Lahat ng Kabanata ng My Husband เมื่อคุณสามีบอกไม่รัก : Kabanata 11 - Kabanata 20

11(ไม่มีทางรักผู้หญิงแบบนี้..)****สัปดาห์ต่อมา..@โรงแรมหรูใจกลางเมืองชายกระโปรงสีขาวลากยาวถูกจับจัดระเบียบโดยฝีมือดาด้า ที่คอยดูแลความเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ณิชา พร้อมเอ่ยขึ้นมา"วันนี้ แกเป็นเจ้าสาวที่สวยและแซ่บมากเลยณิชา" "ว่าแต่แซ่บให้พริกกี่เม็ดหรอ?" ณิชาเอ่ย พลางฉีกยิ้มให้ดาด้า "วันนี้เอาไปเลยร้อยเม็ด" ดาด้าเองก็ยิ้มร่าเอ่ยออกมา "เอาไปเลยร้อยเม็ด..ความแซ่บของแกชนะเลิศเลยวันนี้" ไม่พูดเปล่าดาด้าชูนิ้วมือเต็มสิบ อยากให้เพื่อนรักได้ยิ้มเยอะๆ เพราะรู้เรื่องราวของเพื่อนทั้งหมด "มากอดหน่อย คุณแม่เจ้าสามแฝด" ณิชาระบายยิ้ม ขยับตัวเข้ากอดดาด้า"จ้า..ยินต้อนรับสู้สมาคมคุณนายตำรวจ เยิ้ฟๆ" "ไม่อยากเป็นนักหรอกตำแหน่งนี้" ณิชาเบะปาก ดาด้าส่ายหน้า รู้ว่าณิชาโกรธเกลียดไม่ชอบกุนซือ ต้นเหตุก็เพราะเป็นหลานของอิงอรแท้ๆ ลึกๆกุนซือก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย"เฮ้อ..ฉันเอาใจช่วยแกนะ ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง คิดจะทำอะไร ฉันอยู่ข้างแกนะณิชา แต่ฉันขอพูดได้ไหม.." "อือ.." ณิชาพยักหน้าเรียบนิ่ง พลางมองใบหน้าสวยของดาด้า"คือเอาตรงๆเลยนะ เท่าที่ฉันเจอกุนซือมา ถึงเขาจะเย็นชา ชอบทำหน้าไร้อารมณ์เก่ง แต่เขาก็เ

13(ห้ามพาผู้ชายเข้าบ้าน!)**** Per."ณะ..ณิชา" เสียงแผ่วเบาเรียกหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งไป ไม่เข้าใจทำไมใจต้องกระตุกด้วย ทั้งที่คำพูดเธอมันก็ยั่วโมโหให้เขาโกรธเอง"แม่ง!" คำหยาบสบถออกมา มือหนาขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะดึงกางเกงขึ้นมาสวมลวกๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปอุ้มร่างบอบบาง นอนลงบนเตียงกว้างให้ดี "...." ตาคมกริบมองใบหน้าที่ยังมีคาบน้ำตา มือหนาที่กำลังจะยื่นสัมผัสหน้าเรียวสวยก็ต้องชะงัก เปลี่ยนเป็นลุกสาวเท้ายาวไปในห้องน้ำ ไม่นานก็ออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำมาดๆ พร้อมเช็ดตามเนื้อตัวให้หญิงสาว อย่างเบามือ เขาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรุนแรงป่านเถือนได้ถึงเพียงนี้ หลังจากจัดการสวมใส่เสื้อผ้าให้หญิงสาวจนเสร็จ ก็เดินลงมาชั้นล่างมองเวลาตอนนี้ก็ตีสองกว่าๆแล้วร่างสูงของนายตำรวจหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา อยู่ในสภาพเปลือยช่วงบน Rrrrrr~ เสียงสั่นโทรศัพท์ที่ตกอยู่แถวพื้น ทำเขาหลุดจากภวังค์ ลุกไปหยิบขึ้นมาซึ่งมันไม่ใช่มือถือของเขาRrrrrr~ [คิมหันต์]ดวงตาคมกริบมองชื่อบนหน้าจอ ด้วยความเงียบ แล้วกดปิดเสียงวางลงบนโต๊ะ ปล่อยให้สายตัดไปเองปรึบ!!Rrrrrr~ [คิมหันต์] "จิ้!" เสียงสบถด้วยความรำคาญ เมื่อคนทางปลายส

