Lahat ng Kabanata ng Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Kabanata 61 - Kabanata 70

บรรยากาศยามบ่ายบนท้องถนนกรุงเทพฯ ค่อนข้างปลอดโปร่ง รถลีมูซีนแล่นมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลเอกชนที่ยายลำดวนพักรักษาตัวอยู่ วันนี้เป็นวันพิเศษ เพราะธนาทัศตัดสินใจเดินทางไปด้วยตัวเองภายในห้องโดยสารกว้างขวาง ลลิลนั่งข้างกายชายหนุ่ม มือเรียวลูบไล้จี้รูปพระจันทร์เสี้ยวที่คอเบาๆ อย่างเผลอไผล"ชอบมันขนาดนั้นเลยหรือไง"เสียงทุ้มเอ่ยถามโดยไม่ละสายตาจากแท็บเล็ต"ค่ะ... ชอบมาก" หญิงสาวตอบเสียงใส "ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่คุณทัศอุตส่าห์สละเวลาไปเยี่ยมยายด้วยกัน""ฉันแค่จะไปคุยกับหมอเรื่องย้ายโรงพยาบาล ไม่ได้จะไปเยี่ยมญาติใคร"ลลิลอมยิ้ม ไม่ถือสาคำพูดตัดบทนั้นรถยนต์เลี้ยวเข้าสู่ถนนสายย่อยที่เงียบสงบ เดชเหลือบมองกระจกหลัง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเห็นความผิดปกติ รถตู้สีดำทึบสองคันที่ขับตามมาห่างๆ เริ่มร่นระยะเข้ามาใกล้"นายครับ... มีรถตามเรามาสองคัน"ธนาทัศละสายตาจากหน้าจอทันที สัญชาตญาณระวังภัยตื่นตัว "สลัดหลุดไหม""ยากครับ ถนนแคบ พวกมันกำลังเร่งเครื่องประกบ"สิ้นเสียงเดช เสียงเครื่องยนต์คำรามกึกก้องก็ดังขึ้น รถตู้คันหนึ่งพุ่งแซงขวา เบียดเข้าหาลีมูซีนอย่างจงใจโครม!!!แรงกระแทกมหาศาลเหวี่ยงรถสั่นสะเทือน ลลิลกร

"รถพยาบาล! รถพยาบาลอยู่ไหน!"เสียงคำรามกึกก้องดั่งสัตว์ร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่งดังสนั่นไปทั่วบริเวณตรอกซอยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและเขม่าดินปืนธนาทัศช้อนร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตของลลิลขึ้นมาแนบอก ไม่สนใจความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ต้นแขนของตนเองแม้แต่น้อย วินาทีนี้... ความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้เลยกับความหวาดกลัวที่กำลังเกาะกุมหัวใจ"รถสำรองมาแล้วครับนาย!"เดชตะโกนบอกพร้อมกับเปิดประตูรถตู้กันกระสุนคันสีดำที่ลูกน้องเพิ่งขับเข้ามาจอดเทียบท่าอย่างรวดเร็วอสูรร้ายไม่รอช้า ก้าวเท้ายาวๆ พาคนในอ้อมแขนขึ้นไปบนรถทันที โดยมีเดชกระโดดตามขึ้นมาประกบปิดประตู"ออกรถ! ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด! เดี๋ยวนี้!"คำสั่งเฉียบขาดถูกตะคอกใส่คนขับรถที่หน้าซีดเผือด มือหนากดบาดแผลกลางอกของลลิลไว้แน่น เลือดสีแดงสดยังคงทะลักออกมาไม่หยุด ย้อมเสื้อเชิ้ตสีขาวและมือของชายหนุ่มจนกลายเป็นสีเดียวกัน"ขับให้เร็วกว่านี้! เร็วกว่านี้!"ธนาทัศตะโกนสั่งซ้ำๆ เหมือนคนเสียสติ มือที่กดแผลสั่นระริกจนควบคุมไม่ได้บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความตึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก เสียงลมหายใจหอบกระชั้นของคนเจ็บแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนน่าใจหาย ใบหน้

