All Chapters of เมียจำนน: Chapter 31 - Chapter 40

แพร์พีญาเดินกลับมาที่ห้องลูกสาว ความตั้งใจอะไรที่คิดไว้ก่อนหน้านี้เธอจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด เธอจะไม่ยอมจำนนเพียงเพราะอยากให้ครอบครัวสมบูรณ์ ทั้งที่ความจริงเธอและครอบครัวฝั่งคูเปอร์เป็นได้แค่เส้นขนาน ที่ไม่มีวันบรรจบกันได้“เราทำถูกแล้ว”เธอเตือนใจตัวเองอีกครั้ง อย่าใจอ่อนให้คนที่อ้างว่าเข้าใจผิด ถ้าวันหนึ่งมีเหตุการณ์เข้าใจผิดขึ้นมาอีก คงเป็นเธอที่เจ็บปวดกับแผลเดิมซ้ำ ๆ เพราฉะนั้นมันควรจบจริง ๆ สักทีบานประตูห้องพีพีเปิดด้วยมือบาง ก่อนเธอจะก้าวเท้าเข้ามาและสิ่งที่ไม่คิดจะเจออีกคือครอบครัวของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ปรากฏตัวเต็มห้อง“เอ่อ...แม่ห้ามแล้วแต่พวกเขาไม่ยอม” อรณีรู้สึกผิดก่อนหน้านี้ที่ให้คูเปอร์เข้ามาในห้อง จึงเอ่ยดักซะก่อน กลัวลูกสาวจะพาลโกรธตัวเองไปด้วย“แค่อยากมาเยี่ยมหลาน หวังว่าแพรจะไม่ห้ามพวกฉันอย่างที่ห้ามไอ้คูเปอร์มันหรอกนะ” คริสเตียนเป็นคนเอ่ยคนแรก เดาสายตาและท่าทางแม่ของหลาน“...” แพร์พีญาได้แต่นิ่งไม่รู้จะตอบโต้อะไรกลับไป อะไรที่คิดจะจบมันคงจะยากกว่าที่คิดแล้วละ“คุณแม่ขา คุณลุงเป็นใครเหรอคะ” เด็กน้อยถามอย่างสงสัย ทำไมช่วงนี้มีแต่คนแปลกหน้าให้ได้เห็น ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นแ

“คุณพ่อเหรอคะ…!?” เด็กน้อยวิ่งไปถามเพราะเคยเห็นรูปจากเคนตะเวลาที่มาเยี่ยม เคนตะจะคอยพูดถึงเพื่อให้หลานคุ้นชิด ถึงจะไม่ได้ใกล้ชิดกัน ทว่าพยายามพูดถึงบ่อย ๆ ให้ดูรูปบ้าง ดูวิดีโอที่ถ่ายเพื่อให้เคนตะเป็นสะพานให้“ครับ มานั่งข้างพ่อสิครับ” เขาไม่เคยพูดคะขาเลยไม่สามารถปรับตัวในทันที การมีลูกสาวจึงเหนือความคาดหมายของเขาเป็นอย่างมากพีพีเงยหน้าไปมองแม่เพื่อขออนุญาต ทำให้แพร์พีญาพยักหน้าออกไป เธอไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดแสดงกิริยาไม่ดีต่อหน้าลูกได้“น้องพีไปนั่งก่อน เดี๋ยวแม่เข้าครัวไปยกข้าวต้มมาให้ค่ะ” เธอบอกลูกสาวแล้วก้าวเท้าเข้าไปในครัวทันที โดยที่ไม่คิดจะหันไปมองใครอีกคนที่จับจ้องเธอไม่คลาดสายตาด้วยแววตาละห้อย“คุณพ่อ จะคุยกับคุณแม่เหรอคะ”พีพีนั่งลงข้าง ๆ แล้วเอ่ยถาม ดวงตากลมโตสีนิลมองพินิจใบหน้าคนเป็นพ่อใกล้ ๆ ไม่ได้หวาดกลัวเหมือนอย่างเก่าแล้วเพราะคูเปอร์เลือกที่จะใส่เสื้อแน่นหนาเนื่องจากบางจุดของร่างกายไม่สามารถลบรอยสักหมดได้ในเวลาระยะสั้น ๆ“...” เขาส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วหันมามองหน้าลูกสาวแทน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับผมเปียและนี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสลูกสาวใกล้ ๆ พลอยให้หัวใจที่ด้านชามานาน

เวลาผ่านไปหลายนาทีร่างสูงใหญ่ก็เดินออกมาในสภาพที่มีน้ำกระเซ็นเต็มใบหน้าคมคายลามไปจนถึงคอปกเสื้อ ทว่าเมื่อออกมากลับไม่มีใครสักคนที่ห้องนั่งเล่นแล้ว“กลับไปได้แล้ว ถ้าจะมาหาลูกก็มาหาได้เฉพาะตอนเช้ากับตอนบ่าย มาส่งพีพีที่บ้านเสร็จก็กลับไปซะ ส่วนเวลาอื่นพีพีอยู่ในการดูแลของฉัน” เธอบอกโดยที่ไม่ลงบันไดมายืนกับเขา ไม่อยากเห็นหน้ายิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งเสียง“ทำแบบนี้จะทำให้ลูกเรามีปมนะ” การที่พ่อแม่แยกทางกันแล้วไหนจะแม่ที่อาจจะมีครอบครัวใหม่“ถ้าไม่อยากให้ลูกมีปม นายก็ควรเดินออกไปจากชีวิตพวกเราซะ ไม่ควรเข้ามาวุ่นวายตั้งแต่แรก”“แพร” คูเปอร์เรียกเสียงอ่อน“อย่าเรียกชื่อเหมือนทุกอย่างระหว่างเราเหมือนเดิมได้ไหม นายก็รู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว นายควรจะพอและหยุดสักทีนะ แค่นี้ฉันก็เกลียดจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว” คนพูดหารู้ใจตัวเองไม่ว่าสิ่งที่พูดนั้นตรงกันข้ามกับความรู้สึกข้างในลึก ๆ“เกลียดกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”“อืม ยิ่งกว่าเกลียดอีก”“ไม่มีทางสำหรับเรื่องของเราแล้วจริง ๆ เหรอ”“...” แพร์พีญาถอนหายใจทันที ดูท่าวันนี้คงจะวนเข้าลูปเดิมอีกเช่นเคย ต่อให้นิ่งหรือพูดทุกอย่างก็ไม่จบอย

