Lahat ng Kabanata ng เมียจำนน: Kabanata 1 - Kabanata 10

ท้องฟ้ามืดครึ้มกลายว่าอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ ฝนฟ้าต้องตกกระหน่ำลงมา ผู้คนวัยทำงานต่างลุกลี้ลุกลนเก็บข้าวของเพื่อไม่ให้โดนน้ำฝนจนเสียหาย ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะตั้งแผงกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง“พีท รีบเก็บเร็ว”หญิงสาววัยยี่สิบห้าปีที่เข้าสู่วัยเบญจเพสส่งเสียงเร่งน้องชายต่างพ่อให้ช่วยเก็บขาตั้งวาดรูปและกระดาษใส่กลับลงไปในกล่องลังพลาสติกเตรียมตัวกลับบ้านแพร์พีญา หรือ แพร อาร์ตติสท์ที่เพิ่งจะตั้งแผงเปิดร้านรับวาดภาพเหมือนในตลาดนัดกลางคืนเสร็จเรียบร้อยก็ต้องรีบเก็บร้านกระทันหัน ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะไม่เป็นใจสักเท่าไรนักกับหาเงินในคืนนี้ยิ่งลำบากยิ่งมีอุปสรรค…สำหรับเธอมันเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่จำความได้“ผมบอกแล้วว่าวันนี้ไม่ต้องมา ยังจะมา”“พี่ต้องใช้เงินนี่ พีทก็รู้”“เพื่อนผมก็บอกอยู่ว่าให้พี่ไปถ่ายแบบเสื้อผ้าให้ที่ร้าน เงินก็ดี พี่แพรเรื่องมากเอง” พีรภัทรบ่นออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับความดื้อรั้น ทั้งที่เขาพยายามหางานที่รายได้มากกว่าให้ตลอด ทว่าโดนปฏิเสธอยู่เรื่อยมา อุตส่าห์เกิดมามีทุนรูปร่างหน้าตาดี แต่ก็ไม่รู้จักใช้ให้เกิดประโยชน์“...” แพร์พีญาเงียบไม่พูดต่อ ก้มหน้าก้มตาจัดจานสีเก็บเข้าที่ กั

ประตูห้องพักฟื้นคนไข้วีไอพีเลื่อนเปิดออกด้วยฝีมือคูเปอร์“ทำไมมาช้าวะ คนอื่นต้องรอมึงคนเดียว” ทันทีที่ร่างสูงใหญ่เข้ามาในห้องเป็นคนสุดท้าย เคนตะพี่ชายคนกลางเอ่ยขึ้นพร้อมส่ายหน้าที่ต้องมานั่งรอ น้องชายคนเล็กอย่าง ‘คูเปอร์’“มันก็มาแล้วนี่ไง จะบ่นทำไมวะ” คริสเตียนพี่ชายคนโตกล่าวต่อ“ตกลงจะย้ายปู่ไปรักษาที่ไหน” คูเปอร์ไม่อยากพูดให้มากความ เลยเข้าเรื่องที่ต้องนัดกันมาโรงพยาบาลแห่งนี้“กลับไปรักษาตัวที่บ้าน”“...” คูเปอร์ฟังเงียบ ๆ“ทางเดียวที่จะทำให้ปู่กลับมาเป็นเหมือนเดิม คือรักษาสภาพจิตใจและเยียวยาด้วยสิ่งที่ปู่รัก” คนเป็นพี่บอกตามที่ฟังคำอธิบายจากหมอให้น้อง ๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วน“แล้วอะไรล่ะ สิ่งที่ปู่รัก!?” เคนตะเงยหน้ามองคริสเตียนสลับกับคูเปอร์เพื่อช่วยกันคิดหาคำตอบ“ยังไม่รู้ ต้องพาปู่กลับไปที่บ้านก่อน แล้วค่อยสังเกตกัน”ด้วยความที่คางูยะปู่ของพวกเขาเป็นคนเก็บตัวและไม่เปิดเผยตัวตนเท่าไรนัก พวกหลาน ๆ จึงไม่สามารถรับรู้ ถึงแม้จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน ทว่านาน ๆ ครั้งถึงจะพบหน้าอีกด้าน“เดือนหน้า แพรว่าไง” หมอติณณ์เข้าเรื่องที่ทำให้ร่างบางตรงหน้ามาหาเขาในวันนี้ พร้อมยื่นซองเอกสารให้เธอ