เสียงสัญญาณชีพจากเครื่องมอนิเตอร์ดัง ติ๊ด... ติ๊ด... เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ท่ามกลางความเงียบสงัดของห้อง ICU ปลอดเชื้อ บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นยาและไอเย็นที่ชวนให้หดหู่ แตกต่างจากความโกลาหลวุ่นวายหน้าห้องผ่าตัดเมื่อชั่วโมงก่อนอย่างสิ้นเชิงธนาทัศนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ร่างสูงผ่านการชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่มาแล้ว แต่ใบหน้าคมคายยังคงอิดโรยและเต็มไปด้วยความเครียดขึง ดวงตาที่เคยฉายแววเย่อหยิ่งจองหอง บัดนี้แดงก่ำและเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยจากการอดนอนและความกดดันสายตาคมกริบที่มักจะมองโลกด้วยอำนาจ ทอดมองร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนลลิลนอนหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยาสลบ ใบหน้าหวานซีดเผือดจนแทบจะเป็นสีเดียวกับผ้าปูที่นอน มีสายออกซิเจนคาดจมูก และสายน้ำเกลือระโยงระยางเจาะเข้าที่หลังมือ ผิวขาวเนียนที่อสูรร้ายเคยหลงใหลและตีตราจอง บัดนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและผ้าก๊อซหนาที่พันรอบหน้าอกเพื่อปิดปากแผลฉกรรจ์ภาพตรงหน้าเปรียบเสมือนเข็มพันเล่มที่ทิ่มแทงหัวใจคนมองมือหนาเอื้อมไปกอบกุมมือเล็กที่เย็นเฉียบขึ้นมาแนบแก้ม สากระคายของหนวดเครา

แสงแดดยามเช้าของวันใหม่สาดส่องผ่านช่องว่างของผ้าม่านสีครีม เข้ามากระทบแจกันดอกไม้สดที่หัวเตียง ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ อบอวลไปทั่วห้องพักฟื้น VVIP บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบและผ่อนคลาย แตกต่างจากความตึงเครียดเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิงเสียงประตูห้องเปิดออกเบาๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของพยาบาลสาวสองคน เข็นรถอุปกรณ์เข้ามาเพื่อเตรียมเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนไข้ตามกิจวัตร"ขออนุญาตเช็ดตัวนะคะคุณลลิล"พยาบาลเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส เดินเข้ามาใกล้เตียงทว่ายังไม่ทันที่มือจะแตะโดนตัวคนเจ็บ เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจก็ดังขึ้นขัดจังหวะจากมุมห้อง"ออกไป"พยาบาลสาวสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองที่โซฟาตัวยาวริมหน้าต่าง ธนาทัศนั่งอ่านเอกสารอยู่ตรงนั้น ร่างสูงยังอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวเดิมที่พับแขนขึ้น แม้ใบหน้าจะดูอิดโรยและมีผ้าก๊อซพันรอบต้นแขนซ้าย แต่รังสีความน่าเกรงขามไม่ได้ลดน้อยลงเลย"ตะ... แต่ว่าต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ ท่าน" พยาบาลพยายามอธิบายเสียงสั่น"ฉันรู้" ชายหนุ่มวางเอกสารลง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "วางของไว้ แล้วออกไป ฉันจะทำเอง""แต่นี่เป็นหน้าที่พยาบาล""ฉันบอกให้ออกไป!"เสียงตะคอกไม่ดังนักแต่เฉียบข

รถลีมูซีนสีดำสนิทแล่นผ่านประตูรั้วอัลลอยด์ขนาดมหึมา เข้ามาจอดเทียบท่าหน้ามุขบันไดของคฤหาสน์อันธการกุล แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมากระทบตัวตึกสีขาวนวล ตัดกับสีเขียวขจีของสวนที่ได้รับการดูแลอย่างดีบรรยากาศในวันนี้ช่างแตกต่างจากวันที่ลลิลก้าวเข้ามาที่นี่ครั้งแรกราวฟ้ากับเหววันนั้น มาในฐานะเชลยที่ถูกฉุดกระชากลากถู เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวังแต่วันนี้ กลับมาในฐานะ 'คนสำคัญ' ที่ได้รับการทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหินเดชก้าวลงมาเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสาร โค้งศีรษะให้อย่างนอบน้อม"ถึงบ้านแล้วครับนาย คุณลลิล"ธนาทัศก้าวลงมาก่อน ร่างสูงสง่าในชุดลำลองดูผ่อนคลายแต่ยังคงไว้ซึ่งความน่าเกรงขาม ชายหนุ่มหันกลับไปยื่นมือให้ลลิลวางมือลงบนฝ่ามือหนา ค่อยๆ ก้าวลงจากรถอย่างระมัดระวัง บาดแผลที่หน้าอกยังคงเจ็บแปลบทุกครั้งที่ขยับตัวแรงๆ แต่ใบหน้าหวานกลับประดับด้วยรอยยิ้มสดใส"ป้าจวงเตรียมรถเข็นมารอแล้วค่ะ"หัวหน้าแม่บ้านรีบเข็นรถเข็นบุด้วยเบาะนุ่มเข้ามารอรับด้วยความกระตือรือร้น สีหน้าของหญิงสูงวัยเต็มไปด้วยความโล่งใจที่เห็นนายหญิงของบ้านปลอดภัยกลับมาคนเจ็บกำลังจะหย่อนตัวลงนั่ง แต่ทว่า"เกะกะ"เสียงทุ้มต่ำเ