All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 71 - Chapter 80

หลายเดือนผ่านไป คุณพ่อมือใหม่ที่เหมือนจะไม่มือใหม่เลย แต่เป็นคุณพ่อที่เลี้ยงเด็กอ่อนได้ดีมากคนหนึ่ง เขมิกาแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากมีหน้าที่ปั๊มนมไว้รอและเอาลูกเข้าเต้าบ้างในบางครั้ง ตอนนี้พวกเขาผ่านครึ่งปีแรกของลูกมาแล้ว เป็นความสุขที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้จริง ๆ 3 เดือนแรกที่เขาว่าเป็น 3 เดือนแห่งความไม่ได้นอน ธามธาราเพิ่งจะรู้ซึ้งเพราะต้องตื่นทุก ๆ 3 ชั่วโมงเพื่อป้อนนมลูก แต่เขายังคงรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองได้ดีเยี่ยม ทั้งงานที่บริษัทต้องรับผิดชอบและงานพ่อบ้านที่ต้องทำหน้าที่เลี้ยงลูกแบ่งเบาภรรยา แม้จะเหนื่อยแต่ก็ทำให้มีความสุขมากมายเลย เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ของลูกสุขสบายที่สุด นึกภาพไม่ออกเลยว่าตอนที่ลูกแก้วคลอดออกมา เขมิกาจะลำบากมากมายแค่ไหน ขนาดว่ามีเขาช่วยทุกอย่างยังรู้สึกว่าเธอยังเหนื่อยสบายไม่เพียงพอเลยด้วยซ้ำ หนูน้อยวันใหม่ที่จ้ำม่ำอวบอ้วนเพราะนมแม่ ทำให้ทุกคนในบ้านต้องหมุนเวียนจับเปลี่ยนฟัดร่างอวบด้วยความมันเขี้ยวกันทั้งนั้น ตอนนี้ธามธารากำลังอุ้มลูกสาวเดินวนเวียนรับลมใต้ร่มไม้ใหญ่อยู่รอบสวนหลังบ้าน “จะไม่ยอมวางลูกลงหน่อยเหรอคะพี่ธาม เห็นอุ้มเดินอยู่แบบ

ภายในห้องคลอดฉุกเฉินของโรงบาลเอกชนชื่อดัง เสียงร้องโอดครวญของหญิงสาวยังคงดังก้องให้ได้ยินอยู่เช่นเดิม ‘อัยวา’ กำลังนอนอยู่บนเตียงทำคลอด ขาทั้งสองข้างฉีกอ้ากว้างออกด้วยความเจ็บปวดทรมานสุดชีวิต ร่างกายเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ฝ่ามือทั้งสองข้างกำผ้าปูเอาไว้แน่นจนตัวสั่นระริกพร้อมกับเสียงหวีดร้องจากความเจ็บปวดทรมาน ที่เธอไม่เคยคิดเคยฝันว่าชีวิตความเป็นแม่มันต้องแลกมาซึ่งหยาดน้ำตาและความทรมานแบบนี้ “หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเบ่งค่ะคุณอัย อีกนิดเดียว อีกครั้งนะคะ” เสียงพยาบาลพูดดังใกล้ ๆ หู เป็นคำพูดเดิมซ้ำ ๆ ที่เธอเองก็จำไม่ได้ว่าได้ยินแบบนี้รอบที่เท่าไหร่แล้ว แต่สิ่งที่อัยวาทำได้ก็คือพยักหน้ารับ ก่อนจะกัดฟันแน่นและหลับตาลงอีกครั้ง แล้วออกแรงเบ่งจนสุดกำลังเท่าที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะทำได้เสียงกรีดร้องที่ดังลั่นถูกปล่อยออกมาด้วยความทรมานสุดชีวิต ไม่ใช่แค่เจ็บแต่เพราะรู้สึกว่าเหมือนคนกำลังจะหมดแรงแล้วในเวลานี้ “หัวเด็กออกมาแล้ว เบ่งอีกนิดนะคะ เบ่งค่ะ” แรงฮึดสุดท้ายที่เหลืออยู่ยังต้องเบ่งคลอดอีกครั้ง ทั้งที่ก็ผ่านมามากกว่าหกชั่วโมงแล้ว แต่ทำไมลูกสาวยังไม่ยอมออกสักที จะทรมานแม่ไปถึงเมื่อไห

