All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 81 - Chapter 90

ตั้งแต่วันนั้นมาก็ไม่มีใครพูดถึงเด็กน้อยที่เกิดมาให้เธอได้ยินอีกเช่นกัน ไม่มีใครพาเด็กมาให้เธอกอดเลยสักครั้งเดียว แม้แต่เสียงร้องไห้ของเด็กก็ไม่มีให้ได้ยินเสียงนั้นเลยสักวัน ไม่ว่าจะตอนนั้นที่อยู่โรงพยาบาลเธอก็ไม่รู้เลยว่าหนูน้อยจะเป็นเช่นไรบ้าง ทุกคนไม่ผิดแต่ผิดที่เธอรู้สึกผูกพันกับเด็กมากจนเกินขอบเขตที่มี ผิดที่เรียกร้องอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว “คุณหมอบอกว่าเด็กกลับไปอยู่กับพ่อแม่เรียบร้อยแล้วค่ะ” เสียงพยาบาลบอกกล่าวในวันก่อนที่เธอจะออกจากโรงพยาบาล อัยวาไม่รู้แม้กระทั่งว่าพยาบาลคนนั้นสบตาเธออยู่ไหม เพราะโลกที่เคยสว่างกลายเป็นสีดำที่มองไม่เห็นอีกแล้ว ใครจะคิดว่าชีวิตจะต้องมายืนอยู่ในจุดนี้ได้ ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมา อัยวาก็กลับมาอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ ข้างตลาดเหมือนเดิม เสียงรถเข็นขายน้ำเต้าหู้ เสียงรถขายปลาทูตอนเช้ายังมีอยู่ทุกวัน เสียงคนทะเลาะกันเรื่องที่จอดรถ เสียงเด็กวิ่งเล่นกันในตรอกซอกซอยวุ่นวายเต็มไปหมด ทั้งหมดกลายเป็นเสียงที่น่ารำคาญขึ้นสำหรับหญิงสาว เพราะเสียงเดียวที่เธออยากได้ยินคือเสียงร้องไห้ของลูกสาวที่เคยอุ้มท้องมานั้นต่างหาก อัยวาไม่ได้คิดว่าเป็นแค่เพียง

“พี่อัยพี่เคยคิดอยากมีลูกมั้ย ลูกจริง ๆ น่ะที่ไม่ใช่แค่ไปอุ้มท้องให้คนอื่นแบบครั้งที่แล้วอีก" อัยวานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามของน้องชายที่นั่งรอฟังอยู่ “ตอนเด็ก ๆ พี่เคยอยากมีลูกมากเลยล่ะ อยากเป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลก อยากสอนเขาร้อยเชือกรองเท้า อยากอุ้มปลอบเขาตอนเขาเป็นไข้ อยากเล่านิทานให้เขาฟังก่อนนอน” พร้อมกับหยุดชะงัก เสียงสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ อีกครั้ง “ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่จะเป็นแม่ใครได้อีกไหม พี่กลัวการพลัดพราก พี่กลัวสูญเสีย พี่กลัวกับคำว่าจะไม่มีเขาให้กอด” น้ำเสียงสั่นเครือที่บอกออกไป เหมือนพูดจากหัวใจและความเจ็บปวดที่ได้รับ อชินั่งฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะตัดสินใจถามพี่สาวออกไปอีกครั้งทั้งที่รู้ว่าไม่ควรจะถาม “พี่ไม่อยากเจอเขาเหรอ ไม่อยากรู้เลยเหรอว่าเขาหน้าตาเป็นยังไงบ้าง เสียงร้องไห้เสียงหัวเราะเขาเป็นยังไง?” “อยากสิอชิ แต่พี่ทำแบบนั้นไม่ได้ มันผิดสัญญาว่าจ้างเขา แต่บางครั้งพี่ก็แอบคิดนะว่าถ้าตาพี่มองเห็น พี่ก็เคยคิดว่าพี่อาจจะไปตามดูห่าง ๆ แค่ได้เห็นหน้า ได้มองอยู่ไกล ๆ เขาไม่ต้องมาเรียกพี่ว่าแม่หรอก ไม่ต้องรู้จักพี่ก็ได้” อชิมองมือของพี

สองชั่วโมงผ่านไป เพล้ง !! เสียงแก้วตกกระทบกับพื้นแตกดังลั่น เศษแก้วกระเด็นกระจายจนน้ำส้มซึมลงบนพรมขนสีครีมช้า ๆ หนูน้อยยืนนิ่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเหมือนหวาดกลัว ร่างเล็กยืนสั่นสะท้าน มือทั้งสองข้างจิกกำชุดกระโปรงจนแน่น ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันหกก็แค่อยากยกแก้วน้ำไปวางเพื่อเอาใจผู้เป็นแม่ “อิงฟ้า!!!” เสียงตวาดดังลั่นแทงทะลุหัวใจเด็กน้อยที่กลัวแม่ด่า วริษาก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าเครียดขึงที่แลดูโกรธจัดก็ปรากฏให้เห็น “ทำอะไรของแกฮะ แกทำอะไรของแก! เด็กอะไรซุ่มซ่ามได้ทุกวัน แค่ถือแก้วแค่นี้ ยังทำหล่นจนมันตกแตกได้!” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะรีบหลบสายตาคู่นั้นที่ไม่เคยมองมาด้วยความอ่อนโยนเลยสักครั้ง ทำได้เพียงก้มหน้าจ้องมองพื้น น้ำตาเริ่มอ่อคลอเบ้า แต่ยังไม่กล้าร้องไห้ออกมาให้ใครได้เห็น ถ้ายิ่งร้องก็ยิ่งจะถูกต่อว่า “ขะ ขอโทษค่ะแม่” เสียงที่เอ่ยมาแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน “อย่าพูดคำนี้กับฉัน มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด!” วริษาไม่ตะคอกเปล่า คราวนี้เธอก้าวเข้ามาจนแทบจะประชิดคนตัวเล็กตรงหน้า ยืนอยู่เหนือเด็กเล็กเหมือนเงาดำที่กำลังกดทับร่างเอาไว้ ยิ่งทำให้หนูน้อยอิงฟ้ารู้สึกหวาดกลัว

