All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 91 - Chapter 100

“พี่คะ หนูขอนั่งตรงนี้ได้ไหมคะ?” อัยวาสะดุ้งเล็กน้อย หันหน้าไปตามเสียงพูดที่เป็นเสียงเด็กหญิง ฟังดูน่าจะสามสี่ขวบ แล้วลูกหลานใครกันนะที่เดินพลัดหลงมาแถวนี้ “ได้สิคะ นั่งเลยนะ นั่งลงข้าง ๆ พี่” “ขอบคุณค่ะ พี่คนสวยใจดี” เด็กหญิงค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ เสียงหายใจเล็ก ๆ อยู่ใกล้แค่ปลายจมูกที่สัมผัสได้ “พี่ตาบอดเหรอคะ?” ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิมอีก เหมือนกับสำรวจและสงสัยในคราเดียวกัน คำถามตรงไปตรงมา แต่คงไม่มีเจตนาใด ๆ นอกจากความอยากรู้ของเด็กน้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อนอัยวาก็คงจะรู้สึกแย่เมื่อมีคนถามแบบนี้ แต่พอชีวิตผ่านมาได้หลายปีแล้ว คำถามว่าคุณตาบอดเหรอ กลับเป็นคำถามที่ภาคภูมิใจที่จะตอบว่าใช่ แม้ชีวิตจะมองไม่เห็นอะไรอีก แต่เธอก็ยังสู้ชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ เธอไม่ใช่คนเก่งแต่เธอแค่อยากมีลมหายใจเพื่ออยู่ต่อกับใครสักคนที่ยังรักเธอ อัยวายิ้มออกมาอีกครั้งนึกเอ็นดูกับความอยากรู้และช่างสังเกต “ใช่ค่ะ พี่มองไม่เห็นแล้ว” “พี่กินไอติมไม่หมดเหรอคะ ละลายทิ้งแล้วนะนั่น” “พี่ไม่ค่อยชอบหวานแล้ว ให้มันละลายเลยไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หนูน้อยเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมา

“พ่อคะ พี่อัยเขาจะอยู่กับใครนะ ใช้ชีวิตแบบไหน หนูสงสัยจังเลย” ธีร์ธัชกัดฟันแน่น สิ่งที่ลูกสาวเอ่ยถามสะเทือนจนถึงก้นบึ้งของหัวใจเลย เขาอยากพูด อยากบอก อยากย้อนเวลากลับไปกอดเธอในวันนั้น อยากขอบคุณ อยากขอโทษ แต่ทุกอย่างมันช้าไปหมดแล้วจริง ๆ ช้าเกินกว่าที่จะกล้าสารภาพว่าเขาคือคนที่ทิ้งเธอไว้กลางความมืด แล้วหอบแสงสว่างกลับมาให้ตัวเองอย่างคนเห็นแก่ตัว เอี๊ยด! “โอ๊ย! อะไรคะพ่อ?” “เปล่าลูก มีหมาวิ่งตัดหน้ารถเฉย ๆ ขอโทษนะครับ หนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ธีร์ธัชเผลอเหยียบเบรกกะทันหัน รถหยุดกลางถนนโล่ง ๆ ใช่ว่าจะมีอะไรตัดหน้ารถอย่างที่บอกกับลูกออกไป แต่เพราะคำถามของลูกน้อยมันทิ่มแทงใจเขาเสียมากกว่า ก่อนจะค่อย ๆ ขับต่อไปเรื่อย ๆ แต่หัวใจมันสั่นยิ่งกว่าแรงกระตุกของรถมากมายเหลือเกิน “พ่อคะ หนูอยากเจอพี่อัยอีกได้ไหมคะ” เขาเงียบไม่กล้าตอบอะไรออกไปทั้งนั้น แล้วจู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเฉย ๆ โดยที่ไม่ทันรู้ตัวเลยสักนิด ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ แต่มันคือความรู้สึกผิดที่หนักจนหายใจแทบไม่ออกแล้วในเวลานี้ ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว “เอาไว้ก่อนนะลูก อย่าเพิ่งชวนคุยตอนนี้ได้ไหม พ่อไม่มีสม

“แต่หนูก็ยังคิดถึงพี่เขาอยู่ดีค่ะพ่อ” ก่อนจะกระชับตุ๊กตาไว้ในอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม “พี่อัยกอดอุ่นมากเลยนะคะ น่าสงสารมากด้วย หนูอยากให้พี่เขามาเที่ยวบ้านเราจังเลย” ธีร์ธัชหัวเราะขึ้นเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้ในใจที่มันกำลังเกิดขึ้น ทั้งที่มันเต้นโครมครามแทบจะระเบิดออกมาข้างนอกอยู่แล้วในเวลานี้ “ไว้ถ้าหนูมีโอากาสเจอเขาอีกก่อนนะลูก” ธีร์ธัชตอบลูกสาวออกไปแบบนั้น ทั้งที่ในความรู้สึกลึก ๆ ไม่ได้อยากเจอกันอีกเลยด้วยซ้ำถ้ามันเป็นไปได้ ความรู้สึกเหมือนความลับที่เคยเก็บไว้มันจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้ว เสียงรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นออกมาจากห้องรับแขกของบ้าน วริษายิ้มทักทายสองพ่อลูกมาแต่ไกล “กลับกันค่ำมืดเชียวนะคะ พาลูกไปถึงไหนมาเหรอธีร์?” เสียงของวริษาทำเอาหนูน้อยอิงฟ้าสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย เหมือนความรู้สึกกลัวว่าคนเป็นแม่จะต่อว่าหรือด่าทอเช่นเคย “ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในเมืองมา จะออกไปไหนน่ะ?” “อ๋อ ไปปาร์ตี้งานวันเกิดเพื่อนเก่านิดหน่อยค่ะ ยัยเปรมเขาเพิ่งกลับมาจากออสเตรเลีย เลยนัดรวมตัวกันนิดหน่อยค่ะธีร์” วริษาตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกสาวใกล้ ๆ ก้มลงลูบผมลูกเบา ๆ ดวงตาเหลื

