All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 41 - Chapter 50

เข็มนาฬิกาบนผนังห้องสมุดขนาดใหญ่ชี้บอกเวลาตีหนึ่งเศษ ความเงียบสงัดปกคลุมทั่วคฤหาสน์อันธการกุล มีเพียงเสียงดินสอ 2B ที่ขูดขีดลงบนกระดาษเนื้อหยาบดังสม่ำเสมอแข่งกับเสียงลมหายใจที่เริ่มติดขัดด้วยความเหนื่อยล้าลลิลนั่งขดตัวอยู่บนพรมหน้าโต๊ะไม้เนื้อแข็งขัดมันที่มุมห้อง รอบกายรายล้อมไปด้วยกระดาษร่างแบบที่ถูกขยำทิ้งเป็นก้อนกลมเกลื่อนกลาด ผมยาวสลวยถูกมัดรวบขึ้นอย่างลวกๆ ด้วยดินสอไม้ เผยให้เห็นต้นคอขาวระหงที่ชื้นเหงื่อ แสงไฟจากโคมตั้งโต๊ะดวงเล็กสาดส่องลงบน 'โปรเจกต์' ที่คั่งค้างงานออกแบบโครงสร้างเสื้อผ้าที่เริ่มทำไว้กับไค ยังไม่สมบูรณ์หลังจากตัดขาดกับเพื่อนชาย หญิงสาวต้องสานต่องานนี้เพียงลำพัง ความเครียดและความกดดันทำให้สมองตื้อตัน เส้นสายที่เคยวาดได้ดั่งใจกลับดูแข็งทื่อและไร้วิญญาณ คอนเซปต์ 'เกราะอ่อน' ที่ตั้งใจจะสื่อถึงความแข็งแกร่งภายใต้ความบอบบาง กลับกลายเป็นเพียงกองผ้าที่ดูรกรุงรังและสับสน"ไม่ได้ แบบนี้ก็ไม่ได้"เสียงหวานพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย มือเรียวยกขึ้นขยี้ผมจนยุ่งเหยิง น้ำตาแห่งความกดดันเริ่มเอ่อคลอที่ขอบตา พรุ่งนี้คือวันส่งแบบร่างขั้นสุดท

กาลเวลาภายในคฤหาสน์อันธการกุลดูเหมือนจะหมุนเร็วขึ้นกว่าเดิม นับตั้งแต่ค่ำคืนแห่งงานประมูลที่ดินเมื่อสัปดาห์ก่อน ชีวิตของลลิลก็ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในห้องนอนหรือห้องเรียนอีกต่อไปธนาทัศเริ่มพาหญิงสาวออกงานบ่อยขึ้นมิใช่ในฐานะตุ๊กตาประดับบารมี แต่ในฐานะ 'ผู้ติดตามเงา' ที่คอยสังเกตการณ์และให้ความเห็นในมุมมองที่แตกต่าง ทุกครั้งที่กลับมาพร้อมชัยชนะหรือข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ความตึงเครียดระหว่างทั้งคู่ก็ดูจะผ่อนคลายลงทีละน้อย แม้สถานะ 'เจ้าหนี้' และ 'ลูกหนี้' จะยังค้ำคออยู่ก็ตามและในค่ำคืนนี้... เดิมพันนั้นสูงยิ่งกว่าครั้งไหนๆสถานที่คือห้องรับรองระดับ VVIP ของโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งถูกปิดโซนเพื่อจัดงานเลี้ยงเปิดตัวโครงการร่วมทุนระหว่าง 'อันธการกุล กรุ๊ป' และกลุ่มทุนยักษ์ใหญ่จากญี่ปุ่นลลิลยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหลังธนาทัศในชุดสูทกระโปรงสีดำสนิท คัตติ้งเนี้ยบกริบที่ขับเน้นความสง่างามและความเป็นมืออาชีพ ใบหน้าสวยหวานถูกแต่งแต้มให้ดูเฉี่ยวคมขึ้น สมกับตำแหน่ง 'ที่ปรึกษาภาพลักษณ์' ที่ธนาทัศอุปโลกน์ให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความกดดันที่หนักอึ้งยิ่

