All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 101 - Chapter 110

บ้านพักอัยวา อัยวาเพิ่งเดินทางกลับมาจากโรงเรียนอนุบาลแห่งนั้นด้วยหัวใจที่พองโตมากอย่างบอกไม่ถูก เสียงของคุณครูประจำห้องสมุดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่จางหาย “คุณอัยคะ ทางโรงเรียนอยากลองตั้งตำแหน่งนักเล่านิทานประจำขึ้นมาค่ะ เป็นกิจกรรมทางเลือกพิเศษให้กับเด็ก ๆ คุณอัยคิดว่าอยากทำไหม มีค่าตอบแทนให้ด้วยนะคะ ถ้าไม่มีงานที่อื่น ถ้าไม่มีงานต้องทำที่ไหน มาเป็นนักเล่านิทานประจำโรงเรียนอนุบาลของเรานะคะ ทางเราจะยินดีมาก” ตอนนั้นเธอนิ่งเงียบไปนานมาก เพราะไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธ ในหัวมีคำถามมากกว่าคำตอบ แต่ในใจกลับพองโตด้วยความรู้สึกอบอุ่นและแปลกใหม่ เหมือนเป็นครั้งแรกที่โลกมืดมิดเริ่มมีแสงสว่างชีวิตเล็ดลอดเข้ามามากกว่าเดิม มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยังมีคุณค่าไม่แพ้คนปกติธรรมดาเลยจริง ๆ “พี่อัยกลับมาแล้วเหรอ มา ๆ ผมช่วย วันนี้เดินเยอะเลยใช่ไหมล่ะ” ได้ยินเสียงคุ้นเคยของน้องชายที่คอยดูแลดังมาแต่ไกล อชิยังเป็นเหมือนเดิมทั้งน้ำเสียงและมือที่ช่วยประคองให้เดินไปไหนต่อไหนแบบนี้ อัยวายิ้มให้และปล่อยให้ตัวเองถูกพาไปนั่งบนโซฟาเก่าภายในห้องรับแขกของบ้านที่กลายเป็นที่พักใจประจำของเธอไปแล้ว “ขอบใจนะ

“วันนี้หนูโดนแม่ดุก่อนมาโรงเรียนด้วยค่ะ” “ทำไมถึงดุละคะ?” อัยวาถามเบา ๆ “แม่บอกว่าหนูไม่เหมือนคนอื่น พูดยาก ชอบทำให้ขายหน้า” กับเด็กอายุเพียงแค่ 4 ขวบทำไมต้องพูดจารุนแรงขนาดนี้ อัยวาเจ็บแปลบขึ้นกลางอกข้างซ้าย เธอลูบมือสัมผัสแก้มนุ่มนั้นเบา ๆ รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ยังติดอยู่บนแก้มเป็นทางยาว สงสารก็สงสารแต่เธอเป็นเพียงคนนอกที่ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านั่งรับฟัง “พี่ว่าคุณแม่เขาคงเหนื่อยหรือเปล่าคะ บางทีผู้ใหญ่ก็พูดแบบนั้นตอนเหนื่อยมาก ๆ พักผ่อนไม่พออาจจะหงุดหงิดอารมณ์เสียเฉย ๆ” หนูน้อยอิงฟ้าเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากถามอัยวาขึ้นเบา ๆ “แล้วถ้าพี่อัยเป็นแม่ของหนูล่ะคะ…” อัยวานิ่งเงียบพยายามจะเป็นผู้ฟังที่ดีที่สุด “พี่อัยจะฟังหนูไหม เวลาที่ไม่มีใครฟัง? พี่อัยจะรอหนูไหม ถ้าหนูมาช้าไปนิด พี่อัยจะดุไหม ถ้าหนูไม่เก่งที่สุด?” หนูน้อยพูดขึ้นช้า ๆ แต่ทุกคำกลับชัดเจนในหัวใจของอัยวา หัวใจของเธอเต้นระส่ำ เหมือนอยากจะตอบแทนปากที่ยังพูดอะไรไม่ได้ สุดท้ายเธอจึงเอื้อมมือไปกุมมือน้อย ๆ ที่สั่นไหวนั้นไว้ “ถ้าอิงฟ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมานะคะไม่เป็นไรเลย ถ้าอิงฟ้าอยากพูดอิงฟ้าพู

ธีร์ธัชนิ่งงันไปหลายนาที ในหัวเขามีคำพูดมากมาย แต่ปากกลับขยับพูดอะไรไม่ได้แม้แต่คำเดียวก็ไม่กล้าเลย จนกระทั่งได้ยินลูกสาวบ่นพึมพำ เสียงเบามากราวกับละเมอเพ้อฝัน “พี่อัย อย่าไปไหนนะคะ หนูไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว” คำขอนั้นของลูกสาว เหมือนใครสักคนควักเอาหัวใจของธีร์ธัชออกมาบีบขยี้แรง ๆ เขาไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกถึงต้องกลัวการอยู่คนเดียวมากขนาดนี้ ทั้งที่มีบ้าน มีครอบครัวที่พร้อม มีคนที่รักมากมายเต็มไปหมด อยากได้อะไรไม่ว่าจะหามายากสักแค่ไหน เขาก็พยายามหามาให้ไม่เคยได้ขาด แต่ทำไมถึงรู้สึกว่ายังเติมเต็มลูกสาวของเขาไม่พอเลยสักอย่าง แต่สิ่งที่เขารู้สึกได้แน่ ๆ คือลูกสาวมีความสุขมากเวลาได้อยู่ใกล้กับอัยวา ธีร์ธัชยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานหลายนาทีมาก จนกระทั่งอัยวาหันหน้าไปตามเสียงที่ได้ยินเหมือนประตูเปิดเข้ามาขัดจังหวะ “ใครคะ มีคนอยู่แถวนี้หรือเปล่า?” อัยวาไม่เคยรู้ว่าเป็นใครเพราะไม่เคยได้ยินเสียง รับรู้เพียงกลิ่นน้ำหอม กลิ่นที่คุ้นจมูกที่ลืมไม่ได้ แต่อาจจะไม่ใช่เขาเพราะน้ำหอมกลิ่นนั้นมันมีแค่เขาที่ใช้ได้คนเดียวซะที่ไหนกัน “ผมมารับอิงฟ้ากลับบ้าน” เขาตอบกลับ ก่อนจะกลืนน้

