All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 111 - Chapter 120

เสียงเล่านิทานยังคงดังต่อไปเรื่อย ๆ เขายังคงยืนฟังอยู่ไม่ไกลเหมือนกับเด็ก ๆ ที่ยังนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนเช่นกัน “และแล้วเจ้ากระต่ายน้อยก็ยิ้มออกมาครั้งแรก เพราะรู้แล้วว่าชีวิตนี้ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว พ่อมีแม่ที่รักคอยปกป้อง เป็นครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันตลอดไป จบแล้วค่ะเด็ก ๆ เจ้ากระต่ายน้อยได้อยู่อย่างมีความสุขอีกครั้งแล้วนะคะ ดีใจกับเจ้ากระต่ายไหมคะ?” เสียงอัยวาถามเด็ก ๆ ที่นั่งอมยิ้มมีความสุขกับตอนจบที่สุดแสนจะแฮปปี้ เสียงลูกสาวของเขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอัยวาที่เธอมองไม่เห็น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นไม่เหมือนอย่างที่เคยเป็นเลยสักครั้ง “กระต่ายน้อยเหมือนหนูเลยค่ะพี่อัย หนูก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว พ่อหนูเป็นฮีโร่” “จริงเหรอคะอิงฟ้า เก่งที่สุดเลย” น้ำเสียงที่อ่อนโยนปลอบโยนกันและกันแบบนี้มานานเกือบสองเดือนแล้ว เขาเห็นกับตาตั้งเองมาหลายครั้ง แต่ก็เจ็บปวดทุกครั้งที่ได้เห็นเช่นกัน ธีร์ธัชรีบเดินออกจากตรงนั้นไปเงียบ ๆ เขาไม่อยากมองภาพตรงหน้าที่ชวนให้ร้องไห้ออกมา จนคนอื่นต้องเห็นความแอ่นแอที่พยายามเก็บซ่อนเพราะตัวเองพ่ายแพ้ พ่ายแพ้กับทุกอย่างและทุกเรื่องจร

“หนู...เอ่อ หนูเกิดจากผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เขาเป็นคนอุ้มท้องหนูให้พ่อ คนที่พิเศษมาก ๆ เลยครับ” หนูน้อยอิงฟ้าสนใจมากกับสิ่งที่พ่อกำลังพูดถึง จนต้องแหงนเงยหน้าขึ้นมองพ่อ ทำตาปริบ ๆ ใต้ความมืดที่เงียบงัน “พิเศษขนาดไหนคะพ่อ?” ธีร์ธัชต้องฝืนยิ้ม แม้มันจะเป็นยิ้มทั้งน้ำตาที่ใจมันรู้สึกผิด “ขนาดที่ยอมให้หนูได้ลืมตามาดูโลก แม้ว่าเธอจะต้องเสียทุกอย่างในชีวิตไป” “แล้วเขาไม่รักหนูเหรอคะ ทำไมถึงไม่เคยมาหาหนูเลย?” คำถามลูกสาวดูไร้เดียงสา แต่มันกลับเหมือนเชือกที่ผูกรัดคอของพ่อเอาไว้แน่นให้ตายลงช้า ๆ ธีร์ธัชหลับตาลง น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงอาบแก้ม อย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ “เขารักอิงฟ้ามากลูก ไม่มีใครรักอิงฟ้าได้เหมือนที่เขารักหรอก” “ถ้าหนูเกิดมาจากใครคนนั้น แล้วเขารักหนู หนูอยากรู้จักเขานะคะพ่อ เขาเป็นแม่จริง ๆ ของหนูไหมคะ?” ทำเอาธีร์ธัชแทบอยากจะกลั้นใจตายลงตรงนั้น เขาก้มลงหอมหน้าผากลูกแทน ไม่อยากพูดอะไรต่อแล้วทั้งนั้น “นอนเถอะครับ พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนอีกนะ ไม่อยากไปฟังพี่อัยคนสวยของอิงฟ้าเล่านิทานให้ฟังอีกหรือไง” “อยากเจอค่ะอยากเจอมาก พี่อัยใจดีที่สุดในโลก” “พ่อดีใจนะที่พี่อัยเข

กลิ่นหอมบางอย่างก็ลอยมาปะทะปลายจมูกเช่นเดิม กลิ่นโทนอบอุ่นปนเย็นที่เธอจำได้ดีแม้ผ่านมาเกือบแปดปีแล้ว กลิ่นนี้มันทำไมรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาเลยนะ นั่นเป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นด้วยตา เลยไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเขาเป็นใครและชื่ออะไร ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาคนนี้ แต่ทุกครั้งเขาจะนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่คุย แม้จะเคยไปนั่งกินไอศกรีมกับเขาและอิงฟ้ามาก่อนก็เถอะหรือเขาอาจจะไม่ชอบเธอเลย เห็นเธอตาบอดหรือเปล่าเลยนึกรังเกียจ แต่ก็ขัดใจลูกสาวไม่ได้ สุดท้ายอัยวาก็ไม่พูดอะไรต่อเพียงก้มหน้าเก็บความสั่นไหวไว้ใต้รอยยิ้มที่กำลังสับสนแทน “พ่อขา ให้พี่อัยไปกับเราอีกนะคะ” ธีร์ธัชพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่หนูน้อยจะเดินไปจับจูงมือของอัยวาให้ลุกขึ้นอีกครั้ง “พี่อัยไปกินไอติมกันเถอะค่ะ” “พี่เกรงใจค่ะ ขอไม่ไปได้ไหมวันนี้” “ทำไมคะ ไม่ต้องเกรงใจ พ่อของหนูรวยมากเลยนะ ไอติมแค่นี้พ่อซื้อให้ทั้งร้าน ซื้อหมดร้านก็ได้พี่อัยไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” เป็นคำพูดที่ไร้เดียงสาชวนให้อัยวายิ้มออกมาได้อีกครั้ง “ไปก็ไปค่ะ เดี๋ยวพี่อัยขอโทรบอกน้องชายก่อนนะคะ เผื่อว่าอชิมารับแล้วจะไม่เห็น

กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ไม่คุ้นแตะจมูกขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่อัยวารู้สึกเหมือนว่ามีคนมายืนอยู่ไม่ไกลจากที่นั่งอยู่ในเวลานี้ “ไงคะคุณสามี นั่งกินไอติมกันดูอบอุ่นมากเลยนะ” เสียงนั้นที่ได้ยินอัยวาคิดว่าฟังดูเกินกว่าจะเป็นคำทักทายของภรรยาที่ทักทายสามีปกติด้วยซ้ำ ธีร์ธัชสะดุ้งขึ้นเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นหันกลับไปมองคนที่เพิ่งมาใหม่ เห็นวริษายืนอยู่ตรงนั้นทำให้ใจเขาสั่นกลัวขึ้นอีกหน เธอสวมใส่แว่นกันแดดดีไซน์เก๋บดบังดวงตาของตัวเองเอาไว้ แต่รอยยิ้มบนมุมปากคือสิ่งที่ชัดเจนว่าวริษาไม่ได้มาดีแน่ ๆ “นั่งกับครูพี่เลี้ยงที่โรงเรียนเหรอคะลูก น่ารักจังเลยนะคะ ท่าทางจะสนิทกันมากเลยด้วย” อัยวาชะงักมือ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่กลิ่นน้ำหอมนั่นทำให้บางอย่างในอกเธอเริ่มหายใจติดขัด ผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เป็นใครกันนะ เป็นคำถามที่เธออยากจะได้คำตอบที่สุดในตอนนี้ “แม่ก็มาหาหนูเหรอคะ?” แม้จะรู้สึกไม่กล้าสบตา แต่ยังถามเพราะคนตรงหน้าก็ยังเป็นแม่ แม้ว่าตอนนี้จะมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับพ่ออยู่ก็เถอะ “ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะลูก เธอชื่ออะไรนะ อัยวางั้นเหรอใช่ไหม?” วริษาหันไปมองหน้าพูดคุยกับอัยวาที่มอ

“อชิ…อยู่แถวนี้หรือเปล่า ทำไมเงียบไปล่ะ อชิ!” หนูน้อยอิงฟ้าที่ยืนจับมืออยู่ข้าง ๆ แหงนเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะดึงแขนอัยวาเบา ๆ ให้ไปนั่งรอที่โต๊ะใต้ร่มไม้ด้วยกัน “น้องชายพี่อัยไปกับพ่อหนูค่ะ เรานั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะพี่อัย” “ไปไหนคะ เขาพากันไปไหนกันนะ” “ไม่รู้ค่ะ เดี๋ยวก็คงกลับมา” “อิงฟ้าคะ คุณพ่อหนูชื่ออะไรนะคะ?” หนูน้อยถึงกับลังเลว่าจะพูดชื่อจริงหรือชื่อก่อนที่เคยบอก แต่สุดท้ายก็พูดชื่อเดิมที่พูดไป นึกขึ้นได้อยู่ชื่อเดียวจริง ๆ “ธนัทค่ะ พ่อชื่อธนัท” อัยวาขมวดคิ้วมุ่น เหมือนกับไม่เชื่อกับสิ่งที่เด็กน้อยบอก แต่เด็กไม่เคยพูดโกหก เธออาจจะคิดไปเองจริง ๆ “งั้นก็ช่างมันเถอะค่ะ คุณแม่อิงฟ้าคงเข้าใจอะไรผิดมาแน่ ๆ” “หนูขอโทษแทนแม่นะพี่อัย บางทีแม่ก็ไม่น่ารักแบบนี้” อัยวายกมือขึ้นลูบผมหนูน้อยด้วยความเข้าใจ และคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงเข้าใจผิดเพราะหึงหวงลูกกับสามี แต่เธอไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น เธอบริสุทธิ์ใจและสภาพแบบเธอคงจะไม่มีใครมาสนใจด้วยแน่ ๆ ธีร์ธัชพาตัวน้องชายอัยวาออกมาคุยด้วยกันไกลจากเธอมาก ไกลมากพอที่จะไม่ให้เธอได้ยินเรื่องราวนี้ “พี่ธีร์ พี่ลากผมมาทำไมครับ”