All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงเครื่องจักรทำงานหึ่มๆ ประสานกับเสียงกรรไกรตัดผ้าและเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ ดังระงมไปทั่วห้องเวิร์กชอปขนาดใหญ่นี่คือช่วงเวลาปฏิบัติงานจริงสำหรับคลาส Intensive Design ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ลลิลหวาดหวั่นที่สุด ทฤษฎีอาจจะพอถูไถไปได้จากการอ่านหนังสือ แต่ภาคปฏิบัติที่ต้องใช้เครื่องมือทันสมัยราคาแพงระยับเหล่านี้ คือกำแพงสูงชันสำหรับคนที่ห่างหายจากวงการไปนานอย่างเธอหญิงสาวยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าเครื่องจักรเย็บผ้าอุตสาหกรรมระบบคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุด มันดูซับซ้อนราวกับแผงควบคุมยานอวกาศ หน้าจอดิจิทัลกระพริบถี่ๆ แสดงรหัสข้อผิดพลาดที่เธอไม่เข้าใจ"ทำไมด้ายถึงขาดอีกล่ะ"ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความกังวล เหงื่อเม็ดเล็กซึมตามไรผม มือเรียวพยายามจะดึงด้ายที่เข้าไปพันกันยุ่งเหยิงในกระสวยออกมา แต่ยิ่งดึงก็ดูเหมือนจะยิ่งแย่ลงสายตาตื่นตระหนกเริ่มลอกแลกมองไปรอบห้อง เพื่อนร่วมคลาสคนอื่นๆ ต่างง่วนอยู่กับงานของตัวเอง บ้างก็จับกลุ่มหัวเราะคิกคัก แพรวพราวกับมีมี่กำลังเลือกผ้าอยู่มุมห้อง และแน่นอนว่าไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้ามาช่วย 'เด็กเส้น' คนนี้ความกดดันถาโถมเข้ามาจนมือไม

ช่วงพักเบรกยามบ่ายคล้อย แสงแดดลอดผ่านกิ่งไม้ใหญ่ลงมากระทบพื้นหญ้าสีเขียวขจี ณ สวนหย่อมด้านข้างตึกคณะ สายลมอ่อนๆ พัดพาเอากลิ่นหอมของดอกแก้วลอยมาแตะจมูก ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงานหนักในห้องเวิร์กชอปตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาลลิลนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ตัวยาวใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ โดยมีไคนั่งอยู่ข้างๆ ห่างออกไปเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่างที่เหมาะสมตามมารยาท ในมือของทั้งคู่มีแก้วกาแฟเย็นจากคาเฟ่ของสถาบัน"เหนื่อยไหมครับ?" ไคเอ่ยถามพลางดูดกาแฟอึกใหญ่ "อาจารย์วิชานี้เคี่ยวชะมัด สั่งแก้แพทเทิร์นจนผมแทบจะเอากรรไกรตัดนิ้วตัวเองแทนตัดผ้าอยู่แล้ว"ลลิลยิ้มบางๆ ส่ายหน้าเล็กน้อย "ไม่เท่าไหร่ค่ะ ฉันสนุกดี ดีกว่านั่งอยู่เฉยๆ"คำตอบนั้นมีความหมายแฝงที่ไคไม่อาจล่วงรู้ สำหรับลลิล การได้ทำงานหนักจนเหงื่อตก การได้ใช้สมองคิดแก้ปัญหาเรื่องโครงสร้างเสื้อผ้า มันดีกว่าการนั่งเฉยๆ ในกรงทองเพื่อรอเวลาถูกเรียกใช้งานเป็นไหนๆ"ดีจังที่คุณคิดบวก" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางแก้วกาแฟลง แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ "พูดถึงเรื่องตัดนิ้ว คุณรู้ไหม สมัยผมเข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ ผมเคยสร้