“พี่อัยเก่งจังเลยค่ะ จำเสียงหนูได้ด้วย” อัยวายิ้มแต่คิ้วกลับขมวดมุ่นด้วยความสงสัย “ใครน๊า…เราเคยรู้กันมาก่อนด้วยเหรอคะ บังเอิญจัง” “หนูชื่ออิงฟ้าค่ะ หนูเจอกับพี่อัยวันนั้นที่สวนสาธารณะ” อัยวายิ้มกว้างออกมาเหมือนดีใจมาก มันคือความบังเอิญหรือคือโชคชะตาชีวิตกันแน่นะแบบนี้ “ว้าว จริงเหรอคะเนี่ย ดีใจจังได้เจอกันอีกครั้งแล้ว พี่อัยฝันถึงอิงฟ้าหลายครั้งด้วย” อัยวายิ้มกว้างแทบเก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่ เธออุตส่าห์กลับไปนั่งรอพบเด็กคนนี้ที่สวนสาธารณะ ไปนั่งรอหลายวันติดต่อกันก็ยังไม่ได้เจอกันเลยสักครั้ง แต่วันนี้กลับมาเจอกันอยู่ตรงนี้ ในโรงเรียนอนุบาลที่เธอบังเอิญเลือกมาได้ถูกที่จริง ๆ เลย “จริงเหรอคะ พี่อัยฝันถึงหนูด้วย ดีใจจัง” “พี่ก็ดีใจมากเลยค่ะ พี่ไปรอเผื่อเจอน้องอิงฟ้าที่สวนเดิมหลายวันมาก แต่ก็ไม่เห็นอิงฟ้าเลย บ้านอยู่ไกลจากตรงนั้นเหรอคะ?” “อ๋อ…หนูไม่ค่อยได้ไป นานทีพ่อถึงจะพาไปค่ะ พ่อต้องทำงาน” “เหรอคะ แต่วันนี้เจอที่นี่อีกก็ดีเหมือนกัน พี่อัยจะได้รู้ว่าถ้าคิดถึงอิงฟ้าพี่อัยต้องมาที่ไหน” อัยวาพูดคุยทั้งน้ำตาที่ล้นเอ่อ มันเป็นความดีใจ เป็นความผูกพัน อยากเจอหนูน้อยคนนี้ม

ธีร์ธัชยืนอยู่ด้านหลังหน้าต่างของห้องนั้น เขาเห็นทุกอย่างแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ หัวใจเขากำลังเต้นระรัวเหมือนจะระเบิดออกมาทุกวินาทีแล้วในตอนนี้ อัยวานั่งลงและมีลูกสาวซุกตัวลงข้าง ๆ แล้วเอนศีรษะเล็ก ๆ ซบลงบนตักที่แสนอบอุ่นของเธอ เหมือนมันเป็นที่ของเด็กหญิงอิงฟ้า เหมือนหัวใจรู้ว่าตรงนั้นคือที่ที่มันควรอยู่ตั้งแต่ต้น แต่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง ๆเพราะเขาพรากทุกความอบอุ่นมาจากลูกสาวด้วยมือของตัวเอง ธีร์ธัชมองภาพตรงหน้าและเขาเข้าใจเลยว่าบางอย่างในโลกใบนี้ความรู้สึกความผูกพัน สายใยบาง ๆ มันก็คงสื่อสารถึงกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ อัยวาลูบหัวหนูน้อยเบา ๆ เหมือนเธอกลัวจะทำให้เด็กคนนั้นบาดเจ็บ แต่เธอไม่รู้เลยว่าเด็กคนนี้คือลูกของเธอเอง เด็กที่อยู่ในท้องเธอเก้าเดือนเต็ม เด็กที่ร้องไห้เสียงดังในวันนั้นก่อนที่ดวงตาเธอจะมืดบอด โดยไม่มีมือของแม่คนนี้โอบกอดเลยแม้แต่นาทีเดียว เขารู้ความจริงทั้งหมด แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงยืนมองหญิงสาวตาบอด ปลอบประโลมลูกของตัวเองด้วยเสียงที่นุ่มและอ่อนโยนที่สุดในโลก โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเธอมีสิทธิ์จะรักได้มากกว่านี้ที่กำลังทำอยู่ “หนูขอนอนฟังนะพี่อัย หนูไม่เคยนอนหนุนตักแม่แบบน