'กฎระเบียบ' ที่เคร่งครัดจนน่าอึดอัดลลิลนั่งตัวเกร็งอยู่บนปลายเตียงคิงไซส์ ร่างบางเพิ่งผ่านการตรวจร่างกาย อย่างละเอียดโดยแพทย์ประจำตระกูลที่ป้าจวงพามาเมื่อช่วงบ่าย ทุกสัดส่วน ทุกอวัยวะ ถูกตรวจสอบเพื่อยืนยันความพร้อมสำหรับ 'หน้าที่'และบทสรุปก็ออกมาแล้ว... วันนี้คือ 'วันตกไข่' ช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเริ่ม 'ผลิตทายาท'เสียงฝีเท้าหนักแน่นที่คุ้นเคยดังขึ้นจากโถงทางเดิน ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะถูกเปิดออกโดยไม่มีการเคาะธนาทัศก้าวเข้ามา ร่างสูงอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้ม กลิ่นสบู่และกลิ่นอายบุรุษเพศที่แผ่ออกมาทำให้อากาศในห้องดูเบาบางลงไปถนัดตา ใบหน้าหล่อเหลานั้นเรียบเฉย ไร้ซึ่งความเสน่หา มีเพียงความมุ่งมั่นใน 'เป้าหมาย' ราวกับชายหนุ่มกำลังเดินเข้าห้องประชุมเพื่อเซ็นสัญญาฉบับสำคัญสายตาคมกริบกวาดมองร่างที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง อ่านค่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นเพียง 'แม่พันธุ์' ที่สมบูรณ์พร้อม"หมอรายงานผลมาแล้ว

เสียงปลายดินสอดำขูดขีดลงบนเนื้อกระดาษวาดเขียนดังกึกกักแผ่วเบา ท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องนอนหรูหราในปีกตะวันตกลลิลนั่งก้มหน้าอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเล็กริมหน้าต่าง สมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่กับลายเส้นที่กำลังก่อร่างสร้างตัวขึ้นบนหน้ากระดาษ มันคือภาพร่างการออกแบบเครื่องประดับ... ความฝันและตัวตนเดิมที่เคยมีก่อนที่ชีวิตจะพังทลายนี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ร้องขอจากเดช สมุดวาดเขียนและดินสอ ไม่ใช่เพื่อความบันเทิง แต่เพื่อ 'หนี' จากโลกความจริงอันโหดร้ายมือเรียวระบายเงาลงบนกลีบดอกไม้ของจี้สร้อยคอที่กำลังออกแบบ มันสวยงาม แต่หากมองดีๆ จะเห็นว่าสร้อยเส้นนั้นมีลักษณะคล้าย 'โซ่ตรวน' ที่ประดับด้วยเพชรพลอยมันคือความงดงามที่น่าเศร้า สะท้อนความรู้สึกลึกๆ ในใจของผู้วาดก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเพียงเบาๆ เปรียบเสมือนค้อนปอนด์ที่ทุบทำลายโลกใบเล็กจนแตกละเอียด ลลิลสะดุ้งเฮือก มือที่จับดินสอชะงักค้าง"ขออนุญาตค่ะ"ประตูเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของ 'ผู้คุมกฎ' ประจำปีกตะวันตกป้าจวง หัวหน้าแม่บ้านวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารและถ้

เข็มนาฬิกาบนผนังบอกเวลาสี่ทุ่มเศษ คฤหาสน์อันธการกุลตกอยู่ในความเงียบสงัด แต่สำหรับลลิล เวลานี้คือเวลาที่น่าหวาดหวั่นที่สุด"คุณลลิลคะ"เสียงของป้าจวงดังขึ้นหน้าประตูห้องพัก ร่างบางที่นั่งตัวเกร็งอยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือก รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ"นายท่านเรียกหาค่ะ... ให้ไปพบที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้"คำสั่งนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ ปกติธนาทัศจะมาหาที่ห้องนอน หรือไม่ก็เรียกไปที่ห้องนอนส่วนตัว แต่วันนี้กลับเป็น 'ห้องทำงาน' สถานที่ที่ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ย่างกรายเข้าไป"ค่ะ ลิลจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"ลลิลไม่มีสิทธิ์ถามเหตุผล หญิงสาวในชุดนอนผ้าซาตินสีครีมที่ป้าจวงจัดไว้ให้ สวมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาว เดินตามหัวหน้าแม่บ้านไปยังปีกขวาของคฤหาสน์ อาณาเขตส่วนตัวของอสูรร้ายเมื่อมาถึงหน้าประตูบานมหึมา ป้าจวงเคาะเบาๆ สองครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ"นายท่านคงกำลังติดพันธุระอยู่" ป้าจวงพึมพำ ก่อนจะเปิดประตูให้ "เข้าไปรอข้างในค่ะ นายท่านกำชับว่าให้คุณไปนั่งรอเงียบๆ ห้ามวุ่นวาย และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคำสั่ง""ค่ะ"ลลิลก้าวเท้าเข้าไปในห้องท

