All Chapters of เมียจำนน: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อแพร์พีญากลับมาถึงห้องทบทวนทุกอย่างอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งและมั่นใจว่าสิ่งที่จะทำต่อจากนี้คือทางที่ดีที่สุดแล้ว ร่างบอบบางลุกเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวทำหน้าที่เพื่อไม่ให้พลาดเงินก้อนนี้จนเธอออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่มีวี่แววว่าพีรภัทรจะกลับมา“ทำไมยังไม่กลับมาอีก” เพราะตอนนี้พีรภัทรไม่มีงานทำที่ไหนอย่างเมื่อก่อนแล้ว มันผิดปกติจากนิสัยเดิมน้องชาย ไม่รู้ว่าพีรภัทรจะเข้าใจเธอผิดมากเพียงใดกับการที่เธอร้องห้ามไม่ให้ด่าทอใส่พวกตระกูลนั้นเพราะเธอรู้ดีว่าถึงสู้ก็มีแต่คำว่าแพ้แพร์พีญาสลัดความคิดแล้วส่ายหน้าเรียกสติตัวเองกลับมา“แต่ก็ดี” ก่อนจะเอ่ยงึมงำกับตัวเองเพราะเธอเองก็ไม่อยากให้พีรภัทรต้องรับรู้ที่มาของเงินก้อนนี้อยู่แล้ว ไปทำหน้าที่ตัวเองให้เสร็จจะได้เอาเงินมารักษาพีพีและกลับไปอยู่ที่ที่ควรอยู่ ไม่ใช่ถิ่นฐานที่ใครบ้างคนเคยตอกหน้าไว้‘อย่ามาเหยียบที่นี่อีก หายสาปสูญไปเลยยิ่งดี’..จนกระทั่งถึงเวลานัดร่างบางย่างกรายเข้ามาในห้องที่มีชายหนุ่มนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขานั่งไขว่ห้างพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ กระดกน้ำสีเข้มมันลงไปในคราวเดียว แล้วลุกขึ้นเต็มความสูงเมื่อสายตาประสานกันนัยน์ตาสีนิลฉายความว่า

ขาเรียวยาวตวัดเกี่ยวเอวสอบเอาไว้ผ่อนคลายไปตามแรงปรารถนา ไม่ใช่หลงไหลในบทรักของเขา แต่ต้องการให้ทุกอย่างที่ตั้งใจราบรื่นเร็วที่สุด“แน่น...แน่นเหมือนเดิม”คูเปอร์พึมพำด้วยความพึ่งพอใจ“แพร” ไม่วายยังจะเอ่ยเรียกชื่อร่างบางเสียงกระเส่า ลืมตัวไปหมดสิ้นว่ากำลังลงโทษแพร์พีญาให้หลาบจำทำเอาคนใต้ร่างถึงกับชะงักเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดชื่อของเธอ ตั้งแต่กลับมาเจอกันไม่มีสักครั้งที่เขาจะเรียกชื่อเธอเหมือนอย่างตอนนี้ทว่าบางทีเขาแค่ใกล้จะปลดปล่อยเลยระบายมันออกมาต่างหาก‘แพรจ๋า’‘พี่เปอร์..เบาหน่อยน้องเจ็บไปหมดแล้ว’ มือบางประคองใบหน้าคมที่จู่โจมเธอตั้งแต่ย่างกร่างเข้ามาในคอนโดของเขา ‘พี่ขอโทษ’คูเปอร์โน้มลงไปจูบแนบชิดเพื่อให้เธอผ่อนคลาย จูบไล้ตั้งแต่หน้าผากจนถึงปลายคางมน ซุกหน้าคมคายเข้าไปในซอกคอ สูดดมกลิ่มหอมประจำตัวให้ชื่นหัวใจ ‘อื้ออ..พี่คูเปอร์’‘ดีขึ้นไหม’เธออมยิ้มพยักหน้าตอบกลับ ‘จะทำไรคะ’ ก่อนจะชะโงกหน้าขึ้นมาดูเมื่อเขาถอดบางอย่างที่แข็งแรงออกจากตัว‘เปลี่ยนท่า’เสียงเรียบราบบอกเพียงสั้น ๆ แต่กลับบ่งบอกถึงอารมณ์ใคร่ได้เป็นอย่างดีเขาจับร่างบางพลิกนอนคว่ำจากนั้นค่อยสอดแทรกตัวตนเข้าไปลึกสุดใ