ตกดึกแพร์พีญาที่กำลังใช้สมองกับเรื่องบางอย่าง จากวันนั้นที่เธอตกลงสถานะทำหน้าที่แม่และพ่อกับคูเปอร์ ตกลงกันว่าเรื่องราวระหว่างเธอและเขาไม่ขอสานต่อแต่จู่ ๆ วันนี้ความเห็นใจบางอย่างที่มีต่อเขาก็เริ่มจะมากกว่าปกติ‘แพรรู้ไหมว่าทำไมคูเปอร์มันถึงสัก ทั้งที่มันไม่ชอบรอยสักให้มีบนตัว’ เคนตะเป็นคนเอ่ยถาม คาดหวังให้คนรักของน้องชายคิดตาม ‘...’ เธอรู้มาตลอดว่าเขาไม่ชอบ แต่ก็นิ่งเฉยเมื่อโดนคำถาม ไม่อยากรื้อฟื้นอะไรอีกแล้ว ‘เพราะอะไรที่มันคิดว่าจะทำให้เจ็บมากกว่า ความเจ็บจากความรัก มันเลยทำลงไปทั้งที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด’ ‘…’ เธอคิดได้แค่ว่า เขาโง่เอง จะมาโทษเธอไม่ได้ ‘ให้อภัยคูเปอร์ได้ไหม ฉันรู้ว่ามันทำตัวแย่ยังไงบ้าง แต่มันก็ได้บทเรียน พยามไม่ใจร้อน ไม่เข้าไปทำให้แพรรู้สึกอัดอั้นเลย’ คริสเตียนรู้จากลูกน้องว่าคูเปอร์คอยดูห่าง ๆ แต่ไม่ยอมเข้าไปเพราะกลัวอีกฝ่ายลำบากใจ แค่นี้ก็เกินคาดหมายสำหรับพวกพี่ ๆ แล้วที่ได้เห็นมุมนี้ของคูเปอร์‘ส่วนเรื่องปู่ฉัน รู้ใช่ไหมว่าปู่ไม่ได้รับรู้อะไรแล้ว และคงรักษาไม่หายต่อให้เอาสิ่งที่รักมาอยู่่ตรงหน้า…’ คริสเตียนเอ่ยถึงปู่คางูยะแล้วมีสีหน้าสลดไม่น้อย ‘…หลัง

วันเวลาผ่านไปจากหนึ่งวันกลายเป็นหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งหนึ่งเดือนเต็ม ความใกล้ชิดและเปิดใจของแพร์พีญาทำให้คูเปอร์มีสิทธิ์ได้เข้ามาใช้ชีวิตเธอกับลูกมากยิ่งขึ้น แพร์พีญาเองก็ไม่อยากห้ามใจตัวเองอีกแล้ว ยิ่งเห็นว่าลูกสาวเข้ากับพ่อได้ดีก็พลอยมีความสุขไปด้วยก่อนหน้านี้เธอได้ยินลูกพูดถึงพ่อบ่อย ๆ บ่นคิดถึงบ้าง แม้กระทั่งหลับตานอนยังละเมอหา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าหนูน้อยพีพี รับคุณพ่อเข้ามาในหัวใจเรียบร้อยแล้ว“แพร...” คูเปอร์สบตาคนตัวเล็กแล้วละสายตาไม่กล้าเอ่ยต่อ ความกลัวยังมีอยู่มาก ตอนนี้อะไร ๆ กำลังจะดี หากเอ่ยอะไรไม่เข้าหูคนตัวเล็ก ก็กลัวว่าจังหวะดี ๆ แบบนี้จะพังไปด้วย“จะลังเลอยู่ทำไม โต ๆ กันแล้ว”สิ้นเสียงแพร์พีญา เขาหันมาสบตาเธออีกครั้ง ใบหน้าหวานบัดนี้ไม่ได้นิ่งเฉยอย่างเก่า ทว่าในแววตากลมโตนั้นมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ด้วย“แพร...คือพี่อยากจะ” น้ำเสียงเข้ม ๆ ที่เคยมั่นใจในตัวเองเวลานี้กลับหายไปปริดทิ้ง แต่คูเปอร์ก็เรียกสติกลับมาด้วยการเอื้อมมือไปจับมือบางมากุมไว้ ขยับขายาวเข้าไปให้ใกล้ชิดกัน ดึงมือเธอมากระชับทุกความรู้สึก“...” คนตัวเล็กยิ้มผ่านสายตา เวลามองคูเปอร์ตอนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใ