All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 51 - Chapter 60

เสียงลมหายใจหนักหน่วงและไม่สม่ำเสมอของคนที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาหนังทำลายความเงียบในห้องทำงาน แม้จะพยายามเช็ดตัวไปรอบหนึ่งแล้ว แต่อุณหภูมิร่างกายของธนาทัศยังไม่ลดลง ตัวชายหนุ่มร้อนจัดจนน่ากังวล เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดซึมตามกรอบหน้าตลอดเวลาลลิลมองสภาพคนป่วยที่นอนไม่สบายตัว ขาข้างหนึ่งห้อยตกจากเบาะ ท่าทางอึดอัดปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้มือเรียวเอื้อมไปกดโทรศัพท์ภายในบนโต๊ะทำงาน ต่อสายหาเดช"คุณเดชคะ ช่วยขึ้นมาที่ห้องทำงานหน่อย คุณทัศไข้ขึ้นสูง ฉันพาไปห้องนอนไม่ไหว"ไม่ถึงสามนาที ประตูห้องทำงานเปิดออก เดชเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตัวแต่ไม่ตื่นตูม สวมเสื้อยืดกางเกงขายาวลำลอง คงเพิ่งลุกจากที่นอน"เป็นมานานหรือยังครับ""น่าจะสักพักแล้วค่ะ ฉันลงมาดื่มน้ำแล้วเห็นไฟเปิดอยู่"เดชพยักหน้า เดินเข้าไปประคองเจ้านาย ธนาทัศปรือตาขึ้นเล็กน้อย พยายามจะขัดขืนตามสัญชาตญาณแต่เรี่ยวแรงไม่มี เดชจัดแจงพยุงร่างสูงใหญ่ขึ้นพาดบ่า"ขออนุญาตครับนาย"ลลิลรีบเดินไปเปิดประตูให้ ทั้งสามคนเคลื่อนย้ายจากห้องทำงานไปยังปีกขวาที่เป็นโซนพักผ่อนส่วนตัวห้องนอนของธนาทัศกว้างขวาง ตกแต่งด้วยโทนสีเทาเข้มและดำ อากาศเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากา

สามวันผ่านไปนับจากค่ำคืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำและอสูรร้ายล้มพับลงด้วยพิษไข้บรรยากาศภายในคฤหาสน์อันธการกุลกลับมาสงบเงียบตามปกติ ธนาทัศฟื้นตัวเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ เพียงแค่นอนพักหนึ่งวันเต็ม ร่างกายที่แข็งแกร่งดุจหินผาก็กลับมาทำงานได้ตามปกติ ชายหนุ่มกลับไปสวมชุดสูทเนี้ยบกริบ ใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา และออกไปบัญชาการอาณาจักรธุรกิจของตนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทว่า... สำหรับผู้อาศัยอย่างลลิล หญิงสาวรับรู้ได้ถึงกระแสความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในมวลอากาศมันไม่ใช่ความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ ทุกอย่างยังคงเดิม กฎระเบียบยังคงเคร่งครัด แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ 'ความเงียบ'ก่อนหน้านี้ ความเงียบในบ้านหลังนี้เปรียบเสมือนหมอกควันพิษที่คอยบีบรัดให้หายใจไม่ออก ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าของบ้าน ร่างบางจะตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว รีบหาที่ซ่อนหรือทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดแต่ในวันนี้ ความเงียบนั้นกลับกลายเป็นความ 'กระอักกระอ่วน'ช่วงหัวค่ำ ลลิลนั่งทำงานเงียบๆ อยู่ที่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นรวม ปกติแล้วไม่ได้รับอนุญาตให้มาเพ่นพ่านแถวนี้ แต่ตั้งแต่ได้แท็บเล็ตมา และธนาทัศเอ่ยปากว่า 'อนุญาตให้มีอิสระ

กาลเวลาภายในคฤหาสน์อันธการกุลหมุนผ่านไปอย่างเชื่องช้าทว่ามั่นคง ราวกับสายน้ำที่ค่อยๆ เปลี่ยนทิศทางโดยที่ผิวน้ำยังคงราบเรียบหนึ่งสัปดาห์ สองสัปดาห์ชีวิตของลลิลเริ่มเข้าที่เข้าทาง กิจวัตรประจำวันวนเวียนเป็นวัฏจักรที่ไม่ได้สร้างความทรมานใจอีกต่อไป เช้าตื่นขึ้นมาแต่งตัวสวยงามเพื่อไปเรียนที่สถาบันออกแบบอารียา พร้อมกับแท็บเล็ตคู่ใจที่กลายเป็นเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายที่ขาดไม่ได้ ตกเย็นกลับมารอรับประทานอาหารค่ำพร้อมเจ้าของบ้าน และค่ำคืน ก็ทำหน้าที่ปรนนิบัติที่แปรเปลี่ยนจากความจำยอมเป็นความเต็มใจเช้านี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้องอาหาร ลลิลนั่งจิบกาแฟรอธนาทัศลงมาอย่างใจจดใจจ่อ วันนี้ตั้งใจจะอวดผลงานออกแบบชิ้นล่าสุดที่ได้รับคำชมจากอาจารย์ให้คนเป็นนายดูเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงสง่าในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามา"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณทัศ"หญิงสาวเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มหวานหยดที่ส่งไปถึงดวงตา รอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดจากการเสแสร้งหรือความหวาดกลัว แต่เป็นรอยยิ้มที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกดีๆ ที่ก่อตัวขึ้นในใจธนาทัศชะงักไปเล็กน้อย นัยน์ตาคมกริบจับจ้องใบหน้าสวยที่ดู