ภายในห้องครัวของบ้าน พอกล่อมคุณหนูนอนกลางวันเสร็จ หวานตาก็รีบเดินเข้าครัวมาเม้ามอยกับเพื่อนสนิทในบ้านเหมือนเคย หวานตานั่งปอกสับปะรดอยู่ที่โต๊ะ ส่วนมะลิแม่บ้านประจำบ้านยืนล้างจานอยู่ที่อ่าง ทั้งคู่พูดคุยกันเป็นกิจวัตรประจำวันแบบนี้อยู่แล้ว “มะลิแกว่าเด็กเขาดูออกมั้ยว่าใครรักจริง ใครแค่ทำเป็นรัก?” มะลิถึงกับขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจกับคำถามนั้นของหวานตา “พี่หวานหมายถึงใครล่ะ?” “ฉันหมายถึงคุณหนูอิงฟ้านั่นแหละ” “ทำไม ยังไงพี่หวาน เหลามาสิ!” “แกสังเกตมั้ยเวลาอยู่กับคุณธีร์นะคุณหนูอิงฟ้าจะยิ้มมีความสุข เล่นเสียงดังเจื้อยแจ้วได้ แต่พอเป็นเวลาอยู่กับคุณษาจะชอบเงียบเหมือนเด็กเก็บกด หน้านิ่ง ไม่กล้าเข้าหาแม่เลยสักนิด” มะลิเงียบไปชั่วครู่ มือที่กำลังล้างจานอยู่หยุดชะงักขึ้นเล็กน้อย “บางทีคุณหนูอิงฟ้าอาจจะกลัวคุณษาหรืออาจจะไม่คุ้นเคยกันเท่าไหร่มั้ง” หวานตาส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เพราะไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด “มันไม่ใช่ไม่คุ้นหรอก แม่ลูกที่ไหนเขาจะไม่คุ้นเคยกันล่ะมะลิ แต่กลัวมากอาจจะใช่ คุณหนูกลัวคุณษาที่สุด ฉันดูความสัมพันธ์มันไม่เหมือนลูกกับแม่จริง ๆ เลยสักนิดนะมะลิ เหมือนแม่เลี้ย

สัปดาห์ต่อมา อัยวากลับมาที่นั่นอีกครั้ง คราวนี้เธอพกสมุดนิทานเล่มบาง ๆ มาด้วย เล่มที่เธอรักและจำได้แม่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยตอนที่เริ่มต้นเล่าไม่กี่ประโยค บางทีอาจเพราะความตื่นเต้นหรือบางทีเพราะความทรงจำที่ไหลย้อนกลับมา เด็กบางคนเงียบ เด็กบางคนหัวเราะเสียงดังจนชวนให้อมยิ้มตาม แต่สิ่งที่อัยวาจดจำได้ดีที่สุดคือมีมือเล็ก ๆ ของเด็กคนหนึ่งที่วางลงบนตักเธอ พร้อมเสียงกระซิบเบา ๆ “พี่อัยวามองไม่เห็นแต่เล่านิทานสนุกมากค่ะ” อัยวาถึงกับยิ้มกว้างเป็นคำชมเล็ก ๆ ที่ทำให้รู้สึกใจฟูมากอย่างบอกไม่ถูก “หนูชอบเสียงพี่มากเลยค่ะ เล่าอีกนะคะ หนูอยากฟัง” วันนั้นก็เลยเป็นวันที่อัยวาตัดสินใจแล้วว่าชีวิตนับจากวันนี้เธอจะเป็นความสุขเล่าเสียงผ่านโลกนิทานให้เด็ก ๆ ได้ฟัง อย่างน้อยชีวิตนี้ก็ได้ทำอะไรบ้าง ไม่ใช่อยู่รอวันที่จะสิ้นลมหายใจไปจากโลกใบนี้ เพราะนอกจากเด็ก ๆ จะมีความสุขแล้ว เธอเองก็เพิ่งจะค้นพบว่าความสุขที่อยู่ตรงหน้ามันคือความสุขที่เธออยากจะพบเจอทุกวัน วันนั้นอชิแอบถ่ายภาพเก็บไว้เงียบ ๆ พี่สาวของเขา ผู้หญิงที่เคยมีแต่รอยแผลในใจ กำลังนั่งอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะสดใสของเด็ก