All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 1 - Chapter 10

ใครจะไปคิดว่าคุณหญิงพิสมัยจะให้เด็กในปกครองที่ดูแลรับเลี้ยงมา ต้องแต่งงานและมีลูกกับหลานชายที่เป็นผู้สืบทอดมรดกเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลแบบนี้ได้ ทั้งที่ก็รู้ดีว่าธามธาราไม่ชอบวิธีคลุมถุงชน ไม่ชอบให้ใครต้องมาบังคับชีวิต แต่สุดท้ายไม่มีใครขัดความประสงค์ของคุณหญิงพิสมัยได้เลยสักอย่าง ประมุขใหญ่ของบ้านจึงต้องให้หลานชายได้ลงเอยกับหลานสาวสุดที่รักที่นางเลี้ยงดูมา เขมิกาหญิงสาวที่น่ารักและแสนซื่อกตัญญูกับนางมากที่สุด แต่คุณย่าพิสมัยคงจะลืมคิดไปว่าถ้าสิ้นใบบุญหนึ่งเดียวที่มีอยู่ ไม่ว่าหญิงสาวจะกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยู่หรือไม่ ธามธาราก็ไม่มีทางจะลงเอยกับเขมิกาได้ ความทุกข์ทั้งหมดคงจะตกอยู่ที่เขมิกามากกว่าใคร เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าหญิงสาวแอบหลงรักธามธารามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่รักไม่ชอบเขมิกาก็คงจะไม่ยอมทำตามที่คุณหญิงพิสมัยร้องขอมาแบบนั้นหรอก ไม่มีใครจะเอาทั้งชีวิตและความสุขของตัวเองมาผูกติดกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รักไม่ได้ชอบไปตลอดชีวิตให้มีแต่ความทุกข์ใจอย่างตอนนี้ที่กำลังเผชิญอยู่ เวลาล่วงเลยผ่านจนแขกที่มาร่วมงานกลับจนหมด คุณกฤษณะเรียกลูกชายไปพูดคุยด้วยเป็นการส่วนตัว ทำให้ในเวลา

“แล้วเธอก็ยอมง่าย ๆ ไม่คิดจะปฏิเสธเลยหรือยังไง อยากจะเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้จนตัวสั่นมานานแล้วสิ เป็นแค่เด็กในอุปการะมันได้รับทรัพย์สมบัติไม่มากพอหรือยังไง เลยต้องถีบตัวเองทำตัวเองให้สูงส่งยิ่งกว่าเดิม โดยไม่สนห่าเหวอะไรทั้งนั้นงั้นสิใช่ไหม ผู้หญิงอะไรโลภมากไม่รู้จักพอ!” “ตาธามแกจะพูดอะไรหัดเกรงใจฉันบ้างนะ ขนาดว่าฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ก็ยังพูดจาถากถางน้องให้ฉันได้ยินอีก ฉันเป็นคนจัดการเรื่องนี้เองยายเข็มไม่เกี่ยวเลยสักนิด” “คุณย่าเลี้ยงเขามาเพื่อให้เป็นบุญคุณหรอกเหรอครับ ถึงต้องเรียกร้องอะไรบ้า ๆ แบบนี้ให้กับผู้หญิงอย่างเขาด้วยหรือกลัวว่าเขาจะไม่มีผัว กลัวว่าเขาจะไม่มีคนเอาจนต้องประเคนผู้ชายที่เพอร์เฟกต์อย่างผมไปให้เขาแบบนี้ แล้วคุณย่าไม่คิดหรือไงว่าผมก็ต้องเลือกผู้หญิงดี ๆ ที่จะมาเป็นเมียและเป็นแม่ของลูกผมเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าคลำดูไม่มีหางแล้วผมจะเอาหมด เห็นผมเป็นแบบนี้ผมก็เลือกกินนะครับ หรือว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะออกความคิดเห็นอะไรในชีวิตได้เลยครับคุณย่า?” “ตาธาม!! ทำไมแกพูดจารุนแรงขนาดนี้หะ แกอยากให้ฉันหัวใจวายตายต่อหน้าแกตอนนี้เลยใช่ไหม ถึงได้ต้องเถียงฉันฉอด ๆ แบบนี้ แค่ก่อนตายฉันข

