Lahat ng Kabanata ng My Husband เมื่อคุณสามีบอกไม่รัก : Kabanata 21 - Kabanata 30

22(ไม่รัก?)***** Per.[Part.Nicha]"ด่าฉันหยาบๆแบบนี้..อยากโดนเข็มฉีดยาดุ้นใหญ่อีกรอบหรอ""พูดอะไรของนายอะ..ทุเรศ!" ฉันด่าออกมาด้วยความปากไว ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดบ้านี่จากปากกุนซือ น่าเกลียดที่สุด!"หึ.." ไอ้บ้ากุนซือส่ายหน้า ยกยิ้มแปลกๆใส่ฉัน พร้อมกับถอดไอ้ท่อนยักษ์นี่ออกไป ซึ่งฉันรู้สึกโล่งๆท้องทันทีแต่ก็รู้สึกเหนอะหนะแถวหว่างขาแถวน่าท้องแบนราบ ไอ้คนบ้านี่ปล่อยจนเรอะไปหมด! ฟรับ!! ฉันมองคนที่ดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่ หน้าด้านเสียจริงๆ ส่วนฉันก็รีบดึงผ้านวมมาคลุมร่างโป๊ของตัวเองไว้ "นอนไป เดี๋ยวไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้" เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมมองหน้าฉันนิ่งๆ "ไม่..จะอาบน้ำ!" ฉันว่าแล้วสะบัดหน้าหนี ไม่อยากมอง รู้สึกเกลียดเวลาหมอนี่ตีสีหน้านิ่งๆมาก!"เธอเป็นไข้อยู่" "...." หน้าฉันหงิกทันที หลังจากเสียงเข้มว่าจบ ก็ใช่ไงฉันเป็นไข้อยู่ แต่ดูสภาพเนื้อตัวฉันตอนนี้สิ เปรอะทั้งน้ำลาย แล้วก็..จิ้น้ำเหนียวบ้าๆของไอ้คนโรคจิตนี่อีก"นั่งรออยู่ตรงนี้" ออกคำสั่งกับฉันอีก เรื่องอะไรต้องยอมเชื่อฟังล่ะ"ฉันไม่อยากเช็ดตัว มันไม่สะอาด นายต้องเตรียมน้ำอุ่นให้ฉันอาบ!" "....." คนตัวโตมองฉันหน้านิ่งๆเหมือนกั

24(ไอติมแท่งจุก!!)NC20++Per."ทำไมอยู่ๆก็รู้สึกตาปรือๆง่วงจังเลยนะ" เสียงของคนบ่นก้าวออกมาจากห้องน้ำ เมื่ออาบน้ำแต่งตัวอยู่ในชุดนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มมีอาการตาจะปิด ง่วงนอนมากมาย ทั้งที่ตอนนี้ก็พึ่งจะสี่โมงเย็นเอง"ไม่ไหวแล้ว..นอนดีกว่า" ณิชาทิ้งร่างกายลงบนเตียงนุ่มๆแล้วปิดหนังตาหนักลงด้วยความเพลีย วันนี้ร่างกายอ่อนล้า คงเป็นเพราะไปเจอเรื่องเสียขวัญมา ณิชาเคลิ้มหลับไปสักพักใหญ่ๆบานประตูหน้าห้องก็ถูกผลักเปิดเข้ามาโดยเจ้าของร่างสูง "....." ดวงตาคมกริบจดจ้องร่างที่นอนอยู่บนเตียง ก็สาวสองเท้าหนักเข้าไปหยุดยืนข้างเตียง"ณิชา.." เสียงทุ้มแผ่วเบาเอ่ยเรียก พลางสำรวจสายตามองร่างมีน้ำมีนวลในชุดนอน"อือ.." เสียงหวานขานรับ ณิชาเปิดตาปรือๆมอง เธอเคลิ้มหลับก็จริงแต่ไม่สนิท ปรึบ!! หัวเข็มขัดคาดกางเกงถูกปลดออก ฟรึ่บ!! ณิชาลุกนั่งมองร่างคนตัวสูงตาง่วงๆ เธอยังเปิดตาไม่สนิทสักเท่าไหร่ จึงไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังดึงของบางอย่างออกมาจากกางเกง"อยากกินไอติมไม่ใช่หรอ?""อือ..ตอนนี้ไม่อยากกิน..ง่วง" เสียงของคนง่วงเอ่ย พร้อมปิดตากำลังจะนอนลงต่อ แต่ดันถูกจับมือไว้เสียก่อน"กุนซือฉันจะนอน" "ไม่อ