คืนนั้นธีร์ธัชเดินผ่านห้องลูกสาว เขาเห็นหนูน้อยอิงฟ้านอนกอดตุ๊กตาเงียบ ๆ ไม่ร้อง ไม่งอแง แต่สีหน้าเหมือนคนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า เด็กผู้หญิงสี่ขวบไม่ควรจะรู้สึกอะไรแบบนี้เลยสักนิด แต่ลูกสาวของเขากลับมีมากเกินกว่าที่จะเข้าใจ เขารู้สึกว่าบ้านหลังเดิมนี้มันเงียบเหงาเกินไปสำหรับบ้านที่มีเด็กวัยสี่ขวบอยู่ในนั้น เด็กในวัยนี้ควรจะพูดเยอะ วิ่งซน หัวเราะเสียงดัง หรือบ่นว่าหิว ขอนู่นขอนี่อยู่ตลอดเวลามากกว่า แต่ลูกสาวของเขากลับนั่งนิ่งจนเกินเด็ก เงียบจนเกินไป ยิ้มจาง ๆ แบบฝืนใจทุกครั้งที่เขามองเห็น ก่อนหน้านั้นเขาเคยคิดว่าเป็นแค่อารมณ์ของเด็กขี้อาย แต่ช่วงหลังมานี้อะไรบางอย่างมันบอกไม่ใช่เพียงแค่นั้น เมื่อคืนตอนเขาแอบเปิดลิ้นชักหัวเตียงของลูกสาว เขาเจอสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่มีภาพวาดด้วยสีไม้เป็นคนตัวเล็ก ๆ กับเงาดำใหญ่ ๆ ที่ยืนข้างกัน หน้าสุดท้ายเขียนด้วยลายมือเด็กว่า ‘นางยักษ์’ นึกถึงตอนที่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนหมอ ทั้งที่ไม่เคยมีความคิดที่อยากติดกล้องวงจรปิดภายในตัวบ้านมาก่อน นอกบ้านอาจจะมีอยู่หลายตัวแต่มันคงยังไม่เพียงพอสำหรับเขาในตอนนี้ “จะติดกล้องในบ้านงั้นเหรอ เพื่อ?” หมอธนัทเพื่อนสนิทที่รู้เ

“ธีร์ ธีร์” วริษาพยายามเรียกชื่อเขาเบา น้ำเสียงเริ่มสั่นสะท้าน ฝ่ามือตีแขนเขาหลายต่อหลายครั้ง ปัดป้องเขาให้ปล่อยมือออกจากรอบคอเธอ ดวงตาเขาที่มองจ้องมันเหมือนซาตานหรือไม่ก็ปีศาจที่พร้อมจะกระชากวิญญาณเธอให้ออกจากร่างไปเลยในเวลานี้ “เธอทำให้ลูกฉันกลัวการพูด เธอทำให้ลูกฉันกลัวกับการร้องขอ กลัวแม้กระทั่งจะยิ้ม เธอกล้าทำแบบนี้กับเด็กอายุเพียงแค่นี้ได้ยังไงฮะวริษา!” ตุบ! ก่อนจะผลักร่างเธอให้ลงไปนั่งอยู่บนพื้นอย่างแรง วริษามองจ้องด้วยความเจ็บปวด ธีร์ธัชแลดูน่ากลัวแบบไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต “เธอทำให้เด็กสี่ขวบต้องพูดว่าจะเงียบเพื่อไม่ให้แม่โกรธ เธอทำร้ายลูกฉันมานานแค่ไหนแล้วฮะวริษา เธออยากให้ฉันเชื่อว่าผู้หญิงที่ยิ้มให้ลูกฉันต่อหน้าฉันคือแม่ที่รักลูกจริงงั้นเหรอ เธอมันต้องเลวขนาดไหนวะ ต้องเลวขนาดไหนถึงทำกับเด็กตัวแค่นั้นได้!” เสียงตวาดลั่นดังขึ้นอีกครั้ง แทบเรียกปลุกคนทั้งบ้านให้ตื่นได้เลยด้วยซ้ำ วริษาสะอึกขึ้นเล็กน้อย พยายามลุกขึ้นยืน ก่อนจะถอยหลังไปชิดกับผนังห้องที่เย็นเฉียบ แต่เธอยังคงฝืนยืน ยังคงพยายามรักษาความเย่อหยิ่งที่มีเอาไว้อย่างคนไม่อยากที่จะยอมแพ้ “อยากรู้งั้นเหรอว่า