“มันจะมีสักครั้งไหมธามที่แกจะพูดดี ๆ กับยายเข็มบ้าง อย่างน้อยแกก็ควรให้เกียรติเขาในฐานะแม่ของลูก ไม่ว่าจะเกิดจากความต้องการของใครสุดท้ายก็เป็นลูกแกกับเขาอยู่วันยังค่ำ” “ก็คนที่ต้องการเรื่องนี้ตายไปแล้วนี่ครับ ปัญหามันก็เลยต้องตกมาอยู่ที่พวกเราแทน ผมก็พูดอย่างที่ผมอยากจะพูด ผมไม่ชอบเสแสร้งแกล้งทำ อะไรที่มันฝืนต่อความรู้สึก ผมยิ่งไม่อาจกักเก็บเอาไว้ให้อึดอัดใจได้หรอกนะครับแม่” “สรุปแกจะเอาแค่ลูกไม่เอาแม่ของลูกใช่ไหม แกจะให้แม่ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นแม่ของหลานฉันหรือยังไง?” “มันเป็นเรื่องของอนาคตครับแม่ ผมยังตอบอะไรไม่ได้หรอก ถ้าผมกับมะลิต้องลงเอยกันจริง ลูกผมก็ต้องมีเขาเป็นแม่เลี้ยงไม่ใช่เหรอครับ?” “แล้วแกคุยกับผู้หญิงคนนั้นเรื่องนี้หรือยัง ถ้าแกจะจริงจังกันฉันไม่ว่า ขอแค่อย่าให้ปัญหามันกระทบไปถึงหลานฉันก็พอ แม่นั่นชอบเด็กหรือเปล่า จิตใจดีมากน้อยแค่ไหนสาธยายมาให้ฉันฟังสิ ฉันจะได้ช่วยแกตัดสินใจถูก ถึงยังไงฉันก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก ถ้าให้ฉันมองด้วยตาเปล่าในวันนี้ ฉันว่าแกกับแม่นั่นไม่มีทางลงเอยกันได้หรอกนะ” “ผมโฟกัสแค่ปัจจุบันครับแม่ เรื่องของอนาคตผมปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต ผม

“จวนจะคลอดอยู่แล้ว หมอยังไม่เห็นสามีคุณเข็มเลยนะครับ สรุปวันคลอดผมจะได้เห็นเขาไหมนะ คุณก็ไม่ใช่ซิงเกิ้ลมัมนี่นา ทำไมสามีถึงไม่พาภรรยามาตรวจครรภ์เหมือนคู่อื่นเลย” เขมิกาได้แต่ยิ้มเจื่อน เพราะในใบประวัติมีชื่อพ่อของลูกชัดเจนและหมอคนนี้ก็เป็นคนเดียวกันกับที่ทำ IVF ให้กับเธอและธามธารามาเองกับมือ “เขาไม่ค่อยได้อยู่ไทยค่ะ หมอก็รู้นี่คะว่าเขาทำงานเป็นนักบิน” “แปลกดีนะครับ ลูกชายตระกูลดัง เป็นถึงเจ้าของบริษัทสายการบินยักษ์ใหญ่ นึกว่าจะชอบงานบริหารแต่รักในการบินซะงั้น แย่หน่อยสินะครับที่อาจจะไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลย แต่วันคลอดผมก็อยากให้คุณเข็มชวนเขามาให้ได้นะครับ มันเป็นวันที่สำคัญมากที่ทั้งพ่อและแม่จะต้องอยู่เห็นหน้าลูกในวันแรกที่ลืมตามาดูโลก” “ค่ะ เข็มจะพยายามนะคะ งั้นเข็มขอตัวก่อน” หญิงสาวยกมือไหว้ลา ก่อนจะเดินออกจากห้องตรวจไปเงียบ ๆ ทันทีที่เธอเดินออกไปมัลลิกาก็ถูกเรียกขานให้เข้าไปข้างในแทน เขมิกาจ้องมองคนทั้งคู่ที่กำลังเดินเข้าไปภายในห้องด้วยกัน ธามธาราปรายสายตาจ้องมองเธอเพียงน้อยนิด ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดสนิทลงอีกครั้ง สุดท้ายเขามิกาเลือกที่จะไม่นั่งรอกลับพร้อมกับคนทั้งคู่

เวลา 21:30 น. คุณกฤษณะและคุณมลฤดีเดินทางกลับมาถึงบ้าน ก่อนจะกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง คนทั้งคู่ก็แวะไปหยุดที่หน้าห้องของเขมิกาเพื่อถามไถ่อาการของหญิงสาว แต่ทว่ายืนเคาะประตูห้องอยู่นานก็ไม่มีใครมาเปิดให้สักที ทำให้รู้สึกเป็นห่วงอีกคนมากเหลือเกินจนรีบเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ปรากฏว่าประตูห้องของหญิงสาวไม่ได้ล็อคเอาไว้ จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปภายในและเปิดไฟจนสว่างจ้า เตียงนอนที่ดูว่างเปล่า ทำให้คนทั้งคู่ถึงกับคิ้วขมวดและหันหน้ากลับมาจ้องมองกันและกัน “ยายเข็มไม่อยู่ห้อง ไปไหนนะ ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว” “หรือว่าไปนอนห้องคุณแม่?” คุณกฤษณะพูดขึ้น ทำให้สองสามีภรรยาต้องรีบเดินออกไปยังห้องนอนของผู้เป็นมารดาที่ล่วงลับ แต่ทว่าภายในห้องกลับดูว่างเปล่าไม่ต่างกันเลย “ในนี้ก็ไม่มี แปลกจังเลยนะคะ ฉันว่าเรากลับไปดูที่ห้องยายเข็มอีกรอบเถอะ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงแปลก ๆ” คุณมลฤดีรีบเดินนำหน้าของสามีออกไปอีกครั้ง ตรงดิ่งเข้าไปที่ห้องของเขมิกาอีกหน พร้อมกับรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะเห็นว่าข้าวของหญิงสาวหายไปเกือบครึ่งหนึ่งเลย ทำเอาดวงตาเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ กระเป๋าเดินทางที่เคยอยู่ในห้องนี้ก็หา