Todos los capítulos de Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Capítulo 71 - Capítulo 80

ความเงียบสงัดที่ปกคลุมห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์อันธการกุลในยามบ่ายนี้ ช่างแตกต่างจากความเงียบสงบที่ลลิลเคยสัมผัส มันเป็นความเงียบที่หนักอึ้ง กดดัน และเต็มไปด้วยมวลอากาศที่ชวนให้หายใจไม่ออก ราวกับออกซิเจนถูกสูบออกไปจนหมดสิ้นร่างสูงสง่าของธนาทัศยังคงยืนนิ่งค้างอยู่ที่เดิม แขนแกร่งที่โอบอุ้มลลิลไว้เริ่มเกร็งเขม็งจนคนในอ้อมแขนรู้สึกเจ็บ นัยน์ตาดุจพยัคฆ์ที่เคยฉายแววมั่นคง สั่นไหวระริกด้วยความตกตะลึงสุดขีด จ้องมองภาพตรงหน้าราวกับเห็นผีสตรีผู้มาใหม่ยืนตระหง่านอยู่กลางห้องรับแขก ชุดเดรสสีแดงเพลิงรัดรูปขับเน้นสัดส่วนเย้ายวนและผิวขาวจัดให้ดูโดดเด่นสะดุดตา ใบหน้าสวยเฉี่ยวที่แต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างประณีตเชิดขึ้นเล็กน้อยด้วยความถือดีรินา เตชะวิพัฒน์... รักแรกและรักเดียวที่ตายจากไปแล้วการปรากฏตัวของหญิงสาวผู้นี้ เปรียบเสมือนก้อนหินขนาดมหึมาที่ถูกทุ่มลงกลางสระน้ำที่กำลังสงบนิ่ง ก่อให้เกิดคลื่นยักษ์สาดซัดทำลายทุกความรู้สึกที่เพิ่งก่อตัวขึ้นจนพังพินาศ"คะ... คุณรินา..."แม้แต่เดชที่เดินตามหลังมาและมักจะควบคุมสติได้ดีเสมอ ยังต้องอุทานชื่อคนตรงหน้าออกมาด้วยความช็อก หน้าซีดเผือดเมื่อเห็นคนที่ตนเองเคยไป

สามวันระยะเวลาเพียงเจ็ดสิบสองชั่วโมง แต่สำหรับลลิล มันยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดบรรยากาศภายในคฤหาสน์อันธการกุลเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จากที่เคยเริ่มมีความอบอุ่นแทรกซึมเข้ามา บัดนี้ถูกความหนาวเหน็บเข้าปกคลุมจนจับขั้วหัวใจ ยิ่งกว่าวันแรกที่ก้าวเข้ามาเหยียบรินา ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์อย่างถาวร ไม่ใช่ในฐานะแขก แต่ในฐานะ 'นายหญิง' เจ้าของบ้านตัวจริงข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวราคาแพงระยับถูกขนย้ายเข้ามาไม่ขาดสาย เสียงสั่งงานของหญิงสาวในชุดแดงดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน เหล่าสาวใช้ต่างพากันกุลีกุจอเอาใจผู้มาใหม่ด้วยความเกรงกลัว ทิ้งให้ 'คนป่วย' ที่พักฟื้นอยู่ในปีกตะวันตกกลายเป็นเพียงอากาศธาตุที่ถูกลืมลลิลนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนกว้าง สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย บาดแผลที่หน้าอกเริ่มสมานตัวดีขึ้น แต่บาดแผลในใจกลับฉกรรจ์ลงทุกวันตลอดสามวันที่ผ่านมา ธนาทัศหายไป ไม่ใช่การหายตัวไปทำงาน แต่เป็นการหายไปจากชีวิตของเธอ ชายหนุ่มขลุกอยู่แต่กับรินา อ้างเหตุผลร้อยแปดว่าจะต้องดูแลคนที่ 'เพิ่งกลับมาจากความตาย' ต้องชดเชยเวลาที่หายไปสามปี และต้องเคลียร์ปัญหาต่างๆ ให้จบไม่มีการมาเยี่ยม ไม่มี