แพร์พีญาเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเดินทาง หลังจากกลับถึงห้องพัก ถึงแม้เธอจะได้ค่าตอบแทนไม่ถึงครึ่งซะด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ตั้งใจจะไปรับพีพีขึ้นมารักษาตัวและเมื่อกลับมาถึงห้องเธอรู้ได้ทันทีว่าพีรภัทรยังไม่กลับห้องตั้งแต่เมื่อวาน เธอหวังลึก ๆ ว่าพีรภัทรจะใจเย็นลงบ้างแล้ว มือบางกดต่อสายหาน้องชายทว่าก็ไร้การตอบรับ ไม่รับสาย ไม่อ่านข้อความไลน์หรือช่องทางการติดต่ออื่น ๆทำให้ร่างบางสะพานกระเป๋าเตรียมตัวไปขนส่งโดยไม่ลังเล เวลาของเธอสำคัญกว่ามานั่งเสียใจเรื่องซ้ำ ๆ เดิม ๆ อีกแล้ว ถึงจะไม่ได้เงินครบตามจำนวน แต่เธอก็ต้องไปรับพีพีมาพักรอการรักษาตัวก่อน..ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูรถญี่ปุ่นหน้าหอพัก คนที่เดินลงมาจากตึกเข้าใจสิ่งที่เห็นว่าใครเป็นคนบอกให้เขาต้องมาจอดรถรอที่นี่ ณ เวลานี้“พี่หมอ” แพร์พีญาเข้าไปทักทายอย่างเลี่ยงไม่ได้“จะกลับบ้านทำไมไม่บอกพี่ละ วันก่อนเราคุยกันแล้วนะ” ทันทีที่คนตัวเล็กเอ่ยเรียก เขาก็ยิงคำถามกลับมา“คือแพร...” เธอไม่รู้จะบอกยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้าหาคำแก้ตัว“ไม่อยากรบกวน” ทว่าร่างสูงรู้ทัน เอื้อมมือไปวางบนศีรษะ คล้ายกับว่าเอ็นดูในท่าทีหญิงสาว“...” ดวงตากลมโตเงยขึ้นไปสบต

หลังจากติณณภพทานข้าวต้มเสร็จเรียบร้อย เขาก็อยู่เล่นกับพีพีสักพักใหญ่ แล้วขอตัวกลับบ้านตัวเอง แพร์พีญาไม่สามารถขัดใจอรณีได้เลยต้องเลยตามเลย ปล่อยให้ยายหลานมีความสุขกับแขกที่นับวันยิ่งมีอิทธิพลต่อสมาชิกในครอบครัวเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ“แม่ แพรขอคุยด้วยหน่อย”แพร์พีญาอาบน้ำแต่งตัวให้พีพีเสร็จก็พาออกมานั่งหน้าทีวีเหมือนเดิม จนกระทั่งพีพีเผลอหลับกลางวัน เธอจึงอุ้มลูกไปนอนในห้องและออกมาหาผู้เป็นแม่“หืม มีอะไรเหรอ” อรณีรู้ดีว่าลูกสาวจะพูดเรื่องอะไร แต่ก็ทำเฉไฉไปก่อนมือบางคว้าแขนแม่ไปนั่งคุยมุมหนึ่งของบ้าน“แม่เป็นคนโทรบอกพี่หมอให้มารับแพรเหรอ”“ทำไม แกว่าแม่ปากสว่างมากน่ะเหรอ”อรณีแวดเสียงกลบเกลื่อน แค่นี้แพร์พีญาก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือใคร เพราะแม่จะไม่ใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับเธอถ้าหากไม่ทำไรผิดมา“เปล่า แพรแค่ถาม ทำไมแม่ต้องใส่อารมณ์ด้วย”“ก็แม่อยากได้ลูกเขยเป็นหมอ แม่ผิดด้วยเหรอ”สุดท้ายอรณียอมรับความจริง เธอไม่ใช่แค่อยากได้เป็นลูกเขยเพียงเพราะหน้าที่การงานมั่นคงหรอกนะ แต่เธออยากให้แพร์พีญามีคนดูแลหัวใจที่บอบบางสักที รู้ว่าลูกสาวเจ็บปวดกับอดีตมากแค่ไหน ซึ่งหนึ่งในสาเหตุนั้นก็มาจากเธอด้วยที่มีส่

ร่างสูงใหญ่ลงจากเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวบนบ่าแกร่งมีสูทสีดำพาดเอาไว้ ใบหน้าคมคายสวมแว่นตาดำปกปิดนัยน์ตาลึกลับ ยากจะค้นหา สองขายาวสาวเท้าเดินออกจากลานสนามบินเพื่อมาขึ้นรถสปอร์ตหรูป้ายแดงที่จอดรอเตรียมไว้ก่อนหน้านี้“นายน้อยแน่ใจนะครับว่าไม่ให้พวกผมตามไปด้วย” บอดี้การ์ดเอ่ยถามอย่างนอบน้อมและเกรงขาม“รายงานเรื่องที่ให้สืบมาก็พอ” ปกติแล้วคูเปอร์ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวมากกว่าการให้ลูกน้องตามหลังตลอดเวลา“ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วครับ”สองขาหยุดเดินทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น“ไปไหน”“ไปต่างจังหวัดครับ”เขาพอจะเดาออกว่าเธอคงจะกลับบ้านที่เธอเคยใช้ชีวิตก่อนหน้านี้“ส่วนน้องชายยังอยู่ที่นี่ ตอนนี้ไปทำงานในบ่อนของลูกน้องในเครือเราครับ”“...” คูเปอร์ฟังเงียบ ๆ“แต่ดูท่าทางจะร้อนเงิน ไอ้พวกเด็กในบ่อนสั่งให้ทำอะไร ยอมทำหมดทุกอย่างขอแค่ให้ได้ค่าตอบแทนงาม ๆ”“ผิดกฎหมาย!?” เขาถามต่อทันควัน“ครับ เห็นว่ากำลังจะเลื่อนขั้นไปเป็นเด็กส่งยา”“บ้าฉิบ!” คูเปอร์สบถคำหยาบออกมา คิดไม่ถึงว่าเด็กนิสัยดีอย่างพีรภัทรจะเลือกทางเดินผิด ๆทำไมสองพี่น้องนั้นถึงได้อยากได้เงินมากมายขนาดนี้เขาแป