ความมืดเข้าปกคลุมห้องนอนปีกตะวันตกอีกครั้ง แต่คราวนี้ความเงียบงันที่เกิดขึ้นไม่ได้นำมาซึ่งความสงบสุข หากแต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความอ้างว้างและหนาวเหน็บยี่สิบสี่ชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่เหตุการณ์ในห้องทำงาน ลลิลขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหน ข้าวปลาอาหารที่ป้าจวงนำมาเสิร์ฟพร่องไปเพียงเล็กน้อย ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้บุนวมริมหน้าต่าง เหม่อมองออกไปในความมืดไร้จุดหมายดวงตากลมโตที่เคยเป็นประกายสดใสยามได้วาดรูป บัดนี้บวมช้ำและหม่นหมอง แท็บเล็ตราคาแพงที่เคยเป็นดั่งโลกทั้งใบถูกวางทิ้งไว้อย่างไร้ค่าบนโต๊ะข้างเตียงคำพูดของธนาทัศยังคงดังก้องในหัวเหมือนเสียงสะท้อนในหุบเหว'เธอไม่มีวันแทนที่รินาได้'ความจริงข้อนี้ตอกย้ำสถานะ 'สิ่งของ' ให้ชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ความหวังที่เคยวาดฝันไว้พังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความเจ็บปวดจากการที่เผลอใจไปรักคนที่ไม่ควรรักแกร็ก...เสียงลูกบิดประตูหมุนเปิดออกโดยไม่มีการเคาะเรียก ลลิลไม่แม้แต่จะหันไปมอง หญิงสาวรู้ดีว่าใครคือผู้ถือสิทธิ์ในการเข้าออกห้องนี้ได้ตามอำเภอใจธนาทัศก้าวเข้ามาในห้อง หยุดยืนมองแผ่นหลังบางที่สั่นไหวเล

กลิ่นเค็มของน้ำทะเลผสมปนเปไปกับกลิ่นสนิมและน้ำมันเครื่อง ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศที่ร้อนชื้นของโกดังเก่าซ่อมซ่อท้ายท่าเรือคลองเตยที่นี่ห่างไกลจากความหรูหราของคฤหาสน์อันธการกุลราวกับคนละโลก ไม่มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง มีเพียงลังไม้เก่าๆ ตู้คอนเทนเนอร์บุบเบี้ยว และแสงไฟนีออนกระพริบถี่ๆ ที่ส่องสว่างอย่างน่าเวทนาชายวัยกลางคนในชุดสูทสีขาวที่แม้จะดูมีราคาแต่ก็เริ่มหมองคล้ำ นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ กลางวงล้อมของลูกน้องนับสิบ'วิทูร'อดีตคู่ค้าที่กลายมาเป็นศัตรูตัวฉกาจของธนาทัศ ชายผู้ซึ่งเคยถูกหักหน้ากลางงานเลี้ยงสังสรรค์เมื่อหลายเดือนก่อน และล่าสุด... เพิ่งจะพ่ายแพ้ในการประมูลเส้นทางขนส่งสินค้าล็อตใหญ่ให้กับ 'อันธการกุล กรุ๊ป'"นายครับ..." ลูกน้องคนสนิทที่มีรอยสักเต็มแขนเอ่ยขึ้นเสียงเบา "สายเรารายงานว่า วันนี้ไอ้ทัศมันเพิ่งเซ็นสัญญากับพวกญี่ปุ่นสำเร็จครับ"วิทูรไม่ได้แสดงอาการโกรธเกรี้ยวหรือปาข้าวของอย่างที่ลูกน้องคาดคิด ชายวัยกลางคนเพียงแค่ยกแก้ววิสกี้ราคาถูกขึ้นจิบช้าๆ แววตาหลังกรอบแว่นสายตายาวฉายแววครุ่นคิด"เก่งสมคำร่ำลือ..."น้ำเสียงราบเรียบแต่เย็นยะเยือก