บรรยากาศภายในคฤหาสน์อันธการกุลอึมครึมและเต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำ นับตั้งแต่รินาย้ายเข้ามา อาณาเขตของลลิลก็ถูกบีบให้เล็กลงเรื่อยๆ ถูกสายตาและคำพูดเหน็บแนมของผู้มาใหม่ไล่ต้อนให้กลับไปอุดอู้อยู่แต่ในปีกตะวันตกแต่เช้านี้ ลลิลจำเป็นต้องลงมาที่ห้องนั่งเล่นใหญ่ แสงธรรมชาติในห้องนั้นเหมาะกับการเทียบสีผลงานชิ้นสุดท้ายที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ หญิงสาวนั่งทำงานเงียบๆ ที่มุมห้อง พยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้น ก่อนที่รินาในชุดเดรสผ้าไหมสีแดงสดจะเดินเข้ามา"ขยันจังนะคะ"เสียงหวานเอ่ยทักทาย แต่แววตาที่มองมาเต็มไปด้วยความรังเกียจ "นึกว่าจะรู้หน้าที่ เก็บเสื้อผ้าไสหัวไปตั้งแต่วันแรกที่ฉันกลับมาซะอีก"ลลิลกำปากกาสไตลัสแน่น พยายามข่มอารมณ์ ไม่ตอบโต้"นี่..." รินาเดินเข้ามาหยุดข้างหลัง ก้มมองหน้าจอแท็บเล็ต "วาดรูปเหรอคะ สวยดีนี่... ฉันขอดูหน่อยสิ""กรุณาอย่ามายุ่งกับงานของฉันค่ะ" ลลิลเบี่ยงหน้าจอหนี"แหม... หวงซะด้วย" รินาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ "หิวน้ำจัง... ป้าจวงไม่อยู่ เธอช่วยไปเอาน้ำส้มมาให้ฉันแก้วหนึ่งสิ""ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของคุณค่ะ""แ

แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงส่องกระทบใบหน้าหวานที่ซีดเซียว ลลิลนั่งชันเข่าอยู่บนเตียงกว้าง มือเรียวกุมหน้าท้องแบนราบของตนเองไว้อย่างหวงแหน ภายใต้ฝ่ามือนั้น มีหัวใจดวงเล็กๆ อีกดวงกำลังเต้นอยู่ความลับ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตสามวันที่ผ่านมาหลังจากรู้ผลตรวจ หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ด้วยความหวาดระแวง ทุกครั้งที่รู้สึกคลื่นไส้ต้องรีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำและเปิดน้ำกลบเสียง ทุกครั้งที่ได้กลิ่นอาหารแล้วพะอืดพะอม ต้องแสร้งทำเป็นไม่หิวหรือบอกว่าปวดท้องโรคกระเพาะไม่ใช่ไม่อยากบอก แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยให้พูดความจริงลลิลเหลือบตามองไปทางประตูห้องที่ปิดสนิท เสียงหัวเราะต่อกระซิกและเสียงดนตรีเบาๆ แว่วมาจากปีกขวาของคฤหาสน์ อาณาเขตของธนาทัศและรินานับตั้งแต่รินาย้ายเข้ามา ความสนใจทั้งหมดของอสูรร้ายก็พุ่งเป้าไปที่รักแรก ผู้หญิงคนนั้นได้รับการดูแลดุจราชินี ในขณะที่ 'แม่พันธุ์' อย่างเธอกลายเป็นเพียงส่วนเกินที่ถูกลืมหากบอกไปตอนนี้ เขาจะทำหน้าอย่างไรจะดีใจที่ได้ทายาทสมใจ หรือจะรำคาญใจที่ 'ภาระ' เพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่กำลังมีความสุขกับคนรักและความกลัวที่ลึกซึ้งที่สุด หากรินารู้ ผู้หญิงคนนั้นจะยอมให้

บรรยากาศมื้อเช้าในคฤหาสน์อันธการกุลยังคงดำเนินไปภายใต้ความกดดันที่มองไม่เห็นธนาทัศออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ ทิ้งให้ห้องอาหารอันโอ่อ่าตกอยู่ภายใต้การปกครองของ 'นายหญิงคนใหม่' รินานั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ จิบกาแฟด้วยท่าทีสง่างามและผ่อนคลาย สายตาคมเฉี่ยวจับจ้องไปที่ร่างบางซึ่งนั่งเจียมตัวอยู่ที่ปลายโต๊ะลลิลพยายามฝืนกลืนขนมปังโฮลวีตเข้าปาก ทีละคำไม่ใช่เพราะความหิว แต่เพราะรู้ว่าต้องกินเพื่อ 'ลูก'ทว่าเช้านี้ ร่างกายกลับประท้วงรุนแรงกว่าทุกวัน กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของรินาที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ผสมปนเปกับกลิ่นคาวของข้าวต้มกุ้งที่แม่บ้านเพิ่งนำมาเสิร์ฟ มันตีรวนกันจนกลายเป็นคลื่นความพะอืดพะอมที่รุนแรง"อุ๊บ"มือเรียวยกขึ้นปิดปากโดยอัตโนมัติ ใบหน้าหวานซีดเผือดลงทันตาเห็น เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายตามไรผม"เป็นอะไรไปคะ"เสียงหวานเอ่ยถาม แต่แววตาไม่ได้มีความห่วงใยเจือปนอยู่เลยสักนิด "ทำหน้าเหมือนจะอาเจียน อาหารบ้านนี้ไม่ถูกปาก หรือว่ารังเกียจที่จะร่วมโต๊ะกับฉัน""เปล่าค่ะ" ลลิลตอบเสียงอู้อี้ พยายามข่มอาการคลื่นไส้ "ฉันแค่ไม่ค่อยสบายตัวนิดหน่อย""ไม่สบาย?" รินาเลิกคิ้ว วางแก้วกาแฟลง "เห็นช่วงนี้ทำท่าพะอืดพะอ