All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 1 - Chapter 10

“เธอรู้รื่องที่ไม่ควรจะรู้” เสียงของเขากดต่ำลง แฝงไว้ด้วยความอันตราย “ทางเลือกเดียวคือ เธอต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าเธอยังมี คุณค่าพอที่จะอยู่ต่อ ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอมีประโยชน์กว่าพวกคนรับใช้ที่ไร้ค่าพวกนั้น หรือไม่ก็...”เขาจงใจเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง สายตาของเขากวาดมองใบหน้าซีดขาวของ ลลิลมองดูริมฝีปากของเธอที่สั่นเทาเล็กน้อยด้วยความกลัว ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เหลือออกมาอย่างช้าๆ: “...หรือไม่ ฉันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บคนไร้ประโยชน์ ที่รู้ความลับมากเกินไปไว้กับตัวอีกต่อไป”คำสุดท้ายนั้นเหมือนกับเหล็กแหลมที่แทงทะลุหัวใจของลลิล ร่างกายของเธออ่อนยวบลงเกือบจะล้มลงพื้น โชคดีที่เธอคว้าพนักแขนโซฟาไว้ได้ทันจึงทรงตัวอยู่ได้ เธอจ้องมองดวงตาที่ไร้อุณหภูมิของธนาทัศ ในที่สุดก็เข้าใจว่า นับตั้งแต่ถูกเขาพาตัวมา เธอก็ไม่มีทางถอยหลังอีกต่อไปแล้วร่างบางกลั้นหายใจ หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะพิสูจน์คุณค่าของตนเอง ลลิลค่อยๆทรุดตัวลงคุกเข่าที่พื้นเบื้องหน้า นิ้วมือที่เย็นเฉียบและสั่นเทา ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไป ช้าๆ จนมาหยุดที่หัวเข็มขัดโลหะมันวาวของร่างสูงทันทีที่นิ้วแตะหมับ!

"เดี๋ยวนี้"เสียงที่เปล่งออกไปเด็ดขาด แต่ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าอินเตอร์คอมกลับสั่นเทา ความเงียบที่ตอบกลับมาบีบคั้นหัวใจ นานราวกับชั่วนิรันดร์ ลลิลกำลังจะกดซ้ำ"คุณทัศไม่ว่าง" เสียงของเดชตอบกลับมา เย็นชา และไร้ความรู้สึก"ได้โปรด!" ลลิลตะโกนกลับไป ความอัปยศหายไป เหลือเพียงความกลัวตาย "ฉันมีเรื่อง...เรื่อง 'ข้อเสนอ' ใหม่""เรื่องที่จะเป็น 'ประโยชน์' กับเขามากกว่า!" ร่างบางใช้คำที่รู้ว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญผลประโยชน์มากแค่ไหนความเงียบเข้ามาอีกครั้ง ไม่นานนักก็มีเสียงคลิกเสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น เดชยืนอยู่ที่หน้าประตู สายตารำคาญใจ "คุณทัศกำลังจะไปงานเลี้ยง เธอมีเวลาหนึ่งนาทีเท่านั้น"หนึ่งนาที! ร่างบางที่ได้ยินเช่นนี้ รีบวิ่งสวนร่างของเดชเข้าไป มุ่งหน้าไปยังห้องที่ใหญ่ที่สุด ห้องที่ร่างบาง 'เดา' ว่าเป็นห้องทำงานของเจ้าของเพนต์เฮาส์ โดยไม่สนใจสายตาของเดช ไม่สนใจชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ ไม่สนใจเท้าเปล่าเดชไม่ห้าม เพียงแค่เดินตามมาอย่างเงียบๆ เหมือนคุมนักโทษ ที่กำลังวิ่งไปสู่ลานประหาร ด้วยตัวเองปัง!ลลิลผลักประตูเข้าไป กลิ่นโคโลญจน์ กลิ่นซิการ์จางๆ และกลิ่นของ 'อำนาจ' ปะทะใบหน้าทันที ภาพท