นาฬิกาเรือนหรูบนผนังบอกเวลาหนึ่งทุ่มเศษภายในห้องนอนกว้างขวางของปีกตะวันตก ลลิลกำลังยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ มือเรียวยกขึ้นแตะแก้มตัวเองเบาๆ รอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากยังคงหลงเหลืออยู่จากเรื่องตลกที่ไคเล่าให้ฟังเมื่อตอนบ่าย ความเหนื่อยล้าจากการเรียนและการเดินทางดูเหมือนจะถูกชะล้างออกไปจนหมดสิ้นด้วยมิตรภาพที่ได้รับนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตชีวา ไม่ใช่แค่ตุ๊กตาที่หายใจได้มือเรียวหยิบสมุดสเก็ตช์ออกมาจากกระเป๋า ตั้งใจว่าจะร่างภาพไอเดียใหม่ที่เพิ่งคิดได้ก่อนจะไปอาบน้ำปัง!เสียงประตูห้องนอนถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรงจนชนกับผนังเสียงดังสนั่น ลลิลสะดุ้งสุดตัว สมุดสเก็ตช์ในมือร่วงหล่นลงพื้นร่างสูงใหญ่ของธนาทัศก้าวเข้ามาในห้อง บรรยากาศรอบตัวเย็นเยียบลงในฉับพลัน รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคมกริบที่วาวโรจน์ดุจพยัคฆ์ร้าย ชายหนุ่มยังคงอยู่ในชุดทำงาน แต่เนกไทถูกปลดออกอย่างลวกๆ และกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนถูกแกะออก เผยให้เห็นความหงุดหงิดที่พุ่งพล่าน"คะ... คุณทัศ" เสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่าย ร่างบางถอยหลังกรูดโด

คำประกาศิตสุดท้ายยังคงก้องสะท้อนอยู่ในความเงียบ... 'คืนนี้เธอต้องตอบคำถามฉันด้วยร่างกาย'ธนาทัศไม่รอช้า สายตาคมกริบคาดโทษกวาดมองใบหน้าตื่นตระหนกของหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะสืบเท้าก้าวเข้ามาหาอย่างคุกคาม"มันจับตรงไหนบ้าง"เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างไม่ชอบใจนัก ความทรงจำจากรูปถ่ายใบนั้นที่ลลิลยิ้มให้ชายอื่นยังคงตามหลอกหลอนสองเท้าแกร่งรุกไล่ต้อนเข้ามาเรื่อยๆ ส่วนทางด้านลลิลทำได้เพียงค่อยๆ ถอยหนีด้วยความหวาดกลัว จนกระทั่งขาทั้งสองข้างชนกับขอบเตียงและเสียหลักล้มลงนั่งบนฟูกนุ่มแต่อสูรร้ายตรงหน้าก็ยังไม่หยุด ร่างสูงโน้มลงมาตามติดจนใบหน้าห่างกันเพียงปลายจมูกแตะริมฝีปากหยักได้รูปบดเบียดลงมาประกบจูบอย่างรุนแรงและดิบเถื่อน ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างเอาแต่ใจ เกี่ยวกระหวัดดูดดึงเรียวลิ้นเล็กเพื่อแสดงออกถึงความไม่พอใจที่มีอยู่เต็มอก... ต้องการลบสัมผัส ลบรอยยิ้ม และลบทุกความทรงจำที่เกี่ยวกับผู้ชายคนอื่นออกไปให้หมดขณะเดียวกัน ฝ่ามือร้อนก็กระชากปมสายคาดเอวชุดคลุมอาบน้ำออกอย่างไม่ไยดี ปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของคนตัว

หลายสัปดาห์ได้ล่วงเลยผ่านไปนับจากค่ำคืนที่โทสะของอสูรร้ายปะทุขึ้นอย่างรุนแรงชีวิตในคฤหาสน์อันธการกุลกลับสู่จังหวะที่ซ้ำซากและเฉื่อยชาอีกครั้ง ลลิลยอมรับสถานะของตนเองอย่างสมบูรณ์แบบ หญิงสาวเข้าเรียนอย่างตั้งใจ กินอาหารบำรุงตามกำหนด และทำ 'หน้าที่' ในยามค่ำคืนโดยไร้การต่อต้านไม่มีการร้องไห้ฟูมฟาย ไม่มีการประชดประชัน มีเพียงความว่างเปล่าและความเย็นชาที่ปกคลุมจิตใจแต่ความสงบเรียบร้อยที่น่าพึงพอใจนี้ กลับนำมาซึ่งความปั่นป่วนที่คาดไม่ถึงภายในจิตใจของธนาทัศเองร่างสูงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ในมือถือแก้ววิสกี้ที่น้ำแข็งละลายไปเกือบหมด แสงไฟจากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าคมคาย เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่พอใจธนาทัศรู้สึกหงุดหงิด... ความหงุดหงิดที่ 'ไร้เหตุผล'ชายหนุ่มเคยคิดว่าการได้ครอบครองอย่างสมบูรณ์ การได้เห็นหญิงสาวสยบยอมอยู่แทบเท้าจะนำมาซึ่งความพึงพอใจสูงสุด แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่าอย่างน่าประหลาดยิ่งลลิลซึมเซาและไร้ชีวิตชีวามากเท่าไหร่ ความรู้สึกร้อนรุ่มในอกของเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้นอสูรร