วันต่อมา อัยวาลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องพักฟื้น ดวงตาที่ถูกปิดคลอบเอาไว้ทำให้เธอรู้สึกสับสนกับชีวิต แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวเจ็บที่สุดคือความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลยในเวลานี้ ไม่มีแม้แต่เงาของแสงจาง ๆ ที่พร่าเลือนเหมือนก่อนหน้า มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอกันแน่นะ “หมอคะ หมอ มีใครอยู่แถวนี้บ้างหมคะ หมอ…” ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ มีเพียงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่เดินเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นจมูก ทำให้เธอรู้ได้แบบไม่ต้องเดาว่าเขาเป็นใครหรือชื่อว่าอะไร “คุณธีร์ นั่นคุณใช่ไหมคะ?” น้ำเสียงสั่นเครือรีบถามขึ้น หวาดกลัวกับชีวิตที่มืดและมองไม่เห็นในเวลานี้มาก มันไม่คุ้นชิน ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรและไม่รู้เลยว่ามันยังจะกลับมาหายดีได้อีกครั้งหรือเปล่า แต่ทุกอย่างรอบตัวของเธอในตอนนี้ยังคงเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ ดังให้ได้ยิน เธอมั่นใจมากว่าต้องเป็นเขา ผู้ชายที่ดูเย็นชาและน่าหวาดกลัวเวลาที่ได้เจอกัน ธีร์ธัชนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เขาไม่ได้เข้าไปยืนใกล้ ๆ เธออย่างที่ควรจะเป็น ไม่แม้แต่จะเดินไปแตะมือหรือสัมผัสคนที่เขาเคยโอบกอดเมื่อหลายปีก่อน เพราะเธอคืออดีตและเป็นอดีตที่ไม่น่าจดจำ อดีตที่ช

อดคิดไม่ได้ถึงความสัมพันธ์ของตัวเองในอดีตกับอัยวา เธอเคยถามเขาว่าถ้ามีลูกด้วยกันอยากมีลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เขาตอบแบบไม่คิดว่าเขาอยากจะมีลูกสาวถ้าหากเลือกได้ เพราะว่าลูกสาวจะได้สวยเหมือนแม่ แต่แล้ววันนี้ใครจะไปคิดว่าเขาและเธอจะได้มีลูกสาวด้วยกันจริง ๆแล้ว ไม่แปลกถ้าอัยวาจะรู้สึกผูกพันกับเด็กมากกว่าแม่อุ้มบุญธรรมดา คงเป็นความรู้สึกพิเศษระหว่างสายใยและสายเลือด แต่เขาจะไม่มีวันให้ใครรู้ว่าเธอคือแม่ ไม่มีวันนั้นเพราะวันนี้เขาตัดสินใจทุกอย่างดีที่สุดแล้ว เขาเลือกแล้วและมันจะไม่มีอะไรต้องเปลี่ยนแปลง “คุณธีร์คะ” เสียงพยาบาลเรียกขึ้นเบา ๆ ก่อนยื่นซองเอกสารบางอย่างให้กับเขาได้เอาไปเก็บไว้ด้วย “เป็นประวัติทางการแพทย์ของคุณอัยวาทั้งหมดค่ะ เราให้คุณตามสิทธิ์ผู้ว่าจ้าง” ธีร์ธัชรับมาถือเอาไว้เงียบ ๆ ฝ่ามือหนากำซองนั้นไว้แน่น แต่ก็ไม่ได้เปิดอ่านในทันที เพราะในหัวของเขาเวลานี้มันกำลังคิดเรื่องที่โหดร้ายที่สุดอยู่ เขาจำเป็นต้องตัดขาดผู้หญิงคนหนึ่งออกจากชีวิตลูกสาวของเธอเอง ดวงตาคมหันไปมองกระจกบานใหญ่นั้นอีกครั้ง เขายืนมองจ้องอยู่เงียบ ๆ ก่อนที่วริษาผู้เป็นภรรยาจะเดินเข้ามาสมทบและยืนอยู่เค

ตอนสายของวันเดียวกันหลังจากที่ธีร์ธัชออกไปทำงานแล้วเรียบร้อย วริษาเดินลงบันไดมาจากชั้นสองของบ้าน เธอเดินมาหยุดยืนมองเปลเด็กที่ตั้งอยู่กลางห้องรับแขกด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์บาร์เพื่อหยิบจับแก้วไวน์ออกมาหนึ่งแก้ว พร้อมกับรินไวน์แดงใส่ลงในแก้วใบนั้น ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบสบายอารมณ์ ทั้งที่ยังเป็นเวลากลางวันที่แดดจ้าอยู่ด้วยซ้ำ เป็นชีวิตที่แสนสุขจะสบายมากสำหรับวริษา นั่งนอนเป็นคุณนายไม่ต้องรีบออกไปทำงานหรือออกไปที่ไหน แง้ แง้ แแง้ “โอ้ย! ร้องอีกแล้ว นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย แหกปากทำไมฮะ!” ก่อนที่วริษาจะก้าวขาเดินเข้าไปใกล้เปลนอนนั้นอีกครั้ง ร่างเล็กของหนูน้อยอิงฟ้ากำลังดิ้นพล่านด้วยความต้องการอะไรบางอย่าง น้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าที่แดงก่ำ แต่ใบหน้าของวริษาที่ได้ขึ้นชื่อว่าแม่กลับไม่มีแววตาอ่อนโยนหลงเหลือให้ได้เห็นแม้แต่นิดเดียว “จะเอาอะไรอีกล่ะ กินก็กินแล้ว เปลี่ยนแพมเพิสก็เปลี่ยนแล้วไม่ใช่หรือไง หรือว่าแค่เกิดมาเพื่อเป็นเด็กที่งี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ฮะ?” ปากก็ยังบ่นปเรื่อยแต่ก็ยื่นมือไปหยิบขวดนมจากโต๊ะหินอ่อนข้างเปลนอนมาให้ ขวดที่คนรับใช้เตรียมไว้ตั้งแต่เช้า แต่ยังอุ่