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหนา ลลิลลืมตาขึ้นบนพื้นกระเบื้องที่เย็นเฉียบ ร่างกายยังคงเปลือยเปล่าใต้ชุดคลุมอาบน้ำที่ชื้นแฉะ ร่างกายปวดร้าว โดยเฉพาะความระบมช้ำ ณ จุดเร้นลับที่ถูกย่ำยีเมื่อคืน ทำให้ทุกการขยับตัวคือความทรมานคลิกเสียงปลดล็อกดิจิทัลดังขึ้น ผู้หญิงในชุดยูนิฟอร์มสองคนก้าวเข้ามา ลลิลฝืนพยุงร่างลุกขึ้น ปล่อยให้สายตาเย็นชาเหล่านั้นสำรวจ ปล่อยให้พวกนั้นจับร่างอาบน้ำอุ่นอีกครั้งโลชั่นและน้ำมันหอมราคาแพงถูกชโลมลงบนผิว เหล่าผู้รับใช้นวดวนโลชั่นอย่างเป็นกลาง ไร้อารมณ์ มือเย็นชาเหล่านั้นไม่สนใจ แม้จะต้องสัมผัสโดนรอยแดงเป็นจ้ำๆ บริเวณซอกคอและหัวไหล่ ร่องรอยความเป็นเจ้าของที่ธนาทัศขบเม้มทิ้งไว้เมื่อคืน ทุกสัมผัสที่ควรจะนุ่มนวล กลับยิ่งเสียดแทงความระบมช้ำจนร่างบางต้องกัดริมฝีปากแน่นชุดราตรีสีแดงสดชุดเดิมถูกสวมลงบนร่างที่นิ่งงัน ตามด้วย 'ป้ายราคา' สร้อยคอเพชรเส้นนั้น ความเย็นเฉียบของอัญมณีแนบลงบนผิว มันคือเครื่องยืนยันสถานะเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ร่างบางถูกพาไปยังลิฟต์ ลงไปยังลานจอดรถใต้ดิน รถลีมูซีนสีดำสนิทจอดรออยู่ ประตูเปิดออก ธนาทัศนั่งอยู่ข้างในแล้ว บุรุษผู้นั้นอยู่ในชุดทักซิโดสีดำสน

ลลิลยืนนิ่งเป็นตุ๊กตาประดับห้อง แก้วแชมเปญในมือสั่นระริกจนของเหลวสีอำพันเกือบจะกระฉอกออกมา มืออีกข้างกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้เลยกับความอัปยศที่แผดเผาอยู่กลางอกคำพูดของธนาทัศยังคงดังก้อง 'เห็นไหม เธอมี 'ประโยชน์' แล้ว'ประโยชน์...คำนี้ช่างน่ารังเกียจ ประโยชน์ของร่างบางคือการถูกใช้เป็นเครื่องมือตบหน้าคนอื่น คือการถูกตีตราต่อหน้าสาธารณะด้วยจูบที่ไร้ความรู้สึก จูบที่อ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของอย่างป่าเถื่อนลลิลเหลือบมองร่างสูงที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มกลับเข้าสู่บทบาทนักธุรกิจผู้ทรงอำนาจได้อย่างไร้รอยต่อ พูดคุย หัวเราะเบาๆ กับกลุ่มนักการเมือง โดยไม่หันมามอง 'ถ้วยรางวัล' ที่เพิ่งใช้งานไปแม้แต่น้อยร่างสูงคงคิดว่าลลิลสิ้นฤทธิ์แล้ว คงคิดว่าการ 'ซื้อขาด' ในคืนนั้น และการ 'ลงทัณฑ์' ด้วยจูบเมื่อครู่ ได้ทำลายศักดิ์ศรีของร่างบางจนหมดสิ้นแล้วใช่...ศักดิ์ศรีของลลิลถูกขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี แต่มันไม่ได้ดับไฟในใจของหญิงสาว มันกลับจุดไฟแห่งความเกลียดชังและความปรารถนาที่จะหนีให้ลุกโชนขึ้นมาแทน'ฉันต้องหนี'ความคิดนั้นชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหนร่างบางกวาดสายตามองไปรอบห้อ