งานมอเตอร์โชว์ สองพี่น้องก้าวเข้ามาในงานมอเตอร์โชว์ใหญ่หรู ซึ่งแบ่งโซนยี่ห้อรถไว้อย่างดี“แยกไปดูที่มึงชอบก็ได้ ไม่ต้องเดินตามหลังกูหรอก”“ไหนมึงบอกให้ช่วยเลือกของขวัญให้เค้กไง” คูเปอร์รู้ตั้งแต่แรกว่าโดนหลอก ทว่าเขาอยากจะถามลองเชิงกลับเฉย ๆ“มึงรู้ทัน กูรู้” เคนตะยกนิ้วชี้ส่ายไปมา ทำหน้าประมาณว่า ‘กูก็รู้ทันมึงเหมือนกัน’“...” เมื่อพี่ชายพูดอย่างนั้น คูเปอร์จึงยักไหล่ให้แล้วหมุนตัวไปโซนรถบิ๊กไบก์เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ทั้งคู่ต่างแยกย้ายไปในโชว์รูมที่ตัวเองสนใจคูเปอร์เดินไปเรื่อย ๆ เมื่อยังไม่เจอรุ่นที่ถูกใจ ปกติแล้วไม่เคยมาเดินดูแบบนี้ หากถูกใจก็สั่งให้ลูกน้องไปจัดการ แค่นั้นรถรุ่นที่ถูกใจก็มาจอดหน้าบ้านในวันรุ่งขึ้นแล้วจนกระทั่ง...บทสนทนาบางอย่างทำให้ร่างสูงใหญ่ถึงกับส่ายศีรษะ เอือมระอากับประโยคแทะโลมพวกนั้น และยิ่งปรายตาไปมองก็เห็นฝูงชายฉกรรจ์กำลังยืนลูบปากบ้าง แสดงอาการดี๊ด๋าจนออกหน้าบ้างแต่แล้วบางอย่างส่งผลให้ร่างสูงใหญ่หยุดเดินชะงักทันควัน คูเปอร์ยืนนิ่งราวนับนาที ก่อนจะทิ้งระยะออกจากบริเวณนั้น“เป็นไง ดีกว่าอยู่บ้านใช่ไหมวะ” เคนตะเข้ามาตบไหล่“อืม ดีกว่าที่คิด” เสียงนิ่งแฝงด้

“ขอบคุณนะคะพี่หมอ” แพร์พีญาหมุนตัวกลับไปเอ่ยกับติณณภพด้วยรอยยิ้ม“ถ้าจะกลับดึกอีก โทรบอกพี่นะ ไม่ต้องเกรงใจ”“ค่ะ” ร่างบางพยักหน้าไปอย่างงั้น ทั้งที่ความจริงไม่คิดจะรบกวน“แพรจะให้พีพีขึ้นมาที่นี่เมื่อไหร่” ติณณภพถามไถ่เพราะเป็นคนจัดการเรื่องคิวการรักษาและรอโอกาสที่จะได้เป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด“อีกสักพักค่ะ”“จะลงไปรับเองไหม” เขาถามต่อ“ตอนแรกว่าจะให้แม่พามา แต่แพรว่าแพรจะลงไปรับเองดีกว่า” เธอไม่อยากให้พีพีนั่งรถโดยสารตามลำพังกับแม่ กลัวว่าจะอันตราย“แพรจะไปรับพีพีวันไหน บอกพี่นะ พี่จะไปด้วย”“...!?” ใบหน้าเฉี่ยวหวานเงยหน้าสบตาอย่างสงสัยในคำพูด“คือ...พี่จะกลับไปเยี่ยมม๊าน่ะ ก็เลยถือโอกาสกลับบ้านพร้อมแพรทีเดียวไง” ทำให้ติณณภพแก้ตัวออกไป“...” แพร์พีญาพยักหน้ารับไม่อยากขัดใจ ยังไงเสียเขาก็ดีกับเธอมาตลอด“รีบเข้าห้องเถอะ”“ค่ะ”“อย่าลืมใส่กลอน ปิดหน้าต่างให้เรียบร้อย” ไม่วายมือหนายังถือวิสาสะเอื้อมไปโยกศีรษะทุยอีกครั้ง “เข้าใจไหม”ฟึ่บ!“หึ แพรไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ” มือบางเลื่อนขึ้นมาปัดไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป“รู้ แต่พี่ก็เป็นห่วงอยู่ดี…”“…พี่ไปก่อนนะ” เมื่อเห็นว่าร่างบางเงียบไม

ตั้งแต่วันนั้นวันที่แพร์พีญาและพีรภัทรตกงาน เวลาผ่านไปเกือบสามวันแล้วและทั้งคู่ก็ไม่ยอมแพ้ เดินสายสมัครงานไปทั่วทุกที่ที่เปิดรับสมัครและคุณสมบัติสามารถทำงานได้“พี่แพรว่ามันจะบังเอิญเกินไปไหมที่เราจะไม่มีงานทั้งคู่” คำถามนี้ยังคงวนเวียนในสมองพีรภัทรไม่หาย จู่ ๆ ก็โดนไล่ออกจากงานโดยที่เจ้าของร้านให้เหตุผลไม่ได้“ไม่รู้สิ” ร่างบางตอบออกไปทั้งที่ในใจรู้คำตอบดี“ดีนะที่ไอ้เดียร์มันยังช่วยหางานใหม่ให้ ไม่อย่างนั้นเราสองคนต้องลำบากกว่านี้” เขาส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายกับชีวิตช่วงสองสามปีที่ผ่านมา“...” แพร์พีญาก็นิ่งเพราะไม่รู้ว่าถ้าได้งานนี้จะมีอุปสรรคอะไรขึ้นมาอีกหรือเปล่าและถ้าเป็นอย่างนั้นเท่ากับว่าเธอกำลังเอาชีวิตลูกมาเดิมพันกับคนไร้สติ เรียกร้องความสนใจโดยไร้เหตุผล“พี่แพรว่าเราจะได้งานนี้ไหม”“ไม่รู้สิ แต่หวังว่างานศิลป์จะเข้าตาบ้างนะ” เสียงบางเบาบอกน้องชายเพราะความสามารถเดียวที่ช่วยพยุงเธอมาได้หลายครั้งก็เห็นจะเป็นรูปวาดผลงานที่เธอมักจะสร้างเมื่ออยากระบายความทุกข์ใจผ่านงานศิลปะ“ดูพี่แพรไม่ค่อยมั่นใจผลงานตัวเองเหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะ...ทำไมเหรอ!?” น้องชายยังคงถามต่อ มองหน้าพี่สาวหลายครั้ง