15(คุณแม่ผู้แสนดี!)****Per. [Part.Nicha]"ต่อจากนี้..ห้องนี้คือห้องของฉัน..ส่วนนายจะไปนอนห้องไหนก็เรื่องของนาย!" ฉันว่าน้ำเสียงเกรี้ยวกราดออกมา หลังจากเหวี่ยงกระเป๋าใบใหญ่ออกไปจากห้อง "...."หึ! คิดว่าทำสายตาแบบนี้ใส่ แล้วจะกลัวหรอ เกลียดที่สุดเลย ส่วนยัยอิงอรนี่ ก็จุ้นจ้านมาจัดเสื้อผ้าฉันกับนายกุนซือให้อยู่ห้องเดียวกันอีก "เธอมาเก็บกระเป๋าฉันวางดีๆเดี๋ยวนี้" นายนี่ออกคำสั่งด้วยเสียงดุดันพร้อมมองหน้าฉัน"ไม่เก็บ..ขยะแขยง" ว่าจบ ฉันก็ทำสีหน้ารังเกียจออกมา แค่ทนเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าให้ก็เกินทนล่ะ"หึ" กุนซือหัวเราะในลำคอ จ้องหน้าฉันแปลกๆ "ออกไป.." ฉันเอ่ยไล่ มายืนขว้างหน้าประตูอยู่นั่นแหละหมับ!! "เฮ้ย!" แขนฉันถูกกระชาก โดยไอ้หมาบ้ากุนซือมาลากจนตัวฉันถลาเข้าไปชนกับร่างแข็งๆ "จิ้!" ฉันเงยหน้ามองอย่างหงุดหงิด "ขยะแขยงมากหรอ" เสียงนิ่งถาม แต่ในแววตาเหมือนกำลังยิ้มเยาะเย้ยฉัน "ใช่..ทั้งขยะแขยงและเกลียดมาก เกลียดที่สุด..อือ!" หน้าฉันถูกดึงขึ้นไปประกบจูบขยี้อย่างรุนแรง เป็นจูบที่ไม่นุ่มนวลเลยสักนิด ฉันจึงใช้มือพยายามผลักดันร่างตรงหน้าด้วย "อื้อ!" ตอนนี้ฉันได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง

17(พี่ชายต่างพ่อ!!)****Per."กรี๊ด ฉันจะเป็นตากุ้งยิงไหมเนี่ย!""...." กุนซือยืนมองคนโวยวายด้วยความเงียบ ก่อนจะก้มเก็บผ้าขนหนูขึ้นมาพันไว้รอบเอวอย่างใจเย็น "สะดีดสะดิ้ง..ทำเหมือนไม่เคยเห็น" เขาว่าคนตรงหน้าที่ยืนยกมือปิดตาอยู่ ด้วยความหมั่นไส้ ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเห็นหรือสัมผัสมาก่อน แต่สัมผัสมาแล้วเต็มๆต่างหาก "กรี๊ด! ไอ้โรคจิตกุนซือ!" เจ้าของมือเรียวยกมือที่ปิดดวงตาออก เปลี่ยนเป็นจ้องมองคนตรงหน้าเขม็งทันที"ถ้ายังไม่หยุดกรี๊ด..เธอได้เห็นมันอีกแน่" ไม่พูดเปล่า มือหนาเลื่อนจับลงไปที่ปมผ้าขนหนู "...!!" ณิชาที่เห็นสีหน้าเอาจริงของกุนซือก็กลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอ คนตัวเล็กค่อยๆขยับถอยหลังหนี"...." เมื่อเขาเห็นเธอยอมเงียบสงบ จึงสาวเท้าไปทางตู้เสื้อผ้า โดยมีณิชาคอยมองตามอย่างอาฆาต อยู่ๆจะมาอยากนอนห้องเดียวกันทำไม "ฮึ้ย!" ริมฝีปากกัดฟันแน่น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป รีบทำเวลาจัดการกับตัวเอง เธอเองก็ต้องเข้าบริษัทเช่นกัน ไหนช่วงบ่ายจะต้องประชุมกับณัทพลอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา... ตึก!! ตึก!! ตึก!! เสียงฝีเท้าเล็กวิ่งลงบันไดลงชั้นล่างมาด้วยความเร็ว หากเจ้าตัวเหาะได้ก็คงจะทำแล้ว ขนาดเธอจำกัดเวลา

19(อารมณ์โมโห?)****Part.[Part.Nicha]"สรุปเธอ..ยังเกลียดเราสองน้าหลานอยู่ไหม?" ประโยคเดิมถามซ้ำขึ้นมาในโทนเสียงอ่อนลง"...." ฉันมองหน้าเจ้าของคำถามนี้ โดยไม่ได้ตอบอะไร ความรู้สึกฉันมันยังล้างใจกับอิงอรไม่ได้จริงๆ "ถ้าหากวันไหน ฉันเห็นว่าเธอดีจริง ทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าเธอรักคุณพ่อฉันจริงๆ วันนั้น ใจของฉันคงไม่โกรธเกลียดอีก" ฉันตอบพลางมองใบหน้าเรียบนิ่งของกุนซือ"...." ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากกุนซืออีก มีเพียงดวงตาคมที่มองหน้าฉัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าหมอนี่กำลังคิดเช่นไร เมื่อฉันให้คำตอบออกไปอย่างนี้ แต่ใจฉัน มันไม่สามารถล้างให้หายโกรธเกลียดได้ในระยะเวลาเพียงสั้นๆหรอก "กลับบ้านกันเถอะ..ฉันอยากพักผ่อนแล้ว" ฉันว่าก่อนจะลุกเดินนำมาขึ้นรถ โดยมีคนร่างสูงลุกเดินตามมานั่งประจำที่คนขับ"....." บนรถตอนนี้มีแค่เสียงแอร์และความเงียบ จนมาถึงบ้าน ฉันก็แยกย้ายตัวเองขึ้นมาบนห้อง มานั่งคิดทบทวนเรื่องคุณแม่ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมท่านต้องโกรธฉันถึงขั้นนี้ ในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่มีคุณภาพที่จะทำงานในบริษัทเลย "เฮ้อ..หรือต้องโทรไปขอโทษคุณแม่ดี..ยังไงเราก็เป็นลูกหนิ" ว่าแล้วฉันก็คว้าหาโทรศัพท์ในก