All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงเบรกดังเสียดแก้วหูจนน่าแสบรอน แสงไฟหน้าสว่างจ้าจนแสบตา สาดทะลุความมืดของตรอกเข้ามา จนพวกอันธพาลทั้งสามต้องยกแขนขึ้นบังหน้ารถเบนท์ลีย์สีดำสนิทราวกับรัตติกาล จอดขวางปากตรอกไว้พอดิบพอดี ความเงางามของมันดูแปลกแยกและน่าพรั่นพรึงในสถานที่เสื่อมโทรมเช่นนี้ ประตูรถติดตามที่ขับตามหลังมาเปิดออกพร้อมกัน ชายชุดดำร่างสูงใหญ่สี่คนก้าวลงมาอย่างพร้อมเพรียง รวดเร็ว และเงียบกริบ...พวกมันไม่ใช่ตำรวจ…"พวกมึงใครวะ!" ชายที่ถูกกัดตะโกนถาม เสียงสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับกลุ่มคนที่มาใหม่ไม่มีคำตอบ สิ่งที่ตอบกลับมาคือการเคลื่อนไหวที่ฉับพลันชายชุดดำคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่ราวกับเงา ไม่มีการชกต่อยแลกหมัดอย่างที่พวกอันธพาลคุ้นเคย มันคือการ 'จัดการ' อย่างมืออาชีพตุบ! เสียงสันมือฟาดเข้าที่ท้ายทอยของชายคนแรกจนร่วงลงไปกองตับ! ศอกกระแทกเข้าลิ้นปี่ของชายคนที่สองจนตัวงอชายหัวหน้าที่เพิ่งตบหน้าร่างบาง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกชายชุดดำอีกคนหักข้อมือเสียงดัง 'กร๊อบ' ก่อนจะถูกเตะตัดขาจนล้มลงไปนอนร้องโอดโอยทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลง ภายในไม่ถึงสามสิบวินาที ความเงียบที่น่าอึดอัดกลับเข้ามาปกคลุมตรอกอีกครั้ง มีเ

รถหยุดนิ่งในลานจอดรถใต้ดินที่มืดและไร้สรรพเสียง ร่างบางถูกกระชากลงจากรถอีกครั้ง ถูกลากเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัว ความเร็วของลิฟต์ทำให้หูอื้อติ๊ดประตูเหล็กหนักๆ เปิดออก ลลิลถูกผลักเข้าไปด้านในปัง!เสียงล็อกอัตโนมัติดังสนั่น ปิดกั้นทางหนีทุกเส้นทางที่นี่ไม่ใช่คุก แต่มันคือเพนต์เฮาส์หรู คือ 'กรงทอง' คือ 'เซฟเฮาส์'ลลิลสำรวจห้องอย่างหวาดกลัว ทุกอย่างหรูหราจนน่าอึดอัด พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบใต้ฝ่าเท้าที่บอบช้ำ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นมีราคา แต่กลับไร้ชีวิตชีวา ทุกอย่างเป็นสีขาว เทา และดำ เหมือนตัวตนของธนาทัศกระจกบานใหญ่จรดเพดาน เผยให้เห็นแสงไฟระยิบระยับของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน สวยงาม แต่เป็นความสวยงามที่ลลิลไม่มีวันได้สัมผัสร่างบางเดินเข้าห้องน้ำ น้ำอุ่นที่ไหลรดร่าง ชะล้างคราบเลือดและสิ่งโสโครกจากตรอก ลลิลขัดถูผิวเนื้ออย่างแรง ขัดจนแดง ขัดราวกับจะลบรอยสัมผัสของพวกอันธพาล ลบความทรงจำในตรอก และลบสายตา 'ประเมินค่า' ของธนาทัศลลิลมองเงาสะท้อนในกระจก รอยฟกช้ำม่วงเขียวปรากฏชัดบนผิวเนื้อที่ขาวจัด ร่องรอยจากพวกอันธพาล ร่องรอยจากการถูกกระชากขึ้นรถ 'สินค้ามีตำหนิ' ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวเมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายจ

"เดี๋ยวนี้"เสียงที่เปล่งออกไปเด็ดขาด แต่ร่างที่ยืนอยู่หน้าอินเตอร์คอมสั่นเทา ในชุดคลุมอาบน้ำตัวบาง ความเงียบที่ตอบกลับมาบีบคั้นหัวใจ นานราวกับชั่วนิรันดร์ ลลิลกำลังจะกดซ้ำ"คุณทัศไม่ว่าง" เสียงของเดชตอบกลับมา เย็นชา และไร้ความรู้สึก"ได้โปรด!" ลลิลตะโกนกลับไป ความอัปยศหายไป เหลือเพียงความกลัวตาย "ฉันมีเรื่อง...เรื่อง 'ข้อเสนอ' ใหม่""เรื่องที่จะเป็น 'ประโยชน์' กับเขามากกว่า!" ร่างบางใช้คำที่รู้ว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญผลประโยชน์มากแค่ไหนความเงียบเข้ามาอีกครั้ง ไม่นานนักก็มีเสียงคลิกเสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น เดชยืนอยู่ที่หน้าประตู สายตารำคาญใจ "คุณทัศกำลังจะไปงานเลี้ยง เธอมีเวลาหนึ่งนาทีเท่านั้น"งานเลี้ยง! คำคำนั้นเหมือนค้อนทุบลงกลางอก ไม่ใช่พรุ่งนี้! คือ 'คืนนี้!' เส้นตายคือตอนนี้ ความจริงที่รู้นี้ทำลายสติที่เหลืออยู่ของลลิลจนหมดสิ้นร่างบางไม่สนใจสายตาของเดช ไม่สนใจชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ ไม่สนใจเท้าเปล่าลลิลวิ่งสวนร่างของเดชเข้าไป มุ่งหน้าไปยังห้องที่ใหญ่ที่สุด ห้องที่ร่างบาง 'เดา' ว่าเป็นห้องทำงานของเจ้าของเพนต์เฮาส์ เดชไม่ห้าม เพียงแค่เดินตามมาอย่างเงียบๆ เหมือนคุมนักโทษ ที่กำลั