แสงแดดอุ่นยามสายสาดส่องผ่านกระจกกันกระสุนของรถลีมูซีนสีดำสนิทที่กำลังแล่นเข้าจอดเทียบท่าหน้าอาคารผู้ป่วยพิเศษระดับพรีเมียม โรงพยาบาลเอกชนอันดับหนึ่งของประเทศวันนี้ท้องฟ้าดูสดใสกว่าทุกวัน หรืออาจจะเป็นเพราะหัวใจของลลิลที่เบาหวิวขึ้นจากการได้รับ 'อิสรภาพชั่วคราว'เดชก้าวลงมาเปิดประตูรถให้ตามหน้าที่ ทว่าครั้งนี้ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำไม่ได้ก้าวตามประกบเหมือนเงาตามตัวดั่งเช่นทุกครั้ง เพียงแค่โค้งศีรษะให้เล็กน้อยและผายมือไปทางลิฟต์แก้วส่วนตัว"เชิญครับคุณลลิล ผมจะรออยู่ที่ล็อบบี้ นายท่านอนุญาตให้คุณใช้เวลาได้เต็มที่ แต่ขอให้รักษาเวลาตามที่ตกลงกันไว้""ขอบคุณค่ะคุณเดช"ลลิลรับคำด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความมั่นใจ ขาเรียวภายใต้ชุดกระโปรงสุภาพก้าวเดินเข้าสู่โถงลิฟต์เพียงลำพังไร้ผู้คุม ไร้สายตาจับจ้อง มีเพียงตัวเธอกับเวลาอันมีค่าเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบนสุด ซึ่งเป็นชั้น VVIP ทั้งชั้น ความเงียบสงบและความหรูหราก็เข้าปะทะใบหน้า กลิ่นของโรงพยาบาลที่นี่ไม่ฉุนกึกด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ แต่กลับหอมจางๆ ด้วยกลิ่นดอกไม้สดและอโรมา

บทที่ 48 : รางวัลดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่กลางนภาราตรี สาดแสงสีนวลผ่านผ้าม่านเนื้อดีเข้ามาภายในห้องนอนปีกตะวันตก เครื่องปรับอากาศทำงานเงียบเชียบรักษาอุณหภูมิให้เย็นฉ่ำ ทว่าบรรยากาศบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์กลับยังคงร้อนระอุไปด้วยไออุ่นของสองร่างที่เพิ่งผละออกจากกันค่ำคืนนี้ พายุอารมณ์ที่พัดผ่านไม่ได้รุนแรงบ้าคลั่งเหมือนครั้งก่อนหน้า สัมผัสของธนาทัศแม้จะยังคงเต็มไปด้วยความต้องการครอบครองและหนักหน่วงในทุกจังหวะ แต่กลับแฝงไปด้วยความพึงพอใจและความผ่อนคลายอย่างประหลาด มันไม่ใช่การระบายโทสะ หรือการลงทัณฑ์ แต่เป็นเหมือนการตักตวงความสุขจาก 'สมบัติ' ที่ตนโปรดปรานเมื่อเสียงหอบหายใจเริ่มกลับสู่จังหวะปกติ ความเงียบก็โรยตัวลงมาปกคลุมอีกครั้งลลิลนอนตะแคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างกายอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง ผิวขาวเนียนขึ้นสีระเรื่อจากกิจกรรมเข้าจังหวะที่เพิ่งจบลง หญิงสาวหลับตาลง เตรียมใจรอฟังเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่จะลุกจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำ ชำระร่างกาย และเดินจากไปเหมือนทุกค่ำคืนทว่า... เวลาผ่านไปหลายนาที เสียงที่รอคอยกลับไม่ดังขึ้นมีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นข้างกาย แต่ไม่ใช่การลุกหนีฟุ่บ...

เสียงฟ้าคำรามครืนครางดังแว่วมาจากภายนอกคฤหาสน์อันธการกุล ตามมาด้วยเสียงสายฝนที่ตกลงมากระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะหนักหน่วง พายุฤดูร้อนโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งในยามวิกาล ราวกับท้องฟ้ากำลังระบายโทสะภายในห้องนอนปีกตะวันตก ลลิลสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก ไม่ใช่เพราะเสียงฟ้าผ่า แต่เพราะความกระหายน้ำที่ปลุกให้ลุกจากเตียงนอนหนานุ่ม หญิงสาวควานหานาฬิกาปลุกที่หัวเตียง ตีสองกว่าร่างบางในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตาค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง สวมรองเท้าสลิปเปอร์แล้วเดินออกจากห้องนอน มุ่งหน้าสู่ครัวชั้นล่างเพื่อหาน้ำอุ่นดื่มดับกระหายทางเดินในคฤหาสน์ยามค่ำคืนมืดสลัว มีเพียงแสงไฟสีเหลืองนวลจากโคมไฟตามทางเดินที่เปิดไว้เพียงบางจุด บรรยากาศวังเวงและหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานแข่งกับพายุฝนด้านนอกเมื่อเดินผ่านโถงกลางสายตาก็เหลือบไปเห็นแสงไฟที่ลอดออกมาจากช่องประตูบานคู่ของ 'ห้องทำงานใหญ่'"ยังไม่นอนอีกเหรอ"ลลิลพึมพำกับตัวเองด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วธนาทัศมักจะเข้มงวดกับตารางเวลาชีวิต รักษาสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงสมบูรณ์อยู่เสมอ การที่จะทำงานดึกดื่นป่านนี้ไม่ใช่เรื่องปกติความลังเลก่อตัวขึ้นในใจ จะเดินผ่านไปทำเป