26(ไม่รักแต่ปกป้อง?)Per.[Part.Nicha]"อย่าได้คิดจะมีชู้""ฮะ..อะไรนะ!?" ชะงักสุดๆกับคำพูดเมื่อกี้ของกุนซือ แล้วพูดออกมาได้สีหน้านิ่งมึนสุดๆเลยนะ "อย่าได้คิดจะมีชู้.." เสียงขรึมย้ำประโยคเดิมขึ้นมาอีก"อะไรของนาย ชู้บ้าชู้บออะไร!" คือทำไมต้องพูดอะไรบ้าๆออกมาด้วยเนี่ย คิมหันต์กับฉันเป็นเพื่อนกัน นายนี่มีความคิดทุเรศแบบนี้ได้ไง ฉันเริ่มหัวเสียแล้วนะ"เอาโทรศัพท์คืนมา..แล้วนายก็ลงจากรถไปด้วย" ว่าแล้ว ฉันก็ยื่นมือไปยื้อแย่งมาทันที พร้อมกดโทรกลับหาคิมหันต์แต่ดันมีสายเข้ามาเสียก่อน เป็นเบอร์โทรจากฝ่ายบัญชีของบริษัทRrrrrr~ พี่ตาฝ่ายบัญชี"ใคร?" เสียงขรึมของคนทีี่ยังไม่ยอมจากรถเอ่ยถาม"จิ้! เบอร์บริษัท" ฉันตอบเสียงโทนเหวี่ยง อยู่ๆมาทำตัวจุกจิกกับฉันทำไม"ค่ะ..พี่ตา" ฉันกดรับและเอาโทรศัพท์แนบหู ปกติฝ่ายบัญชีจะไม่ค่อยโทรหาฉันนะ สังหรณ์ใจแปลกๆจัง("ค่ะ..คุณณิชาค่ะ..พี่ขอโทษที่โทรมารบกวนนะคะ..คือว่า..") คนทางปลายสายเอ่ยเสียงอย่างอึกอึกซึ่งฉันก็ขมวดคิ้วยุ่งๆโดยฉันก็ยังมองหน้าคนร่างสูงที่นั่งทำตัวเงียบๆมึนๆ"ที่บริษัทมีปัญหาอะไรหรอคะ?" ฉันถามพี่ตา ฟังจากน้ำเสียงดูท่าจะเป็นเรื่องซีเรียส("ค่ะ..คื

28(น้องเนย?)Per. หลังกลับถึงบ้านณิชาก็แยกตัวขึ้นห้อง ส่วนกุนซือยังอยู่ชั้นล่างของบ้าน คอยมองตามหญิงสาวให้แน่ใจว่าเดินไปไกลแล้ว จึงสาวเท้ายาวมานั่งลงบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาคนที่ทิ้งข้อความให้โทรกลับ"ครับ..คุณณัทพล" น้ำเสียงขรึมเอ่ย เมื่อได้ฟังประโยคบางอย่างจากคนในสาย ใบหน้าหล่อเหลาก็ถึงกับขมวดคิ้วยุ่งๆ แล้วยังพูดคุยรายละเอียดเรื่องบางอย่างต่อนานหลายสิบนาทีตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าของคนข้างบนที่กำลังเดินลงบันไดมา ทำให้กุนซือที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่หยุดชะงัก"ณิชากำลังลงมา ผมวางสายก่อน" หลังเอ่ยบอกณัทพลที่อยู่ในสายจบจึงกดวาง มองคนที่อยู่ในชุดนอนกำลังกดโทรศัพท์เดินลงมา"เดี๋ยวก็ตกบันไดคอหักตาย" "ฉันไม่ตายง่ายๆโดยการตกบันไดตายลง อย่างมากก็คงโดนยิงตาย" ณิชาลอยหน้าลอยตาตอบกุนซือกวนๆ อีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่กลัวตายหรอก เริ่มปลง!"เธอหยุดพูดอะไรที่มันปัญญาอ่อน" เขาว่าด้วยสีหน้าฉุนทันที พอได้ยินประโยคหงุดหงิดหู"เหอะ" ณิชาย่นหน้าใส่กุนซือเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเดินไปทางประตูหน้าบ้าน"จะไปไหนของเธอ?" กุนซือรีบลุกตามหลังมาทันทีเช่นกัน"ก็แค่จะออกมาเอาข้าวกับไรเดอร์!" ณิชาหันสีหน้ายุ่งมา

30(ความอลเวงในวันหยุด)*****Per."จำไว้อย่ามาเก่งกับฉัน" ฉันว่ากับคนตัวโตที่ทรุดตัวนั่งลงไป หลังโดนฉันเตะผ่าหมากเข้าเต็มๆ สมน้ำหน้า หมั่นไส้มานานแล้วด้วย"...." ทำเป็นมองฉันหน้านิ่งๆ แต่นัยน์ตาคือแค้นฉันน่าดูเลย "เหอะ.." ฉันจึงสะบัดหน้าก้าวเข้ามาในห้องน้ำแทน เมื่อกี้ไอ้คนโรคจิตเม้มบนต้นคอฉันมาด้วย จะไม่ให้โมโหได้ไง "บ้าจริง มีการมโนหาว่าฉันไปหึงอีก!" เสียงพูดคนเดียวด้วยหน้าหงุดหงิด พอถอดชุดคลุมมองตามร่างกายตัวเองตรงหน้ากระจก เห็นรอยแถวเนินหน้าอก ตรงหน้าท้องแบนราบ ไหนจะรอยดูดตรงคอที่ได้มาเพิ่มอีก ไอ้หมาบ้า ไอ้โรคจิตเอ้ย!แกร็ก!! หลังเปลี่ยนชุดเสร็จก็ผลักประตูห้องน้ำออกมา สองเท้าของฉันที่ก้าวจะเดินต่อก็ต้องหยุดชะงัก สบตากับคนตัวสูงที่ยืนพิงหลังกับโต๊ะเครื่องแป้ง"...." และสายตาคมกริบของไอ้คนขี้หื่นมองมาตรงหน้าอกฉัน "อย่ามามองด้วยสายตาแบบนี้นะ ทุเรศ!" โดนมองมากๆใครจะทนไหว ฉันก็ด่าให้สิ"เสื้ออะไรของเธอ ทำไมใส่แล้วนมใหญ่จัง?" คนหน้านิ่งเอ่ยถาม พลางเลิกคิ้วยุ่งๆ"...." ไอ้บ้ากุนซือ ถามออกมาแบบนี้ได้หน้าตากวนประสาทฉันมาก แต่เสื้อที่ฉันใส่มันเป็นไหมพรมทรงรัดรูปไง ตัวนี้ยัยดาด้าซื้อให้ด