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหนา ลลิลลืมตาขึ้นบนพื้นกระเบื้องที่เย็นเฉียบ ร่างกายยังคงเปลือยเปล่าใต้ชุดคลุมอาบน้ำที่ชื้นแฉะ ร่างกายปวดร้าว โดยเฉพาะความระบมช้ำ ณ จุดเร้นลับที่ถูกย่ำยีเมื่อคืน ทำให้ทุกการขยับตัวคือความทรมาน จิตใจ ว่างเปล่า'รอดแล้ว' ความคิดนั้นแวบเข้ามา 'อย่างน้อยก็ไม่ถูกขาย' ร่างบางจำคำพูดของธนาทัศได้'ฉันตกลง' แต่ความโล่งใจนั้นถูก 'ราคา' ที่ต้องจ่ายกลบจนหมดสิ้นคลิกเสียงปลดล็อกดิจิทัลดังขึ้น ตรงเวลา ลลิลสะดุ้ง แต่ไม่ได้ซ่อนตัว 'ทีมงาน' ชุดเดิม ผู้หญิงในชุดยูนิฟอร์มหน้าหุ่นยนต์สองคน ก้าวเข้ามา ครั้งนี้ ลลิล 'ไม่ต่อสู้' ร่างบางรู้แล้วว่ามันไร้ประโยชน์หญิงสาวยอมเป็น 'ตุ๊กตาไร้ชีวิต' ฝืนพยุงร่างลุกขึ้น ไม่ขัดขืน ยืนนิ่ง ปล่อยให้สายตาเย็นชาเหล่านั้นสำรวจ ปล่อยให้พวกนั้นจับร่างอาบน้ำอุ่นอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่การขัดล้างที่เจ็บแสบ แต่คือการ 'บำรุง' อีกครั้งตามที่เดชสั่งโลชั่นและน้ำมันหอมราคาแพงถูกชโลมลงบนผิว เหล่าผู้รับใช้นวดวนโลชั่นอย่างเป็นกลาง ไร้อารมณ์ มือเย็นชาเหล่านั้นไม่สนใจ แม้จะต้องสัมผัสโดนรอยแดงเป็นจ้ำๆ บริเวณซอกคอและหัวไหล่ ร่องรอยความเป็นเจ้าของที่ธนาทัศขบเม้มทิ้ง

เท้าเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนครูดไปกับพื้นปูนเย็นเฉียบของลานจอดรถ ลลิลไม่มีเวลาแม้แต่จะทรงตัว ร่างบางถูกลากกึ่งจูงให้ก้าวตามแผ่นหลังกว้างของธนาทัศที่เดินนำลิ่วไปยังลิฟต์ส่วนตัวบรรยากาศภายในกล่องเหล็กนั้นน่าอึดอัดยิ่งกว่าในรถ หญิงสาวยืนตัวสั่นอยู่มุมหนึ่ง โดยมีเดชยืนคุมเชิงอยู่ข้างๆ ขณะที่ร่างสูงของผู้เป็นนายยืนกอดอกนิ่งมองตัวเลขชั้นที่เลื่อนขึ้นอย่างใจเย็นติ๊งประตูลิฟต์เปิดออกยังชั้นเซฟเฮาส์ร่างบางถูกกระชากออกจากลิฟต์ และถูกผลักอย่างแรงจนร่างทั้งร่างปลิวเข้าไปในห้องนอน หญิงสาวเสียหลักล้มลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่ออมแรงความทรงจำอันเลวร้ายจากสถานที่แห่งนี้หวนกลับมาจู่โจมทันทีปัง!เสียงประตูห้องปิดตามหลัง พร้อมเสียงล็อกอัตโนมัติที่ดังสนั่น ลลิลสะดุ้งสุดตัว รีบตะเกียกตะกายทรงตัวลุกขึ้นนั่งดวงตาทั้งสองข้างฉายแววความกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด เมื่อเห็นร่างสูงสง่าของธนาทัศก้าวตามเข้ามาในห้อง ร่างบางพยายามที่จะถอยหลังหนีไปอีก จนกระทั่งแผ่นหลังบอบบางแนบสนิทกับหัวเตียงชายหนุ่มปลดเนกไทสีดำออกจากลำคอแกร่งอย่างเชื่องช้า"นี่คือโทษสำหรับการหลบหนีของเธอ"ธนาทัศไม่พูดเปล่า ร่างสูงจับข้อมือเล็กไว้