แสงแดดจัดจ้านยามสายสาดส่องเข้ามาในห้องนอนหรูหรา ปลุกร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นพรมให้ตื่นจากภวังค์ลลิลขยับตัวอย่างยากลำบาก ความปวดเมื่อยแล่นริ้วไปตามไขสันหลังจากการนอนผิดท่ามาทั้งคืน หญิงสาวค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง สะบัดศีรษะไล่ความมึนงง ก่อนจะดวงตาเบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเผลอหลับไปพร้อมกับ 'ความลับ'สมุดสเก็ตช์ปกสีน้ำตาลมือเรียวควานหาไปรอบตัว แต่พบเพียงความว่างเปล่า พื้นพรมที่ควรจะมีสมุดวางอยู่กลับโล่งเตียนหัวใจดวงน้อยร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ความหนาวเหน็บเกาะกุมจิตใจทันที"มองหาเจ้านี่อยู่เหรอ"เสียงทุ้มทรงอำนาจดังขึ้นจากมุมห้อง ลลิลสะดุ้งสุดตัว หันขวับไปทางต้นเสียงธนาทัศนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวยาวริมหน้าต่าง ร่างสูงอยู่ในชุดสูทเต็มยศพร้อมออกไปทำงาน ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยยากจะคาดเดาอารมณ์ ในมือหนาถือสมุดสเก็ตช์ราคาถูกเล่มนั้นไว้ และกำลังเปิดดูมันทีละหน้าอย่างช้าๆ"คะ... คุณทัศ!"ลลิลลนลานรีบยันตัวลุกขึ้นยืน ขาสั่นเทาด้วยความกลัว กลัวว่าเขาจะโกรธที่เธอเอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระ หรือกลัวว่าเขาจะทำลายโลกใบเล็

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าตึกสูงตระหง่านดีไซน์ล้ำสมัยใจกลางย่านธุรกิจ "สถาบันออกแบบอารียา" สถาบันในฝันของเหล่าดีไซเนอร์ทั่วประเทศ สถานที่ซึ่งคัดกรองผู้เรียนด้วยเกณฑ์ที่โหดหินและค่าเล่าเรียนที่แพงระยับลลิลก้าวลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นระรัว มือเรียวกำสายกระเป๋าสะพายแน่น ความประหม่าเกาะกุมจิตใจ แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมราคาแพงที่ป้าจวงจัดให้ แต่ความรู้สึกด้อยค่าในใจลึกๆ ก็ยังคงร้องเตือนว่าเธอไม่คู่ควรกับสถานที่แห่งนี้"เชิญทางนี้ครับ"เสียงเรียบของเดชดึงสติหญิงสาวให้กลับมา มือขวาหน้านิ่งเดินนำหน้าอย่างผ่าเผย ท่าทางมั่นใจและทรงอำนาจของผู้ติดตามทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบโค้งคำนับและเปิดทางให้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องมีการตรวจสอบบัตรลลิลรีบสาวเท้าตามร่างสูงใหญ่ของเดชไป ผ่านโถงล็อบบี้ที่ตกแต่งด้วยงานศิลปะระดับมาสเตอร์พีซ ผ่านนักศึกษาที่แต่งตัวจัดจ้านและดูมีรสนิยม ทุกย่างก้าวคือความกดดันฉันไม่มีพอร์ตโฟลิโอ ฉันไม่มีผลงานไปโชว์เขา เขาจะรับฉันได้ยังไงความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวตลอดทาง ในโลกของการออกแบบ ผลงานคือใบเบิกทางที่สำคั